Αποφθέγματα Αγίων Γερόντων:1. Είπε ο Αββάς Ηλίας: Εγώ τρία πράγματα φοβάμαι· όταν πρόκειται η ψυχή μου να βγει από το σώμα· όταν πρόκειται να συναντήσει τον Θεό· και όταν πρόκειται να βγεί η απόφασή Του.
2. Έλεγε σε εμάς ο γέρων Μόδεστος ο Κωνσταμονίτης. Έχετε την εκούσια τύφλωση. Μην βλέπετε τα σφάλματα των άλλων.
3. Eίπε γέρων. Το θέμα της σωτήριας μας δεν είναι θέμα ευκαιρίας ή σύμπτωσης, αλλά θέμα εργασίας και βίας. «Βιάστε αρπάζουσιν την Βασιλεία των Ουρανών».
4. Έλεγε στους επισκέπτες του ο απλούστατος Διονύσιος μοναχός γέρων Δαβίδ περί του κακού της κατακρίσεως. Πρόσεχε, να μην λες ο τάδε κάνει τούτο και ο άλλος εκείνο. Γιατί έτσι θα χάσης την Χάρη του Χριστού. Και γάιδαρο να τον δεις κάποιον, να μην τον κοροϊδέψεις. Αγάπα τον πλησίον όπως τον εαυτό σου, έτσι λέει ο Χριστός.
Είπε γέρων μοναχός. Πάντα στις κρίσεις να βάζετε ένα ερωτηματικό. Δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει.
Διηγείτο ο πολυσέβαστος ιερομόναχος Ε, ερημίτης των Κατουνακίων. Κάποιος αδελφός μου είπε για την κατάκριση. «κατακρίνω πολύ, πώς να αποφύγω την κατάκριση;» Και του είπα. Όταν πρόκειται να μιλήσεις για ένα πρόσωπο, λέγε. Τώρα είναι παρών.
Πάρε παράδειγμα εσένα π.χ. όταν είσαι παρών, δεν σε κατακρίνει ο άλλος, όταν είσαι απών, σε κοπανάει στο κεφάλι σε κατακρίνει. Θυμάμαι ότι όταν ζούσε ο Γέροντας, τον κατέκρινε σε κάτι. Πήγα το βράδυ να κάνω προσευχή. Βλέπω ντουβάρι, δεν μπορώ να προχωρήσω την ευχή. Κύριε Ιησού…..Κύριε Ιησού …….δεν προχωρά κάπου έχω σφάλει σκέπτομαι, κάπου έχω αμαρτήσει. Λοιπόν; Την προηγούμενη μέρα που πήγα, τι έκανα, τι μίλησα, τι έπραξα; Το βρήκα είχα κατακρίνει τον Γέροντα μου. Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή και έπρεπε να λειτουργήσω. Ο παπάς εδώ τάχη δογματικά. Πρέπει να λειτουργήσει. Εκτός αν έχει κώλυμα. Τώρα τι να κάνω; Προσευχή. Θεέ μου, συγχώρεσε με. Θεέ μου έσφαλα. Συγχώρεσε με ζητώ συγγνώμη. Τίποτα. Καλά για μένα δεν έχει συγχωρέσει, δεν υπάρχει «ευλόγησαν»; Εφ` όσον σε λύπησα, «ευλόγησαν». Οφείλω να έχω το «Θεός σχωρές» Τίποτα. Μα ο Πέτρος Σε αρνήθηκε τρεις φορές και τον συγχώρεσες. Εγώ δεν σε αρνήθηκα. Κατέκρινα τον Γεροντά μου. Ε` τώρα, βάζω κι εγώ μετάνοια. Μετανόησα και ζητώ συγχώρηση. Τίποτα. Λέγοντας αυτά έπιασα πάλι το κομποσχοίνι. Τίποτα. Δεν προχωρά η προσευχή. Άρχισα τα κλάματα. Έβγαιναν τα δάκρια ποτάμι. Δεν είναι τόσο να κατακρίνεις ένα ξένο, όσο να κρίνεις τον Γεροντά σου. Αλίμονο σου. Κατακρίνεις τον ίδιον τον θεό. Άρχισα τα κλάματα. Τρεις ώρες έφαγα. Μια ακολουθία της Κυριακής είναι τρεις ώρες. Άρχισα τα κλάματα. Θεέ μου, θεέ μου δεν υπάρχει για μένα «ευλόγησον» ο Θεός του ελέους και της ευσπλαχνίας είσαι. και εμένα δεν με συγχωράς. Εγώ σου λέω ‘ευλόγησον’ Και η όσια Μαρία η Αιγύπτια όταν μετανόησε την συγχώρησες, και πολλή άγιοι ήσαν αμαρτωλοί, αλλά τους συγχώρεσες. Και Νεομάρτυρες που είχαν γίνει Τούρκοι τους συγχώρεσες και τους ελέησες. Για μένα δεν υπάρχει έλεος δεν υπάρχει συγχώρηση; Τρεις ώρες έφαγα. Έκανα την ακολουθία της Κυριακής με δάκρυα. Στο τέλος βλέπω μια ειρήνη, μια χαρά μέσα μου. Άρχισα τότε. ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ. Ηρέμησα. Και έτσι προχώρησα στην λειτουργία. Αλλιώς δεν μπορείς να προχωρήσεις στη λειτουργία. Η κατάκριση είναι μεγάλο αμάρτημα. Φεύγει η χάρις δίχως να το καταλάβεις. Φοβερό αμάρτημα. Του Χριστού την κρίση την παίρνεις εσύ, και έπειτα γίνεσαι αντίχριστος.
5. Είπε γέρων. Η καρδιά καθαρίζει με αναστεναγμό, με φιλότιμο. Να βάλουμε την ψυχή στο μούσκιο των δακρύων. Αλλά και ένας αναστεναγμός με πόνο ψυχής ισοδυναμεί με δυο κουβάδες δάκρυα.
6. Παιδί μου συμβούλευε ο Ρώσος ασκητής Τύχων, να πλένεις με δάκρυα το ποδιά του Χριστού, και ο Χριστός θα ξεπλύνει τις αμαρτίες σου.
7. Είπε γέρων. Πολλοί άγιοι θα θελαν να ζήσουν στην εποχή μας και να κάνουν τον αγώνα μας.
8. Διηγήθηκε ένας ασκητής. Εδώ έρχονται πολλοί φοιτητές. Κάποτε είχαν έρθει καμία δεκαριά και ζητούσαν να τους κάνω θαύμα. Επέμεναν πολύ. Σκέφτηκα με ποιο τρόπο να βάλω μυαλό σε αυτά τα παιδία. Τους είπα. Λοιπόν, μπείτε στη σειρά για να σας κόψω τα κεφάλια. Μετά θα κάνω το θαύμα για να σας τα κολλήσω! Ν` αραιώσετε λίγο, γιατί υπάρχει κίνδυνος να τα μπερδέψω. Έτοιμοι είστε; Θέλετε να δείτε το θαύμα; Οι νέοι αντέδρασαν αμέσως. Όχι, όχι σε μας πάτερ, είπαν με μια φωνή.
9. Έλεγε ένας ηλικιωμένος μοναχός για την ραδιενέργεια. Μάθαμε και εμείς για την ραδιενέργεια. Τι να σας πω; Αν το δηλητήριο ήταν σε ένα πράγμα θα λέγαμε ότι πρέπει να το αποφύγουμε. Τώρα όμως πήγε σε όλα, δεν γίνεται τίποτα. Εμείς εδώ στο όρος κάνουμε τον σταυρό μας και τα τρώμε όλα. Τι να φοβηθούμε; Δεν λέει κάπου και ο Χριστός ότι οι πιστοί «καν θανάσιμων τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει;». Μην ανησυχείτε. Ο κόσμος έχασε το νόημα της ζωής. Πρέπει όμως να το βρει. Η απιστία κάνη μεγάλη ζημιά. Όλα από κει ξεκινούν.
10. Είπε γέρων. Ταπείνωση είναι το κάτω σκαλοπάτι των αρετών. Αγάπη είναι το επάνω σκαλοπάτι. Γιατί δεν αγιάζουμε σήμερα; Γιατί δεν έχουμε ταπείνωση.
11. Είπε η Αγία Συγκλητική: Πολλοί που μονάζουν στα βουνά, πράττοντας σαν τους κοσμικούς, δεν σώζονται. Δύναται κάποιος να είναι μέσα σε πολλούς και να μονάζει, και άλλος να είναι μόνος του και να φέρεται σαν να είναι ανάμεσα σε πολλούς.
12. Είπε ο Αββάς Μάρκος στον Αββά Αρσένιο: Γιατί φεύγεις από εμάς; Και αυτός του απάντησε: Ο Θεός γνωρίζει ότι σας αγαπώ, αλλά δεν μπορώ να είμαι και μαζί με τον Θεό, και μαζί με τους ανθρώπους. Οι Άγγελοι αν και χιλιάδες και μυριάδες, ένα θέλημα έχουν· οι δε άνθρωποι πολλά. Δεν μπορώ να αφήσω τον Θεό για να είμαι μαζί με τους ανθρώπους.
13. Είπε γέρων, ο παπα – Βαρθολομαίος, ετών 106, που φορούσε, όταν τον επισκεφτήκαμε, μια ζακέτα με χίλια μπαλώματα. Μέσα στην πολυμάθεια κολλάει η οίησης. Όταν κολλήσει η οιήσεις φεύγει ο Θεός και μένει ο άνθρωπος μόνος με την οίηση.
14. Έλεγε ο Ρώσος ασκητής παπα – Τύχων, που έζησε 60 χρόνια στο Άγιο Όρος, αφού γύρισε 300 μοναστήρια. Ο Θεός το πρωί ευλογεί τον κόσμο όλο με το ένα του χέρι και τον ταπεινό άνθρωπο με τα δυο χέρια. Και προσεύχεται « Κύριε ημών Ιησού Χριστέ χάρισέ μου ταπείνωση» Άλλο παρθενιά, άλλο ταπείνωση συνήθισε να λέει. Πολλοί παρθένοι υπερήφανοι πήγαν στην κόλαση.
15. Όταν οι αδελφοί και πατέρες εύχονταν τον Νεοσκητιώτη γέροντα Θεοφύλακτο «καλό Παράδεισο», εκείνος απαντούσε. Δεν είναι αχυρώνας ο Παράδεισος για να δεχτεί εμένα το ζώων! Τέτοια αυτομεμψία είχαν οι άγιοι πατέρες.
16. Είπε γέρων. Μπορεί κάποιος να αγωνίζεται που κα που με φιλότιμο, αλλά να μην έχει μεγάλη πρόοδο, γιατί δεν έχει ταπείνωση. Ενώ άλλοι αγωνίζονται λιγότερο (άσκηση, νηστεία κ.λ.π.) και προοδεύουν πολύ περισσότερο, γιατί έχουν πολλή ταπείνωση και αυτή αναπληρώνει πολλά.
17. Έλεγε ένας ασκητής. Ο άνθρωπος δίνεται πρώτα όλος στον Θεό και μετά ο Θεός τον καθαρίζει και τον δίνει στους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι χειρότερος όλων, τότε ένα «Κύριε ελέησον», που θα πει για τον κόσμο αξίζει περισσότερο από τα χίλια «Κύριε ελέησον» του άλλου.
18. Είπε γέρων. Ο Θεός μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αλλά εμείς τις ευκαιρίες δεν τις δεχόμαστε όλες, τις διώχνουμε.
Μην έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας η αυτοπεποίθηση είναι μεγάλο εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Εμπιστοσύνη απόλυτη να έχουμε μόνο στο Θεό. Όταν εμείς αναθέτουμε τα πάντα σε Αυτόν, ο Θεός υποχρεώνεται να μας βοηθήσει.
