ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ
Του Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά
Ο Τριαδικός Θεός διά Ιησού Χριστού του Σωτήρος, επιθυμεί και βοηθάει ώστε ο κάθε άνθρωπος διά της πίστεως να καταστεί βαθειά ισορροπημένος, άγιος, και να μην καταντά αναγκεμένος.
Ο Μεσσίας Ιησούς με την αγάπη Του, τους οικτιρμούς και το έλεος Του, προτρέπει όλους εις μετάνοιαν, ώστε ο πιστός διά της Χάριτος να μεταποιεί τα πάθη σε αρετές με τις Εντολές και να καθίσταται υγιής ψυχή τε και σώματι μέσα στο πνευματικό θεραπευτήριο, την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, διασώζοντας έτσι την εικόνα του Θεού, το Πρόσωπο, ηγιασμένο και υγιές όπως ο Πλάστης το δημιούργησε εξ αρχής. Γι’αυτόν τον λόγον ενηνθρώπησε, εθαυματούργησε, εσταυρώθη, ανεστήθη, ανελήφθη και έπεμψε τον Παράκλητο στον κόσμο, με προοπτική ο κόσμος να γίνει Εκκλησία και οι άνθρωποι, εάν θελήσουν, κατά Χάριν άγιοι, τέλειοι, θεοί.
«Έξω από τον Χριστό δεν υπάρχει ζωή. Πάει, τέλειωσε»(Άγιος Πορφύριος). Εν τούτοις, εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ως Ορθόδοξοι, στην εποχή αυτή της μετακίνησης λαών και εθνών θα παρατηρήσουμε ότι στους έχοντας την ανάγκη μας εμπερίστατους προσφέρουμε την μισή βοήθεια λέγοντάς τους την μισή αλήθεια, κρύβοντες απ’αυτούς την αξίωση του Χριστού, που λέει: «γίνεσθε τέλειοι, γίνεσθε άγιοι». Καί εξηγούμε: κατά το καλώς νοούμενον συμφέρον, όσοι σήμερα ασχολούμαστε με πρόσφυγες ή λαθρομετανάστες προσφέροντας κατά το δυνατόν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στέγη, τροφή και ένδυμα, την ίδια ώρα σιωπούμε τελείως ή προσφέρουμε ελάχιστα και πλημμελώς την θεική τροφή, που είναι ο λόγος του Μεσσίου Ιησού: «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς », ώστε να ξαλαφρώσουν πραγματικά οι ψυχές από τον πόνο και την αγωνία του ξεριζωμού, αφήνοντάς τους στην πλάνη, στον φανατισμό, στην αλληλοεξόντωση και στην άγνοια σε ο,τι αφορά στην προσωπική τους αιώνια σωτηρία, την χαρά και ανάπαυση, με αποτέλεσμα ορατές τραγικές συνέπειες για όλους.
Αυτήν όλην την αδιαφορίαν στα πνευματικά την ερμηνεύουμε ως μη ώφειλε σαν δήθεν κτύπημα στο ρατσισμό, σαν δήθεν ενδιαφέρον γι’αυτούς, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολλοί από εμάς είτε δεν έχουμε γνωρίσει τον Χριστό αληθινά και δεν έχουμε γευθεί την χρηστότητα του Κυρίου, είτε φοβόμαστε για την ζωή μας.
Αν χρειαστεί να πεθάνουμε, τουλάχιστον ο θάνατός μας ας γίνει ευεργεσία για όλους αυτούς που υποφέρουν. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός καταδικάζει την δειλία: «τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστιν ο θάνατος ο δεύτερος ». Επομένως, στην προσφορά αυτή προς τους πάσχοντας, κατά τον λόγο του Κυρίου: «γίνεσθε ούν οικτίρμονες καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί », υστερούμε όχι τόσο στην τροφή και στο ένδυμα όσο στην διδασκαλία του Τριαδικού Θεού και του Χριστού για την σωτηρία των ψυχών αυτών των ανθρώπων. Έτσι η εντολή δεν ολοκληρώνεται εκ μέρους μας με πίστη, υπομονή και ελπίδα, ώστε να θερίσουμε όλοι αγαθούς καρπούς.
