Μια απ΄ τις μεγαλύτερες “επεξεργασίες θλίψης” είναι να σκαλίζουμε συνεχώς τα κακά που μας έχουν κάνει ή τα καλά που δε μας έχουν κάνει οι γύρω μας. Είναι απ’ τις πιο δημοφιλείς σκέψεις, όταν καθόμαστε μόνοι, και η οργή που σιγά-σιγά ανάβουν, το σαράκι του ναρκισσιστικού παραπόνου, η αρνητική ένταση και, στο τέλος, η κατάπτωση δεν έχουν τελειωμό.
Θυμάμαι τον π. Μάρκελλο Καμπάνη […] να λέει: “Μη θέλεις και μη λες τι πρέπει οι άλλοι να κάνουν για σένα. Πρώτα εσύ κάνε αυτό που πρέπει οι άλλοι να κάνουν για σένα. Το Ευαγγέλιο δε μας λέει τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι για μας, ο Χριστός μας μας λέει τι πρέπει να κάνουμε εμείς καθημερινά στους άλλους. Και θα’ρθει η ώρα που αυτό που δίνεις θα σου επιστραφεί. Ό,τι και όσο έδωσες, θα το εισπράξεις. Να είστε σίγουροι! Μπορεί να μην το εισπράξεις από εκείνον που θέλεις εσύ, θα το εισπράξεις, όμως, από αλλού και με άλλο τρόπο”.
Να προσφέρω μια μικρή χαρά σε άλλον… Είναι η πιο σίγουρη μέθοδος να ξαναβρώ κι εγώ τη χαρά μου.
Απόσπασμα απ’τ ο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη “Χορός μεταμφιεσμένων”, εκδ. Ψυχογιός
