Αγάπη χωρίς Σύνορα. …«Εγώ», έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγαπάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά!
Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα…
Αγάπη χωρίς Σύνορα
Πολλές φορές ξεχνάμε ότι η άσκηση αγάπης πρέπει να αρχίζει, όχι… από τα παιδάκια της Αφρικής, αλλά από τούς ανθρώπους πού έχουμε πολύ κοντά μας– από τούς ανθρώπους του σπιτιού μας:
τον/την ιδιότροπο σύζυγο, τα κουραστικά παιδιά, τα απαιτητικά αδέλφια, τα παράξενα πεθερικά, τούς ενοχλητικούς γείτονους.
Ο Ντοστογιέφσκι στο θαυμάσιο μυθιστόρημά του «Αδελφοί Καραμάζωφ» ασχολείται και με αυτό το συνηθισμένο σύμπτωμα γενικής «αγαπολογίας», η οποία, ενώ είναι εύκολη σε διακηρύξεις και οράματα, όμως χωλαίνει πολύ στην καθημερινή πράξη!
Αναφέρεται λοιπόν ο συγγραφέας σε κάποιον γιατρό, ο οποίος «μίλαγε ειλικρινά αλλά και αστειευόταν πικρά».
«Εγώ», έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγαπάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά!
Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα. Και ίσως στ’ αλήθεια να δεχόμουνα ακόμη και να… σταυρωθώ για τούς ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη!
Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δυο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πώς μου πληγώνει την ατομικότητά μου!
