Με όλη τη δύναμη της αδύναμης φωνής μου κράζω , Κύριε ,κι΄ εγώ το ίδιο εναγώνια και έναγχα.
Δεν μου χρειάζεται τίποτα πιο βαθειά και πιο άμεσα από Το έλεός σου .
Μια απροσμέτρη ντροπή με αναγκάζει να χαμηλώνω το βλέμμα .
Καθώς βλέπω το ίδιό μου το βλέμμα μέσα μου ,
αντικρύζω τον προδότη εαυτό μου.
Τίποτα δεν μου κοστίζει τόσο πολύ , όσο το ότι προσέβαλα και πλήγωσα την αγάπη Σου .
Αν ντρέπομαι βαθειά για τους αδελφούς μου ,
που με τον ένα τρόπο ή τον άλλο πλήγωσα , ή απογοήτευσα στην εμπιστοσύνη τους για μένα ,
πόσο πολύ πρέπει να νοιώθω το ίδιο απέναντί Σου .
[irp posts=”403242″ name=”Σημερινός άνθρωπος και Θεός”]
Λέω ” πρέπει ” , γιατί για να μιλήσω ειλικρινά ,
δεν το νοιώθω στον ίδιο βαθμό .
Δεν κλαίω τόσο συγκλονιστικά ,
δεν πονώ τόσο πολύ , προκειμένου για τη δική μας προδομένη σχέση .
Και όμως έχω ανάγκη Του Ελέους Σου , γι΄ αυτή κυρίως την διαταραχή .
Τι μπορώ να κάνω γι΄ αυτό ; …
Ένα μονάχα μου απομένει , να ζητήσω γονατιστός ,
με όλη τη συντριβή που νοιώθω τη στιγμή αυτή Το Έλεός Σου .
” Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ ” ! , κράζει η καρδιά μου .
” Ο Θεός , ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ ” ! ,
κράζει το κουρασμένο από το μαστίγωμα της αμαρτίας σώμα μου.
Ο Θεός , ιλάσθητί μοι ! ” , ” Ο Θεός , ιλάσθητί μοι ” , κράζει κάθε ίνα της ύπαρξής μου .
Κύριε , Το Έλεός Σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου !
