Παρακλητικός Κανών εις την Θείαν και Ένδοξον Μεταμόρφωσιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού
Ποίημα Ιακώβου μοναχού
Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Και τα εξής·
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Τώ του Σωτήρος νύν τεμένει προσδράμωμεν, Μεταμορφώσεως αυτού και προσπέσομεν, μετ’ ευλαβείας κράζοντες εκ βάθους ψυχής, Δέσποτα βοήθησον, σπλαχνισθείς τοις σοίς δούλοις, φόβω σοί προσπίπτουσι, και πταισμάτων την λύσιν, και σωτηρίαν βραβεύσον ψυχών, των σου τιμώντων, φρικτήν Μεταμόρφωσιν.
Δόξα.
Όμοιον.
Οι υπό πλείστων οδυνών πιεζόμενοι, και πειρασμών αλλεπαλλήλων θλιβόμενοι, δεύτε Ναώ προσπέσωμεν πιστώς αδελφοί, της Μεταμορφώσεως, του Σωτήρος βοώντες· Σώτερ εξελού ημάς, εκ παντοίων κινδύνων, ταις ικεσίαις σου των Προφητών, και των πανσόφων Χριστέ Αποστόλων σου.
Και νύν.
Θεοτοκίον.
Της μετανοίας Θεοτόκε την τρίβον, ημάς ενίσχυσον οδεύειν προθύμως, τους την σεπτήν εικόνα σου τιμώντας σεπτώς, Δέσποινα και λύτρωσαι, εκ δεινών συμπτωμάτων, πάσης τε κακώσεως, δυσμενών αοράτων, και ορατών παντοίων Αγαθή προς σε γάρ πάντες, αεί καταφεύγομεν.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ῥαντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορῥίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ῥύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Και ο Κανών ου η ακροστιχίς κατ΄ Αλφάβητον,
εν δε τοις Θεοτοκίοις· Ιακώβου.
Ωδή α΄. Ήχος πλ.δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Ανύψωσας φύσιν την των βροτών, αναβάς εν όρει, Θαβωρίω θεοπρεπώς διό τους εις βάθη εμπεσόντας, αμαρτιών ημάς Σώτερ ανάστησον.
Βαράθρων του άδου ημάς Σωτήρ, ανήγαγες όρει, Θαβωρίω πρό του Σταυρού, μεταμορφωθείς τη αλλοιώσει, της σής μορφής και θεώσας το πρόσλημμα.
Γήθεν ανυψώσας τους Μαθητάς, έδειξας οικτίρμον, το αρχέτυπον της μορφής, κάλλος ο απώλεσεν η φύσις, παρακοή διό νύν ημάς οίκτειρον.
Θεοτοκίον.
Ιλέωσαι Δέσποινα τον εκ σού, Σωτήρα τεχθέντα, ημίν δούναι αμαρτιών, την άφεσιν Κόρη σαίς πρεσβείαις, και σωτηρίας τυχείν ημάς ποίησον.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Διαφύλαξον πάντας, τους την φρικτήν Δέσποτα, πόθω ευφημούντας αγίαν, σου Μεταμόρφωσιν, εις απολύτρωσιν, αμαρτιών και πταισμάτων, και νοσούντας ίασαι, μόνε Φιλάνθρωπε.
Εφυμνίοις ωδάς σοι, πόθω πολλώ Δέσποτα, σου Μεταμορφώσει τη θεία, άδοντες μέλπομεν, παθών εις ίασιν, και νοσημάτων Οικτίρμων, και πταισμάτων άφεσιν, μόνε Θεάνθρωπε.
Ζωής νύν και θανάτου, Κύριος ών Δέσποτα, τον τε Μωυσήν και Ηλίαν, όρει παρέστησας, μεταμορφούμενος, πρό του Σταυρού σου δεικνύων, Μαθηταίς σου έγερσιν, μόνε Υπέρθεε.
Θεοτοκίον.
Απειρόγαμε Κόρη, ολολαμπής Άνασσα, σύν τοις Αποστόλοις δυσώπει, όν εσωμάτωσας, νόσων και θλίψεων, και πάσης άλλης ανάγκης, σώσαι τους υμνούντάς σε, Θεοχαρίτωτε.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Φωτοδότα, ότι πάντες Χριστέ προς σε αεί καταφεύγομεν, τον μεταμορφωθέντα Σωτήρα.
Επίβλεψον εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το κάθισμα.
Ήχος β΄. Τα άνω ζητών.
