Το μάθημα των «νέων» Θρησκευτικών

Οι Έλληνες Χριστιανοί μαθητές ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία 

Τελευταία, πολλά δημοσιεύματα, ομιλίες, ημερίδες, παρεμβάσεις από Ενώσεις Θεολόγων και μεμονωμένες προσωπικότητες γίνονται με θέμα το περιεχόμενο των νέων Βιβλίων των Θρησκευτικών (σημ.  μας: Πρόκειται για πρόγραμμα σπουδών και όχι για βιβλία) στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο νέος τύπος του μαθήματος παύει να θυμίζει ό,τι ξέραμε παλιά και βιωματικά μάθαμε στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο.

Τότε το μάθημα ήταν ομολογιακό και κατηχητικό και συμπλήρωνε στα ελληνόπουλα, τα ορθόδοξα δηλαδή παιδιά, με εξαίρεση τους μουσουλμάνους και τους παπικούς μαθητές, την ελλιπή βαπτισματική κατήχηση και διδασκαλία του σπιτιού.
Τώρα το μάθημα γίνεται θρησκειολογικό – και πανθρησκειακό – θα λέγαμε, διότι δεν εξετάζονται τα άλλα θρησκεύματα απλά, σε ξεχωριστά κεφάλαια, αλλά παράλληλα με την χριστιανική διδαχή, δίπλα – δίπλα, σαν να είναι κάτι το ίδιο, και σαν να πρόκειται, τα ήδη βαπτισμένα παιδιά της Ορθόδοξης Ελλάδος και Εκκλησίας να διαλέξουν πίστη και θρησκεία, όντας βαπτισμένα, το ξαναλέμε, δηλ. η πλειοψηφεία των μαθητών, και χωρίς να ερωτηθούν οι γονείς τους, εάν επιτρέπουν αυτού του είδους την θρησκευτική εκπαίδευση στα ανήλικα παιδιά τους. Σαν να πρόκειται να διαλέξουν τα «σχολιαρούδια» κάποια προϊόντα από κάποια ράφια και έχει βάλει τα ομοειδή όλα μαζί ο καταστηματάρχης.

Τυπικά μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε ότι υπάρχουν διάφορες θρησκείες στον κόσμο, αλλά η Εκκλησία μας και η Ορθοδοξία μας, το Ευαγγέλιο και η Ιερά Παράδοση, δεν είναι ανθρώπινες θρησκευτικές τεχνικές και ψυχολογικές προσπάθειες ανεύρεσης του θείου και αγώνας αναρρίχησης στο βουνό των θεών, αλλά Αποκάλυψη του Αληθινού Θεού στον ταλαίπωρο άνθρωπο. Πως θα βάλουμε δίπλα – δίπλα το θεόπνευστο Ευαγγέλιο και τον Αληθινό Θεό και Κύριό μας Ιησού Χριστό με τα ανθρώπινα κατασκευάσματα ατελών εγκεφάλων και εμπαθών καρδιών, κατόπιν εισήγησης μάλιστα των δαιμονίων;

Το πλέον σίγουρο είναι ότι η σύγχυση στο μυαλό των παιδιών θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα ξεχάσουν και όσα οι γονείς ή το κατηχητικό σχολείο κατά καιρούς προσπαθούν να εμφυσήσουν στην καρδιά τους και τη διάνοιά τους.

Η όλη όμως αυτή προσπάθεια είναι καθαρά ένα νεοεποχίτικο πείραμα, στο οποίο αποτυπώνεται εναργέστατα η θεωρία «περί των πολλών δρόμων που οδηγούν στον παράδεισο», περί των πολλών διάμεσων και απεσταλμένων ενός ενεργειακού απρόσωπου σύμπαντος, στο οποίο τελικά κυριαρχεί ο μικρός ψευδοθεοποιημένος άνθρωπος.

Αυτό είναι το κήρυγμα της Νέας Εποχής: «διάλεξε και πάρε, πίστευε ό,τι θέλεις, κάνε ό,τι θέλεις, μη απολυτοποιείς τίποτε, όλα είναι θεόσταλτα και αγαθά πνεύματα, υπάρχουν πολλοί δρόμοι, ο θεός είναι ένας παντού, ό,τι αγγίζεις είναι θεϊκό, τα ίδια θρησκευτικά συστήματα είναι παντού με κάποιες όμως μικρές διαφοροποιήσεις, οπότε ας τα δούμε όλα μαζί ανακατεμένα και πολτοποιημένα. Μη αγχώνεσαι, εσύ είσαι το φως, σύ είσαι ο θεός».

Όλα αυτά όμως είναι απαράδεκτα από μέρους των ορθοδόξων γονέων και αναδόχων, που είπαν στη βάπτιση το Σύμβολο της Πίστεως και ομολόγησαν Ιησού Χριστό και πίστη στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και τα συναφή! Γράφτηκαν αυτά τα βιβλία από ορθόδοξους Έλληνες και θεολόγους ή από πάνθρησκους νεοεποχίτες, πληρωμένους μάλιστα από ξένα κέντρα; Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι «ήρθαν απέξω τα κείμενα αυτά».

