Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στην μέρα που ξημερώνει την Κυριακή των Βαΐων, ημέρα που ο Χριστιανισμός συνάντησε τον Ελληνισμό. Ημέρα που ο Χριστός συνάντησε τους Έλληνες.
Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
(Κατά Ιωάννην 12, 20-23)
Ιερομονάχου π.Γεωργίου Καυσοκαλυβίτου – Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής, Ιεράς Σκήτης Αγιάς Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους
Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι. ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. (Ματθ. 5,17-19)
Το τελευταίο Σύνταγμα των Ελλήνων, αλλά και όλα τα προγενέστερα από εκείνο της Επιδαύρου το 1822, τα διακρίνει η ακρίβεια. Ξεκινά και μάλιστα ως Προοίμιον, με την επίκληση της Αγίας, Ομoουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, και ακολουθούν τα υπόλοιπα άρθρα, στην βάση του να επέλθει κάποτε, Το ελθέτω η Βασιλεία του Θεού επί της γης.
Οι Έλληνες έχουν δύο νόμους. Τον νόμο του Θεού καταχωρημένο στα Ευαγγέλια και τον νόμο του Θεού στο Σύνταγμα. Αυτό αυτονόητα προκύπτει διότι η Ελλάδα είναι Ορθόδοξος χώρα, είναι η χώρα του Θεού. Δεν μπορούν οι Έλληνες να παραβαίνουν τον νόμο του Θεού που γράφτηκε δια των Αγίων του, δεν μπορούν και να παραβαίνουν και το Σύνταγμα που γράφτηκε με το αίμα των ηρώων του και με την γραφίδα των φωτισμένων ανδρών του Έθνους.
Βέβαια είναι αναμφισβήτητο ότι “Το Σύνταγμα” του Θεού είναι δημοκρατικότερο απ’ το οποιοδήποτε Σύνταγμα του κόσμου, αφού προσδίδει την δυνατότητα να το τηρήσει Όστις Θέλει.
Αν έχουμε ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι είμαστε ένοχοι και παραβάτες ή να παραδεχθούμε ότι δεν μας αρέσει το Σύνταγμα και να το αλλάξουμε, ή σε τελική ανάλυση να αλλάξουμε χώρα.
Να έχουμε την ειλικρίνεια να λέμε ότι «δεν θέλουμε να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δεν θέλουμε να είμαστε Έλληνες, δεν θέλουμε το Σύνταγμα».
Οι Έλληνες επέλεξαν να συνεχίσουν την ιστορία τους και την πορεία τους, με Αυτόν που θα συμπλήρωνε τον νόμο του Μωυσή και όχι θα τον κατέλυε. Επέλεξαν την αγάπη, τον Χριστό, και μάλιστα χωρίς να τους επιβληθεί από κανέναν. Επέλεξαν τον Χριστό οικειοθελώς, που σημαίνει εφαρμογή απόλυτης δημοκρατίας. Ο Χριστός όμως είναι νόμος αλλά δεν μας δέσμευσε ποτέ να εφαρμόζουμε τον νόμο της αγάπης δια της βίας. Από εκείνη την ιστορική στιγμή ταυτίστηκε ο Ελληνισμός με τον Χριστό και ο Ελληνισμός με Εκείνον. Θα συμπορευόταν στο εξής ο Χριστός και οι Έλληνες για να αλλάξουν τον ρούν της ιστορίας. Δεν μπορεί να υπάρξει Χριστός χωρίς Έλληνες και Έλληνες χωρίς Χριστό. Είναι δύο έννοιες ταυτόσημες. Θα περάσουν τρείς αιώνες απ’ την εμφάνιση Του, για να έχουμε, τον Ελληνορθόδοξο Χριστιανικό, Βυζαντινό πολιτισμό.
Αρχίζει από τον Μέγα Κωνσταντίνο και με πρώτο σταθμό την θαυμαστή νίκη του επί του Μαξεντίου το 312 μ.Χ. Μία νίκη που ακολούθησε όμως το όραμα εν τούτω νίκα. Όμως τι σήμαινε αυτή η φράση; Αντιγράφω απ’ το εξαίρετο βιβλίο του Σ. Καργάκου σελ. 44. ( Η φράση εσήμαινε ότι με έμβλημα το ουράνιο σημείο θα μπορεί να νικήσει τον αντίπαλο του. Μετά από αυτό ο Κωνσταντίνος θεώρησε το φωτεινό σημείο ως επιφάνεια “φανέρωση” του Χριστιανικού Θεού, και διέταξε να χαραχθεί πάνω στις ασπίδες των στρατιωτών του το μονόγραμμα του Ιησού με το “ιώτα” ολίγο αυξημένο προς τα πάνω. Αργότερα μετασχηματίστηκε σε Ρ “Χριστός”).Και εδώ λοιπόν το ιώτα.
Στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο το 325 μ.Χ. και πάλι επί Μ. Κωνσταντίνου εν ιώτα θα δείχνει την ακρίβεια. Θα το διατυπώσει ένας επίσης Μέγας Άγιος ο Αθανάσιος με το ομοούσιον, και όχι όπως ήθελαν οι οπαδοί του Αρείου ομο(ι)ούσιον. Ένας επόμενος σταθμός θα είναι η επιλογή της αποικίας των Ελλήνων Μεγαρέων του Βυζαντίου για να στυλωθεί η νέα Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη. Εκεί θα εγκαινιασθεί για πρώτη φορά απ’ τον Μ. Κωνσταντίνο ένας ναός αφιερωμένος στην Σοφία του Θεού. Κάτι ανάλογο δεν έγινε με τον Παρθενώνα; Που ήταν αφιερωμένος; Στην Θεά της Σοφίας την Αθηνά, που ξεπήδησε μέσα απ’ το κεφάλι του Σοφού πατέρα της του Δία. Μόνον δυο πόλεις στον κόσμο διεκδίκησαν για λογαριασμό τους την Σοφία του Θεού. Η Αθήνα και η Κωνσταντινούπολη.
Ας θυμηθούμε όμως και την γραφίδα του συγγραφέα της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους Κ. Παπαρηγόπουλου.( Τωόντι ο Παρθενών του Περικλέους ουδέν άλλο ήτο παρά το Εθνικόν της του Υψίστου Σοφίας Ιερόν. Και πάλιν, ο ναός του Ιουστινιανού ουδέν άλλο παρά ο Παρθενών της Χριστιανικής πίστεως). Εποχή Περικλέους και ο Παρθενών χτίζεται με δυο αρχιτέκτονες. Ικτίνος και Καλλικράτης. Εποχή Ιουστινιανού και η Αγία Σοφία σε σχέδια δυο αρχιτεκτόνων Ανθέμιου και Ισιδώρου. Το αρχαίον Ελληνικό Βυζάντιο ονομάστηκε και Γυναικόπολις απ’ την σύζυγο του Βύζαντος Φιδαλεία, διότι προστατεύτηκε από αυτήν σε περίοδο κινδύνου. Η Κωνσταντινούπολη στο μέλλον θα προστατεύεται από μιαν άλλη Γυναίκα. Την Υπέρμαχο Στρατηγό Παναγία. Από το 330 μ.Χ. η Κωνσταντινούπολη για αιώνες θα είναι η πρωτεύουσα όλου του σύγχρονου τότε πολιτισμένου κόσμου. Εκεί θα αναπτυχθούν τα γράμματα, οι τέχνες , οι επιστήμες και θα τελειοποιηθεί το ρωμαϊκό δίκαιο στο νέο Ιουστινιάνειο δίκαιο.
Η ανθρωπότητα ουδέποτε ξαναγνώρισε τέτοιον πολιτισμό. Το γιατί καταγράφεται στις λιγοστές γραμμές του διαπρεπούς Γάλλου ιστορικού L. Brehier. (Το Βυζαντινό κράτος είναι η οργανική ανάπτυξις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά έγινε Ελληνικόν και Χριστιανικόν και ευρίσκομεν εις αυτό ηνωμένα τα τρία θεμελιώδη στοιχεία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Τον Ελληνισμόν, το Ρωμαϊκόν Δίκαιον και τον Χριστιανισμόν). Τήρησαν την ακρίβεια των ανθρώπινων νόμων και του υπέρτατου νόμου της αγάπης. Γράφτηκε μία ένδοξη ιστορία 1100 χρόνων περίπου. Αυτή η ένδοξη ιστορία του βυζαντινού πολιτισμού σταμάτησε το 1453 μ.Χ διότι παραβλέφθηκε ένα ιώτα και μία κεραία, και την βασική παράβλεψη θα την ανακαλύψουμε λίγα χρόνια πριν την άλωση, στην σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας το 1439 μ.Χ.
