Για την Κυριακή της Ορθοδοξίας και την δύναμη της Πίστης μας αναφέρεται στη σημερινή εγκύκλιό του ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρει:
Κυριακή Ορθοδοξίας 2015
Μακαριώτατε Δέσποτα,
Θεοτίμητοι Πατέρες και Αδελφοί,
Εντιμότατοι Άρχοντες και λοιπές αρχές,
λαέ του Θεού ευλογημένε,
εορτάζουμε σήμερα ευχαριστιακά με έναν έκδηλα Συνοδικό τρόπο την Αγιο-Συνοδική κατοχύρωση της ορθόδοξης πίστης και πρακτικής, με την άγια χάρη του Παρακλήτου ενεργό ―όπως πάντα― στη λειτουργική μας σύναξη. Ομολογούμε τη σωτηρία με έργα και λόγια, την ζωγραφίζουμε σε εικόνες που αγιάζονται και αγιάζουν τη δική μας αισθητήρια προσέγγιση.
Σε μια διάρκεια αιώνων, τούτη η ημέρα ονομάζεται “Κυριακή της Ορθοδοξίας”. Ο σημερινός εορτασμός καθιερώθηκε το 843, αφού προηγήθηκε η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, που διετράνωσε ότι η τιμή της εικόνας “επί το πρωτότυπον διαβαίνει” και ότι “ο προσκυνών την εικόνα, προσκυνεί εν αυτή του εγγραφομένου την υπόστασιν”. Στο Συνοδικό της εορτής, με πρόταγμα αναφοράς τη θεολογία των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων, περιελήφθη μια έμμεση θεολογική σύνοψη της Ορθοδοξίας, με επίθεμα τη θεολογία των επομένων Αγίων Συνόδων του 9ου και του 14ου αιώνα (βλ. Συνοδικό Τριωδίου).
***
Μας δόθηκε να ζούμε τον άκτιστο Θεό παντοτινά, μέσα από την ―Θεανθρωπίνως πλέον― δική Του Εκκλησία. Λάβαμε το εσχατολογικό δικαίωμα για εθελούσια “εμβάπτιση” της ανθρώπινης ιστορίας, του πολιτισμού, της επιστήμης, δηλαδή ημών των ανθρώπων… στην κολυμβήθρα της εν Χριστώ σωτηρίας. Ουδείς ποτέ υπερασπίστηκε τα πραγματικά οντολογικά και υποστατικά δικαιώματα της πανανθρωπότητος, ουδείς, παρά μόνον Ένας• ο Δημιουργός και Σωτήρας μας. Μακροθυμώντας επιπλέον μέχρις εσχάτων με την ταπεινωμένη τελειότητά Του για το δικό μας φτωχό, μα απαραίτητο φιλότιμο! Όσοι Τον θέλουμε ολοτελώς, μετέχουμε χαριτόδωρα στο ένα Σώμα της Εκκλησίας, όπου Εκείνος είναι η Κεφαλή.
Αυτό το Σώμα “ανιστορούμε” στις άγιες εικόνες:
― στην μορφή της Θεοτόκου• Θεοτόκειος παρουσία και παρρησία, υπέρ απάντων
[η οποία συνεχώς προσεύχεται θεόδεκτα για όλους και όλα]•
― στις μορφές των Αγίων• Αγιόλεκτος άληκτη σύναξη, προς απάντων
[που δεν παύουν να προσαυξάνονται, και να προσεύχονται για όλους]•
― στις μορφές των Δικαίων• Δικαιοσύλλεκτος ατελείωτη προσανατένιση, αντί απάντων
[που ολοέν λαχταρούν περισσότερο τον Θεό, αντί όλων, και αυτό μας μεταγγίζουν]•
― στις μορφές των Αγγέλων• Αγγελόπρεπος αιώνια ευφροσύνη, μεθ᾽ απάντων
[που ευφραίνονται αιώνια, μαζί με όλους τους σωζομένους].
Όλοι αυτοί είναι υποστατικές παρουσίες πληρότητος της Χριστομεθεξίας.
Καί εμείς; Θα απομείνουμε απλοί θεατές του θαύματος; του μυστηρίου; τόσων εικόνων του; Θα απολαμβάνουμε μόνο κάποια προστασία, κάποια θαυμαστή ευεργεσία, κάποιαν έμπνευση, κάποια λύση;
Κάθε άλλο.