Σκοτία πολλή, κυκλούμενοι οι δούλοι σου, και υπό πνευμάτων του σκότους απειλούμενοι, προς σε καταφεύγομεν, Φωτοδότα κράζοντες οίκτειρον, και τώ φωτί σου φώτισον ημάς, φωτί ο αστράψας της θεότητος.
Δόξα. Και νύν.
Θεοτοκίον.
Πρεσβεία θερμή και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή του κόσμου καταφύγιον, εκτενώς βοώμέν σοι· Δέσποινα πρόφθασον, και εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα Κύριε.
Η φρικτή Μεταμόρφωσις, σου τους Αποστόλους χαράς ενέπλησε, Θεόν είναι σε γνωρίσαντες, ουρανού και γης τε κυριεύοντα.
Θαυμαστή όντως πέφυκεν, η σεπτή και θεία σου Μεταμόρφωσις· υπέρ ήλιον γάρ έλαμψεν, η μορφή σου Λόγε εξαστράπτουσα.
Ιδού Σώτερ εβόησαν, Μωυσής Ηλίας τε Αποστόλοις σου, όν δωσώπει ως Πανάγαθον, του σωθήναι πάντας τους τιμώντάς σε.
Θεοτοκίον.
Καθαρόν ενδιαίτημα, μόνη σύ εφάνης Κόρη του Κτίστου σου, όν δυσώπει ως Πανάγαθον, του σωθήναι πάντας τους τιμώντάς σε.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Κράτος και ισχύν, Κραταιέ ημάς περίζωσον, ο κρατών χειρί το σύμπαν τους τον σόν, κράτος υμνούντας, και σοι γόνυ υποκλίνοντας.
Λάμψον και ημίν, Φωτοκράτορ φως υπέρφωτον, ο ποιών λόγω άστρα και αστραπάς, και γεννηθήτω, το φως ειπών και εγένετο.
Μέγα και φρικτόν, εθεάσαντο μυστήριον, σου οι Απόστολοι εν όρει Θαβώρ, Πατρός φωνής τε, νεφέλης εν μέσω ήκουον.
Θεοτοκίον.
Ώρα την φρικτήν, ενθυμούμαι του σου βήματος, και συσχεθείς εν φόβω σοί εκβοώ φείσαί μου Σώτερ, δεήσεσι της τεκούσης σε.
Ωδή στ΄. Την δέησιν εκχεώ.
Νόμου σου τούς, προεξάρχοντας Κύριε, Μωυσήν Ηλίαν και τους προκρίτους, των μαθητών, σου Θαβώρ εν τώ όρει, αίγλη προσώπου εξέστησας άπαντας, και ήκουον εκ του Πατρός, βεβαιούντος Χριστέ την Υιότητα.
Ξενίζονται, των Αγγέλων άπασαι, στρατιαί και των ανθρώπων τα πλήθη, Χριστέ Σωτήρ σου το ξένον ορώσαι, το της μορφής ο εν Όρει υπέδειξας, πιστούμενος σούς μαθητάς, ότι σύ εί του Πατρός το απαύγασμα.
Οι τρείς σου, των Αποστόλων βλέποντας, Μωυσήν τε και Ηλίαν οφθέντας, και σου Χριστέ, τας εξόδους λαλούντας, πρηνείς πεσόντες εν φόβω συνείχοντο, ακούοντες εκ του Πατρός, μαρτυρούντος σου Λόγε το γνήσιον.
Θεοτοκίον.
Βασίλισσαν ο Δαυΐδ σε Δέσποινα, προηγόρευσε τεκούσαν τον Λόγον, Δημιουργόν, Βασιλέα και Κτίστην, και Ποιητήν των αιώνων και Κύριον, σου δέομαι δείξον καμέ, βασιλέα παθών των τιμώντά σε.
Ανάστησον, εξ έργων σκότους και βάθους αγνείας Σώτερ, και επί το κρείττον τους δούλους σου μεταμόρφωσον, εις αρετών όρος αναβιβάζων.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως επ’ εσχάτων, των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρῥησίαν.
Αίτησις και το κοντάκιον.
Ήχος δ΄. Προστασία των Χριστιανών.
Ως Θεόν και Σωτήρα σε έχοντες μέγιστον, και εν πάσι δεινοίς βοηθών ημών έτοιμον, ικετεύομεν σε θερμώς Ζωοδότα Ιησού, σου την πρόνοιαν την αγαθήν, και ευσπλαγχνία σου πολλήν, εφ’ ημάς ενδειξάμενος, σώσον εκ των κινδύνων, δεινών τε πειρατηρίων, και των εχθίστων δυσμενών, τους εν πίστει ανυμνούντάς σε.