Αυτά πρωτίστως, όχι μόνο δεν συμφωνούν καθόλου με την Αγία Γραφή και το ιερό Ευαγγέλιο, που ομιλούν για Ένα Σωτήρα και Λυτρωτή του ανθρωπίνου Γένους, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, αλλά δεν συμφωνούν και με το Σύνταγμα, όπου σαφώς λέγεται ότι η παιδεία μεταδίδει στα ελληνόπουλα τα γνήσια στοιχεία της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης. Αυτά είναι τα γνήσια στοιχεία της Παράδοσής μας; Αυτά είναι δαιμονικά νοήματα για την ελαχιστοποίηση και του τελευταίου στοιχείου ορθόδοξης διδασκαλίας στα ελληνικά σχολεία με πολύ πονηρό τρόπο.

Οι επινοητές όλου αυτού του μπερδέματος θα νομίζουν ίσως ότι έτσι θα ξυπνήσουν ενδιαφέροντα και θα προκαλέσουν εντυπώσεις σε μαθητές, γονείς και δασκάλους. Όμως έτσι προφανώς δεν συνειδητοποιούν ότι οι ψυχές των μαθητών θέλουν κι έχουν ανάγκη από καθαρή τροφή, ακόμη και των αλλοθρήσκων μαθητών, που θάπρεπε κι αυτοί, αν το ήθελαν βεβαίως και οι γονείς τους, (πολλοί ήδη συμμετέχουν στο ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα μετά χαράς), να ακούσουν κάτι γνήσιο και αληθινό, που διψά η ψυχή του κάθε ανθρώπου βαθιά μέσα του και θέλει το αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο.

Μήπως δεν πιστεύουν οι συγγραφείς στη μοναδικότητα και θεία προέλευση του Χριστιανισμού; Μήπως βλέπουν το θρησκευτικό φαινόμενο αποκομμένο από το θείο παράγοντα, σαν ένα πολιτιστικό γεγονός; Μήπως ακόμη και τις θρησκείες τις παρακολουθούν χωρίς τη διάσταση της εσωτερικής αναζήτησης του ανθρώπου, στον οποίο οφείλουμε να δώσουμε – ελεύθερα και αβίαστα ασφαλώς – το καθαρό νερό της Ορθοδοξίας, αν τον αγαπάμε πραγματικά;

Δεν αποκλείεται όλα αυτά να ισχύουν, αν σκεφτεί κάποιος ότι ορθόδοξα μάλιστα χείλη ξεστόμισαν τον εξής νεοεποχίτικο βλάσφημο λόγο: «ότι, ένας ορθόδοξος ναός, ένα ινδικό τέμενος και ένα μουσουλμανικό τζαμί, δημιουργούν στην ψυχή του ανθρώπου το ίδιο θρησκευτικό βίωμα»!!! Μα, από αυτά τα σκύβαλα και τα δαιμονιώδη ήρθε να μας απαλλάξει ο Χριστός, από τα νεκρά και τα μάταια, κι εμείς ξαναγυρίζουμε με «ανώτερο και φιλελεύθερο» δήθεν τρόπο πάλι στα νεκρά είδωλα και στα δαιμόνια των εθνικών θρησκευτικών παραδοχών και ποτίζουμε με απόνερα και ταϊζουμε με αποφάγια τους μαθητές μας;

Είναι δυστυχώς τα ίδια χείλη που συχνά – πυκνά μιλάνε για αδελφές Εκκλησίες και κοινή πίστη και ισόκυρο βάπτισμα με τους αιρετικούς κλπ., οικουμενιστικά και συγκρητιστικά. Κι όμως οι Ρώσοι όταν ήρθαν στην Κων/λη ψάχνοντας για θρησκεία και εκκλησιάστηκαν για πρώτη φορά στην Αγιά Σοφιά, είπαν ξεκάθαρα «εδώ βρίσκεται ο αληθινός Θεός». Οι άξεστοι τότε Ρώσοι το ένοιωσαν βαθιά μέσα τους και ασπάστηκαν ολόθυμα την αληθινή πίστη! Κάποιοι ορθόδοξοι θεολόγοι του 21ου μ. Χ. αιώνα δεν το συνειδητοποιούν;

Γιατί όμως γίνεται όλο αυτό; Το πιθανότερο, για να φανούμε πολυπολιτισμικοί και ανεκτικοί; Μα δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα στη Ορθοδοξία μας με τέτοια φαινόμενα. Τώρα όμως τι γίνεται; Αναγκάζουμε σε τελική ανάλυση τους χριστιανούς πλέον μαθητές να μαθητεύουν στις ξένες θρησκείες αναγκαστικά, για να μη φανούμε δήθεν ρατσιστές στους αλλοδαπούς που κατοικούν στην χώρα μας, γινόμενοι όμως εμείς ρατσιστές στην ίδια μας τη νέα γενιά.

