Παρακλητικός Κανών εις την Αγία Μάρτυς του Χριστού Θεσσαλονίκης μετά συναθλών αυτής μαρτυρήσαντες Άγιος Αύκτος και Άγιος Ταυρίων.
Ποίημα Γεωργίου Γαλανόπουλου
† Εορτάζεται στις 6 Νοεμβρίου
Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωΐ το έλεός σου, ότι επί σοί ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τώ ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τώ Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Είτα το τροπάριον·
Ήχος δ΄ . Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ.
Θεσσαλονίκης την πανένδοξον μνήμην, επιτελέσεων πιστοί θεοφρόνως, και τοις ασμάτων άνθεσι κοσμήσωμεν λαμπρώς, ταύτης το εκτύπωμα, ασπαζόμενοι πάντες, εκ ψυχής κραυγάζοντες· Αθληφόρε Κυρίου, μη διαλίπης σκέπειν τους πιστούς, τους ευφημούντας, την θείαν σου άθλησιν.
Δόξα. Και νύν.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερῥύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ Σού, Σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι διαπαντός. Σοί μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τώ κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γάρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ῥαντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορῥίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ῥύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τώ Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Είτα, ο Κανών, ου η ακροστιχίς·
Θεσσαλονίκη, πρόσδεξαι άσμα. Γεωργίου.
Ωδή α΄ . Ήχος πλ. δ΄ . Υγράν διοδεύσας.
Θεόν αγαπήσασα αληθή, έδραμες τώ πόθω, τετρωμένη κόρη σεμνή, Αυτώ επομένη και βοώσα· ελέησόν με Χριστέ πολυεύσπλαγχνε.
Ειδώλων θυσίας τας μυσαράς, πατρός ιερέως εβδελύξω, ως νουνεχής· διό βαπτισθείσα κορασίδας, εις θείαν πίστιν Χριστού, σύ προσείλκυσας.
Στρατεία προσήλθες του Ιησού, ψυχάς ωφελήσαι, καλλιπάρθενε και σαυτήν· διό πάσι δώς σόν θείον πόθος, όπως εχθρού τας παγίδας εκφεύγωμεν.
Θεοτοκίον.
Σύ Άχραντε σκέπε εξ εχθρικών, βελών ημάς πάντας, η τεκούσα τον Λυτρωτήν, και φρούρει ατρώτους επηρείας, δαιμονικής τους απαύστως σε μέλποντας.
Ωδή γ΄ . Ουρανίας αψίδος.
Αλγηδόνας σωμάτων και ψυχικά τραύματα, ίασαι ημών Αθληφόρε, χάριν ως βάλσαμον, εκ της σεπτής σου μορφής, αεί βλυστάνουσαν θείαν, ότι ταύτην είληφας, ως καλλιπάρθενος.
Λαμπρυνθείσα ενθέως μαθητικοίς ῥήμασιν, εν τη Αμφιπόλει θεόφρον, πατρώαν ήσχυνας, ειδώλων πλάνην ψευδήν· όθεν τροφή των σών λόγων, τους σε μεγαλύνοντας, θρέψον και ζώωσον.
Οσιότητι βίου πανευλαβούς ήστραψας, πάσι θείον φέγγος διδούσα, και ωμολόγησας, βασανισθείσα δαρμοίς, Θεσσαλονίκη σήν πίστιν· όθεν Μάρτυς εύσθενων, σόν ημίν δώρησαι.
Θεοτοκίον.
Ναυαγοί εσμεν πάντες Κόρη και σοί τρέχομεν, την Λόγον Θεού συλλαβούσαν, ομολογούντάς σε, ως Θεοτόκον αγνήν, τέξασαν Τούτον εν χρόνω, μνήσθητι της κρίσεως, ώρα κραυγάζοντες.
Εκρύσασθαι, πάσης ανάγκης και βλάβης, Θεσσαλονίκη μετά συνάθλων, τους την υμών μνήμην γεραίροντας, ως παρῥησίαν Θεώ κεκτημένοι.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄ . Πρεσβεία θερμή.
Φρουρούς ασφαλείς, μεσίτας προς τον εύσπλαγχνον, πτωχών βοηθούς, απάντων δ’ αντιλήπτορας, αεί υμάς έχομεν, ώ θείοι Μάρτυρες κραυγάζοντες· σπεύσατε και ῥύσασθε, εκ δεινών και βλάβης πάντας, τους πίστει μέλποντας.
Ωδή δ΄ . Εισακήκοα Κύριε.
Ισχυράν δός παράκλησιν, τώ Χριστώ υπέρ των πιστώς τιμώντων σου, τους σούς άθλους καλλιπάρθενε, ως απειληφυία πλούτον χάριτος.
Κηδεμόνι ουκ έστερξας, σώ Πατρί Χριστόν κορασίς αρνήσασθαι· διό πάνδεινα υπήνεγκας, εν δ’ υπερορία ζήν απέλιπες.
Ηλικίαν νεάνιδος, έχουσα σεμνή τώ Χριστώ προσέδραμες, μέγα όνομα κηρύξασα· όθεν ημίν δός σόν θείον έρωτα.
Θεοτοκίον.
Πάθη κοίμησον Άχραντε, ταις προς τον Υιόν σου θερμαίς δεήσεσιν, ότι πάντες αμαρτάνομεν, Τούτω μητρικώς αεί πρεσβεύουσα.
Ωδή ε΄ . Φώτισον ημάς.
Ῥώσιν ευσθενή, και υγίειαν νέμε άπασι, βοηθός δε γενού βίου δυσχερούς, των σε υμνούντων, Θεσσαλονίκη πολύαθλε.
Όρεξον ημίν, τρυφής θείαν την απόλαυσιν, ταις ευπροσδέκτοις σου προς Χριστόν λιταίς, Θεσσαλονίκη, και θλίψεις δεινάς απέλασον.
Σύ τον δυσσεβή, όφιν ήσχυνας πανεύφημε, τον καθ’ ημών κινούμενον δολερώς· διό τα βέλη, ισχύι τη σή απόστρεψον.
Θεοτοκίον.
Δέσποινα, φωνάς των σών δούλων, νύν επάκουσον σώσον εξ άδου, ούς έπλασεν Υιός ενανθρωπήσας, εκ σου και Σταυρόν δεξάμενος.
Ωδή ς΄ . Την δέησιν.
Επίχαρμα, εγενόμην άκοσμον, των δαιμόνων δουλωθείς αμαρτίας, αλλά Χριστέ, ταις λιταίς σών Μαρτύρων, και Αθλοφόρων λαμπρών εμέ πρόσδεξαι, εν μετανοίας λογισμώ, προς σε ήκοντα πάλιν φιλάνθρωπε.
Ξενήκουστα, τα εν σοί επέγνωμεν· διό άσμασι τερπνοίς σε τιμώμεν, πανευκλεές, του Χριστού Αθληφόρε, την βαπτισθείσαν, και Παύλου τοις φθέγμασι, συνεπομένην αληθώς, μαρτυρίω λιπούσα τα πρόσκαιρα.
Αχρείος ών, ανεδείχθην παίγνιον, του σατάν εν ηδοναίς βιοτεύων, ότι κακών, η ψυχή μου ετρώθη, και ως αμνόν πλανηθέντα με ήρπασεν, αλλά πρό τέλους εκβοώ· σής Αγίας ευχαίς Σώτερ σώσόν με.
Θεοτοκίον.
Ικέτευε, ώ Θεόπαις Τόκον σου, η εκ στείρας προελθούσα της Άννης, σύ γάρ τροφός, γλυκασμός και αγάπη, ημών υπάρχεις ελπίς και μεσίτρια, αεί δ’ υμνούμέν σου πιστώς, μεγαλεία και πρόνοιαν άφατον.
Εκρύσασθαι, πάσης ανάγκης και βλάβης, Θεσσαλονίκη μετά συναθλών, τους την υμών μνήμην γεραίροντας, ως παρῥησίαν Θεώ κεκτημένοι.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρῥησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Προστασία των Χριστιανών.
Αντιλήπτορες πέλετε πάντων αοίδιμοι, ημών πρέσβεις θερμοί προς Θεόν τον φιλάνθρωπον, σύν συναθλοίς Θεσσαλονίκη παρθένε ευπρεπής· διό σπεύσατε ως αρωγοί, εις την βοήθειαν ταχύ, των υμίν πόθω βοώντων· εκθρέψατε πεινώντας, λυτρώσασθε δαιμονώντας, λαόν τηρούντες αβλαβή, εκ κακώσεων και θλίψεων.
