Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Θυσιάζεις κάτι από τον εαυτό σου; Λίγες είναι αυτές οι ψυχές οι ευλογημένες, που σκέφτονται τον άλλον. Ακόμη και στους πνευματικούς ανθρώπους υπάρχει ένα αντίθετο πνεύμα, το πνεύμα της αδιαφορίας… Να κοιτάμε πάντα, τι αναπαύει και την άλλη ψυχή.
Το να σηκώσει κάποιος, που έχει σωματικές δυνάμεις 2 σακκιά τσιμέντο στην πλάτη του, από αγάπη, για να απαλλάξει έναν αδύνατο, που δεν μπορεί να σηκώσει βάρος, δεν έχει τόση αξία, όση το να σηκώσει το βάρος του σφάλματος του άλλου, να το κάνει δικό του και ας φανεί στους άλλους, ότι έσφαλε αυτός. Αυτό είναι μεγάλη αρετή, μεγάλη ταπείνωση.
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν και γι’ αυτό δεν θυσιάζονται. Όλη η αδιαφορία από εκεί ξεκινάει. Άλλος βρίζει τα Θεία, άλλος μισοπιστεύει και ταλαιπωρείται. Για να χαίρεται κανείς, πνευματικά πρέπει να πιστεύει και να αγαπάει.
Μεγάλη είναι η χαρά, όταν υπάρχει διάθεση αυτοθυσίας.
Το καλό είναι καλό, μόνο όταν αυτός που το κάνει, θυσιάζει κάτι από τον εαυτόν του, ύπνο, ανάπαυση κ.λπ. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός «εκ του υστερήματος…» (Λουκ. 21,4). Όταν είμαι ξεκούραστος και κάνω το καλό, αυτό δεν έχει αξία. Όταν όμως είμαι κουρασμένος και ζητά κάποιος π.χ. να του δείξω τον δρόμο και το κάνω, τότε έχει αξία. ‘Η, όταν είμαι χορτάτος από ύπνο και πάω να ξενυχτύσω με κάποιον που χρειάζεται βοήθεια, αυτό δεν έχει μεγάλη αξία. Εάν μου αρέσει μάλιστα και η κουβέντα, μπορεί να το κάνω, για να χαρώ την συντροφιά, να διασκεδάσω λίγο. Ενώ, όταν είμαι κουρασμένος και κάνω μια θυσία, για να βοηθήσω τον άλλον, αισθάνομαι παραδεισένια χαρά. Τότε η ευλογία του Θεού με βομβαρδίζει!
Στην εποχή μας, οι πιο πολλοί κοιτάζουν, πως να πάρουν την θέση του άλλου και όχι πως να έρθουν στην θέση του άλλου, για να τον καταλάβουν. Παρατηρώ καμμιά φορά πως μερικοί, ακόμη και όταν πάνε να Κοινωνήσουν, δεν περιμένουν στην σειρά τους. Καθένας λέει: «εγώ έχω δουλειά και βιάζομαι» και δεν σκέφτεται: «άραγε είμαι άξιος να Κοινωνήσω;» ή «μήπως ο άλλος είναι πιο βιαστικός από μένα;». Τίποτε! Κοινωνούν και φεύγουν. Εδώ, ακόμη και να στερηθείς την Θεία Κοινωνία για χάρη του άλλου, πρέπει να χαίρεσαι. Και αν ο ιερεύς έχει μία μόνο μερίδα, μόνον έναν μαργαρίτη και βρεθεί κάποιος άρρωστος, που είναι ετοιμοθάνατος και χρειάζεται να Κοινωνήσει, τότε πρέπει να χαρείς, που δεν θα Κοινωνήσεις εσύ, για να Κοινωνήσει ο άρρωστος. Αυτό θέλει ο Χριστός. Έτσι έρχεται ο Χριστός μέσα στην καρδιά και πλημμυρίζει κανείς από χαρά…
Το Θαύμα γίνεται, όταν συμμετέχει κανείς στον πόνο του άλλου. Όλη η βάση είναι τον άλλον να τον νιώσεις αδελφό και να τον πονέσεις. Αυτός ο πόνος συγκινεί τον Θεό και κάνει το θαύμα. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να συγκινεί (τόσο) τον Θεό, όσο η αρχοντιά, δηλαδή η θυσία. Αλλά στην εποχή μας σπανίζει η αρχοντιά, γιατί μπήκε η φιλαυτία, το συμφέρον. Σπάνια βρίσκεται κανένας άνθρωπος να πει: «Ας δώσω την σειρά μου στον άλλον και ας καθυστερήσω εγώ». Λίγες είναι αυτές οι ψυχές οι ευλογημένες, που σκέφτονται τον άλλον. Ακόμη και στους πνευματικούς ανθρώπους υπάρχει ένα αντίθετο πνεύμα, το πνεύμα της αδιαφορίας… Να κοιτάμε πάντα, τι αναπαύει και την άλλη ψυχή.