Γιά του λόγου το αληθές αντιγράφουμε, από το βιβλίο «Ο Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης », πως εκφράζεται η αυθεντική αγάπη του Χριστού μέσω των Αγίων Του, και εν προκειμένω του Αγίου Παισίου, και ποιό θα έπρεπε να είναι το ανύστακτο ενδιαφέρον μας για τις τύχες αυτών των πονεμένων και εμπερίστατων ανθρώπων, που κατά εκατοντάδες χιλιάδες εσκεμμένα εκδιώκονται βιαίως από τις πατρίδες τους, με άτιμο τρόπο, για να θεραπεύσουν στη συνέχεια οι ασεβείς τις δικές τους ατιμίες και την αθεράπευτη ασθένεια της ψυχής τους την φιλαργυρία, ήτις εστιν ειδωλολατρεία, με βάρβαρη εκμετάλλευση ψυχών και σωμάτων:
“Τον Μάιο του 1989 ο Πατήρ Παίσιος έκανε μία δεύτερη -μεγαλύτερη αυτήν την φορά- περιοδεία στα Πομακοχώρια της Θράκης…Σε κάθε σπίτι που πήγαινε μαζεύονταν και όλοι οι γείτονες -αλλού τριάντα, αλλού πενήντα μουσουλμάνοι-, για να ακούσουν κάτι από το στόμα του. Τούς έλεγε περίπου τα εξής: «Ο Θεός μας αγαπά όλους. Καί εσείς είστε παιδιά του Θεού. Ένας Μουσουλμάνος που θα γίνη Χριστιανός μπορεί να σωθή πιο εύκολα από έναν που ήταν Χριστιανός από μικρός, γιατί ο Μουσουλμάνος δεν ξέρει τίποτε και έρχεται στην Ορθοδοξία και τα μαθαίνει όλα από την αρχή, και γίνεται καλύτερος. Εσείς, εάν ομολογήσετε τον Χριστό, θα είστε σε καλύτερη θέση από εμάς, γιατί εμείς τα ξέρουμε όλα και δυστυχώς δεν τα εφαρμόζουμε». Καθώς περπατούσε στα δρομάκια των χωριών, ο κόσμος μαζευόταν γύρω του, κι εκείνος τους κοίταζε με βλέμμα σπλαγχνικό, μοίραζε καραμέλες στα παιδάκια και συζητούσε με όλους. Μία Μουσουλμάνα, που είχε αποφασίσει να βαπτισθή Χριστιανή, τον πλησίασε και τον ρώτησε: «Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Τι να λέω στην προσευχή μου;». «Τι ξέρεις να λες;» , την ρώτησε. «Ξέρω να λέω “Κύριε ελέησον”», απάντησε η γυναίκα. «Αυτό να λες συνέχεια», την συμβούλεψε ο Όσιος.
Πήγαν και στο σπίτι μιάς δαιμονισμένης Μουσουλμάνας που, μόλις είδε τον Γέροντα, τον πλησίασε και με ύφος υπεροπτικό του είπε: «Έχω δαιμόνια εγώ». «Καλά, καλά», της είπε ο Όσιος και μπήκε μαζί της στο σπίτι, παίρνοντας και έναν από τους Πομάκους συνοδούς του. «Θέλεις να γίνης καλά;» την ρώτησε. «Ναί», απάντησε η γυναίκα. Έβγαλε τότε τον ξύλινο Σταυρό του και, ψιθυρίζοντας την ευχή, πήγε να τον ακουμπήση στο μέτωπό της. Εκείνη τινάχθηκε απότομα και έσπρωξε τον Όσιο με δύναμη. «Το ταγκαλάκι είναι πολύ δυνατό», είπε εκείνος στον Πομάκο, «πρέπει να την συγκρατήσουμε».Κατάφεραν να την ακινητοποιήσουν, και ο Όσιος την σταύρωσε δύο φορές στο μέτωπο. Τότε η γυναίκα έπεσε κάτω και άρχισε να φωνάζη:
«Φύγετε, δεν σας θέλω!». Από το στόμα της έβγαιναν αφροί και αφόρητη δυσωδία. Ο Πομάκος φοβήθηκε, αλλά ο Όσιος τον καθησύχασε: «Βγαίνει, μη φοβάσαι. Πες της να τον διώξη». Μόλις εκείνη είπε: «Φύγε, σατανά!», ο Όσιος ακούμπησε για τρίτη φορά τον Σταυρό στο μέτωπό της. Τότε είδαν ένα δαιμόνιο να φεύγη σαν μαύρος σκύλος και να αφήνη την γυναίκα λιπόθυμη. Μόλις συνήλθε, τους είπε: «Δεν έχω μέσα μου το βάρος που είχα, αλλά καίγομαι. Μιά φωτιά βγήκε από μέσα μου και με έκαψε». Έπειτα η γυναίκα στράφηκε στον Πομάκο και τον ρώτησε στην γλώσσα της: «Πόσα χρήματα θα πληρώσω στον παπά; Πήγαινα σε μάγους και χοτζάδες, και μου έπαιρναν πεντακόσιες χιλιάδες δραχμές. Τώρα πόσα θα δώσω; Εκατόν πενήντα χιλιάδες έχω. Φθάνουν;».
