Κάθε φορά πού αισθανόμαστε ότι η σύγχρονη ζωή μέ τήν απάνθρωπη, καταναλωτική της κοινωνία μάς πνίγει, έρχεται κυριολεκτικά από τό πουθενά ένα γεγονός νά μάς δώσει ελπίδα πώς τίποτα δέν χάθηκε καί – γιατί όχι – τά πράγματα θά καλυτερεύσουν στό μέλλον…
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, όταν σέ μία επίσκεψή μου σέ μεγάλη Αγιορειτικη Μονή έμαθα τήν ιστορία ενός νέου μοναχού, πού τόν λένε Συμεών.
Ο Συμεών, λοιπόν, είναι γόνος μιάς πολύ πλούσιας οικογένειας.
Σπούδασε σέ ένα από τά καλύτερα Πανεπιστήμια τών Η.Π.Α κι έγινε περιζήτητος στήν εργασία του, λόγω τής μόρφωσής του. Αποτέλεσμα, σέ πολύ μικρή ηλικία νά έχει διευθυντική θέση σέ μεγάλη εταιρεία, μέ ανάλογο μισθό.
Μέχρι πρίν από 7 χρόνια περίπου, ζούσε μία «φυσιολογική» ζωή, από αυτήν πού θά εύχονταν νά έχουν πολλοί συνάνθρωποί μας. Τίποτα (;) δέν φαινόταν νά τού λείπει…
Έλειπε όμως τό σημαντικότερο: Ο Θεός!
Κανείς δέν τού τόν είχε γνωρίσει. Από πουθενά δέν άκουσε γιά Εκείνον. Τόν ανακάλυψε μόνος του, ενώ ζούσε μέσα στήν απόλυτη ευδαιμονία τής υλιστικής εποχής μας, πού τόν θεωρούσε απόλυτα «πετυχημένο» καί δικό της…
Έτσι, αποφάσισε νά ασχοληθεί βαθύτερα μέ τό θέμα: Κατευθύνθηκε στό Περιβόλι τής Παναγίας, όπου άρχισε νά συμμετέχει μέ δέος καί κατάνυξη στίς πολύωρες Ακολουθίες. Συνομίλησε μέ γεροντάδες καί τούς είπε τί τόν βασανίζει. Ξεκίνησε νά προγεύεται τή μοναστική ζωή.
Ώσπου κάποια στιγμή, τό αποφάσισε: Θά γίνει μοναχός!
Ναί! Αυτός, ο διακεκριμένος – από πολύ νέος – στήν επιστήμη του. Ο περιζήτητος στό επάγγελμά του. Ο μαθημένος σέ μεγάλα πλούτη από τά γεννοφάσκια του.
Κι όμως, απαρνήθηκε όλα τά παραπάνω: Γιά ένα τριμμένο ράσο. Γιά μία ζωή χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο. Γιά μιά σκληρή καί συνεχή εργασία, χωρίς καμία υλική απολαβή.
Νά’ σαι καλά, Πατέρα Συμεών! Μάς έδωσες λίγη, μά τόσο απαραίτητη δύναμη καί τόνωση γιά νά συνεχίσουμε τόν αγώνα μας μέσα στόν κόσμο, πού έδιωξε τόν Θεό καί θεοποίησε τήν ύλη.
Εσύ, πήρες αντίστροφη πορεία: Ακολούθησες τόν Χριστό, απαρνούμενος πολλών ειδών κοσμικές απολαύσεις. Έγινες, άθελά σου ίσως, ένα φωτεινό παράδειγμα γιά όλους μας.
Κι απέδειξες πώς ο πλούσιος νέος τής σχετικής παραβολής, θά μπορούσε νά είχε πάρει τόν άλλο δρόμο: Αυτόν τής άρνησης τών επιγείων αγαθών, γιά τή διεκδίκηση τών επουρανίων…!
Από το βιβλίο του «Σταλαγματιές Αγιορείτικες – Προσκυνητών Αναμνήσεις»
