Διηγείτο ο Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης
«Κάποτε προσευχόμουνα για μία εξαδέλφη μου πολύ πονεμένη. Αυτή, όμως, είχε μπλέξει με τη μαγεία. Η προσευχή μου ήταν θερμή και επίπονη. Ξεπέρασα κάθε όριο, παρακαλώντας: ‘’Χριστέ μου, για το αίμα που έχυσες πάνω στο σταυρό, ελέησε και αυτή την ψυχή!’’. Μα ξαφνικά έφαγα έναν μπάτσο, που ήταν όλος δικός μου!
Ο Θεός όλα τα ανέχεται, αλλά τη μαγεία… μακριά! Επιχείρησα άλλη μια φορά κάτι τέτοιο και ερέθισα την οργή του Θεού. Αλλά πρόλαβα και ζήτησα συγγνώμη. Έτσι δεν έφαγα τον μπάτσο. Αυτά τα πράγματα είναι φόβος και τρόμος.
Όταν ο άνθρωπος είναι καθαρός, τα μάγια δεν πιάνουν. Και καθαρός εννοώ όταν λειτουργείται, όταν εξομολογείται, όταν μεταλαμβάνει συχνά».
