Για κάθε πιστό η ημέρα της σταυρώσεως είναι ιερή και πένθιμη. Πώς γίνεται ο Βασιλιάς να φοράει ακάνθινο στεφάνι με τόση περιφρόνηση και βαναυσότητα, πώς γίνεται να ντύνεται με κόκκινο ένδυμα εκείνος που έντυσε την κρίση με ουρανό και σύννεφα.
Πώς γίνεται να καρφώνεται σε ξύλο εκείνος που στερέωσε την γη και την θάλασσα. Μέσα σε αυτή την οδύνη του πόνου και της καταδίκης ο πλάστης όχι μόνο δεν οργίζεται αλλά παρακαλεί τον Πατέρα του να τους συγχωρήσει γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.
Αμέσως συμβαίνουν πρωτόγνωρα γεγονότα ο θεάνθρωπος πάσχει «κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα», και αμέσως σκοτάδι, σεισμός και ανάσταση νεκρών. Η ψυχή του θεανθρώπου κατεβαίνει στον ανθρωποφάγο Άδη και σαν δόλωμα καταπίνεται από τα δεσμά του Άδου και αντί να αιχμαλωτιστεί κάνει τον Άδη άνω κάτω!!!
Γι’ αυτό και στην εικόνα της αναστάσεως υπάρχουν καρφιά και σίδερα σκόρπια! Με του που αφήνει ο Χριστός την τελευταία του πνοή επάνω στον Σταυρό η θλίψη μας γίνεται χαρά, τα δάκρυα λύπης μεταμορφώνονται αμέσως σε δάκρυα χαράς.
Γι’αυτό και αμέσως η υμνολογία της εκκλησίας μας μεταφέρει το χαρούμενο μήνυμα του σταυρού «Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν».
{youtube}uuwD7QIWS7c{/youtube}
){kind=link}