Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Παραπονιέσαι, ότι ο Θεός δέν ακούει τίς προσευχές σου. Σέ πολλές δυσκολίες προσευχόσουν στόν Θεό, καί ποτέ δέν σέ έσωσε από καμία! Πώς όχι, αναρωτιέμαι, αφού ιδού εσύ επέζησες από τίς δυσκολίες;
Όμως επίτρεψέ μου μία ερώτηση: εσύ, ακούς τό Θεό;
Μέσα καί από τήν Παλαιά καί από τήν Καινή Διαθήκη ο Ύψιστος υποσχέθηκε νά ακούει τούς ανθρώπους υπό τόν όρο οι άνθρωποι νά ακούν Εκείνον. Εσύ ακούς τόν Θεό, αφού ζητάς ο Θεός νά ακούει εσένα; Εκπληρώνεις τούς θεϊκούς νόμους καί κρατάς τίς τάξεις Του;
Εάν δέν τό κάνεις, τότε είναι παράξενη η απαίτησή σου, ο Θεός νά ακούσει εσένα καί νά υπακούσει. Ο Θεός κατέβηκε στή γή καί έπλυνε τά πόδια εκείνων πού Τόν αγαπούν. Στον Δημιουργό μας είναι μεγάλη χαρά νά ακούει τά υπάκουα παιδιά Του.
Ο Δημιουργός υπάκουσε στόν Μωυσή, τόν Αβραάμ καί τόν Ιακώβ σ ό,τι Τόν παρεκάλεσαν. Καί μέσω φυσικών καί υπερφυσικών ενεργειών Εκείνος άπλωνε τό έλεός Του σ εκείνους πού εκπλήρωναν τόν νόμο Του.
Εάν Αυτός δέν ήθελε νά υπακούσει τίς δικές μου καί τίς δικές σου προσευχές, τούτο συνέβη ή εξαιτίας τού ότι εμείς δέν θέλαμε νά υπακούσουμε τίς εντολές Του από τήν Διαθήκη ή επειδή οι προσευχές μας ήταν ανορθόδοξες.
Μέσω τού Ησαΐα έλεγε ο Κύριος στόν ανυπάκουο λαό: «Εάν πληθύνητε τήν δέησιν, ουκ εισακούσομαι υμών» (Ήσ. 1, 15). Ενώ λίγο πιό μετά: «Καί εάν θέλητε καί εισακούσητέ μου, τά αγαθά τής γής φάγεσθε» (Ήσ. 1, 19). Ο Θεός μάς ακούει όταν ακούμε καί δέν ακούει όταν δέν ακούμε.
Ακόμα, δέν ακούει ούτε τότε πού ζητάμε κάτι επιζήμιο καί ανόητο. Οι απόστολοι Ιάκωβος καί Ιωάννης παρακάλεσαν μία φορά τόν Κύριο, ν αφήσει φωτιά από τόν ουρανό στό χωριό, τό οποίο δέν ήθελε νά τούς δεχθεί γιά νά περάσουν τή νύχτα.
Αυτός «στραφείς δέ επετίμησεν αυτοίς» (Λούκ. 9, 55). Όχι μόνο δέν τούς εκπλήρωσε τά αιτήματα, αλλά τούς μάλωσε. Θυμήσου καί εσύ, εάν οι προσευχές σου ήταν άξιές τού ανθρώπου καί άξιες τού Θεού.
Κάτι ακόμα. Γιατί προσεύχεσαι στόν Θεό μόνο στή δυσκολία; Μ αυτό ταπεινώνεις τόν εαυτό σου, ενώ υβρίζεις τόν Θεό σου.
Ο Δημιουργός μας, ζητά από μάς νά αισθανόμαστε αδιάκοπα τή δική Του παρουσία καί ασταμάτητα νά επικοινωνούμε μέσω τής προσευχής μαζί Του: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Ά Θέσ. 5, 17).
Προσευχόμενος στόν Θεό μόνο όταν σέ βρίσκει καημός κάνεις τόν εαυτό σου απλό ζητιάνο καί ντροπιάζεις τόν Θεό, αφού Τόν καλείς σάν πυροσβέστη μόνο όταν καίγεται τό σπίτι σου.
Ο Χριστός μάς έδωσε τό δικαίωμα νά επικαλούμαστε τόν δικό Του Πατέρα, ως δικό μας Πατέρα. Τί πιό γλυκό υπάρχει απ αυτό; Καί τί υπάρχει πιό γλυκό γιά τά παιδιά από τό νά βρίσκονται παρόντες οι γονείς τους;
Άς φροντίζουμε, λοιπόν, κι εμείς ασταμάτητα νά στεκόμαστε στήν παρουσία τού ουράνιου Πατέρα μας, μέ τήν καρδιά καί μέ τίς σκέψεις καί μέ τίς προσευχές.
Η προσευχή μας στόν καιρό τής προκοπής καί τής χαράς είναι σάν κάποιο κεφάλαιο προσευχής, πού μάς χρησιμεύει στίς μέρες τής δυσχέρειας καί τών βασάνων περισσότερο από τή στιγμιαία προσευχή όταν αυτές οι μέρες έρθουν.
Ειρήνη από τόν Κύριο