19. Ρωτήθηκε κάποτε ένας ερημίτης. Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια; Και απάντησε. Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζεται καλά τον εαυτό σας. Να σας πω ένα παράδειγμα. Όταν σκαλίζω στο ξύλο την μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή. Την ξανακοιτάω μετά από λίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις. Αν βάλω τον φακό θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Το ίδιο πάλι και με τα χέρια. Βλέπουμε ότι είναι καθαρά. Αν βάλουμε όμως τον φακό, θα δούμε ότι έχουν βρωμιά και πολλά μικρόβια. Έτσι, να κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας και θα Βλέπουμε ότι δεν είμαστε τίποτα κι ας λέει ο κόσμος.
20. Γέροντα έχω τόσα χρόνια στο Άγιο Όρος και δεν είδα καμία οπτασία ή κανένα όραμα ή δεν είχα κάποια πληροφορία πνευματική, έλεγε στον γέροντα πατέρα Ιωακείμ ο τώρα στην Αγγλία, Αγιορείτης Ρώσος ιερομόναχος Σωφρόνιος, ο κτήτορας της εκεί ιεράς Μονής και ο συγγραφέας του βίου του αγίου Σιλουανού. Του απάντησε ο γέρων Ιωακείμ. Ποιος σου χάρισε υπομονή και κάθεσαι στο Όρος και μάλιστα στα φρικτά Καρούλια, παρά ο Θεός. Θα μπορούσες να μείνεις χωρίς εμφανή την Χάρη του Θεού; Άλλο θαύμα μεγαλύτερο από αυτό μην ζητάς και χάρισμα ψηλότερο μην θέλεις.
21. Είπε γέρων. Για τους άσπλαχνους που πεθαίνουν να κάνετε μνημόσυνα και προπαντός ελεημοσύνη. Ελεημοσύνη. Υπάρχουν πολλοί πτωχοί. Σ` αυτούς να δίνεται. Στα μνημόσυνα να χρησιμοποιείται κόλλυβα και όχι γλυκά, όπως κάνουν πολλοί τώρα τελευταία.
22. Eνας μονάχος ρώτησε τους επισκέπτες του. Εσείς τι δουλεία κάνετε; Γέροντα δεν έχουμε καλό επάγγελμα. Έμποροι είμαστε, απάντησαν με συστολή. Έχουμε αδελφοί μου, μεγάλη ανάγκη από καλούς εμπόρους. Αλήθεια, για πείτε μου τι κάνετε όταν ακριβαίνουν τα πράγματα; Πουλάτε και τα παλιά, που είχατε στο μαγαζί με καινούργιες τιμές; Ναι γέροντα. Πώς να κάνουμε αλλιώς; Πρέπει να ξαναφέρουμε πράγμα στο μαγαζί. Καλά, αλλά εσείς από τα παλιά βγάζετε δυο φορές κέρδος. Φυσικά δεν μπορείτε να το πουλήσετε με τις παλιές τιμές, γιατί θα αντιδράσουν οι άλλοι έμποροι. Εσείς όμως, το δεύτερο κέρδος, που βγάζεται από τα εμπορεύματα που είχατε στο μαγαζί, να το δίνετε ελεημοσύνη.
Όταν υπηρετούσε ο γέρων Αρτέμιος σε ένα Γρηγοριάτικο μετόχι στην Άρτα και πήγαινε να ψωνίσει, στην αγορά, επέστρεφε με άδεια χέρια. Ότι είχε το μοίραζε σε πτωχούς και γεροντάκια.
23. Ένας μοναχός ρώτησε ένα άλλο γέροντα, ηλικίας άνω των 100 χρονών. Τώρα που θα φύγεις από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο τι αισθάνεσαι; Αισθάνομαι τόσο χαρούμενος και ειρηνικός σαν να πηγαίνω σε γάμο είπε.
24. Οσιακή η ζωή, οσιακό και το τέλος του ερημίτου Φιλάρετου φίλου της αρετής και της ερήμου. Λίγο πριν κοιμήθη, κάλεσε δυο αδελφούς των Δανιηλαίων, Δανιήλ και Ακάκιο και αφού τους είπε πολλά περί της νοεράς προσευχης και την μοναχικής πολιτείας, κατόπιν σηκώθηκε όρθιος και παρακάλεσε να του ψάλουν τον εθνικό ύμνο του Άθωνος, δηλαδή το «Άξιον εστίν». Στάθηκε προσοχή και άκουσε ευφραινόμενος και με δάκρυα ως συνήθως. Μετα τους αγκάλιασε τους ησπάσθη με το εν Χριστώ ασπασμό και τους είπε. Αδέλφια μου, αγγελούδια της Παναγίας, δεν πρόκειται να σας ξαναδώ με τα μάτια του σώματος μου, γιατί με κάλεσε ο Κύριος, με την πρεσβεία της Παναγίας και των αγιορειτών Πατέρων, να με πάρει στα ουράνια θεία Σκηνώματα. Την άλλη μέρα που τον επισκέφτηκαν να τον δουν και να λάβουν την ευχή του, είχε σχηματιστεί μόνος του με σταυρωμένα τα χέρια; Πάνω στο ξύλινο κρεβατάκι του με τα μάτια κλειστά, σαν να κοιμάται τον φυσικό ύπνο.
25. ‘Οταν διορθώσω εγώ τον εαυτό μου, διορθώνεται ένα κομμάτι της Εκκλησίας, οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε. ‘Ενα είναι το ‘Αγιο Πνεύμα. Τώρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά πνεύματα. Δεν μπορώ να καταλάβω.
25. «Στην Πνευματικη Ζωη Δεν Θα Βαλη Κανεις Για Προτυπο Τους Κοσμικους Αλλα Τους Αγιους. Καλά είναι να παίρνη κάθε αρετή και να βρίσκη τον ‘Αγιο που την είχε, να μελετά το βίο του, και τότε θα βλέπη ότι δεν έχει κάνει τίποτε και θα προχωρή με ταπείνωση. ..
26. ΕΙΠΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:
“Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνος σας ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, γιατί αυτή θα σας κρατάει σε επαφή με το Θεό. Και η επαφή αυτή πρέπει να είναι συνεχής.
Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής,είναι ανάγκη της ψυχής και δεν πρέπει να θεωρείται αγγαρεία
Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ…
Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι’ αυτόν τον πόνο με θεία παρηγοριά.
Νοιώθει πόνο, αλλά νοιώθει μέσα του τη θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις με ευλογίες ο Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ο άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη.
Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, που δεν εκφράζεται και πλημμυρίζει την καρδιά.
Ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ
«Χριστὸς Ἀνέστη, χαρά μου!».
«Ὅτε ἐλάλουν ἐκ τοῦ νοός μου συνέβαινον σφάλματα».
«Νηστεία δὲν εἶναι μόνο νὰ τρώῃ κανεὶς ἀραιά, ἀλλὰ καὶ νὰ τρώῃ λίγο. Δὲν εἶναι φρόνιμο αὐτὸς ποὺ νηστεύει, νὰ περιμένῃ μὲ ἀνυπομονησία τὴν ὥρα τοῦ γεύματος καὶ νὰ ρίχνεται μὲ βουλημία – σωματικὴ καὶ πνευματικὴ στὸ φαγητό. Ἡ ἀληθινὴ νηστεία ἐξ ἄλλου δὲν εἶναι μόνο στὸ νὰ δαμάζῃ κανεὶς τὸ σῶμα του, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ στερῆται, προκειμένου νὰ δώσῃ ψωμὶ σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει.»
«Ἀπόκτησε τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ χιλιάδες θὰ βροῦν κοντά σου τὴ σωτηρία».
«Ἂν εἶσαι σωστὸς χριστιανός, χιλιάδες ἄνθρωποι γύρω σου – βλέποντάς σε θὰ σωθοῦν.»
«Ἂς μὴν ἀκολουθοῦμε τὸ δρόμο τῆς ἀπογοητεύσεως, διακήρυττε, κτυπώντας χαρούμενα τὸ πόδι του στὸ ἔδαφος. Ὁ Χριστὸς τὰ νίκησε ὅλα. Ἀνέστησε τὸν Ἀδάμ. Ἔδωσε πάλι στὴν Εὔα τὴν ἀξιοπρέπειά της. Ἐθανάτωσε τὸν θάνατο».
«Γιατί ζῇς χωρισμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκα σου; Πήγαινε γρήγορα νὰ τὴν ξαναβρῇς. Πήγαινε.» (Σὲ ἄνδρα ποὺ ζοῦσε χωρισμένος ἀπὸ τὴ γυναῖκα του).
«Ἐὰν πιστεύῃς, χαρά μου, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι…»
«Ἡ ζωή μας, μπορεῖ νὰ συγκριθῆ μὲ μία λαμπάδα καμωμένη ἀπὸ κερὶ καὶ φυτίλι, ποὺ καίει μὲ μία φλόγα ποὺ ἐμεῖς ἀνάψαμε. Τὸ κερὶ – εἶναι ἡ πίστη μας. Τὸ φυτίλι ἡ ἐλπίδα μας. Καὶ ἡ φλόγα – ἡ ἀγάπη ποὺ ἑνώνει τὴν πίστη μαζὶ μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅπως τὸ κερὶ καὶ τὸ φυτίλι καῖνε μαζὶ μὲ ἀποτέλεσμα τὴ φωτιά. Ἕνα κερὶ κακῆς ποιότητας βγάζει, ὅταν τὸ ἀνάβῃς καὶ ὅταν τὸ σβήνῃς, μία ἄσχημη μυρωδιά. Ὅμοια εἶναι καὶ ἡ ζωὴ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ…».
«Τὸ πᾶν εἶναι ν᾿ ἀποφασίσεις κάτι. Ἡ ἀπόφαση εἶναι ἡ ἀρχή.»
27. Ἁγίου Σιλουανοῦ
«Κράτα τὸν νοῦ σου στὸν ᾅδη καὶ μὴ ἀπελπίζου»
28. Στάρετς Βαρσανούφιος
Τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ πρέπει νὰ τὴν λέμε ὁλόκληρη. Χωρὶς νὰ τὴν περικόπτωμε. Αὐτὴν τὴν παρακαταθήκη μας ἔδωσαν οἱ ἅγιοι Γέροντες. Καὶ ὁ τόνος νὰ πέφτῃ στὴν τελευταία λέξη: «τὸν ἁμαρτωλόν». Σκοπὸς τῆς προσευχῆς αὐτῆς εἶναι πάντοτε ἕνας: ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ».
29. Πατὴρ Ἀρσένιος
«Κάθε ἄνθρωπος, φεύγοντας ἀπὸ τὴ ζωή, πρέπει κάτι νὰ ἀφήσει πίσω του: Τὸ σπίτι ποὺ ἔχτισε, τὸ δέντρο ποὺ φύτεψε, τὸ βιβλίο ποὺ ἔγραψε… Καὶ αὐτὰ ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ τὸ συνάνθρωπό του. Ἀκόμα καὶ μετὰ τὸ θάνατό σου, θὰ ἐξακολουθήσει νὰ ὑπάρχει κάτι ἀπὸ σένα σ᾿ ὅλα ὅσα ἄγγιξαν τὰ χέρια σου. Οἱ ἄθρωποι θὰ σὲ θυμοῦνται, ὅταν θὰ βλέπουν μὲ χαρὰ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἄφησες καὶ θὰ δοξάζουν τὸν Κύριο. Δὲν ἔχει σημασία τὸ τί ἔκανες, φτάνει νὰ τὸ ἔκανες στὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο…».
30. Μέγας Φιλάρετος τῆς Μόσχας
«Οἱ ὁρατὲς ἀλλὰ μὴ πραγματικὲς ἀρετές μας μᾶς ἐμποδίζουν νὰ δοῦμε τὶς ἀόρατες, μὰ πραγματικὲς ἁμαρτίες μας».