Όποτε μάλιστα παραβλέφθηκε στη διάρκεια της βυζαντινής αυτοκρατορίας το έν ιώτα η τιμωρία υπήρξε άμεση. Έκτοτε η ανθρωπότητα πορεύτηκε χωρισμένη στα δύο. Χώρισαν τον Ελληνισμό και τον Χριστό σε δυο κομμάτια. Η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε έκτοτε να ορθοποδήσει ξανά.
Αρκετές φυσιογνωμίες και μέσα από τον κλήρο, διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο και αγωνίστηκαν, προκειμένου να μεταλαμπαδεύσουν αυτόν τον σπουδαίο πολιτισμό στην Ρωσία και στην Ευρώπη. (Κύριλλος, Μεθόδιος, Βούλγαρης, Θεοτόκης κ.α). Όμως από το 1453 μ.Χ δεν μπόρεσε κανείς να αγκαλιάσει Ελληνισμό και Χριστό μαζί. Οι μεν Ρωσία πήρε τον Χριστό, η δε Δύση τον Ελληνισμό. Κανείς δεν αντέγραψε το Βυζαντινό μοντέλο με ακρίβεια, όπως μας ζήτησε ο ίδιος ο Χριστός. Οι Ρωμηοί και η Ρωμιοσύνη έζησαν και ζούνε μέσα στην αφάνεια και μέσα στις στάχτες που προκάλεσαν οι εχθροί αυτού του πολιτισμού. ‘Όμως αυτές οι στάχτες, όσο και να φαίνεται αδύνατο και απίθανο, συγκρατούν κάποιες σπίθες αναμμένες.
Στα τέλη του 18ου αιώνα, για την ακρίβεια στα 1776 γεννήθηκε μία σπάνια και μεγάλη φυσιογνωμία που λέγεται Ιωάννης Καποδίστριας. Από την στιγμή που γεννήθηκε μέχρι και τον θάνατό του, αγωνίστηκε με δύναμη Θεού να ξαναμαζέψει όλο αυτόν τον πολιτισμό και να τον εκφράσει μέσα από την πανίσχυρη προσωπικότητα και Αγιότητά του. Το όραμά του ήταν να κάνει όλη την ανθρωπότητα Ορθόδοξη και να Αναστήσει το Βυζάντιο. Στη Ρωσία έζησε ως Έλλην και Χριστιανός και την υπηρέτησε στο ακέραιο, μέχρι να αναλάβει ως Κυβερνήτης της Ελλάδος. Το ακέραιον του χαρακτήρος του ήταν μοναδικό. Έδωσε την ευκαιρία στην Ρωσική Αυτοκρατορία να αντιληφθεί ότι το Βυζάντιο δεν είχε πεθάνει, αφού ο Υπουργός των Εξωτερικών της δεν άλλαξε ούτε εν ιώτα, ούτε μιαν κεραία. Παρέμεινε Χριστιανός παρέμεινε και Έλλην.
Δυστυχώς οι Ρώσοι τον αγάπησαν τόσο, όσο μόνον ικανοποιούσε τα συμφέροντά τους. Δεν μπόρεσαν να δουν πιο μακριά, ότι δηλαδή ο Καποδίστριας εκπροσωπούσε τον Θεό εδώ κάτω στη γή και ότι ήταν υποχρεωμένη η Ρωσία μέσω του Καποδίστρια, να Αναστήσει το Βυζάντιο. Όταν η Αγία Ρωσία δεν αντιλήφθηκε το μεγαλείο του μοναδικού και ανεπανάληπτου αυτού ανθρώπου, έφυγε εξόριστος στην Ελβετία. Μεγαλούργησε ως Χριστιανός διπλωμάτης για το καλό όλης της Ευρώπης. Ευεργέτησε την Ευρώπη με την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού, αλλά δεν αντιλήφθηκαν και οι Ευρωπαίοι, τον ρόλο αυτού του σπουδαίου ανθρώπου που όλους τους ευεργέτησε. Την Γαλλία, την Γερμανία, τους πάντες. Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι χαρακτηρίστηκε ο Θεμελιωτής της Ευρωπαϊκής ειρήνης των 99 ετών, απ’ το συνέδριο της Βιέννης το 1815 μέχρι και τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο το 1914.