Καταρχήν, Χριστολογικά, η σωτηρία προσφέρεται σε όλο τον κόσμο. Από την πρώτη στιγμή που ο Θεός ενανθρώπησε. Παραλαμβάνεται όμως εθελοντί από τον καθένα μας προσωπικά, την ώρα που βαπτιζόμαστε και μυρωνόμαστε και συν-αρτιω-νόμαστε ως μέλη της Εκκλησίας. Γιά να φθάσουμε τελικά εκεί που μας θέλει και μας προσφέρεται εν χάριτι ο Θεός… Δηλαδή στη θέωση διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!
Η θέωση είναι ένα μυστήριο και συνάμα γεγονός ελευθερίας. Απόλυτης ελευθερίας του Θεού και σχετιζόμενης ελευθερίας του ανθρώπου. Αγάπης του ακτίστου Θεού και αγάπης του κτιστού ανθρώπου, σε κοινωνία! Θεικής περιχώρησης του ανθρώπου προς σωτηρίαν, και ανθρώπινης περιχώρησης του απεριχώρητου Θεού εν χάριτι.
Αυτή η κοινωνία και αυτή η χάρη μας προσφέρονται από το Χριστό ως εκκλησιαστική δυνατότητα• είναι ο μόνιμος εκκλησιασμός της Χριστολογίας και η διαρκής Χριστοποίηση του εκκλησιασμού μας. Ο κατά φύσιν τέλειος Κοινωνός και Κοινωνούμενος του Πατρός και του Πνεύματος, γίνεται και δικός μας κατά φύσιν Κοινωνός και κατά χάριν Κοινωνούμενος! Γίνεται διά των μυστηρίων της Εκκλησίας εθελοντής Ένοικος στο πολυϋπόστατο των εθελοντών πιστών. Ο Θεός Πατέρας αναγνωρίζει σε μας τους πιστούς δυνάμει και ενεργεία τον Υιό Του, οιονεί “επαναλαμβανόμενο” χάρη στο Άγιο Πνεύμά Του. Παραμένει Μοναδικός διά τον Πατέρα και το Πνεύμα, και γίνεται Μοναδικός για μας τα εκκλησιαστικά Του μέλη. Εκείνος τα πάντα δι᾽ ημάς. Κι εμείς τα πάντα δι᾽ Εκείνον.
Ωσάν ενοφθαλμισμένος στην Εκκλησία, ο πιστός ζωντανεύει από το Άγιο Πνεύμα, για την ενάσκηση των θεανθρώπινων αρετών, ως δική του κατάφαση στην εκκλησιαστική λειτουργική κοινωνία του Χριστού. Καί έτσι υποδέχεται τις άκτιστες ενέργειες του ενανθρωπισμένου Θεού, μέσα στο όλο μυστήριο της πραγματικής εκκλησιαστικής παρουσίας Του. Η ενάσκηση προϋποθέτει την ελευθερία και την ολοτελή αγάπη μας προς το Θεό (το γνωστό “εξ όλης της ψυχής, καρδίας και διανοίας”). Με αυτόν τον τρόπο καθαρίζει τελικά ο νούς μας από όλα τα είδωλα της εγκοσμιότητος και από το είδωλο του εαυτού μας. Οπότε και η καρδιά μας από εγωική και παθολογική γίνεται θεολατρευτική, υγιής και τέλεια, “εν μηδενί λειπομένη” (Ιακ. 1,4). Καί ο νούς που έχει καθαρθεί κινείται «είτε μέσα στην απαθή θεώρηση των πραγμάτων, είτε στη φυσική θεώρηση των ορατών και των αοράτων, είτε μέσα στο Φως της Αγίας Τριάδος» (όπως λέει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής). Γιά να χαίρεται το μυστήριο της σωτηρίας, μέσα στην εκκλησιαστικώς μετεχόμενη πληρότητά του. Καί να ζεί ολοτελώς “την ευχαριστία της λειτουργίας του Θεού”, στην αιώνια Αποκάλυψη του Ακτίστου.
Οπότε έχουμε την τέλεια εκκλησιαστική μέθεξη στο Χριστολογικό μυστήριο, που οι Οικουμενικές Σύνοδοι το θεολόγησαν και το ανέλυσαν σωτηριολογικά.