Έλεγε ο γέροντας. Ούτε τα πλούτη να σας κάνουν εντύπωση, ούτε οι δόξες, αλλά πάντοτε να βαδίζετε δίκαια. Το ψωμί σας να το τρώτε με τον τίμιο ιδρώτα σας κι όχι με αδικίες. Αυτά που θα κερδίζεται με την τιμιότητα σας, να μην τα σκορπίζεται άσκοπα. Να ζείτε τίμια και ταπεινά και όσο μπορείτε να απλώνεται το χέρι σας στην ελεημοσύνη. Να μην σκέπτεστε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα κτίσετε. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων και όχι των χαρούμενων. εάν κάνετε έργα καλά, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ` αξιωθείτε να δείτε θαύματα και στην άλλη ζωή, θα έχετε απέραντη αγαλλίαση.
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις.
Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου
Αλλο πράγμα να φοβείσαι τον Θεό και άλλο να εφαρμόζεις τις εντολές του Θεού.
Συμεών ο ν. Θεολόγος
Πόσοι και πόσοι δεν πολέμησαν κατά καιρούς την Εκκλησία!
Εκείνοι χάθηκαν, μα η Εκκλησία υψώθηκε ως τους ουρανούς!
Αυτό ειναι το μεγαλείο της…
Την πολεμούν και νικά!
Την επιβουλεύονται και εκείνη θριαμβεύει!
Την υβρίζουν και φανερώνεται λαμπρότερη!
Δέχεται χτυπήματα και αντί να κλονίζεται, στερεότερη γίνεται!
Κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται!
Χειμάζεται, αλλά δεν ναυαγεί!
Παλεύει, αλλά ποτέ δεν υποκύπτει.
31. Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
*Απὸ ἐκείνους ποὺ διανυκτερεύουν στὰ πανδοχεῖα, μερικοὶ βρίσκουν κρεβάτια. ἄλλοι δὲν ἔχουν κρεβάτι. κοιμοῦνται στὸ πάτωμα καὶ ἐντούτοις ροχαλίζουν ὅπως κι ἐκεῖνοι ποὺ κοιμοῦνται σὲ κρεβάτι. Κι ὅταν περάσει ἡ νύχτα, πρωὶ-πρωὶ ἀφήνουν τὸ κρεβάτι τους καὶ τὸ πανδοχεῖο καὶ φεύγουν ὅλοι μαζὶ, ἔχοντας μόνο τὰ πράγματά τους. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὅλοι ὅσοι γεννιοῦνται σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο, καὶ οὶ φτωχοὶ καὶ οὶ πλούσιοι καὶ επίσημοι, βγαίνουν ἀπὸ τὴ ζωὴ σὰν ἀπὸ πανδοχεῖο, χωρὶς νὰ παίρνουν μαζί τους τίποτε ἀπὸ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ βίου καὶ ἀπὸ τὰ πλούτη τους, παρὰ μόνον τὰ ἔργα τους, καλὰ ἢ κακὰ, ὅσα ἔκαναν στὴ ζωή τους.
32. Άγιος Αντώνιος
*Μόνο μια αρετή υπάρχει, την οποία δεν μπορούν να μιμηθούν οι δαίμονες: η ταπείνωση.
33. Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος
Αγωνιστείτε να αποκτήσετε την ταπείνωση. Είναι ευωδία και ένδυμα Χριστού. Για χάρη της όλα θα τα συγχωρήσει ο Θεός. Δε θα εξετάσει τις ελλείψεις που έχει ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωση, καμία άσκηση δε θα μας βοηθήσει. Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί. Χωρίς αυτό το εισιτήριο, δε θα μας επιτρέψει μα μπούμε στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».
34. Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
*»Μην αγωνιάς για τίποτε αφού ο Κύριος σου είναι παρών στη ζωή σου.
Η αγκάλη του σε περιβάλλει από παντού.
Βρίσκεται, όχι μονάχα γύρω σου, αλλά μέσα σου,
γνωρίζοντας όλους τους λογισμούς τις ανάγκες και τους πόθους σου».
35. ‘Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
*»Μην αγωνιάς για τίποτε αφού ο Κύριος σου είναι παρών στη ζωή σου.
Η αγκάλη του σε περιβάλλει από παντού.
Βρίσκεται, όχι μονάχα γύρω σου, αλλά μέσα σου,
γνωρίζοντας όλους τους λογισμούς τις ανάγκες και τους πόθους σου».
36. ‘Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
*»Οφείλετε να προσέχετε πολύ στις μεταξύ σας σχέσεις
και να ευλαβείστε ο ένας τον άλλον ως εικόνες του Θεού.
Μην αποβλέπετε ποτέ στο σώμα, αλλά στην ψυχή»
37. Άγιος Νεκτάριος
*»Ο πνευματικός πλούτος είναι σαν τον ήλιο.
Μοιράζεται σ’ όσους τον βλέπουν και ανήκει στον καθένα»
38. Άγιος Γρηγόριος Νύσσης
«Κανένας άνθρωπος που δεν πέρασε από θλίψεις,
δε θα γίνει δεκτός στη βασιλεία του Θεού»
39. Μέγας Αντώνιος
Να θυμάσαι πάντοτε, ότι το σήμερα είναι δικό σου, το αύριο είναι στο χέρι του Θεού. Και Εκείνος που σου έδωσε το πρωί, δεν σου υπόσχεται και το βράδυ.
40. Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης
Το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον.
«Μή σφόδρα θαρρείν, μηδ’ απελπίζειν άγαν. Τό μέν γάρ εκλύει,τό δ’ανατρέπει».-Μετάφραση: Μην θαρεύεσαι υπερβολικά, ούτε να απελπίζεσαι πολύ. Διότι το μεν πρώτο χαλαρώνει τη ζωή, το δε δεύτερο την ανατρέπει.
«Μή είς αύριον αναβάλλου ή γάρ αύριον ουδέ ποτε λαμβάνει τέλος».
Δε μπορείς να είσαι ήλιος; Τότε γίνε σελήνη.
Η συναίσθηση της άγνοιας είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη γνώση.
Κλαύσον τους αμετανοήτους, κλαύσον τους μηδέποτε μετανοήσαντες.
Όταν ανακαλύπτεις την πόρτα της καρδιάς σου, ανακαλύπτεις τη πύλη του ουρανού
Τούτο είναι που ανατρέπει όλη την οικουμένη. Η αμέλεια που δείχνουμε για την ανατροφή των παιδιών μας
Η μεν απελπισία αυτόν που έπεσε δεν τον αφήνει να σηκωθεί, η δε αμέλεια τον όρθιο καταφέρνει να το γκρεμίσει.
Η ελπίδα, οδηγεί στη μετάνοια και τη σωτηρία.
Όταν δυστυχούμε είναι φυσικό να πλησιάζουμε το Θεό. Το σπουδαίο και θαυμαστό είναι να μας διακρίνει ευλάβεια όταν ευτυχούμε.
Ανώφελη είναι η νηστεία, όταν περιορίζεται μόνο στις τροφές.
Ο Θεός εμφανίζεται επιεικής στους αμαρτωλούς και αυστηρός στους δικαίους.
Ως φτωχούς βλέπει τους αμαρτωλούς ο Θεός και τους ελεεί, ως πλούσιους βλέπει τους ενάρετους και τους αντιμετωπίζει απαιτητικά.
Η μετάνοια χωρίς ελεημοσύνη είναι νεκρή και χωρίς φτερά.
Όποιος ελεεί το φτωχό δανείζει το Θεό, με βέβαιη επιστροφή του δανείου του.
Ο πλούσιος μπορεί να δικαιωθεί με την ελεημοσύνη, αλλά και ο φτωχός με τη υπομονή.
Με τη μετάνοια σβήνουμε κάθε αμαρτία στο άπειρο πέλαγος της φιλανθρωπίας του Θεού.
Ο Χριστός δε ντρέπεται να απλώσει το χέρι του να πάρη λίγη ελεημοσύνη του πτωχού, και ντρέπεσαι συ να απλώσεις το χέρι να δώσεις λίγον αργύριον ή και άρτον;
Η πρώτη θυγάτηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπον.
…ούτω είναι και εκείνος, όπου πλεονεκτεί πάντοτε να πλουταίνει, και αυτός πάλιν πτωχός είναι. Εις όλη του τη ζωή ζητιάνος.
Πλoύτον, τον γεννήτορα πάσης παρανομίας, τον ευρετήν πάσης κακίας, τον συνεργόν της ψυχοφθόρου γαστριμαργίας και αντίπαλον της εγκρατείας, τον πολέμιον της σωφροσύνης, τον πάσης αρετής κρυπτόν κλέπτην.
Ο φθόνος τους της ψυχής οφθαλμούς πηροί(τυφλώνει).
Όπως το σώμα έχει ανάγκη από υλική τροφή, έτσι και η ψυχή έχει ανάγκη από καθημερινή υπόμνηση και τροφή πνευματική.
Δεν είναι δυνατό εκείνος που αγωνίζεται για την αρετή να μην έχει πολλούς εχθρούς.
41. Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Ο Χριστός τα πάντα
Εγώ πατήρ, αδελφός, νυμφίος, οικία, τροφή, ένδυμα, ρίζα, Θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ, να μην έχης ανάγκην από τίποτε. Εγώ και θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να διακονήσω, όχι να διακονηθώ. Εγώ είμαι φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και μητέρα, όλα εγώ αρκεί να έχης οικειότητα προς εμέ. Εγώ έγινα πτωχός και περιπλανώμενος δια σε’ ανέβηκα εις τον Σταυρόν και ετάφην δια σε· εις τον ουρανόν δια σε ικετεύω τον Πατέρα- κάτω εις την γην εστάλην από τον Πατέρα ως πρεσβευτής δια σε.
Συ είσαι δι΄ εμέ τα πάντα και συγκληρονόμος και αδελφός και φίλος και μέλος του σώματος μου.
Διατί λοιπόν αποστρέφεσαι αυτόν πού σε αγαπά; Διατί κοπιάζεις δια τον κόσμον;
Τί περισσότερον θέλεις από εμέ;
42. » Πίστη είναι .. να πιστεύεις αυτό που δεν βλέπεις ,
η ανταμοιβή είναι να δεις αυτό που πιστεύεις. «
43. Ιερός Αυγουστίνος
Ἐλπίζω νὰ προοδεύσετε σὲ ἀρετές. Κι αὐτὸ θὰ συμβεῖ ἂν ζήσετε μὲ προσοχὴ καὶ δὲν ἀμελεῖτε τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Γιατὶ εἶναι τὸ κεφάλαιο καὶ ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν ἀρετῶν. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ προφυλάξει τόσο τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ πονηροῦ δαίμονα ὅσο ἡ νοερὰ προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ θερμὴ ἱκεσία.
Γέροντας Ἱλαρίων: (Ὑποτακτικός του Ἀββᾶ Ναζαρίου)
Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. Όταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα µην ανησυχείς, άφησέ τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του. Οι ασθένειες µας βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να µας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου. Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, µε χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής µας. Δεν αδιαφορεί για µας, δεν είμαστε µόνοι στον κόσµο. Ο Θεός µας αγαπάει πολύ, µας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και µας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να µή φοβούμαστε τίποτε.
Έλεγαν για ένα γέροντα στη Θηβαίδα, τον αββά Αντιανό, ότι στη νεότητα του έκανε πολλές μοναχικές ασκήσεις, και όταν γέρασε ασθένησε και τυφλώθηκε.
Λόγω, λοιπόν, της ασθένειας του οι αδελφοί τον φρόντιζαν πολύ και τον ανέπαυαν και του έδιναν την τροφή στο στόμα του. Και ρώτησαν γι’ αυτό τον άββα Αιώ: «τι θα συμβεί μ’ αυτή την πολλή φροντίδα και ανάπαυση;». Και τους άπαντα: «Σάς λέγω ότι, εάν ή καρδιά του (του Γέροντα) επιθυμεί και αποδέχεται με ευχαρίστηση αυτή την φροντίδα, στην περίπτωση (για παράδειγμα) που φάει ένα καρπό από φοίνικα, ό Θεός το αφαιρεί αυτό -από τους (προηγουμένους ασκητικούς) κόπους του• εάν όμως δεν την αποδέχεται με ευχαρίστηση, αλλά την δέχεται χωρίς να την επιθυμεί, ό Θεός διατηρεί τους (προηγούμενους) κόπους του στο ακέραιο, επειδή αυτό γίνεται χωρίς να το θέλει, αλλά μετά από πίεση. Και εκείνοι όμως που τον φροντίζουν θα έχουν τον (πνευματικό ) μισθό τους».
44. Aββά Hρακλείου: Στις μέρες των πατέρων μας αγαπώνταν οι τρεις αυτές αρετές, η ακτημοσύνη και η πραότης και η εγκρατεία· τώρα δε επικρατεί στους μοναχούς η πλεονεξία και η γαστριμαργία και η θρασύτης. Ό,τι θέλεις κράτησε.
45.Έλεγε ο αββάς παμβώ, ότι τέτοιο ιμάτιο πρέπει να φορά ο μοναχός, ώστε να το βάλει έξω από το κελί τρεις ημέρες και κανείς να μην το παίρνει.
46. Eίπε ο αββάς Παφνούτιος, ο μαθητής του αββά Mακαρίου, ότι έλεγε ο γέρων:
Όταν ήμουν παιδί έβοσκα τα βόδια, μαζί με τα άλλα παιδιά· κι επήγαν να κλέψουν σύκα και καθώς έτρεχαν, έπεσε ένα από αυτά, και αφού το επήρα, το έφαγα· και όταν το ενθυμούμαι, κάθομαι και κλαίω.
και λέγει ο γέρων… πάντως γνώριζε τούτο, ότι όταν ακούσεις γέροντα να επαινεί τον πλησίον περισσότερον από τον εαυτό του, αυτός έφθασε σε υψηλά μέτρα τελειότητας. Διότι αυτή είναι η τελειότης, να δοξάζεις τον πλησίον περισσότερον απ΄τον εαυτό σου.
Είπε ο Γέροντας Ιωήλ: «Όταν κάνεις το καλό και δεν σου το αναγνωρίσουν απλώς, τότε το καλό πού έκανες είναι μόνο αρραβωνιασμένο με την αμοιβή του Θεού. Όταν όμως κάνεις το καλό και βρεις και το μπελά σου, τότε το καλό σου στεφανώθηκε!»
Είπε ο Γέροντας Αμφιλόχιος: «Όταν η καρδιά μας δεν έχει την αγάπη προς το Χριστό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Είμαστε σαν τα πλοία πού δεν έχουν, καύσιμα στη μηχανή τους».
Είπε ο Γέροντας Αμφιλόχιος: «Η αγάπη του ανθρώπου, εκτός από το θεό, πρέπει να απλώνεται και προς τα δημιουργήματα του Θεού μας, τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και προπαντός προς το τελειότερο δημιούργημα του Θεού τον άνθρωπο, ο όποιος είναι αδελφός μας»
47. «Οι κοσμικοί άνθρωποι σε κουράζουν, διότι έρχεται επάνω σου σαν ηλεκτρικά κύματα ό,τι υπάρχει αποθηκευμένο μέσα τους»
48. Ο Γέροντας Παΐσιος είπε: «Η δική μου δουλειά είναι να διορθώνω τους χαλασμένους λογισμούς εκείνων πού έρχονται εδώ στο κελί μου»
Ο Γέροντας Παΐσιος συμβούλεψε κάποιον καλοπροαίρετο χριστιανό, πού όμως επηρεαζόταν από τους κοσμικούς με τους οποίους έκανε παρέα, με το έξης παράδειγμα: «Αν φυτέψουμε δίπλα σε μία καρπουζιά και μία κολοκυθιά, οι καρποί θα πάθουν αλλαγή. Το κολοκύθι θα αρχίσει να παίρνει όλη τη γλυκύτητα από το καρπούζι, με αποτέλεσμα το καρπούζι να γίνει άνοστο και άγλυκο, ενώ το κολοκύθι, όση γλυκύτητα και αν πάρει, κολοκύθι θα είναι. Γι’ αυτό αν θέλουμε γλυκό και νόστιμο καρπούζι, θα πρέπει την καρπουζιά να την έχουμε μακριά από την κολοκυθιά»
Έγραφε ο Γέροντας Παΐσιος σε μία πονεμένη γυναίκα: «Βλέπω να γλυκοχαράζει το καλό στο βάθος της ψυχής σου και αυτό μου δίνει παρηγοριά και ελπίδα, γιατί έτσι σιγά-σιγά θα έλθει ή καλοσύνη του Θεού μέσα σου και θα θερμάνει την καρδιά σου πνευματικά και θα χαίρεσαι κοντά στο Θεό»
49. Επισκέφθηκαν κάποτε το Γέροντα Πορφύριο μερικές κοπέλες, οι όποιες ήταν άσεμνα ντυμένες. Ο Γέροντας συνομίλησε πολλή ώρα μαζί τους, χωρίς να τις κάνει παρατήρηση για την ενδυμασία τους. Εκεί έτυχε να βρίσκεται και κάποιος θεολόγος, πού είχε αγανακτήσει εσωτερικά από την εμφάνιση τους. Όταν τελείωσε η συζήτηση και έφυγαν οι κοπέλες, ο Γέροντας διευκρίνισε στο θεολόγο: «Ήρθαν αυτές οι κοπέλες εδώ και δεν τις έκανα παρατήρηση για την άσεμνη εμφάνιση τους. Εγώ έχω μία άλλη τακτική. Διότι, ακόμη και αν τις μιλούσα για την ενδυμασία τους, αφού δεν έχουν πίστη στο Χριστό, δεν θα συμμορφώνονταν. Προσπαθώ πρώτα να τις φέρω στην πίστη του Χριστού και τότε μόνες τους θα καταλάβουν το λάθος τους και θα διορθωθούν».
Ο Γέροντας Πορφύριος ήταν πνευματικός πατέρας πολλών ανθρώπων. Παράλληλα η αγάπη του εξαπλωνόταν και σε όλους τους χριστιανούς, για τους οποίους ανησυχούσε έντονα, επειδή συχνά η αμαρτία προκαλεί και πνευματικές ασθένειες. Είχε μάλιστα και την εξής πρωτότυπη ιδέα: «Θα ήταν ωραίο να υπήρχε ένα μοναστήρι έξω από την Αθήνα, πού στο ναό του θα γίνονταν ακολουθίες όλο το εικοσιτετράωρο και θα υπήρχαν με βάρδιες πνευματικοί, οπού θα μπορούσαν να καταφεύγουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας οι τραυματισμένοι από την αμαρτία άνθρωποι»
50. Ο Γέροντας Ιάκωβος ήταν άνθρωπος ασθενικός, ιδίως τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πολλές αρρώστιες τον βασάνιζαν. Και όμως ο ίδιος έλεγε ότι η καρδιά του ήταν περιβόλι. «Είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο πνευματικής απάθειας, πού θλιβότανε για τον πόνο των άλλων και αδιαφορούσε για το δικό του. Κάποτε μάλιστα τον άκουσαν μερικοί να μιλάει και σ’ ένα πουλάκι και να εκφράζει την αγάπη του ως εξής: «Πόσο σε λυπάμαι πού κρυώνεις. Εγώ φοράω κάλτσες, έχω σκεπάσματα και θέρμανση. Αχ, να μπορούσα να σας μάζευα όλα τα πουλάκια σ’ ένα δωμάτιο, να σας έριχνα και τροφή και να σας έδινα θέρμανση. Αλλά βλέπετε, με φοβάστε»
Το παν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος το Χριστό και όλα τα προβλήματα τακτοποιούνται. •Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές µας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία µας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε µόνοι µας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή µας και θα την µεταµορφώσει. Όταν έρθει και κατοικήσει σ’ όλο το χώρο της ψυχής µας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αµαρτία.
Ο διάβολος αφού επί αιώνες πολέμησε να βγάλει την εκκλησία έξω από τον κόσμο και απέτυχε, τώρα αγωνίζεται να βάλει τον κόσμο μέσα στην εκκλησία. Και τον αγώνα αυτό της εκκοσμίκευσης τον κάνει επιμελώς κρυπτόμενος, μέχρι σημείου να πείθει ορισμένους ότι δεν υπάρχει.
Θάτανε φρικτό και βλακώδες να χαθή ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλασι, επειδή δεν θέλει να αποβάλη την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάνθρωπό του.
Ο κλέπτης ο πιασμένος και μετανοημένος, η πόρνη η γνωστή και ντροπιασμένη, η ταπεινωμένη κι η μετανοημένη είναι πολύ ανώτερη από εμάς με τα καλά ονόματα και τον άγνωστο μας κι αμφίβολο βίο.
Καλό είναι να υπογράφετε ένα χαρτί με εκείνον, που θα σας επισκευάση το σπίτι σας ή κάτι σημαντικό, για να μη στενοχωρηθήτε ύστερα και να τρέχετε στον εξομολόγο.
Πρόσεχε ακόμη και τον ήχο της μηχανής (αυτοκινήτου) και να τον αναγνωρίζης, ούτως ώστε, αν κάποτε αλλάξη, να ξέρης ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν λειτουργεί καλά. Η προσοχή είναι μεγάλο προτέρημα για την επιτυχία κάθε νέου.
Γέροντας Πορφύριος
52. Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι΄ αυτό σου δόθηκε το στόμα από τον Θεό, όχι γιά να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
53. Ευσυνείδητε χριστιανέ, πρόσεχε! Και το μικρότερο παράπτωμά σου φαίνεται επάνω σου μεγάλο. Διότι οι λεκέδες είναι τόσο πιο εμφανείς όσο πιο καθαρό είναι το φόρεμα.
Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος
54. Γιά να περάσεις στη βουλή του Θεού, πρέπει να γίνεις «βουλευτής» του Θεού, όχι «βολευτής» του εαυτού σου.
Γέροντας Παΐσιος
55. Να κυνηγάς πολύ την «ευχή», σαν αυτούς που ψάχνουν να βρουν ένα μαργαριτάρι.
Χωρίς «ευχή», δεν έχει Χριστό στην καρδιά. Αυτή θα σε μάθει να αγαπάς το Χριστό.
Όποιος κυνηγάει την «ευχή» σαν το χρυσάφι και εκμεταλλεύεται και το λεπτό όλα τα υπερπηδά, τα δέχεται και τα υπομένει.
Τότε ο Θεός και η Παναγία τον σκεπάζουν…
Γερόντισσα Μακρίνη μοναχή
56. *»Όπλα για τον αόρατο πόλεμο..
1)Μη θαρρεύεσαι ποτέ στον εαυτό σου, 2)Να έχεις όλο το θάρρος στο Θεό,
3)Ν’ αγωνίζεσαι πάντοτε, 4)Να προσεύχεσαι»
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
57. Μη περιμένεις την ημέρα του θανάτου σου για να μάθεις την αδυναμία σου. Διερεύνησε τον εαυτό σου όσο ακόμα ζει, προχώρησε με τη σκέψη σου στο εσωτερικό του και τότε θα δεις όλη τη μηδαμινότητα του.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
58. Έλεγε ο γέροντας. Ούτε τα πλούτη να σας κάνουν εντύπωση, ούτε οι δόξες, αλλά πάντοτε να βαδίζετε δίκαια. Το ψωμί σας να το τρώτε με τον τίμιο ιδρώτα σας κι όχι με αδικίες. Αυτά που θα κερδίζεται με την τιμιότητα σας, να μην τα σκορπίζεται άσκοπα. Να ζείτε τίμια και ταπεινά και όσο μπορείτε να απλώνεται το χέρι σας στην ελεημοσύνη. Να μην σκέπτεστε μόνο τι θα φάτε, τι θα φορέσετε, τι μεγάλο σπίτι θα κτίσετε. Περισσότερο να προτιμάτε τα σπίτια των θλιμμένων και όχι των χαρούμενων. εάν κάνετε έργα καλά, θα έχετε μεγάλο μισθό από τον Θεό. Θ` αξιωθείτε να δείτε θαύματα και στην άλλη ζωή, θα έχετε απέραντη αγαλλίαση.
Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης
59. Όταν πιστέψουμε πραγματικά, μιλάμε στον Χριστό όπως σε φίλο, όπως στον πατέρα. Και
τότε Αυτός θα συνομιλήσει μαζί μας. Ο Χριστός θα μας μιλήσει σε κάθε μας ζήτημα, είτε μέσω
κάποιου άλλου είτε εσωτερικά θα μιλήσει και θα τον καταλάβουμε.
Ο Θεός δεν έχει άκρες.
Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα.
Εάν σφάλλουμε, ο Άγγελος-φύλακας φεύγει, κάθεται πιο πέρα στενοχωρημένος. Αλλά μ’ ένα
«συγγνώμη», παιδί μου, όταν είναι από το βάθος της ψυχής μας, επιστρέφει.
Αυτοί πού φεύγουν την εβδομάδα των Παθών πάνε κατευθείαν επάνω. Είναι ευλογημένος ο
άνθρωπος πού πεθαίνει Σάββατο και κηδεύεται Κυριακή. Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι
ανοιχτός
Πήγε ο Γέροντας σε κάποιο Μοναστήρι μ’ ένα νέο ιερέα, πνευματικό του παιδί, για να
προσκυνήσουν. Στο αρχονταρίκι που κάθισαν, υπήρχε μία παλιά φωτογραφία μοναχών της
Μονής. Την ώρα που έπιναν τον καφέ, έπιασε τη φωτογραφία και του είπε στο αυτί, δείχνοντας ένα
μοναχό από τους 20 περίπου πού εικονίζονταν:
– Τους βλέπεις; Μόνο αυτός σώθηκε.
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
Ο Γέροντας έλεγε για τη συντέλεια του κόσμου ότι θα διαρκέσει όσο κρατάει ο Εξάψαλμος,
λίγα λεπτά. Την ώρα πού θα κρινόμαστε, στον ουρανό θα ψέλνουν τον Εξάψαλμο οι Άγγελοι.
Όλοι οι άνθρωποι πού θα ζουν εκείνη τη στιγμή θα βιώσουν τον θάνατο ακαριαία και αμέσως μετά
θα αναστηθούν, θα είμαστε όλοι με τα σώματα μας άϋλα, δεν θα πιάνουμε χώρο, ο ένας θα βλέπει
το σώμα του άλλου και όλοι θα είναι στην ηλικία των 33 χρόνων.
Ο Κύριος θα κρατά το βιβλίο της ζωής, το Ευαγγέλιο, και αυτομάτως θα πηγαίνουμε δεξιά ή
αριστερά από μόνοι μας, γιατί θα ξέρουμε αν είμαστε για τον Παράδεισο ή όχι. Γι’ αυτό και στο
Δεσποτικό, πού κάθεται ο Δεσπότης, στην εικόνα του Χριστού είναι ανοιχτό το βιβλίο και δεν
υπάρχει καντήλι επάνω – δηλώνει ότι δεν υπάρχει έλεος στη Δευτέρα Παρουσία. Ενώ στο τέμπλο
είναι κλειστό το βιβλίο πού κρατάει ο Χριστός και υπάρχει καντήλι, διότι ακόμη έχουμε έλεος.
Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης
Το 2.000 είχε πάει στο Μοναστήρι του Δαδίου ο ηγούμενος κάποιας Μονής με μία
συντροφιά νέων. Όλοι περίμεναν ν’ ακούσουν κάποιες καλές κουβέντες απ’ τον Γέροντα
Αμβρόσιο. Έπειτα από τις συστάσεις, ρώτησε ο ηγούμενος:
– Πώς τα βλέπετε τα παιδιά, Γέροντα;
Εκείνος έμεινε λίγο σκεφτικός, σκυθρωπός ίσως, κατόπιν σήκωσε το βλέμμα, τους κοίταξε και είπε:
– Δεν βλέπω ζέση!
Και μετά τη σιωπή που έπεσε στην παρέα, συνέχισε:
– Δεν μου λέτε, ποιόν αγαπάτε, τον ηγούμενο ή τον Χριστό; Μου φαίνεται ότι τον ηγούμενο
αγαπάτε.
Εμμέσως πλην σαφώς καυτηρίασε τότε την τάση πού έχουν κάποιοι να έλκονται πίσω από
Γέροντες – εννοούσε και τον εαυτό του βέβαια…
«…Δεν πρέπει να θεοποιούμε τους ηγουμένους και τους στάρετς, αλλά ο στόχος να είναι ο Ιησούς
Χριστός. Αυτός είναι πού σώζει. Οι άλλοι είναι το μέσον, δεν είναι ο σκοπός». Και ήταν απόλυτος σ’
αυτό.
Γέρων Αμβρόσιος
Η ψυχές δεν προσεύχονται ούτε διαπραγματεύονται με τον Θεό.
π. Σεραφείμ Κ.
Ο μοναχός είναι σαν την περιστερά. Όπως η περιστερά βγαίνει στον αέρα την κατάλληλη στιγμή να τινάξει τα φτερά της, κι αν καθυστερήσει έξω από τη φωλιά, δέχεται χτυπήματα από τα άγρια πουλιά και χάνει την ομορφιά της, έτσι και ο μοναχός, βγαίνει την ώρα της σύναξης να ξετινάξει τους λογισμούς του, κι αν αργοπορήσει έξω απ΄το κελί, ραπίζεται από τους δαίμονες και σκοτεινιάζουν οι λογισμοί του.
Ο αββάς Ποιμήν είπε ότι το θέλημα και η ανάπαυση και, προπαντός, η συνήθεια σ΄ αυτά, οδηγούν τον άνθρωπο στην πτώση.
Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Σισώη
-Τί να κάνω, αββά, που έπεσα;
Του λέει ο γέροντας
-Να σηκωθείς.
-Σηκώθηκα και ξανάπεσα.
-Να σηκωθείς πάλι και πάλι.
-Μέχρι πότε;
-Μέχρι που να σε βρεί ο θάνατος είτε στο καλό είτε στην πτώση.Γιατί σ’όποια κατάσταση βρεθεί τότε ο άνθρωπος, σ’αυτή και φεύγει.
Είπε ο αββάς Μάρκος
-Αμαρτία θανάσιμη είναι εκείνη για την οποία ο άνθρωπος μένει αμετανόητος.Κανένας δεν είναι τόσο αγαθός και σπλαχνικός όσο ο Θεός.Τον αμετανόητο όμως ούτε Αυτός τον συγχωρεί.
Ἀββᾶς Ἀγάθων
ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑΝ πάλι οἱ ἀδελφοί
– Πατέρα, ποιά ἀρετὴ ἔχει τὸν περισσότερο κόπο;
Ἐκεῖνος τοὺς λέει
– Συγχωρῆστε με, νομίζω πὼς τίποτα δὲν εἶναι πιὸ δύσκολο ἀπὸ τὴν προσευχή. Γιατὶ πάντοτε, ὅταν θέλει νὰ προσευχηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, οἱ ἐχθροὶ θέλουν νὰ τὸν σταματήσουν· ἐπειδὴ ξέρουν πὼς τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμποδίσει, παρὰ μόνον ἡ προσευχὴ στὸν Θεό.
Καὶ ἀκόμα, ὁποιαδήποτε ἄσκηση κι ἂν ἀκολουθήσει κανείς, ἂν τὴν ἀντέξει μὲ ὑπομονή, στὸ τέλος ἀναπαύεται· ἡ προσευχὴ ὅμως χρειάζεται ἀγῶνες ὣς τὴν τελευταία ἀναπνοή.
Μέγας Βασίλειος
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ καὶ τὴν ψαλμωδία, ὅπως καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα, κάθε στιγμὴ εἶναι ἡ κατάλληλη, ὥστε νὰ ὑμνοῦμε τὸν Θεὸ καὶ ὅταν ἐργαζόμαστε καθὼς κινοῦμε τὰ χέρια, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ γλώσσα ὅποτε μποροῦμε, κι αὐτὸ εἶναι ἀκόμη πιὸ ἱκανὸ νὰ δυναμώσει τὴν πίστη μας.
Ἂν ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσευχόμαστε δυνατά, τότε ἂς δοξάζουμε τὸν Θεὸ μέσα στὴ καρδιά μας, μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές, ὅπως λέει ἡ Γραφή, ἂς κάνουμε τὴν προσευχή μας τὴν ὥρα ποὺ ἐργαζόμαστε· μποροῦμε δηλαδὴ νὰ εὐχαριστοῦμε αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη τῶν χεριῶν μας στὴν ἐργασία, καὶ τὴν ἱκανότητα τοῦ νοῦ στὴν ἐπιστήμη, αὐτὸν ποὺ μᾶς χάρισε τὸ ὑλικὸ ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο φτιάχνουμε τὰ ἐργαλεῖα μας καὶ τὸ ὑλικὸ ποὺ δουλεύουμε στὶς τέχνες μας, ὅποιες κι ἂν εἶναι αὐτές· καὶ νὰ προσευχόμαστε τὰ ἔργα τῶν χεριῶν μας νὰ μὴν ἔχουν ἄλλο σκοπὸ παρὰ μόνο νὰ εὐχαριστηθεῖ ὁ Θεός.
῾Ησύχιος ὁ Πρεσβύτερος
ΟΠΩΣ συμβαίνει μὲ τὴ βροχὴ ποὺ ὅσο περισσότερο πέφτει στὴ γῆ τόσο τὴ μαλακώνει, ἔτσι καὶ τὴ γῆ τῆς καρδιᾶς μας τὴ χαροποιεῖ καὶ τὴν εὐφραίνει τὸ ἅγιο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ὅσο περισσότερο τὸ φωνάζουμε καὶ τὸ ἐπικαλούμαστε.
Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητής
ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ νὰ μένει κωφὸς καὶ ἄλαλος ὁ νοῦς σου τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, καὶ τότε θὰ μπορέσεις νὰ προσευχηθεῖς.
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ νὰ προσευχηθεῖς σωστά, μὴ στενοχωρήσεις καμμιὰ ψυχή· ἀλλιῶς μάταια πασχίζεις.
«Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται»
(Γέρων Παϊσιος).
«Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας, τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του»
(Γέρων Παϊσιος).
Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις. Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο»
(Γέρων Παϊσιος).
«Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται»
(Γέρων Παϊσιος).
«Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά. Για το Θεό αυτό έχει αξία.. Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός»
(Γέρων Παϊσιος).
Η μελέτη της Αγίας Γραφής βοηθάει πολύ στην προσευχή. Θερμαίνει την ψυχή και μεταφέρει τον προσευχόμενο σ’ έναν πνευματικό χώρο.
Γέροντας Παΐσιος
Αν με σκανδαλίσει ο αδελφός, με συμβουλεύεις να του βάλω μετάνοια;
Βάλε του μετάνοια και ξέκοψε απ΄αυτόν. Έχουμε τον αββά Αρσένιο πού λέει: Με όλους να έχεις αγάπη κι απ΄όλους να βρίσκεσαι σε απόσταση.
Είπε Γέροντας:
«Η αμεριμνησία, η σιωπή και η μυστική εσωτερική μελέτη γεννούν την αγνότητα».
Εἶπε Γέρων…
Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας ὁ ἀναχωρητὴς δίνει τὴν ἀκόλουθη ὀρθὴ συμβουλή: «Μὴ συνηθίζεις νὰ κουβεντιάζεις γιὰ πράγματα, ποὺ δὲν εἶδες μὲ τὰ ἴδια σου τὰ μάτια, σὰν νὰ τὰ ἔχεις δεῖ. Μὴ βεβαιώνεις μὲ πεποίθηση ἐκεῖνα, ποὺ ἔχεις μόνο ἀκούσει. Συνήθιζε τὴ γλῶσσα σου νὰ λέει πάντα ἀλήθεια. Τὸ ψέμα γεννιέται συχνὰ ἀπὸ τὴ ἐπιθυμία νὰ ἀρέσουμε στοὺς ἀνθρώπους κι ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ψυχὴ τὸ φόβο τοῦ Θεού».
Κάποτε ένας μοναχός λέει στο γέροντά του – είμαι αμαρτωλός.
Δεν είσαι του λέγει ο γέροντας.
Είμαι πολύ αμαρτωλός, ξαναλέγει ο μοναχός.
Δεν είσαι του απαντά ο γέροντας.
Αφού είπε πολλές φορές ό μοναχός ότι είναι αμαρτωλός, στο τέλος του λέει ό γέροντας.
Τώρα θυμήθηκα• σου είπα να κάνης κάτι και δεν το έκανες!
Εγώ; απαντά ο μοναχός.
Α, του λέει ο γέροντας, ζει μέσα σου το εγώ!
Αυτό το φοβερό πάθος, ό εγωισμός φωλιάζει μέσα μας και όταν μιλάμε για ταπείνωση!
Επειδή ο Θεός είναι πρόσωπο και όχι έννοια αφηρημένη, γεύεται με την καρδιά και δεν συλλαμβάνεται απλά με τον νού.
Αφού ο Θεός είναι αγάπη, άρα και η εικόνα Του, ο άνθρωπος είναι επίσης αγάπη.
Άνοιξε την καρδιά σου, και άφησέ την να μιλήσει ελεύθερα στο Θεό. Να πεί ότι νοιώθει, σαν το μικρό παιδί που μιλά στο πατέρα του…. Μαζί όμως με τη δική σου ατομική προσευχή – «καρδιακή» προσευχή, να λες πρώτα ύμνο στην Αγία Τριάδα με το «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν». Να λές το «Πάτερ ημών…» και ακόμα να λες και αυτή την προσευχή στην Παναγία μας, την Κυρία Θεοτόκο και Αειπαρθένο Μαρία: «Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μέτα σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών».
Άν η ευχή ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ, λέγεται μέσα στην καρδιά, τότε τα μάτια αρχίζουν να τρέχουν τα πρώτα καυτά δάκρυα. Όταν ευρισκώμαστε σε ησυχία και κρατήσωμε ελαφρά την αναπνοή μας, τότε ο νους μας μπορεί να εντοπίση και να παρακολουθήση τους κτύπους της καρδιάς. Όταν οι κτύποι αυτοί εντοπισθούν, τότε ο νους κοιτάζει στο σημείο που κτυπά η καρδιά και λέει εκεί μέσα το ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ.
Οι πρώτες εμπειρίες που θα έχη, είναι τα καυτά δάκρυα και στην συνέχειαα ότι άλλο θέλει ο Θεός. Επειδή δε πάντοτε στο δρόμο της αρετής παραμονεύει και η πλάνη, είναι φρόνιμο να έχη κάποιος ένα γέροντα έμπειρο στην καρδιακή προσευχή για να τον συμβουλεύεται για ότι συναντήση.
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ωρισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται, λέει ένας από τους Πατέρας.
ΑΠΟ ΤΟΥΤΑ τα τέσσερα έχει πιο πολύ ανάγκη η ψυχή, έλεγε κάποιος Γέροντας: Να φοβάται την κρίσι του Θεού, να μισή την αμαρτία, ν’ αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως.
ΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΗ ο Θεός την αμέλεια μας στην προσευχή και τον σκορπισμό του νου μας στην ψαλμωδία, είναι αδύνατον να σωθούμε, έλεγε ο Αββάς Θεόδωρος.
Ότι δε γίνεται ανθρωπίνως να το αναθέτουμε στο Θεό. Είναι εγωιστικό να επιμένουμε.
Θυμήθηκε τότε τον άγιο Παχώμιο που ήθελε να μεγαλώσει το μοναστήρι και γι’ αυτό τον μάλωσε ο μεγαλύτερος αδελφός του λέγοντας:
-Πάψε να είσαι υπερήφανος!
Και ο άγιος Παχώμιος αν και είχε δεχθεί θεία αποκάλυψη γι’ αυτό το έργο, είπε μόνο:
-Παρακινήθηκα από την ιδέα ότι θα ήταν καλό.
Κυριάρχησε
στη καρδιά του και δεν αντιμίλησε καθόλου. Την νύχτα κατέβηκε σ’ ένα
μικρό υπόγειο και άρχισε να κλαίει και να προσεύχεται λέγοντας:
¨Ω
Θεέ μου, το φρόνημα της σαρκός ακόμη ζει μέσα μου…Αλλοίμονο μου! μετά
από τόση άσκηση και προετοιμασία της καρδιάς , πάλι αρπάζομαι από τον
θυμό, έστω και για καλό. Ελέησέ με να μη χαθώ, Κύριε».
Μ’ αυτά τα
λόγια προσευχόταν . έμεινε όλη τη νύχτα επαναλαμβάνοντας τα με κλάματα,
ώσπου ξημέρωσε. Και ήταν τόσος ο ιδρώτας που έχυσε-γιατί ήταν καλοκαίρι
και φλεγόταν ο τόπος- ώστε τα’ αχνάρια των ποδιών του λάσπωσαν.
Πρέπει να καταλάβουμε ένα πράγμα∙ ότι κανένας δεν λέει τόσο την αλήθεια , όσο
αυτοί που μας κατηγορούν. Γνωρίζει ο Κύριος, «ο ετάζων καρδίας και
νεφρούς» (Ψαλμ. 7,10), ότι αν όλοι οι άνθρωποι επαινούν και μακαρίζουν
όλες τις πράξεις μου, στην πραγματικότητα είναι άξιες ψόγου και
«αισχύνης εμπτυσμάτων» ( Ησ. 1,6). Ενώ αν πουν , «αυτό κι αυτό το κακό
έκανες», εγώ θα πω, «μα μήπως έκανα και κανένα καλό»; Γιατί κανένας δεν
ψεύδεται τόσο όσο αυτοί που με επαινούν και με μακαρίζουν∙ και κανείς
δεν αληθεύει τόσο, όσο εκείνοι που με ψέγουν και μ’εξευτελίζουν, καθώς
προείπα. Και πάλι δεν λένε όλη την αλήθεια. Διότι αν μπορούσαν, ( δεν
λέω το πέλαγος, αλλά) έστω και κάποιο μέρος των κακών μου να δούν, θ’
αποστρεφόταν τη ακαθαρσία , τον βόρβορο και την δυσωδία της ψυχής μου.
ο αββάς Ζωσιμάς, όποιος ποθεί τη αληθινή ευθεία οδό ,
μαλώνει αυστηρά τον εαυτό του όταν ταράζεται , και τον ελέγχει
αδιάκοπα: « Τι μαίνεσαι ψυχή μου; τι ταράζεσαι και αφρίζεις; Μ’ αυτόν
τον τρόπο δείχνεις ότι νοσείς∙ αν δεν νοσούσες δεν θα πονούσες! Γιατί,
αντί να μέμφεσαι τον εαυτό σου , τα βάζεις με τον αδελφό , που σου
φανέρωσε την αρρώστεια σου; μάθε αληθινά και στην πράξη τις εντολές του
Χριστού, «ο οποίος όταν υβριζόταν δεν ύβριζε, και όταν έπασχε δεν
απειλούσε» (Α΄ Πέτρ.2,22). Άκουσε Τον να λέει και εμπράκτως να το
δείχνει: « έδωσα τη ΄ραχη μου σε μαστίγωμα, τις σιαγόνες σε ραπίσματα,
το πρόσωπό μου δεν το απέστρεψα από την εντροπή των εμπτυσμάτων « (Ησ.
1,6). Και σύ , άθλια ψυχή, για μία ύβρη και προσβολή, παραδίνεσαι στο
πλέξιμο χίλιων δυο λογισμών κι έτσι επιβουλεύεσαι τον ίδιο τον εαυτό
σου , όπως οι δαίμονες. Τον σταυρό του Χριστού τον βλέπουμε∙ τα πάθη
Του που πέρασε για μας τα διαβάζουμε κάθε μέρα∙ και όμως δεν ανεχόμαστε
καμμία προσβολή …Πάει , ξεφύγαμε από τον ίδιο δρόμο».
Κάποτε τον ρώτησαν:
-Πως μπορεί κανείς όταν τον κακολογούν και τον εξευτελίζουν να μη θυμώνει;
Και αποκρίθηκε:
-Όποιος
θεωρεί τον εαυτό του τιποτένιο, δεν ταράζεται, καθως είπε και ο αββάς
Ποιμήν: «Εάν εξευτελίσεις τον εαυτό σου , θα βρείς ανάπαυση».
Όταν ήμουν σ’ ένα μοναστήρι της Τύρου – πριν βγώ στην έρημο- μας επισκέφθηκε
ένας ενάρετος γέροντας την ώρα που διαβάζαμε τα «Αποφθέγματα των αγίων
Γερόντων»
Διαβάζοντας φθάσαμε στον ασκητή εκείνο προς τον οποίο πήγαν οι λησταί και του είπαν:
-Θέλουμε όλα όσα έχεις στο κελλί σου.
Κι εκείνος απαντούσε:
-Όσα σας φαίνονται καλά, παιδιά μου , πάρτε τα.
Τα πήραν λοιπόν όλα και έφυγαν. Άφησαν μόνο ένα σκαλιστήρι. Το παίρνει αμέσως ο γέροντας και τρέψει πίσω τους φωνάζοντας:
-Παιδιά , πάρτε αυτό που ξεχάσατε.
Οι λησταί τότε, θαυμάζοντας την ανεξικακία του, τα επέστρεψαν όλα στο κελλί τους και μετανοημένοι είπαν μεταξύ τους:
-Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός είναι του Θεού…
Μόλις λοιπόν το διαβάσαμε αυτό , μου λέει ο επισκέπτης μας γέροντας:
-Ξέρεις, αββά μου, αυτό το περιστατικό πολύ με ωφέλησε.
-Πως , πάτερ, τον ρώτησα εγώ.
Και μου διηγήθηκε:
-Κάποτε που έμενα στα μέρη του Ιορδάνη, το διάβασα, θαύμασα τον γέροντα κι έλεγα:
«Κύριε, Συ που με αξίωσες να έλθω στο σχήμα των αγίων αυτών γερόντων, αξίωσέ με ν’ ακολουθήσω και τα ίχνη τους».
Καθώς λοιπόν είχα τούτο τον πόθο, μετά δυο μέρες φθάνουν λησταί. Μόλις
χτύπησαν την πόρτα και κατάλαβα ότι ήταν λησταί, είπα: «Δόξα τω Θεώ,
τώρα είναι καιρός να δείξω τον καρπό του πόθου μου». άνοιξα και τους
δέχθηκα με ιλαρόηττα. Άναψα ένα λυχνάρι και άρχισα να τους δείχνω τα
πράγματα λέγοντας.
-Μην ανησυχείτε. Πιστεύω ότι με τη χάρη του Κυρίου δεν θα σας κρύψω τίποτε.
-Έχεις χρυσάφι; Με ρωτούν.
-Ναι, έχω τρία νομίσματα.
Και άνοιξα μπροστά του ένα κουτί. Τα πήραν κι έφυγαν με ειρήνη.