Ο Πατήρ Παίσιος κατάλαβε τι έλεγε και είπε: «Πες της να δώση μία ευχή στον καλόγερο, να τον δεχθή ο Θεός σε μία ακρούλα στον Παράδεισο». «Δεν θέλει χρήματα», είπε ο Πομάκος στην γυναίκα. «Μόνον να του πης να έχη καλόν Παράδεισο». Όταν βγήκαν στην αυλή, όλοι έμειναν έκπληκτοι βλέποντας την γυναίκα τόσο αλλαγμένη. Το πρόσωπό της δεν ήταν πλέον αγριεμένο αλλά ήρεμο. Κοίταζε τον Πατέρα Παίσιο με ευγνωμοσύνη και τον ρωτούσε: «Τι να κάνω τώρα; Τι να κάνω;». «Να διαβάζης το Ευαγγέλιο», της είπε, «και να μην κοιτάζης φλιτζάνια, ούτε να λες την μοίρα. Να προσπαθής να δουλεύης όσο περισσότερο μπορείς. Με την εργασία θα ξεκόψης από αυτά. Άμα δεν δουλεύης και αρχίσης πάλι τα ίδια, θα το ξαναπάθης». Στούς συνοδούς του όμως ο Όσιος είπε: «Αν δεν βάλη τον Σταυρό επάνω της (δηλαδή αν δεν βαπτισθή), δεν πρόκειται να γίνη καλά».”
Θα μου πείτε, στο τέλος, ότι αυτό είναι προσηλυτισμός. Σας απαντά ο Ίδιος ο Μεσσίας Χριστός που από αγάπη για τον κόσμο, παραγγέλλει στους Αποστόλους: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος», όπως επίσης αποκαλύπτει στον Νικόδημο τον κρυφό μαθητή:
«…εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού»(Ιωάν.,κεφ.γ’,στ.3), επιπλέον κινείται και στον απόλυτο σεβασμό του Προσώπου, στο αυτεξούσιο ως δώρον του Κτίστου προς το Κτίσμα : «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»(Μαρκ.,κεφ.η’,στ.34). Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι ποθούμε να συν-χωρούμε και να συν-κοινωνούμε εν Χριστώ με κάθε συν-άνθρωπο, και κατά την αξίωσιν του Αποστόλου Παύλου που διδάσκει: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού»(Γαλ.,κεφ.γ’,στ.28).
