Ο Θεάνθρωπος αποκαλύπτεται σ’αυτούς που έχουνε καλή προαίρεση

Του Μητροπολίτης Βεροίας  Παντελεήμων από την Κυριακή του Τυφλού

«Σύ πιστεύεις εις τόν υιόν τού Θεού; απεκρίθη εκείνος καί είπεν· καί τίς εστιν, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;» (Ιωάν. 9.35-36).

ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ:  Ένα θαύμα μάς παρουσίασε η σημερινή ευαγγελική περικοπή, τό θαύμα τής θεραπείας ενός εκ γενετής τυφλού πού επιτέλεσε ο Κύριος. Ένα θαύμα πού συνοδεύεται από τέσσερις δια­φορετικούς διαλόγους.

Ο πρώτος διάλογος είναι ανάμεσα στούς μαθητές καί τόν Χριστό γιά τήν αιτία τής ασθενείας. Ο δεύτερος ανά­με­σα στόν πρώην τυφλό καί στούς Φαρι­σαίους γιά τόν τρόπο τής θεραπείας. Ο τρίτος ανάμεσα στούς γονείς τού πρώην τυφλού καί τούς Φαρισαίους πού επι­διώ­κουν νά βρούν τρόπο γιά νά κατη­γορήσουν τόν αίτιο τού θαύματος, τόν Χριστό, καί ο τέταρτος ανάμεσα στόν Χριστό καί τόν ιαθέντα τυφλό. Άν θέλαμε νά χαρακτη­ρίσουμε τούς τέσσερις αυτούς διαλόγους, θά μπο­ρού­σαμε νά μιλήσουμε γιά δύο διαλόγους πίστεως καί δύο απιστίας.

Οι διάλογοι τών Φαρισαίων είναι διά­λογοι απιστίας, γιατί οι Φαρισαίοι δέν διαλέγονται ούτε μέ αγαθή διάθεση ούτε μέ διάθεση νά γνωρίσουν τήν αλή­θεια. Αντίθετα ο διάλογος τού Χριστού μέ τούς μαθητές του καί μέ τόν θερα­πευ­θέντα τυφλό είναι διάλογοι αληθούς πί­στεως αλλά καί αληθούς γνώσεως. Άς σταθούμε, αδελφοί μου, γιά λίγο στόν τελευταίο διάλογο. Ο τυφλός έχει ήδη θεραπευθεί, έχει δεί τό φώς καί τόν κόσμο πού ποτέ μέ­χρι τότε δέν είχε δεί. Έχει δεί όμως καί τό σκληρό πρόσωπο τών Γραμματέων καί τών Φαρισαίων πού επιχείρησαν νά τού συνθλίψουν τήν πίστη πού είχε γεν­νηθεί στήν ψυχή του γιά τόν άγνω­στο σωτήρα του, πού επιχείρησαν νά διαβάλλουν τόν Χριστό καί νά τού στε­ρήσουν τό στήριγμα τής ελπίδος του, πού επιχείρησαν νά τού τυφλώσουν τά μάτια τής ψυχής γιά νά μή δεί τόν Χρι­στό, γιά νά μή δεί τό Φώς τού κόσμου, γιά νά μή γίνει μέτοχος τής σωτηρίας πού χαρίζει ο φιλεύ­σπλαγχνος Κύριος.

Τά είχε δεί όλα αυτά ο πρώην τυφλός, αλλά δέν είχε δεί ακόμη τό πρόσωπο τό οποίο επιθυμούσε νά δεί, τό πρόσωπο τού ευεργέτου του. Καί γι’ αυτό ο Χρι­στός εμφανίζεται ενώπιόν του, γιά νά τού ικανοποιήσει αυτή τήν επιθυμία του καί νά τού ενισχύσει τήν πίστη. Εμ­φα­νίζεται ο Χριστός γιά νά τόν αντα­μείψει γιά τή θαρραλέα ομολογία του ενώπιον τών Γραμματέων καί τών Φα­ρι­σαίων. Εμφανίζεται γιά νά τού απο­κα­λύψει ότι ο προφήτης τόν οποίο ομο­λόγησε ως σωτήρα του είναι ο Υιός τού Θεού πού ίσταται ενώπιόν του. Ποιά μεγαλύτερη τιμή από αυτήν θά μπορούσε νά ελπίσει ο πρώην τυφλός; Τί θά μπορούσε νά ονειρευθεί υψηλό­τερο καί θαυμαστότερο από τό νά εμφα­νισθεί ο Χριστός ενώπιόν του. Τί μεγα­λύτερο θά μπορούσε νά περιμένει από αυτό πού τού συμβαίνει;

Ο Θεάνθρωπος αποκαλύπτεται σέ έναν άνθρωπο καί τό Φώς τού κόσμου καταυγάζει τό οπτικό πεδίο ενός πρώην τυφλού.