Τότε εγώ-συνεχίζει ο αββάς Ζωσιμάς- αστειευόμενος του είπα:
-Γύρισαν , όπως και στον γέροντα;
Μου απαντάει αμέσως:
-Ο Θεός να μην το δώσει, γιατί εγώ δεν ήθελα να επιστρέψουν.
Ο μακάριος Σέργιος μου διηγήθηκε τα εξής:
Βαδίζαμε
κάποτε μ’ έναν άγιο γέροντα και χάσαμε τον δρόμο. Χωρίς να ξέρουμε που
πάμε, βρεθήκαμε σ’ ένα σπαρμένο χωράφι και πατήσαμε κατά λάθος λίγα
σπαρτά. Μόλις μας αντιλήφθηκε ο γεωργός, οργίσθηκε πολύ κι άρχισε να
μας βρίζει:
-Μοναχοί είστε σείς; Αν φοβόσασταν τον Θεό, δεν θα το κάνατε αυτό!
Τότε μας λέει ο άγιος:
-Για το όνομα του Κυρίου, μη μιλήσει κανείς.
Και είπε στον γεωργό με πραότητα:
-Καλά λές παιδί μου! Αν είχαμε φόβο Θεού, δεν θα το κάναμε.
Εκείνος όμως συνέχισε να βρίζει αγριεμένος.
Ο γέροντας πάλι παραδέχθηκε:
-Έχεις δίκιο∙ αν είμαστε πραγματικοί μοναχοί , δεν θα σου κάναμε τέτοια ζημιά!
Αλλά, για τον Κύριο, συγχώρησε μας, σε παρακαλούμε, που αμαρτήσαμε.
Έκπληκτος τότε πια εκείνος ρίχνεται στα πόδια του γέροντα λέγοντας:
-Συγχώρεσέ με συ , αββά, για τον Κύριο, και πάρε με μαζί σου.
Και ο μακάριος Σέργιος με βεβαίωσε:
-Π{πραγματικά μας ακολούθησε κι έλαβε το μοναχικό σχήμα.
Και τονίζει ο αββάς Ζωσιμάς:
Να
τι κατόρθωσε μετά τον Θεό η πραότητας και η ειλικρινής ομολογία του
αγίου: Να σώσει ψυχή πλασμένη «κατ’ εικόνα» Θεού , που την προτιμάει ο
Κύριος περισσότερο από μύριους κόσμους με όλα τα αγαθά τους!
Οι χριστιανοί σήμερα πρέπει να γίνουμε οι άνθρωποι των καθαρών
βιωμάτων, να μιλά πιο βροντερά η ζωή μας η ίδια από τα πολλά λόγια μας,
να μη απαιτούμε με προπέτεια το θαύμα, να μη βιαζόμαστε στην προσευχή, να
ακούμε και τον άλλο, όποιος κι αν είναι, να υπομένουμε την αντίδραση,
την αντίσταση του άλλου, να συνεργασθούμε με το Θεό. Εμείς θα του
δώσουμε τον εκούσιο κόπο μας, την άσκηση, κι Εκείνος τη χάρη Του και το
έλεός του, αφού πάντοτε η σωτηρία του ανθρώπου είναι συνεργία Θείας
Χάριτος κι ανθρώπινης ενέργειας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε κατ΄ εικόνα Θεού
κι ο σκοπός της δημιουργίας του είναι η θέωση. Η αποστολή της Εκκλησίας
είναι η σωτηρία του κόσμου, τα μυστήρια της Εκκλησίας αγιάζουν τον
αγωνιζόμενο άνθρωπο, ο οποίος καθαριζόμενος φωτίζεται και θεώνεται.
Αυτή είναι η οθρόδοξη θεολογία, η ανθρωπολογία, η εκκλησιολογία και η
ασκητική της Εκκλησίας μας. Μη ψάχνουμε γι΄ άλλες ατραπούς, όταν μία
είναι η οδός της σωτηρίας, της θεώσεως, της τελειότητος.
του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Του άρεσε να παρεμβαίνει χαμογελώντας σ’ αυτούς που συνήθιζαν να
καυγαδίζουν για τα πολιτικά κόμματα δημοσίως στα καφενεία (παλαιότερα
υπήρχαν μεγάλοι καυγάδες για τα κόμματα). «Αχ βρε εσείς γιατί
υπολογίζετε και στηρίζεσθε σε τενεκέδες και κύμβαλα. Να παρακαλάτε άντί
να τσακώνεστε να μας στείλει ο Θεός ένα Δαυίδ για βασιλιά. Αυτός έλυνε
τα προβλήματα γιατί μάτωναν τα γόνατά του στην ικεσία και στην
προσευχή. Οι δικοί σας οι έξυπνοι τι κάνουν; Ικετεύουν μόνο για μίζες
και γίνονται ένα με τη διαφθορά… Σας περνούν για χαζούς και σας
κοροϊδεύουν», συνήθιζε να τους λέει. Φύγε μωρέ τρελογιάννη απαντούσαν
εκείνοι και για να τον αποφύγουν τον έστελναν για κανένα θέλημα.
Εκείνος πάντα τους έλεγε «μην ελπίζετε στους άρχοντες. Να έχετε μόνο
την ελπίδα σας στο Θεό».
Ο τρελο -Γιάννης της Αθήνας – δια Χριστόν σαλός.
Ήταν
κάποτε μια γριά γυναίκα, η οποία στη ζωή της δεν είχε κάνει κανένα
καλό. Όταν πέθανε, ο άγγελός της την πήγε στο θρόνο του Θεού, μα στο
βιβλίο των πράξεών της δεν υπήρχε καμία καλοσύνη κι έτσι ο δρόμος
της ήταν για την κόλαση.
Ο άγγελός της στενοχωρήθηκε αφάνταστα. Αναζήτησε στις πιο κρυφές
σημειώσεις του βιβλίου του καθενός, μήπως και βρει κάποια καλή πράξη
και αναγκάσει το Θεό που είναι γεμάτος αγάπη να την πάρει στον
Παράδεισο. Ψάχνοντας, λοιπόν, βρήκε ότι κάποτε, όταν η γριά σκάλιζε
τον κήπο της, ήρθε ένας ζητιάνος που της ζήτησε ελεημοσύνη. Η γριά
τράβηξε μιαν αγριοκρεμμύδα και την πέταξε στο ζητιάνο, για να
απαλλαγεί από την παρουσία του.
Ο άγγελος χάρηκε και είπε στο Θεό το συμβάν.
Τότε Αυτός του είπε: «Πάρε
μια αγριοκρεμμύδα κι αν μπορέσει η γριά να κρατηθεί απ’ αυτήν και
βγει από την κόλαση, ας τη φέρεις στον Παράδεισο».
Ο άγγελος χάρηκε αφάνταστα, πήρε μιαν αγριοκρεμμύδα και κατηφόρισε
στην κόλαση. Ρώτησε πού είναι η γριά και της είπε τα ευχάριστα. Η
γριά καταχάρηκε και αρπάχτηκε από την αγριοκρεμμύδα που κρατούσε ο Aγγελος
και άρχισε να βγαίνει από την κόλαση.
Τότε, συνέβη το εξής παράδοξο. Από τα πόδια της γριάς άρχισαν να
κρεμιόνται κι άλλοι κολασμένοι για να ξεφύγουν από τον τόπο της
βασάνου. Όμως η γριά άρχισε να τους σπρώχνει φωνάζοντας: «Δικιά μου
είναι η αγριοκρεμμύδα, δεν έχετε θέση μαζί μου».
Ο άγγελος την παρακαλούσε να δείξει αγάπη, αλλά η γριά ήταν
αμετάπειστη. Κλωτσούσε τις άλλες ψυχές και φώναζε! Τότε η
αγριοκρεμμύδα έσπασε και η γριά και όλες οι άλλες ψυχές ξαναγύρισαν
στην κόλαση.
Ο άγγελος λυπημένος ξαναγύρισε στον παράδεισο και ετοιμάστηκε για
ένα νέο ταξίδι στη γη κοντά σε μια καινούρια ψυχή. Θα τον συντρόφευε
η ελπίδα ότι αυτή η ψυχή θα μπορούσε να δείξει λίγη αγάπη, όσο κρατά
μια αγριοκρεμμύδα.
Ο Παράδεισος άλλωστε, κερδίζεται για τόσο
λίγο. Αρκεί να το θέλουμε!
Ένας πατέρας γύρισε σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος,
και βρήκε τον πεντάχρονο γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
-Μπαμπά, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση ; ρωτά το παιδί.
-Ναι βεβαίως, τι συμβαίνει ;
-Μπαμπά, πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα ;
-Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα ; Απαντά ο άντρας θυμωμένα.
-Να, θέλω μόνο να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου, πόσα κερδίζεις σε μια ώρα ;
-Αν πρέπει να ξέρεις, κερδίζω 50 ευρώ σε μια ώρα.
-Ω!! απάντησε το μικρό αγόρι με το κεφάλι του κάτω. Μπαμπά, μπορείς, σε παρακαλώ, να μου δανείσεις 25 ευρώ ;
Ο πατέρας αγρίεψε.
-Αν ο μόνος λόγος που με ρώτησες είναι για να δανειστείς κάποια
χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες,
τότε πήγαινε κατευθείαν στο δωμάτιο σου και πέσε να κοιμηθείς. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής.
Δεν εργάζομαι σκληρά κάθε μέρα για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.
Το μικρό αγόρι πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα.
Ο άντρας κάθισε και άρχισε να θυμώνει ακόμη περισσότερο για την ερώτηση του μικρού αγοριού.
Πως τόλμησε να κάνει τέτοιες ερωτήσεις, μόνο για να πάρει κάποια χρήματα ;
Μετά από περίπου μια ώρα ο άντρας ηρέμησε και άρχισε να σκέπτεται:
-Ίσως υπάρχει κάτι που έπρεπε να πραγματικά να αγοράσει με αυτά το 25 ευρώ.. Και πραγματικά δεν ζητούσε χρήματα πολύ συχνά.
Ο άντρας πήγε στην πόρτα του δωματίου του μικρού αγοριού και την άνοιξε.
-Κοιμάσαι γιε μου ; ρώτησε.
-Όχι, μπαμπά είμαι ξύπνιος, απάντησε το αγόρι.
-Σκέφτηκα ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου πιο πριν, είπε ο άντρας.
Ήταν μια δύσκολη μέρα και έβγαλα τον εκνευρισμό μου πάνω σου. Να πάρε τα 25 ευρώ που μου ζήτησες.
Το αγόρι ανακάθισε αμέσως στο κρεβάτι του χαμογελώντας.
-Ω! ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν, έψαξε κάτω από το μαξιλάρι του, έβγαλε μερικά τσαλακωμένα χαρτονομίσματα.
Ο άντρας είδε ότι το αγόρι ήδη είχε χρήματα κι άρχισε πάλι να
νευριάζει. Το μικρό αγόρι μέτρησε αργά τα χρήματα του, και έπειτα
κοίταξε τον πατερά του.
-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα αφού ήδη έχεις μερικά ; Του λέει θυμωμένα ο πατέρας του.
-Επειδή δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω, απάντησε το αγόρι.
Μπαμπά έχω 50 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω τώρα μια ώρα από τον χρόνο σου ;
Σε παρακαλώ, έλα νωρίς στο σπίτι αύριο. ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΥΜΑΤΙΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και του ζήτησε να τον συγχωρήσει.
Η ιστορία αυτή είναι ακριβώς μια μικρή υπενθύμιση σε όλους εσάς που εργάζεστε τόσο σκληρά στην ζωή σας.
Δεν πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο γλιστρά μέσα από τα δάκτυλα μας χωρίς να ξοδεύουμε λίγο από τον χρόνο μας
με εκείνους για τους οποίους πραγματικά νοιαζόμαστε, με εκείνους που είναι στις καρδιές μας.
Μην παραλείπετε να μοιράζεστε αυτό τον χρόνο που αξίζει 50 ευρώ με κάποιο που αγαπάτε.
