Επισκόπου Αντωνίου Bloom
Συμβαίνει κάποτε να αξιωνόμαστε την εμπειρία ενός μεταμορφωμένου κόσμου, την εμπειρία της εισόδου στον κόσμο ενός στοιχείου θαυμαστού, θεικού· την εμπειρία αυτή οφείλουμε να συντηρήσουμε σαν ένα πολύτιμο δώρο κι έπειτα να βγούμε στον κόσμο για να την μοιραστούμε με τους άλλους.
Θα μπορέσουμε όμως να τη μεταδώσουμε μόνο αν επωμιστούμε τον αγώνα της νηστείας και της προσευχής. Η νηστεία δεν πρέπει να είναι απλώς η φυσική νηστεία αλλά η αποχή από οτιδήποτε έχει για κέντρο τους εαυτούς μας, από την κάθε αυτοαγάπη, τον κάθε εγωισμό, την κάθε πνευματική και συναισθηματική απληστία, την κάθε επιθυμία για κατοχή ή για ανεξέλεγκτη ελευθερία.
Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο αν προσευχόμαστε και πιο πέρα από αυτό όχι αν απλώς επαναλαμβάνουμε τις λέξεις μίας προσευχής αλλά αν βιάζουμε τους εαυτούς μας να εισχωρούν στο πνεύμα και τις σκέψεις των αγίων, αν προσπαθούμε με ολόκληρο το είναι μας μέσα σ’ αυτό το συννεφιασμένο, σκοτεινό, ορφανεμένο κόσμο να παραμένουμε σε επαφή με το ζωντανό Θεό που είναι φως, χαρά και ζωή.
