Ο Άγιος Αντώνιος είχε ένα μεγάλο χάρισμα από το Θεό. Όταν τον βασάνιζε μια απορία για οποιοδήποτε θέμα της Αγίας Γραφής ή κάποιο άλλο από τον ορατό ή αόρατο κόσμο, ο Θεός του το αποκάλυπτε.
Ζητά, λοιπόν, από το Θεό να του αποκαλύψει τα μυστήρια της άλλης ζωής, καθώς και τι γίνεται την ώρα που πεθαίνει ο άνθρωπος.
Βλέπει πολλές και σημαντικές αποκαλύψεις για τις οποίες τον βλέπουν οι μαθητές του να αναστενάζει πικρά και να κλαίει γοερά.
Στις επίμονες παρακλήσεις των μαθητών του να τους πει έστω κάποια λίγα πράγματα από τις ουράνιες αυτές αποκαλύψεις, εκείνος, για να τους ωφελήσει πνευματικά να μην αμελούν καθόλου για τη σωτηρία της ψυχής τους, έλεγε:
-Οι δαίμονες απαγγέλουν εις βάρος μας πλήθος κατηγορίες από τα πολλά σφάλματα που κάνουμε και προσπαθούν να πάρουν από τα χέρια των αγγέλων την τρομοκρατημένη ψυχή μας.
Αλλοίμονο στον άνθρωπο εκείνο που έζησε σ’ αυτή τη ζωή με ασέβεια και περιφρόνηση του θείου θελήματος, ακολουθώντας μονάχα τις συμβουλές των δαιμόνων!
[irp posts=”407096″ name=” Θέλω η ψυχή σου να είναι σαν αυτό το λουλούδι του παραδείσου””]
Ένας τρομερός γίγαντας, απαίσιος στην όψη, που έφτανε μέχρι τα σύννεφα, τέντωνε τα χέρια του και προσπαθούσε να πιάσει τις ψυχές εκείνες που ανέβαιναν πετώντας στον ουρανό!
Άλλες τις έπιανε αμέσως και τις έριχνε στο σκοτεινό Άδη, άλλες όμως του ξέφευγαν, γιατί πετούσαν με τα φτερά της πίστης, της αγάπης και των καλών έργων που έκαναν σ’ αυτή τη ζωή και κυρίως της ελεημοσύνης. Τότε έτρεμε από θυμό και οργή ο σατανάς που τις έχανε.
Γι’ αυτό παιδιά μου, με βαθιά ταπεινοφροσύνη και μετάνοια για τα αμαρτήματα σας που καίει το δαίμονα και παραλύει τη δύναμη του, αγωνίζεστε τον καλό αγώνα της πίστης και της αρετής για να αξιωθείτε της αιώνιας ζωής και της ευτυχίας του Παραδείσου.