Πού λοιπόν, υπάρχει προσηλυτισμός ή ρατσισμός; Ουδέν ψευδέστερον τούτου Γι’αυτόν ακριβώς τον λόγον, σε ο,τι αφορά στην αμοιβή του Χριστού μας προς τους θέλοντας να υπακούσουμε στους λόγους Του, όπως και αντίθετα στους μη θέλοντας υβριστάς και αλαζόνας, σαν υστερόγραφο, ας ακούσουμε τι μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Απόστολος και Ευαγγελιστής εις την Θείαν Αποκάλυψιν στο 18ο και 19ο κεφάλαιο για την πόρνην την μεγάλην(Νέαν Εποχήν) ήτις διέφθειρε την γην εν τη πορνεία αυτής:
«…και εμνημόνευσεν ο Θεός τα αδικήματα αυτής…διά τούτο εν μια ημέρα ήξουσιν αι πληγαί αυτής, θάνατος και πένθος και λιμός, και εν πυρί κατακαυθήσεται· ότι ισχυρός Κύριος ο Θεός ο κρίνας αυτήν. και κλαύσουσιν αυτήν και κόψονται επ’ αυτή οι βασιλείς της γης οι μετ’ αυτής πορνεύσαντες και στρηνιάσαντες, όταν βλέπωσι τον καπνόν της πυρώσεως αυτής… και οι έμποροι της γης κλαίουσι και πενθούσιν επ’ αυτή, ότι τον γόμον αυτών ουδείς αγοράζει ουκέτι, γόμον χρυσού και αργύρου και λίθου τιμίου και μαργαρίτου, και βυσσίνου και πορφύρας και σηρικού και κοκκίνου, και παν ξύλον θύινον και παν σκεύος ελεφάντινον και παν σκεύος εκ ξύλου τιμιωτάτου και χαλκού και σιδήρου και μαρμάρου, και κινάμωμον και άμωμον και θυμιάματα, και μύρον και λίβανον και οίνον και έλαιον και σεμίδαλιν και σίτον και κτήνη και πρόβατα, και ίππων και ρεδών και σωμάτων, και ψυχάς ανθρώπων»(Αποκ., κεφ.ιη’, στ.5,8-9,11-13). «ότι αληθιναί και δίκαιαι αι κρίσεις αυτού· ότι έκρινε την πόρνην την μεγάλην, ήτις διέφθειρε την γην εν τη πορνεία αυτής, και εξεδίκησε το αίμα των δούλων αυτού εκ χειρός αυτής»(Αποκ., κεφ.ιθ’,στ.2).
«Καί ήκουσα ως φωνήν όχλου πολλού και ως φωνήν υδάτων πολλών και ως φωνήν βροντών ισχυρών, λεγόντων· Αλληλούια, ότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ. χαίρωμεν και αγαλλιώμεθα και δώμεν την δόξαν αυτώ, ότι ήλθεν ο γάμος του αρνίου, και η γυνή αυτού ητοίμασεν εαυτήν. και εδόθη αυτή ίνα περιβάληται βύσσινον λαμπρόν καθαρόν· το γαρ βύσσινον τα δικαιώματα των αγίων εστί.
Καί λέγει μοι· Γράψον, μακάριοι οι εις το δείπνον του γάμου του αρνίου κεκλημένοι. και λέγει μοι· Ούτοι οι λόγοι αληθινοί του Θεού εισι»(Αποκ.,κεφ.ιθ’,στ.6-9). Ποίον εστί εν προκειμένω το όφελος, εάν βοηθούμε τους εμπερίστατους να κερδίσουν πάση θυσία τα προς το ζην και τους αρνούμαστε το ευ ζην, που είναι ο λόγος του Θεού, δηλαδή η Οδός η οποία οδηγεί στην αιώνιον ζωή, στην Βασιλεία των Ουρανών; «τι γαρ ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;»(Ματθ.,κεφ.ιστ’,στ.26).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αδελφοί μου και σείς σεβαστοί άρχοντες του αγιασμένου τούτου τόπου της Ελλάδος μας ακούσατε, προσέχετε, αγρυπνείτε και μάθετε τι είπεν ο Κύριος: «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» (Ματθ.,κεφ.δ’,στ.4). Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με αληθινή αγάπη και ανύστακτο ενδιαφέρον, προσφέροντας ανιδιοτελώς τόσο την υλική περισσότερο όμως την πνευματική βοήθεια, με το άγιο παράδειγμά μας, την διδασκαλία του Ευαγγελίου, τα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, αλλά με διάκριση, όχι ως άσοφοι αλλά σοφοί, διότι οι μέρες είναι πονηρές!
Όλοι γνωρίζουμε ότι μισή αλήθεια ισοδυναμεί με ολόκληρο ψέμα. Ας υποθέσουμε ότι στο σπίτι μας βρισκόμαστε με τα παιδιά μας και με κάποιους άγνωστους ξένους που μας ζητούν βοήθεια. Αν χρειαστεί να λείψουμε οι γονείς από το σπίτι για λίγο, σε ποιούς θα αφήσουμε την μέριμνα και τα κλειδιά του σπιτιού μας, στα παιδιά μας ή στους αγνώστους ξένους; Ο νοών νοείτω. Στώμεν καλώς! Η Ελλάδα μας είναι Ορθόδοξη και συν Θεώ θα παραμείνει Ορθόδοξη, ώστε μέσω αυτής εσαεί να ευεργετείται ο κόσμος με το Φως της και ο κάθε εμπερίστατος με τον πολιτισμό της. Γένοιτο Κύριε. Αμήν.
