ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΚΗΣΗ
του Παύλου Ευδοκίμωφ
Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από επιπρόσθετη καταπόνησι: τρίχινα ρούχα, αλυσίδες, φραγκελλώσεις, θα εκινδύνευαν να τον συντρίψουν χωρίς λόγο.
Η αυτονέκρωσις συνίσταται ίσως στην απελευθέρωσι από κάθε ανάγκη διεργετικών: ταχύτητα, θόρυβο, ειδικά διεργετικά, κάθε είδους αλκοολικά. Άσκησις θα ήταν μάλλον ή επιβαλλόμενη ανάπαυσις, η πειθαρχία της ηρεμίας και της σιωπής, όπου ο άνθρωπος βρίσκει την ικανότητα να σταθή για την προσευχή και τον στοχασμό, στην καρδία του θορύβου του κόσμου να ακούη την παρουσία των άλλων.
Άσκησις θα ήταν μάλλον η χαρούμενη απάρνησις του περιττού, το μοίρασμά του με τους φτωχούς, μια χαρούμενη ισορροπία, μια δοξολογία.