«Σύ πιστεύεις εις τόν υιόν τού Θε­ού;» Μέ αυτή τήν ερώτηση επιχειρεί ο Χριστός νά αποκαλύψει τό πρόσωπό του, γιά νά λάβει αντί άλλης απαν­τήσεως τή δικαιολογημένη ερώτηση τού πρώην τυφλού. «Καί τίς εστιν, Κύ­ριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;»
Η ερώτηση αυτή επα­να­λαμβάνεται συνεχώς διά μέσου τών αιώνων. Καί είναι ίσως μία ερώτηση πού εκφράζει συχνά καί τά αισθήματα τής δικής μας ψυχής. «Τίς εστιν, Κύριε, ο Υιός τού Θεού ίνα πιστεύσω εις αυτόν;» Ποιός είναι ο Χρι­στός γιά νά τόν πιστεύσω;
Στήν ερώτησή μας αυτή, ο Χριστός δίνει καί σέ μάς τήν απάντηση πού έδω­σε στόν θε­ραπευθέντα τυφλό. «Καί εώ­ρα­κας αυτόν καί ο λαλών μετά σού εκείνός εστιν».

Άς μήν διερωτόμαστε, αδελφοί μου, πότε είδαμε καί πότε ακούσαμε τόν Χρι­στό γιά νά τόν πιστεύσουμε καί νά ακο­λουθήσουμε στήν ομολογία τόν πρώην τυφλό τής ευαγγελικής περικοπής. Για­τί ο Χριστός γίνεται καθημερινά ορατός μέσα από τήν αρμονία τού κόσμου, μέσα από τό θαύμα τής φύσεως καί τής ζωής. Γίνεται ορατός μέσα στό θαύμα τής Εκκλησίας, η οποία «πολεμουμένη νικά». Γίνεται ορατός μέσα από τή ζωή τών αγίων τής Εκκλησίας, γιατί η ζωή τών αγίων είναι η ζωή τού Χριστού. Γίνεται ορατός, όπως ο ίδιος μάς διαβε­βαίωσε, καθημερινά στόν καθένα από εμάς στά πρόσωπα τών αδελφών μας καί μάλιστα στά πρόσωπα «τών αδελ­φών του τών ελαχίστων», στά πρόσωπα όλων αυτών πού πεινούν, πού διψούν, πού είναι φτωχοί, άρρωστοι, φυλακι­σμένοι, ταλαιπωρημένοι καί εξουθενω­μένοι.
Τόν Χριστό όμως δέν τόν βλέπουμε μόνο, τόν ακούμε κιόλας, γιατί ο λόγος του είναι ο λόγος τού Ευαγγελίου, είναι ο λόγος τής Εκκλησίας, είναι ο λόγος τών πατέρων, είναι οι αλάλητοι στε­ναγμοί τού αγίου Πνεύματος πού ακού­ονται στήν ψυχή μας τήν ώρα τής προ­σευχής καί τής θείας λατρείας.

Ο Χριστός δέν είναι ένας άγνωστος γιά μάς, είναι αυτός πού βλέ­πουμε καί ακούμε καθημερινά, εφό­σον τό θέλουμε, εφόσον έχουμε ανοι­χτά τά μάτια καί τά αυτιά τής ψυχής μας, όπως τά είχε ο πρώην τυφλός. Εάν έως τώρα δέν έχουμε αντιληφθεί τήν παρουσία του καί δέν έχουμε ακού­σει τή φωνή του, άς σπεύσουμε νά τόν συναντήσουμε, άς σπεύσουμε νά ακού­σουμε τή φωνή του, γιά νά ομολο­γήσουμε καί εμείς μαζί μέ τόν θεραπευ­θέντα τυφλό τήν πίστη μας σ’ Αυτόν. Γιά νά επαναλάβουμε από τά βάθη τής ψυχής μας: «πιστεύω, Κύριε». Αμήν.