Προκείμενον.
Θαβώρ και Ερμών εν τώ ονόματι σου αγαλλιάσονται.
Στίχος. Σοί εισίν οι ουρανοί και σή εστίν η γή.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν.
(Κέφ. θ’. 28-36).
Εγένετο δε μετά τους λόγους τούτους ωσεί ημέραι οκτώ και παραλαβών τον Πέτρον και Ιωάννην και Ιάκωβον ανέβη εις το όρος προσεύξασθαι. Και εγένετο εν τώ προσεύχεσθαι αυτόν το είδος του προσώπου αυτού έτερον και ο ιματισμός αυτού λευκός εξαστράπτων και ιδού άνδρες δύο συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήσαν Μωυσής και Ηλίας, οι οφθέντες εν δόξη έλεγον την έξοδον αυτού ην έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ. Ο δε Πέτρος και οι σύν αυτώ ήσαν βεβαρημένοι ύπνω διαγρηγορήσαντες δε είδον την δόξαν αυτού και τους δύο άνδρας τους συνεστώτας αυτώ. και εγένετο εν τώ διαχωρίζεσθαι αυτούς απ΄ αυτού είπεν ο Πέτρος προς τον Ιησούν επιστάτα, καλόν εστιν ημάς ώδε είναι και ποιήσωμεν σκηνάς τρείς, μίαν σοι και μίαν Μωυσεί και μίαν Ηλία, μη ειδώς ο λέγει ταύτα δε αυτού λέγοντος εγένετο νεφέλη και επεσκίασεν αυτούς· εφοβήθησαν δε εν τώ εισελθείν εκείνους εις την νεφέλην· και φωνή εγένετο εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός· αυτού ακούετε και εν τώ γενέσθαι την φωνήν ευρέθη ο Ιησούς μόνος και αυτοί εσίγησαν και ουδενί απήγγειλαν εν εκείναις ταις ημέραις ουδέν ών εωράκασιν.
Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι.
Δόξα.
Ταις των Αποστόλων, πρεσβείας Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείας ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Λάμψας υπέρ ήλιον, επί του Όρους οικτίρμον, την αμαυρωθείσάν μου, φύσιν κατελάμπρυνας, και εθέωσας· τα ημών πταίσματα, ως Δεσπότην πάντων, συγχωρήσας Υπεράγαθε, διό δεόμεθα, λάμψον φωτισμόν ταις ψυχαίς ημών· και λύτρωσαι κολάσεως, της αιωνιζούσης τους δούλους σου, τους μετ’ ευλαβείας, τιμώντας την λαμπράν σου και φρικτήν, και ένδοξον Μεταμόρφωσιν, μόνε Πολυέλεε.
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου…
Κύριε ελέησον (ιβ΄)
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.
Προσκυνούμεν εκ πόθου, και τιμώμεν την θείαν σου Μεταμόρφωσιν, δι’ ής βροτών η φύσις, ενδόξως ανυψώθη, εις το πρώτον αξίωμα· ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Ῥητορεύουσα γλώσσα, μεγαλεία τα σά ου δύναται φθέξασθαι· Μωυσήν γάρ και Ηλίαν, συμπαρέστησας Σώτερ, εν Θαβώρ μεταμορφούμενος, αναβοώντας προς σε, Θεός εί Παντοκράτωρ.
Συνανήλθε σοι Λόγε, Μαθητών η ακρότης επί του όρους Θαβώρ, οίς της Θεότητος σου, την δόξαν και το κάλος, εφανέρωσας κράζουσιν· ο των Πατέρων ήμων Θεός ευλογητός εί.
Θεοτοκίον.
Ο των όλων Δεσπότης, εκ γαστρός σου προήλθε παρθένε Άχραντε, και έσωσε τον κόσμον, εκ πλάνης των ειδώλων, και ανθρώπους εθέωσεν· όν εκδυσώπει Αγνή, τους σε τιμώντας σώσαι.
Ωδή η΄. Τον Βασιλέα των ουρανών.
Τον εν Θαβώρ, μεταμορφωθέντα Σωτήρα, ανυμνούμεν βροτοί κατά χρέος, δι’ ού ανακαινίσθη, η βρότειος ουσία.
Υπερεκβλύζει, τοις προσιούσι την χάριν, και οσμήν μυρεψικήν αποπνέει, η εικών Σωτήρ μου, του θείου σου προσώπου.
Φαίνει εν κόσμω, και δαδουχεί τας ακτίνας, η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, όν υπερυψούμεν, εις πάντας τους αιώνας.
