Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου με τον τίτλο: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου…» από τις έγκριτες εκδόσεις «Εν Πλω».
Το βιβλίο αυτό είναι αρκετά επίκαιρο. Όχι μόνο διότι ταιριάζει απόλυτα με την εκκλησιαστική περίοδο που διανύομε αυτό τον καιρό αλλά, ακόμη, διότι αναδεικνύονται, μέσα από αυτό, τα βαθύτερα νοήματα της ευχής του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, τα οποία, πραγματικά, ανακαινίζουν το σημερινό, ταλαιπωρημένο και κουρασμένο άνθρωπο και αγγίζουν την ψυχή του. Η προσευχή του Οσίου Εφραίμ συγκεφαλαιώνει, με ένα μοναδικά αξιοθαύμαστο τρόπο, ό,τι πνευματικό χρειάζεται για την εσωτερική τελείωση του ἀνθρώπου και έτσι συστήνει ένα κανόνα ελέγχου του αγώνα μας γι᾽ αυτήν την περίοδο αλλά και για όλο το χρόνο της επί γης παρουσίας μας.
Πρόκειται, επομένως, για κείμενα πνευματικής εγρήγορσης. Ο γνωστός συγγραφέας δεν προσπαθεί να πει πράγματα που θα εντυπωσιάσουν ή θα αφήσουν την αίσθηση της ικανοποίησης. Απλά καταθέτει τη σκέψη του με σκοπό να αναπαύσει τον άνθρωπο και να τον κάμει να αισθανθεί και να πιστέψει ότι τελικά υπάρχει φως, ελπίδα και χαρά.
Το βιβλίο προλογίζει ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Εσθονίας κ. Στέφανος, ενώ περιλαμβάνει και μία σύντομη βιογραφία του Οσίου Εφραίμ του Σύρου.
Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα του βιβλίου:
«Μπορεί να μη γίνω τίποτα, μπορεί στη ζωή μου να αποτύχω παταγωδώς, ήδη έχω αποτύχει σε όλα, αλλά μέσα από την αποτυχία μου θα γνωρίσω το Θεό. Κι αυτό θα είναι η δόξα μου και η τιμή μου. Η επιτυχία της ζωής μου είναι ότι τελικά γνώρισα το Θεό μέσα από τη θλίψη. Μέσα στην αποτυχία μου στράφηκα προς Αυτόν και ένιωσα ότι Αυτός έχει την αγάπη που μου λείπει».
«Πολλές φορές παρασυρόμαστε από ένα παραμύθι, παγιδευόμαστε σε ένα ψεύτικο όνειρο, σπαταλούμε τη ζωή μας ψάχνοντας ποια πόρτα θα ανοίξουμε, για να γεμίσουν τα σωθικά μας γαλήνη. Και μετά διαπιστώνουμε ότι οδηγήθηκε στη φθορά, διότι ακολουθούσαμε ένα φθαρτό όνειρο. Όλα αυτά συμβαίνουν, διότι κάποιες φορές ο Θεός για μας είναι ένας Θεός «απ᾽ έξω», του οποίου ο ερχομός είναι σκοτάδι και φόβος, και η Κρίση δεν είναι η λύτρωσή μας, αλλά η καταδίκη μας».
«Να προσέξουμε να μη βρεθούμε αργοί, αδρανείς και ανέραστοι, δίχως πάθος και όρεξη για τη ζωή και τη δημιουργία. Να προσέξουμε, όμως, κι από την άλλη να μη βιαστούμε. Να μην κινηθούμε ατομικά, για να κερδίσουμε και να επιτύχουμε μόνο εμείς. Να προσέξουμε να μην ξεκινήσουμε έναν αγώνα εγωιστικά, ο οποίος θα βασίζεται στις δικές μας δυνάμεις και στη δική μας εξυπνάδα. Να προσέξουμε μήπως στον αγώνα μας ισοπεδώσουμε τις άλλες ψυχές που βαδίζουν συνετά δίπλα μας».
«Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι κανένας εγωισμός δεν είναι τόσο ανυπόφορος, όσο αυτός του χριστιανού σε σχέση με την ψυχή του και το Θεό. Αυτοί που διψούν για αρχή και εξουσία είναι ψυχικά ασθενείς. Πάσχουν από το σύμπλεγμα της κατωτερότητας. Έχουν μέσα τους μια πληγή, που δεν θέλουν να τη δούν. Από τη μια επιδιώκουν την εξουσία, για να πείσουν τους εαυτούς τους ότι είναι κάτι και ότι δεν απέτυχαν στη ζωή, από την άλλη, όμως, κυνηγούν την αρχή, για να πείσουν τους άλλους γύρω τους ότι δεν πρέπει να τους βλέπουν σαν απλούς ανθρώπους αλλά σαν ανθρώπους ιδιαίτερους και εξαιρετικούς».
«Η σιωπή που απομονώνει τον άνθρωπο, ψυχικά και σωματικά, δεν είναι το ζητούμενο για την Εκκλησία. Αυτή είναι η νοσηρή σιωπή που ταλαιπωρεί τον άνθρωπο και τον μπερδεύει. Γι᾽ αυτό πολλοί άνθρωποι κάποιες φορές σιωπούν, χωρίς, ωστόσο, αυτό να είναι αποτέλεσμα πνευματικής ωριμότητας, αλλά, αντιθέτως, σύγχυσης και πνευματικής αδυναμίας. Κι όταν ο άνθρωπος είναι σ᾽ αυτή την κατάσταση, δεν μπορεί να είναι τίμιος. Δεν μπορεί να πάρει θέση σε κάποιο ζήτημα, κρατεί ανισόρροπες ισορροπίες. Δεν είναι ξεκάθαρος, ντόμπρος, ειλικρινής. Ας μη διαφεύγει της προσοχής μας ότι το να μη μιλάει κανείς για τον εαυτό του, δείχνει μια εκλεπτυσμένη μορφή υποκρισίας!».
«Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα από τη ζωή του Χριστού και των Αγίων της Εκκλησίας μας, που αποδεικνύουν το πόσο σώφρονες φάνηκαν άνθρωποι επιρρεπείς στην αμαρτία και πτωτικοί, αλλά υπάρχουν ακόμη περισσότερες περιπτώσεις που αποδεικνύουν το πόσο βρόμικοι και ανήθικοι φάνηκαν αυτοί που είχαν τη «σωφροσύνη της μέσης». Το πνεύμα σωφροσύνης, που παρακαλούμε διά της ευχής το Χριστό να μας δώσει, ουσιαστικά είναι το πνεύμα της αληθείας και της ολότητας μέσα μας, το οποίο αποκαθιστά την αληθινή κλίμακα των αξιών και μας οδηγεί στο Θεό».
Το βιβλίο υπάρχει σε όλα τα εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία.
-120x86.jpg)