Αυτό καθαρά είναι ένα επί πλέον σχέδιο αλώσεως της Ορθοδοξίας «εξ απαλών ονύχων», στο χώρο της μαθητιώσας νεολαίας, και μάλιστα με άκομψο και αντιπαιδαγωγικό τρόπο, διότι το παιδί πρέπει πρώτα να μάθει αυτά που είναι κοντά του και τα βλέπει στο σπίτι του και τα ακούει από τους γονείς του και από τους παππούδες του, και μετά, θεωρητικά να πληροφορηθεί, με διαφορετική βέβαια προσέγγιση, και να γνωρίσει κάποια άλλα θρησκεύματα, σε μεγαλύτερη τάξη. Είναι ανεπίτρεπτο να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, ετσιθελικά και άκαιρα, βιώματα στα παιδιά του Δημοτικού με επισκέψεις στα τζαμιά και σε χάβρες ιουδαίων, για να τους διευρύνουμε δήθεν τους θρησκευτικούς τους ορίζοντες κλπ.

Δηλαδή ποιος μπορεί να είναι τελικά ο σκοπός; τα ελληνόπουλα να μη είναι πλέον ορθόδοξα και παιδιά της Εκκλησίας μας, η χώρα μας να μη είναι πια μια ομολογιακή Ορθόδοξη πατρίδα, αλλά «σώνει και καλά» να αρνηθούμε αυτό που είμαστε. Καλά λένε μερικοί ότι ο βομβαρδισμός της Σερβίας και η κατακλυσμιαία μετανάστευση στην Ελλάδα είχαν τον ίδιο σκοπό: να συναινέσουμε εκόντες – άκοντες στο θρησκευτικό αποχρωματισμό μας και να γίνουμε ουδέτερες ομολογιακά δυτικές κοινωνίες.

Τώρα λοιπόν μέσα στην Ελλάδα με φόντο τους μετανάστες και τις εξ αυτών δημιουργημένες θρησκευτικές μειονότητες δεν αποκλείεται να κληθούμε: να αλλοιώσουμε το μάθημα των θρησκευτικών, να αποκαθηλώσουμε τα θρησκευτικά και εθνικά μας σύμβολα, να ουδετεροποιήσουμε τις εθνικές μας επετείους και τις γιορτές μας, να διαφοροποιήσουμε το διαιτολόγιο και τις συνήθειές μας σε δημόσιους χώρους, να μη φοράμε σταυρό, για να μη θίγονται οι ακάλεστοι ξένοι, τους οποίους ναι αγαπήσαμε και βοηθήσαμε, αλλά δεν θα μας αλλάξουν και την πίστη μας και τον πολιτισμό μας.

Πολύ καλά μίλησε ο Πρωθυπουργός της Αυστραλίας αναφερόμενος στους εκεί μετανάστες πριν από καιρό: «σε όσους δεν αρέσει ο τρόπος της ζωή μας, (της ελληνορθόδοξης εν προκειμένω για την περίπτωσή μας), δεν τους κρατάει κανένας εδώ με το ζόρι». Νέα Εποχή, θεωρία των κλάδων και πανθρησκεία στην Ελλάδα, δεν θα περάσουν.

Οπωσδήποτε πρέπει να ξεσηκωθούν οι Ορθόδοξοι Έλληνες γονείς και ανάδοχοι, οι δάσκαλοι και οι Ιερείς, και να διαμαρτυρηθούν εντονότατα. Το θέμα δεν είναι παρονυχίδα. Το δίκαιο είναι με την Ορθόδοξη Διδασκαλία. Το Διοικητικό Εφετείο των Χανίων επιβάλλει δικαστικά πλέον – και με καταχωρημένες στην απόφασή του σχετικές απόψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ότι το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να είναι Ομολογιακό και κάθε χώρα αυτό το κανονίζει μόνη της.

Επίσης όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης έχουν ομολογιακό μάθημα Θρησκευτικών στα Σχολεία, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, και στο ομολογιακό αυτό μάθημα επόπτης της καλής προσφοράς του είναι η επικρατούσα θρησκεία, η Εκκλησία. Γιατί αλήθεια τέτοια προδοσία εδώ μέσα στη δική μας χώρα; Και σε όλα τα επίπεδα δυστυχώς!

Μήπως όμως υπάρχει και κάποια άλλη παράμετρος; Εφόσον για τα οικονομικά θέματα, (θα σκέφτονται οι πονηροί νόες της παγκοσμιοποίησης), αυτή δηλαδή τη γενοκτονία που γίνεται στην χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, δεν μιλάνε οι Έλληνες, που τόσο ήταν επιρρεπείς στο χρήμα και στην καλοπέραση με την είσοδό τους στην ΕΟΚ, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ασφαλώς δε θα μιλήσουν και για ιδεολογικά, ιστορικά και θεολογικά- θρησκευτικά θέματα. Θα τους πάρουμε και τη γη, τον πλούτο τους και την ψυχή τους και ξεμπερδέψαμε μ΄ αυτούς.