Προκείμενον.
Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχέ μοι και εισήκουσε της φωνής της δεήσεώς μου.
Στίχος. Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου και κατεύθυνε τα διαβήματά μου.
Ευαγγέλιον,
Εκ του κατά Μάρκον.
(Κεφ. ε΄. 24-34).
Τώ καιρώ εκείνω, ηκολούθει τώ Ιησού όχλος πολύς, και συνέθλιβον αυτόν. Και γυνή τις ούσα εν ῥύσει αίματος έτη δώδεκα, και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών, και δαπανήσασα τα παρ᾿ εαυτής πάντα, και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα· ακούσασα περί του Ιησού, ελθούσα εν τώ όχλω όπισθεν, ήψατο του ιματίου αυτού· έλεγε γάρ· ότι κάν των ιματίων αυτού άψωμαι, σωθήσομαι. Και ευθέως εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής· και έγνω τώ σώματι, ότι ίαται από της μάστιγος. Και ευθέως ο Ιησούς επιγνούς εν εαυτώ την εξ αυτού δύναμιν εξελθούσαν, επιστραφείς εν τώ όχλω, έλεγε· Τίς μου ήψατο των ιματίων; Και έλεγον αυτώ οι Μαθηταί αυτού· Βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά σε, και λέγεις· Τίς μου ήψατο; Καί περιεβλέπετο ιδείν την τούτο ποιήσασαν. Η δε γυνή, φοβηθείσα και τρέμουσα, ειδυία ο γέγονεν επ᾿ αυτή, ήλθε και προσέπεσεν αυτώ, και είπεν αυτώ πάσαν την αλήθειαν. Ο δε είπεν αυτή· Θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε· ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου.
Δόξα.
Ταις της Αθληφόρου πρεσβείαις Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νύν.
Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄ . Όλην αποθέμενοι.
Μη ούν απορῥίψητε, σαρκός τον μεμολυσμένον, και παθών τον άστατον, εις υμάς προσφεύγοντα θείοι Μάρτυρες, Άγιοι σώσατε, πιστώς προσπίπτοντα, τη μορφή ημών ασπάσασθαι, ίασιν τάχιστα άμφω δότε και δεινών ῥύσασθε, θλίψεων εξαιρούμενον, και των δυσμενών συμφορών του βίου, ίνα μεγαλύνω, την πίστιν αρετάς και θαυμαστά, αξιοΰμνητοι, άθλους και μνημόσυνον.
Σώσον ο Θεός, τον λαό σου…
Ωδή ζ΄ . Οι εκ της Ιουδαίας.
Ανυμνούσι τα πλήθη φιλεόρτων σήν μνήμην Θεσσαλονίκη σεμνή, μετά λαμπρών συναθλών, Ταυρίωνος και Αύκτου, και αιτούσι παράκλησιν, ίνα δώ κρείττω Θεός, ημίν τοις επταικόσι.
Συμφώνως η χορεία αγάλλεται Μαρτύρων αυλιζομένη σκηναίς, Χριστού του ζωοδότου, Αυτόν εκδυσωπούσα, μετά σου σώσαι άπαντας, Θεσσαλονίκη Θεόν, αεί δοξολογούντας.
Μιμήσασθε τους πόνους, υμών ώ θεία άνθη της ευωδίας Χριστού, δότε παρακαλούμεν, όπως μετ’ Αποστόλων, ικετεύητε πάντοτε, Θεόν του δούναι ημίν, ψυχής την σωτηρίαν.
Θεοτοκίον.
Αγνή ως εν Σιναίω τώ όρει καθορώμεν Βάτον σε όπως Μωσής προείδεν ο θεόπτης, φλογί παραδοθείσαν, αλλά άφλεκτον μείνασαν· όθεν την φλόγα παθών, ημών σβέσον Παρθένε.
Ωδή η΄ . Τον Βασιλέα.
Γάννυται πάσα, Ελλάς εν σοί Αθληφόρε, και βοά Χριστώ εγκαυχωμένη· σώσον ημάς Σώτερ, ευχαίς Θεσσαλονίκης.
Ελέους θείου, και δωρεών ημάς πάντας, ταπεινώς φρονείν έμπλησον Μάρτυς, ίνα σε τιμώμεν, ως πρέσβυν προς Σωτήρα.