Έφτιαξε το σύνταγμα της Ελβετίας και ένωσε τα διάσπαρτα καντόνια, δείχνοντας σε αυτό το κομματιασμένο κράτος την τεράστια ευλογία του Θεού που είχε να ενώνει ,να σμίγει τις διαφορετικότητες των ανθρώπων. Η Ελβετία ήταν ένα επίτευγμα μοναδικό στην ιστορία, του χθες, του σήμερα, του αύριο. Αυτό που επιτεύχθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελβετία ήταν κάτι που δεν το αντιλήφθηκε κανείς. Δεν του επετράπη να φτιάξει το Βυζάντιο, αλλά έφτιαξε Βυζάντιο την Ελβετία, και γράφτηκε το σύνταγμα της Ελβετίας με την ακρίβεια του ιώτα και της κεραίας.
Παναγία η Πατριώτισσα “Ινα Ώσιν Εν”
Αυτό είναι το επίτευγμα του πρώτου μεταβυζαντινού ηγέτου Ι.Καποδίστρια. Ευεργέτησε και τη Ρωσία και την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ένας πρόδρομος, ότι θα ξαναφτιαχθεί πάλι το Βυζάντιο. Ο ίδιος μάλιστα όχι μόνο δεν το απέκρυψε, αλλά μας άφησε και έγγραφη παρακαταθήκη όταν απαντά στον Άγγλο Υφυπουργό των αποικιών, ότι τα σύνορα της Ελλάδος ξεκινούν από αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως, και έχουν χαραχθεί με το αίμα των Ελλήνων. Εξάλλου και το όνομά του είναι (Ι)ωάννης. Μας γυρίζει πίσω σε έναν (Ι)ωάννη Πρόδρομο που προετοίμασε τον δρόμο του Χριστού στην γη. Ο Ιωάννης Καποδίστριας , το πιστεύω, χωρίς να αμφισβητώ στο ελάχιστο ότι ήταν ο πρόδρομος μιας νέας εποχής για τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό. Άλλωστε ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός υπήρξαν άρρηκτα συνδεδεμένοι και στο σύνταγμα της Γ’ Εθνοσυνελεύσεως της Τροιζήνας, στο οποίο καταχωρήθηκε και η εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια. Και στο σύνταγμα μάλιστα εκείνο, υπήρχε το προοίμιο της Αγίας Τριάδος, υπήρχε και στο τελευταίο του άρθρο η περιγραφή της επισήμου σφραγίδος της Ελληνικής επικρατείας, η Θεά Αθηνά.
Έπεσε και ο “εκλεκτός” του Έθνους, όπως ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας απ’ την “κερκόπορτα” της διχόνοιας. Σύντομα, όλοι αυτοί που αστόχησαν να αντιληφθούν το μεγαλείο του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, θα το αντιληφθούν δυστυχώς μέσα από την συμφορά που έρχεται. Θα έπρεπε άραγε να φτάσει όλη η ανθρωπότητα στη συμφορά για να κάνουμε το αυτονόητο; Δυστυχώς, ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι το ίδιο το εγώ μας, που ενώ γνωρίζουμε την αλήθεια την αποφεύγουμε.
Σήμερα ο Ελληνισμός, πορεύεται για την άκρα ταπείνωσή του. Θα δοκιμαστεί όσο ποτέ άλλοτε. Ο Ελληνισμός όσο και να θέλουν κάποιοι να τον αφανίσουν δεν μπορούν. Διότι ο Ελληνισμός βρίσκεται μέσ’ τον Χριστό, ο Χριστός βρίσκεται μέσα στον Ελληνισμό, και ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ.
Ο Ελληνισμός και Χριστιανισμός ενωμένοι, είναι το μοναδικό αυθεντικό φως των ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι της γης δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Ο Χριστιανισμός αντάμα με τον Ελληνισμό, είναι η μόνη ελπίδα στην γη. Είναι το ιώτα και η κεραία των ανθρώπων πάνω στη γη για επιβίωση.
ΥΓ. Άς μη μας διαφεύγει ακόμη μια σημαντική λεπτομέρεια αρκετά όμως ενδεικτική ακόμη και σήμερα. Η Κωνσταντινούπολη παγκοσμίως είναι γνωστή ως Ισταμπούλ. Οι πάντες γνωρίζουν ότι προήλθε απ’ το ( εις την Πόλιν), που είναι αναμφισβήτητα Ελληνικό. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι και το όνομα αυτό Τούρκος δεν το έδωσε. Το έδωσε ένας Άραβας, αλλά καταγωγής Ελληνικής. Ήταν ο γεωγράφος του 13ου αι. Γιακούτ Χαμαβί.