Όποιος δεν έχει φιλότιμο, θυσία, θα έχει ή κοσμική χαρά ή κοσμική στενοχώρια. Αγαλλίαση πνευματική δεν μπορεί να νοιώσει.
Αυτός που έχει πνεύμα θυσίας, αν δει λ.χ. κάποιον που δεν έχει σωματικές δυνάμεις να δουλεύει και να κουράζεται, θα του πει «κάτσε λίγο να ξεκουραστείς» και θα κάνει εκείνος την δουλειά. Ο αδύναμος θα ξεκουραστεί σωματικά, ο άλλος όμως θα νιώσει πνευματική ξεκούραση. Ό,τι κάνει κανείς, να το κάνει με την καρδιά του, αλλιώς δεν αλλοιώνεται πνευματικά. Ό,τι γίνεται με την καρδιά, δεν κουράζει.
Όποιος δεν υπολογίζει τον εαυτόν του για το καλό του άλλου ή για το κοινό καλό, δέχεται μέσα του Θεϊκή δύναμη. Και να δείτε, αν κινηθεί κανείς με θυσία, ο Θεός τον σκεπάζει. Όταν δεν φοβάσαι, αλλά χαίρεσαι να πεθάνεις εσύ, παρά να πεθάνουν οι άλλοι, οικονομάει ο Θεός και γλυτώνεις.
Όταν λέμε, ότι ένας έχει θυσία, εννοούμε ότι την ώρα του κινδύνου δεν υπολογίζει τον εαυτόν του και σκέφτεται τους άλλους. Βλέπεις και η παροιμία λέει: «Ο καλός φίλος στην ανάγκη φαίνεται». Θεός φυλάξοι, αν λ.χ. τώρα έπεφταν βόμβες, θα φαινόταν ποιος σκέφτεται τον άλλον και ποιος σκέφτεται τον εαυτόν του. Όποιος όμως έχει μάθει να σκέφτεται μόνο τον εαυτόν του, σε μια δυσκολία πάλι τον εαυτόν του θα σκέφτεται και ο Θεός δεν θα τον σκέφτεται. Όταν από τώρα δεν σκέφτεται κανείς τον εαυτόν του αλλά σκέφτεται τους άλλους και στον κίνδυνο τους άλλους θα σκεφτεί. Τότε ξεκαθαρίζουν ποιοι έχουν πραγματική θυσία και ποιοι είναι φίλαυτοι.
Αν δεν αρχίσει κανείς να κάνει από τώρα καμμιά θυσία, να θυσιάσει μια επιθυμία, έναν εγωισμό, πως θα φθάσει να θυσιάσει την ζωή του σε μια δύσκολη στιγμή; Αν τώρα σκέφτεται τον κόπο και κοιτάει να μην κοπιάσει λίγο παραπάνω από έναν άλλο σε μια δουλειά, πως θα φθάσει στην κατάσταση να τρέχει να σκοτωθεί αυτός, για να μην σκοτωθεί ο άλλος; Αν τώρα για μικρά πράγματα σκέφτεται τον εαυτόν του, τότε που θα κινδυνεύει η ζωή του, πως θα σκεφτεί τον άλλον; Τότε θα είναι πιο δύσκολα. Αν έρθουν δύσκολα χρόνια και έχει λ.χ. ο διπλανός του πυρετό και τον δει να πέσει στον δρόμο, θα τον αφήσει και θα φύγει. Θα πει: «Να πάω να ξαπλώσω, μην πέσω και εγώ!».
Αν χαίρεται κανείς, όταν δεν τρώει για την αγάπη του Χριστού, τότε τρέφεται. Αν προτιμάει το άνοστο από το νόστιμο για την αγάπη του Χριστού, τότε από το άνοστο γεύεται Χριστό.