Θεοτοκίον.
Υπερφυώς, τον Δημιουργόν και Σωτήρα, Θεόν τέτοκας Λόγον Παρθένε, όν σύν Ασωμάτοις, υμνούμεν εις αιώνας.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Χαράς και ευφροσύνης, τας ημών καρδίας, πληροί Σωτήρ μου η θεία σου Μεταμόρφωσις, ην ανυμνούντες εκ πόθου, σε μεγαλύνομεν.
Ψαλμοίς ωδαίς και ύμνοις, μέλψωμεν αξίως, υμνολογούντες σεπτήν Μεταμόρφωσιν, την του Σωτήρος εν φόβω, όν μεγαλύνομεν.
Ωράθης ευσπλαγχνία, άνθρωπος Σωτήρ μου, ίνα θεώσης φθαρέντα τον άνθρωπον, διό Θεάνθρωπε πάντες, σε μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον.
Σωμάτων αλγηδόνας, και ψυχών τα πάθη, από των δούλων σου Κόρη απέλασον, των προστρεχόντων εν πίστει, τη θεία σκέπη σου.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Θέλων επιδείξαι τοις μαθηταίς, δύναμιν εξ ύψους, και σοφίαν παρά Πατρός, εν όρει ανήλθες, Χριστέ τώ Θαβωρίω, και λάμψας ως Δεσπότης, τούτους εφώτισας.
Την αμαυρωθείσαν φύσιν ημών, ηύγασας εν όρει, Θαβωρίω τώ θαυμαστώ μεταμορφωθείς γάρ, επί των μαθητών σου, ως ήλιος αστράψας, τούτους εξέστησας.
Δεύτε προσκυνήσωμεν ευλαβώς, την σεπτήν εικόνα, του Σωτήρος την θαυμαστήν, του τε σαρκωθέντος, και μεταμορφωθέντος, εξ ής ημίν εκβλύζει, χάριτος νάματα.
Φαίδρυνον κατάλαμψον τους πιστώς, τιμώντάς σου Λόγε, Μεταμόρφωσιν την φαιδράν, και ῥύσαι κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης, των ζοφερών πνευμάτων, ως Παντοδύναμος.
Δεύτε οι εν νόσοις παντοδαπαίς, και οι εν κινδύνοις, συνεχόμενοι χαλεποίς, δράμωμεν προθύμως, εν τούτο τώ τεμένει, Χριστού Μεταμορφώσεως, και σωθείημεν.
Της Μεταμορφώσεως ο Ναός, αεί βρύει πάσιν, ῥώσιν σώματος και ψυχής, δαίμονας ελαύνει, και φωτίζει τας φρένας, των φόβω προσιόντων αυτώ εκ πίστεως.
Χάρις νύν μεγίστη παρά Θεού, εκ του Οίκου τούτου, του Σωτήρος ημών Χριστού, δέδοται τοις πόθω, αυτώ νύν προσκυνούσι, πληρούσα τας αιτήσεις, και πόνους παύουσα.
Φώτισον καρδίας πάντων πιστών, λάμψον θείαν χάριν, μεταμόρφωσον Ιησού, σή Μεταμορφώσει, ημάς τα πλάσματά σου, εις σου το κατ’ εικόνα, και καθ’ ομοίωσιν.
Ύψωσον το κέρας Χριστιανών, βράβευσον ειρήνην, Εκκλησίας σου Ιησού, φείσαι του λαού σου, Μητρός σου μεσιτείας, των θείων Προφητών σου, και Αποστόλων σου.
Χαίρει Παντοκράτορος η Μονή, έχουσα εν κόλποις, την Εικόνα σου την σεπτήν, ήτις θεοτόκε, Γερόντισσα καλείται, και βρύει ευφροσύνην, και αγαλλίασιν.
Τους ασπαζομένους την σήν Αγνή, πάνσεπτον Εικόνα, Παντοκράτορος, εν Μονή, τεθησαυρισμένην του Όρους του Αγίου, φυλάττοις απειράστους, θεία Γερόντισσα.
Βλέποντες Εικόνα σου την σεπτήν, πάναγνε Παρθένε σοί Γερόντισσα φοιτηταί, Μεταμορφωθέντα εν όρει Θαβωρίω, Χριστόν δοξολογούμεν, τον Παντοκράτορα.
Χαίρετε Πατέρες θεοειδείς, πυρσοί φωτοφόροι, Παντοκράτορος της Μονής, και πάγκαρπα δένδρα, ζωής της μακαρίας, και προς Χριστόν μεσίται, οι ετοιμότατοι.
