αρχιμ.Διονύσιος Ανθόπουλος
Σήμερα, πρώτη Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου αδελφοί, η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία, εορτάζει την αναστήλωση των ιερών εικόνων, που έγινε το 842 μ.Χ., μετά από εκατό χρόνια εικονομαχίας. Και εξ’ αιτίας αυτού του γεγονότος θυμόμαστε όλες τις νίκες της Ορθόδοξης πίστεώς μας απέναντι στους εχθρούς της, οι οποίοι προσπάθησαν είτε να την εξαφανίσουν από προσώπου γης με τους διωγμούς είτε να νοθεύσουν την αλήθεια της διδασκαλίας της με τις αιρέσεις.
Φαίνεται όμως να μην γνωρίζανε πως στο τιμόνι αυτού του γερού σκαριού, της Εκκλησίας, στέκει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, που τη σώζει πάντοτε από κάθε κίνδυνο και τρικυμία. Αυτό το πνεύμα απηχεί και το Αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε πριν από λίγο· το πνεύμα της υπεροχής της Ορθοδόξου πίστεώς μας και της τελικής της δικαίωσης παρά το συνεχή και ανελέητο πόλεμο. Ας ξανακούσουμε όμως το Αποστολικό ανάγνωσμα -που προέρχεται από την προς τους Εβραίους επιστολή του Αγίου Αποστόλου Παύλου- στην καθημερινή μας γλώσσα για να το κατανοήσουμε καλύτερα.
Γράφει λοιπόν ο Απόστολος του Χριστού Παύλος: «Αδελφοί μου, με την πίστη, ο Μωυσής, όταν πια μεγάλωσε, αρνήθηκε να ονομάζεται γιος της κόρης του Φαραώ· προτίμησε να υποφέρει μαζί με τον λαό του Θεού, παρά ν’ απολαμβάνει την πρόσκαιρη αμαρτωλή ζωή. Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου τον εξευτελισμό, σαν εκείνον που υπέφερε ο Χριστός, γιατί απέβλεπε στην ανταπόδοση. Χρειάζεται να συνεχίσω; Δεν θα με πάρει ο χρόνος να διηγηθώ για τον Γεδεών, τον Βαράκ, τον Σαμψών, τον Ιεφθάε, τον Δαβίδ, τον Σαμουήλ και τους προφήτες. Με την πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο, πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού, έφραξαν στόματα λεόντων· έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τη σφαγή, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί, αναδείχτηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα· γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τους ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως τον θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή. Άλλοι δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν με στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες -ο κόσμος δεν ήταν άξιος νά ‘χει τέτοιους ανθρώπους- πλανήθηκαν σε ερημιές και βουνά, σε σπηλιές και σε τρύπες της γης. Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεός. Αυτός είχε προβλέψει κάτι καλύτερο για μας, έτσι ώστε να μην φτάσουν εκείνοι στην τελειότητα χωρίς εμάς» (Εβραίους, κεφ. 12 στίχ. 24-26 & 32-40).
[irp posts=”335219″ name=”Αιτωλίας Κοσμάς: Η Ορθοδοξία κι η απειλή της παναίρεσης του Οικουμενισμού- Αιρέσεις και πλάνες”]
Το ασύγκριτο μεγαλείο, την ακαταμάχητη ισχύ και την ανυπέρβλητη τελειότητα της πίστεώς μας, μας υπενθύμισε ο Απόστολος Παύλος με όλα τα παραπάνω. Βέβαια μπορεί ο λόγος του να παίρνει αφορμή από πρόσωπα και γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης, όμως η εμπειρία της πίστεως παρέμεινε η ίδια -αν όχι εντονότερη και θαυμαστότερη- και στα χρόνια μετά την ενανθρώπιση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Διότι ίδιες και μεγαλύτερες δυσκολίες αντιμετώπισε και ο «νέος Ισραήλ», οι πιστοί Χριστιανοί, ανά τους αιώνες και ίδια και ίσως μεγαλύτερα κατορθώματα έχει να επιδείξει στο μακρύ αυτό χρονικό διάστημα η πίστη της Εκκλησίας στον ένα αληθινό Τριαδικό Θεό.
Όπως και οι πιστοί του παρελθόντος έτσι και οι Χριστιανοί -του χθες, του σήμερα και του αύριο- υπόκεινται σε πειρασμούς, δοκιμασίες, μαρτύρια, εξευτελισμούς, πόλεμο και θάνατο ακόμα. Και όλα αυτά γιατί πράγματι «ο κόσμος δεν ήταν άξιος να έχει τέτοιους ανθρώπους», ανθρώπους πνευματικούς, ανθρώπους αγωνιστές όχι απλά για την εξασφάλιση του «επιούσιου άρτου», αλλά για την επίτευξη του υψηλότερου στόχου τον οποίο θα μπορούσε να θέσει ως σκοπό της ζωής του κάποιος, την κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού, μέσα από τον καθημερινό αγώνα της αγιότητος και της αγάπης.
Στην προσπάθειά του αυτή ο κάθε Χριστιανός έχει εφόδιό του πολυτιμότατο την σταθερή και ακλόνητη πίστη του στον Θεό. Αυτή η πίστη που βοήθησε όλους τους γνήσιους αγωνιστές του πνεύματος να «κατατροπώσουν βασίλεια», να «επιβάλουν το δίκαιο», να «πετύχουν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Θεού», να «φράξουν τα στόματα των λιονταριών», να «σβήσουν τη δύναμη της φωτιάς», να «γλιτώσουν τις σφαγές», να «γίνουν ισχυροί και ήρωες», αυτή η πίστη διαφυλάττεται «άσπιλη και αμόλυντη» εντός των τοιχών της εορτάζουσας σήμερα Ορθοδοξίας μας και είναι στη διάθεση κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου, κάθε πνευματικού «ήρωα» που ποθεί να ξεφύγει από τα χαμερπή, να υψωθεί από τα γήινα, να ελευθερωθεί από τη δουλεία των παθών, να αποτινάξει το ζυγό της αμαρτίας και να καταστεί σκεύος της χάριτος του Θεού και τέκνο της Βασιλείας Του.
Τέτοιοι «ήρωες» ας γίνουμε κι εμείς, όχι με όπλα και σπαθιά, αλλά με την δύναμη της αληθινής και Ορθόδοξης πίστης μας στο Θεό. Αμήν.
 : «… με την πίστη…»){kind=link}