Ώφθης πολλάκις, σκέπη στερῥά θεία Μάρτυς, η Χριστού κηρύξασα την πίστιν· όθεν ημάς σκέπε, εκ πάντων των κινδύνων.
Θεοτοκίον.
Ῥύσαι γεέννης, των ουρανών πλατυτέρα, και βροτών Αγνή Αγιωτέρα, πάντας τους υμνούντας, την σήν κηδεμονίαν.
Ωδή θ΄ . Κυρίως Θεοτόκον.
Γαλήνιον παράσχου, βίον Αθληφόρε, μετά συνάθλων ημίν τε και δούλοις Χριστού, και εξελέσθε της βλάβης, πάσης αιρέσεως.
Ιλάσθητί μοι Σώτερ, τον εν αμαρτίαις, και ηδοναίς κυλινδούμενον όλον λιταίς, των ευκλεών σου Μαρτύρων, ών μνήμην μέλπομεν.
Ορδάς δός κακοδόξων, Θεσσαλονίκη φεύγειν, ημάς τας απειλούσας δουλούσθαι οικτρώς, και έσο πρόμαχος πάντων, των ανυμνούντων σε.
Θεοτοκίον.
Υψίστου χρυσούς Θρόνος, πέλεις σύ εν πόλω, διό δυσώπει Υιόν σου σωθήναι ημάς, τους αληθώς Θεοτόκον, ομολογούντάς σε.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα μεγαλυνάρια,
Χαίρει νύν Αμφίπολις εφ’ υμάς, ώ Θεσσαλονίκη, του Δεσπότου αμνάς καλή, Αύκτε και Ταυριών, γενναίοι Αθλοφόροι, ότι βαφαίς αιμάτων, ταύτην ηρδεύσατε.
Νόσους απελάσατε λοιμικάς, αφ’ ημών και πάθη, Αθλοφόροι πανευκλείς, Αύκτε και Ταυριών, σύν τη Θεσσαλονίκη, των θλίψεων δε νέφη, τάχει μακρύνατε.
Ώ Θεσσαλονίκη θεοσεβή, μετά των συναθλών, Αμφιπόλεως οι βλαστοί, εις ημών πρεσβείαν, Χριστόν εκδυσωπούσαι, ταχύ έλθετε πάντες, ως Χριστοκήρυκες.
Δότε ημίν κρείττω υμών λιταίς, θείοι Αθλοφόροι, την Μητρόπολιν δε Ζιχνών, και Νευροκοπίου, φρουρείτε αενάως, ότι εν Αμφιπόλει, ετελειώθητε.
Ώσπερ Νινευΐτας πάλαι Θεέ, έσωσας οργήν σου, καταπαύσας την θεϊκήν, τούτους μεταγνώντας, καμάς σώσον οικτίρμον, ενθέρμοις ικεσίαις, των Αθλοφόρων σου.
Θραύσον τα φρυάγματα των Εθνών, ώ Θεσσαλονίκη, καλλιπάρθενε του Χριστού, η εν εξορία, λιπούσα ζήν ανδρείως, επεί ομολογίαν, πίστεως έδωκας.
Μνήσθητι απάντων προς τον Κριτήν, Υιόν σου εν δίκη, ώ Μητρόθεε Μαριάμ, σύν Αμφιπολίταις, ενδόξοις Αθλοφόροις, μερίδος σωζομένων, συναριθμήσασθαι.
Σώτερ σύ ει Κτίστης Δημιουργός, σύμπαντος και γένους, θείω λόγω σου και χερσίν, ο ενανθρωπήσας, σώσαι ληστάς και πόρνας, διό ημάς πρεσβείαις, σώσον Μαρτύρων σου.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
καί νύν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ῥύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού καί
τού Αγίου Πνεύματος, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νύν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ εί Θεός ημών και ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Και νύν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σε μη αστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σου των περιστάσεων, Σύ γάρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Πέλετε, πιστών οι οδηγοί, τείχη οχυρά υμείς θείοι, Αμφιπολίται στερῥοί, Αύκτε γενναιώτατε, Ταυριών θεοσεβές, απελέγξαντες δήμιον, της Θεσσαλονίκης, τον ωμόν και άσπλαγχνον, διά τον τούτου σκληρόν· όθεν, δότε πάσι τα κρείττω, σώζοντες εκ νόσων παντοίων, και δεινών τους μνήμην υμών μέλποντας.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