Αν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορούσε εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες.
Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι μας που αφήνουμε πίσω μας θα αισθανθούν την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής μας.
+ Ο Άγιος Ιερώνυμος στη Βηθλεέμ.
Τέσσερις αιώνες περίπου μετά τη γέννηση του Χριστού, μια νύχτα των
Χριστουγέννων, ο Άγιος Ιερώνυμος έρχεται προσκυνητής στη Βηθλεέμ.
Λαχταράει να προσκυνήσει το μέρος όπου γεννήθηκε ο Χριστός. Έρχεται στο σπήλαιο της γεννήσεως ταπεινά και προσεύχεται.
Ο ίδιος μιλάει αργότερα για τη θεϊκή εμπειρία που είχε. Άκουσε σε όραμα
τη γλυκιά φωνή του Θείου Βρέφους να απευθύνεται σ΄ αυτόν και αναρρίγησε.
– Ιερώνυμε τι θα μου προσφέρεις σήμερα, την ημέρα της γεννήσεώς μου; *
-Ω θείο Βρέφος, το γνωρίζεις, για Σένα τα έχω εγκαταλείψει όλα… και την
αυλή των Αρχιερέων, και τα μεγαλεία της Ρώμης, και τις ηδονές και τα
πλούτη… Και αυτή την ώρα ο νους μου, όλη μου η καρδιά, οι σκέψεις μου
και η ζωή μου ακόμη, τα πάντα ανήκουν σε Σένα! Τι άλλο θα μπορούσα να
σου δώσω; Δεν έχω τίποτε άλλο… σήμερα την ημέρα της γιορτής σου…
Ακούει τότε τη φωνή του Θείου Βρέφους να του λέει:
– Έχεις Ιερώνυμε, έχεις κάτι που το λησμονείς και θέλω σήμερα να το καταθέσεις στα πόδια μου. *
-Τι είναι αυτό ουράνιε Βασιλιά, αγάπη της αγάπης μου και ψυχή της ζωής μου,
έχω πράγματι άλλο τίποτε για να σου δώσω; Θα ήμουν τόσο ταλαίπωρος ώστε
να φυλάξω κάτι για μένα ! Πες μου γλυκύτατε Ιησού, τι ημπορώ να σου
δώσω ακόμη;
(Και μετά από μια στιγμή σιγής άκουσε τη φωνή του παιδίου Ιησού, νατου απαντά!)
– Ιερώνυμε, δώσε μου… τις αμαρτίες σου!*
-Τις αμαρτίες μου Αγιώτατε Θεέ ; ! Τι να τις κάνεις τις αμαρτίες μου;
– Ιερώνυμε δώσε μου όλες τις αμαρτίες σου, για να τις συγχωρήσω όλες.
Και ο Άγιος Γέρων αναλύθηκε σε δάκρυα, ευτυχίας και αγάπης και προσκύνησε το θείο Βρέφος.
Αδελφέ
μου, όπως άλλοτε ο Άγιος Ιερώνυμος πλησιάζουμε και μείς σήμερα το
Σωτήρα να Τον προσκυνήσουμε και να του προσφέρουμε λέγοντας:«Αγρυπνούμε
και μεις Κύριε, για να σε δοξολογήσουμε, ανάψαμε τις λαμπάδες μας,
νηστέψαμε και θα κοινωνήσουμε… τι άλλο να σου χαρίσουμε Χριστέ;» Και
κείνος θα μας κοιτάξει στα μάτια και θα μας πεί: «παιδί μου, καλά όλα
αυτά αλλά εγώ ήρθα κοντά σας επειδή θέλω να μου χαρίσετε, όχι αυτά που
εγώ σας έδωσα, αλλά κάτι δικό σας, αποκλειστικά δικό σας, … τις
αμαρτίες σας».
Αφήστε τις στα πόδια μου να τις συγχωρέσω και να
αποκτήστε καθαρήψυχή, χωρίς αυτό δεν μπορείτε να πλησιάσετε τον Άγιο
Θεό, χωρίς την καθαρότητα δεν εισακούονται οι προσευχές σας.
Περάστε
από το μυστήριο της εξομολόγησης για να καθαριστείτε και έπειτα χαρίστε
μου την ψυχή σας καθαρή, ώστε να μπορέσω μετά να γεννηθώ και στην
καρδιά σας και να μπείτε έτσι για πάντα στη βασιλεία των ουρανών.
Και μεις ας του απαντήσουμε Ψυχή μου:
Γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου !
Ευχή είς τον άγγελο φύλακα της του ανθρώπου ζωής
Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής, μη
εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ’ εμού δια την ακρασίαν
μου’ μη δώης χώραν τω πονηρώ δαίμονι, κατακυριεύσαι μου τη
καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος’ κράτησον
της αθλίας και παρειμένης χειρός μου, και οδήγησον με εις οδόν
σωτηρίας. Ναι, άγιε Άγγελε του Θεού, ο φύλαξ και σκεπαστής της αθλίας
μου ψυχής και του σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα πάσα
τας ημέρας της ζωής μου, και ει τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν’ σκέπασον
με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξον με από πάσης
επηρείας του αντικειμένου, ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσω τον
Θεόν’ και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριον του επιστηρίξαι με εν το
φόβω αυτού και άξιον αναδείξαι με δούλον της αυτού αγαθότητος. Αμήν.
Η ΝΗΣΤΕΙΑ, έλεγεν ο Αββάς Υπερέχιος, είναι χαλινάρι που συγκρατεί τις κατώτερες ορμές. Όποιος την περιφρονεί, μοιάζει με αχαλίνωτο άλογο.
Ο ΑΒΒΑΣ Ιωάννης ο Κολοβός, συμβουλεύοντας τούς νεωτέρους αδελφούς ν’ αγαπήσουν την νηστεία, τούς έλεγε συχνά:
Ο καλός στρατηγός, που επιχειρεί να καταλάβη μια πόλι εχθρική, γερά οχυρωμένη, κάνει αποκλεισμό στις τροφές και στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο ατονεί η αντίστασις του εχθρού και τέλος παραδίδεται. Κατι παρόμοιο συμβαίνει με τις σαρκικές ορμές, που ανελέητα πολεμούν τον άνθρωπο στην νεότητά του. Η ευλογημένη νηστεία καταβάλλει τα πάθη και τούς δαίμονας και τελικά τ’ απομακρύνη από τον αγωνιστή.
Και το πανίσχυρο λιοντάρι, τούς έλεγε άλλη φορά, συχνά από τη λαιμαργία του πέφτει στην παγίδα κι’ όλη του η δύναμι κι’ η μεγαλοπρέπεια εξαφανίζονται.
ΑΝΕΒΑΣΑΝ κάποτε στην σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως, από ταπείνωσι, απόφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γερων τον ελυπήθη, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό, που είχε στην ζώνη του, κι’ έδιωξε το πονηρό πνεύμα.
– Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
– Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γεροντας.
Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Ο Όσιος υπόμενε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κι’ εκείνος τον εχθρό, με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του τροφή, μασούσε μόνο λίγα κουκούτσια από φοίνικες κάθε βράδυ και κατάπινε τον χυμό τους.
Νικημένο τέλος το δαιμόνιο, από τον ακατάπαυστο αγώνα του Γεροντος, τον ελευθέρωσε.
– Γιατί φεύγεις; τον ρώτησε εκείνος, κανένας δε σε διώχνει.
– Με αφάνισε η νηστεία σου, αποκρίθηκε εκείνο κι’ έγινε άφαντο.
ΕΝΑΣ αρχάριος μοναχός συμβουλεύτηκε κάποιο διακριτικό Γεροντα, ποιο μέτρο ν’ ακολουθήση στη νηστεία.
– Απόφευγε τις υπερβολές, τέκνον μου, τον συμβούλεψε εκείνος. Πολλοί δοκίμασαν να νηστέψουν πάνω από τις δυνάμεις τους και δεν άντεξαν για πολύ καιρό.
Οταν η καρδια μας δεν εχει ΧΡΙΣΤΟ,τοτε θα βαλουμε μεσα η’ χρηματα η’ κτηματα η’ ανθρωπους.
Ιδού το «κλειδί» της αποφυγής της αμαρτίας.
Ο «πανταχού παρών…».
Ας το έχουμε κατά νου, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας!
Μια σχέση που βασίζεται στην ηδονή είναι σαν ένα σπίτι χωρίς θεμέλια.
Μια σχέση που βασίζεται στην αγάπη είναι σαν ένα καλοστεριωμένο αρχοντικό.
Το τραγικό είναι ότι σήμερα δεν ξέρουμε να αγαπάμε, και το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι πολλές φορές περνά μεγάλο μέρος της ζωής μας μέχρι να συναντήσουμε σε κάποιο πρόσωπο την αληθινή αγάπη …; και να μάθουμε να αγαπάμε κι εμείς.
Μη φοβάσαι και χάνεις το θάρρος σου, γιατί τότε χάνεις και την ελπίδα και την πίστη στο θεό.
Του πατρός Ιωάννη Καλαιδη
Αν ο άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό, αγαπάει και τον πλησίον και μετά παθαίνει υπερχείλιση η καρδιά και αγαπάει τα ζώα, την κτίση όλη.
Ἡ παρακάτω ἱστορία ἀπό τόν βίο τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου θά μᾶς βοηθήση πολύ, ἀδελφοί μου, ὥστε νά κατανοήσουμε τό πῶς καί πόσο πρέπει νά ἀγαπᾶμε τόν συνάνθρωπό μας.
Ὅταν ὁ Ὅσιος Σάββας ἦταν ὑποτακτικός στό Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου, νέος, πολύ νέος στήν ἡλικία, τοῦ εἶχαν ἀναθέσει τό διακόνημα νά ἑτοιμάζη τό ψωμί τῶν ἀδελφῶν.
Κάποια ἡμέρα ἔβρεχε πολύ καί ἕνας μοναχός ἐβράχη καί θέλησε νά στεγνώση τά ροῦχα του. Ἀφοῦ,λοιπόν,ἔβγαλε τά βρεγμένα ἱμάτιά του, τά ἔβαλε μέσα στό μεγάλο φοῦρνο γιά νά στεγνώσουν πιό σύντομα. Ὁ Σάββας δέν εἶδε, ὅτι μέσα στό φοῦρνο ἦταν τά ροῦχα καί ἄναψε φωτιά γιά νά ψήση τό ψωμί.
Ἐν τῷ μεταξύ ἦλθε καί ὁ ἄλλος μοναχός γιά νά πάρη τά ροῦχα του, ἀλλά σάν εἶδε τό φοῦρνο ἀναμμένο, λυπήθηκε πολύ μέχρι δακρύων γιατί δέν εἶχε ἄλλα ροῦχα καί κεῖνα πού φοροῦσε ἦταν δανεικά.
Βλέποντας ὁ νεαρός Σάββας τήν λύπη τοῦ ἀδελφοῦ, δέν ἔχασε καιρό. Μπῆκε στή φωτιά γιά νά μαζέψη τά ροῦχα. Καί τί θαῦμα, ἀδελφοί μου. Οὔτε τά ροῦχα του εἶχαν καεῖ, οὔτε ὁ ἁγιώτατος Σάββας ἔπαθε κάτι. Δέν τόν πείραξαν οἱ φλόγες, ὄχι μόνο γιά τήν πολλή του πίστη καί εὐσέβεια ἀλλά καί γιά τήν πολλή του ἀγάπη γιά τόν ἀδελφό του.
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι
σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό,
σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο
σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
– Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
– Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ
αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το
οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
– Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας,
ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
– Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
– Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, αυτοί
πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
– Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά,
βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το
ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
– Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη
θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
– Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με
συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από
τη φιλία των γειτόνων τους…
– Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση.
Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το
πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά
τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»