Χαίροις Μυροβλύτα Πάτερ σοφέ, Θεόφιλε μάκαρ, των Οσίων η καλλονή, Ζιχναίων το κλέος, Άθω η ευωδία, ημών δε των σών δούλων, πρέσβυς θερμότατος.
Άστρον ανατέταλκεν φαεινόν, εκ της Καππαδοκίας ο πολύαθλος του Χριστού, Μάρτυς και φωτίζει πιστών άπαν το πλήθος, Γεώργιος ο Μέγας όν νύν γεραίρομεν.
Ίχνεσιν επόμενος ακλινώς, Τρύφων αθλοφόρε, του γνωσθέντος επί της γής, των Αυτού χαρίτων, δοχείον ανεδείχθης, και ιεροίς αγώσι, Μάρτυς διέπρεψας.
Μάρτυς ακατάπληκτος και στερῥός, πέλων τη ιδέα, Χριστοφόρε και τώ νοΐ, των αντικειμένων, κατέπληξας τα στίφη, αθλήσας υπέρ φύσιν, πόθω του Κτίστου σου.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η Δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ῥύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νύν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών και ημείς λαός σου, πάντες έργα χειρών σου και το όνομά σου επικεκλήμεθα.
Και νύν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις σε μη αστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά σου των περιστάσεων, σύ γάρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Απολυτίκιον. Ήχος βαρύς.
Μετεμορφώθης εν τώ Όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα, δόξα σοι.
Κοντάκιον. Ήχος ο αυτός.
Επί του Όρους μετεμορφώθης, και ως εχώρουν οι Μαθηταί σου την δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός, εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι Σταυρούμενον, το μέν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τώ δε κόσμω κηρύξωσιν, ότι σύ υπάρχεις αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·
Καθ’ όλον τον χρόνον τα τροπάρια ταύτα·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Δεύτε, μετά φόβου και χαράς, και μετά πολλής ευλαβείας, κατασπασώμεθεα, Εικόνα την πάντιμον και χαριτόβρυτον, την της Μεταμορφώσεως, Χριστού του Σωτήρος, χάριτας την βρύουσαν, τοις προσκυνούσιν αυτή· ήνπερ, προσπτυσσόμενοι πόθω, χάριν αρυσόμεθα πάντες, τον Σωτήρα Κύριον δοξάζοντες.
Πάλαι, ο λαλήσας τώ Μωυσή, διά συμβόλων και νόμων, επί του Όρους Σινά, λέγων· Εγώ ειμί ο Ών, αυτός και σήμερον, εν Θαβώρ όρει έδειξεν, εις τους Αποστόλους, κάλλος το αρχέτυπον, μεταμορφούμενος· όμως, ουχί όλον δι᾽ οίκτον, μήπως την ζωήν αυτών ούτοι, άμα τη οράσει απολέσωσιν.
Ότε εκ νεκρών τον Μωυσήν, και εξ ουρανών τον Ηλίαν και ζώντων Πέτρον εκ γής, υιούς Ζεβεδαίου τε σοί συμπαρέστησας· τότε Κύριον έγνωσαν, νεκρών σε και ζώντων, πάντων κυριεύοντα, και προϋπάρχοντα· όθεν, τα εγκόσμια Σώτερ, και τα υπερκόσμια άδει· δόξα σου Θεώ τώ Παντοκρότορι.
Από δε της α΄ Αυγούστου μέχρι της ε΄
ψάλλονται τα παρόντα Εξαποστειλάρια.
Ήχος γ΄. Απόστολοι ει περάτων.
Απόστολοι και Προφήται, και κλήρος πάντων Αγίων, την ένδοξον του Σωτήρος, νύν Μεταμόρφωσιν πάντες, σύν τοις Αγγέλοις απαύστως, δοξολογούντες υμνούσιν.
Τα τάγματα των Αγγέλων, συναθροισθέντα εν όρει, τώ Θαβωρίω βοώσι, Χριστώ μεταμορφουμένω· Θεός ημών ούτος πέλει, ο προαινώνιος Λόγος.
Σου τη κελεύσει υδάτων, πηγάς εκβλύουσιν όρη· σου απτομένου ορέων, και καπνιζόντων Σωτήρ μου, όρει Θαβώρ ανελθόντος, Θεότητα προσκυνούμεν.
Όταν φανής μετά δόξης, εξ ουρανού ως Δεσπότης του κρίναι πάντας ανθρώπους, αξίωσον υπαντήσαι, εν ταις νεφέλαις αέρων, σε τον Σωτήρα και Κτίστην.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
