π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης
Ο χρόνος πάντα στα τελειώματα του συμπυκνώνεται. Τον αισθανόμαστε ως κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Η αλλαγή του σηματοδοτεί μια εσωτερική αυτοκριτική: Μας μεταφέρει μακρυά από την επιφάνεια.
Βλέπουμε πνευματικότερα, με βαθύτερα μάτια την πραγματικότητα, ολιστικά. Κάνουμε έναν ουσιαστικότερο απολογισμό. Αντιμετωπίζουμε αρκετά καθαρά την πραγματικότητα. Για λίγο, τα σύννεφα των εμμονών και των παθών μας υποχωρούν. Αίρεται η ομίχλη της καρδιάς.
Προβάλλει η πραγματική ταυτότητα μας. Σαν δώρο από ψηλά, αποκτούμε μια σχετική διορατικότητα Οι άνθρωποι γύρω, ο εαυτός μας, οι έγνοιες, οι ιδέες φωτίζονται από μέσα. Γίνονται διαφανή. Ίσως μόνο τώρα έχουμε την μοναδική ευκαιρία να αντικρίσουμε ρεαλιστικά την ζωή μας. Μακρυά από ναρκισσισμούς και αγκυλώσεις. Ψύχραιμα και διακριτικά. Όταν το τέλος του χρόνου εφάπτεται με την αρχή του νέου, “καμπυλώνεταi” η μάσκα που καλύπτει την Αλήθεια μας. Οι “χαραμάδες” της είναι μια μοναδική ευκαιρία για αυτογνωσία. Μπορεί να μας φοβίζουν ή να μας πονάνε αλλά το φως τους θεραπεύει την μικροψυχία. Ανοίγει την μικρόψυχη ύπαρξη σε νέες διαστάσεις. Διευρύνει τις αισθήσεις.
[irp posts=”392631″ name=” Τα Χριστούγεννα ενός αγοριού””]
Η θεωρία των παράλληλων κόσμων δεν είναι μια χίμαιρα. Η πνευματική ωριμότητα διανοίγει τους οφθαλμούς σε μία πολυδιάστατη γνώση της πραγματικότητας Ο κόσμος είναι τεράστιος. Πολυδιάστατος, με αντιθέσεις και ιδιαιτερότητες Οργανωμένος πέρα από την δική μας αντιληπτικότητα, άνωθεν, με μια βαθιά αίσθηση συνοχής και παράλληλων σχέσεων.
Όπως και η ψυχή, ένας μικρός μέγα κόσμος μέσα στον κόσμο μας…..