Όλα αυτά μας δίνουν την ουσιώδη εικόνα της Εκκλησίας. Αλλά και το περιεχόμενο και νόημα του ιστορικού πολιτισμού της:
― τη Χριστοειδή ανθρωπινότητα (ως μετοχή και μίμηση του Θεανθρώπου).
― και τη Χριστοφόρο ανθρωπιά• (για κάθε συγκεκριμένο συνάνθρωπο: πεινασμένο, άστεγο, ξένο, ταλαιπωρημένο, απελπισμένο, άρρωστο, εμπερίστατο, εκπεσόντα, καταφρονημένο, χρήζοντα της δικής μας ανθρωπιάς• και για τον συλλογικό πολυϋπόστατο άνθρωπο, προσδεόμενο των δικών μας επιμόνων κλαυθμών).
Η “Χριστοείδεια” της ανθρωπινότητος είναι η φυσικότητά της, το “κατ᾽ εικόνα Θεού και καθ᾽ ομοίωσιν”. Αυτή η Χριστοφόρος φυσικότητα μας δίνει και τις πραγματικές διαστάσεις της ανθρωπιάς. «Μία διαβάθμιση που δεν είναι καθόλου αμελητέα και έχει αντίκρισμα στην αιωνιότητα ως προσωπική άθληση στο ήθος του Σταυρωμένου Χριστού, είναι ακόμα και ο ιδρώτας που χύνουμε εργαζόμενοι για τους άλλους, όπως μας λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: “Το καλύτερο άρωμα είναι εκείνο του ιδρώτα που χύνουμε εργαζόμενοι για τους άλλους”» (π. Δημητρίου Στανιλοάε, Η κοινωνία των Αγίων• εν “Πρόσωπο και Σταυρός (συζητήσεις με τον π. Δημήτριο Στανιλοάε)” του π. Μάρκου-Αντωνίου (Κόστα Ντε Μποργκάρ)• εκδ. “Εν πλω” 2014, σ. 75).
Μιά τέτοια ανθρωπινότητα και ανθρωπιά, τις βλέπουμε μπροστά μας να λάμπουν στα εικονισμένα πρόσωπα των φιλοθέων και των φιλανθρώπων Αγίων μας. Με τόσες διαβαθμίσεις προσωπικής ιδιαιτερότητος, όσες και κάθε αγιαζόμενος. Έχουμε ολοζώντανες εικόνες του Σωτήρος, όχι όμως αντιγραφές ομοιοσύνης ανθρώπων!
Με έναν τέτοιον εκκλησιασμό προέκυψε και μεγαλούργησε ο ρωμαίηκος πολιτισμός μας. Είναι αυτό για το οποίο έγραφε το 1979 η γαλλική εφημερίδα “Le Mοnde” στο πρωτοσέλιδό της, όταν είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία ένταξης στην τότε ΕΟΚ: «Καλωσορίζουμε την χώρα της Φιλοκαλίας, την χώρα του Βασιλείου, του Γρηγορίου, του Χρυσοστόμου»! Η Φιλοκαλία είναι και ως λεξισύμβολο πληθωρικά εκφραστική. Πολύ περισσότερο, ως ταυτότητα της ενιαίας Χριστιανοσύνης, όπως την διασώζει η αδιάκοπη Ορθοδοξία του Αντωνίου του Μεγάλου, των Καππαδοκών Ιεραρχών, των Μακαρίων [Αιγυπτίου & Αλεξανδρέως], Μαξίμου του Ομολογητού, Ιωάννων [Δαμασκηνού & της Κλίμακος], Γρηγορίου Θεσσαλονίκης, των Μακαρίου Κορίνθου, Νικοδήμου, Πορφυρίου και Παισίου των Αγιορειτών• και όπως θα την ήθελε ο σύγχρονος Ευρωπαίος και γενικότερα ο σύγχρονος άνθρωπος. Γιά να αναπνεύσει επιτέλους ανθρώπινα, δηλαδή Θεανθρώπινα. Όπως μας θέλησε και μας έπλασε και μας ανέπλασε λυτρωτικά ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Πόσο αποθεματικό αυτής της δυναμικής διαθέτουμε; Καί που υπάρχει; Ώστε να μπορούμε να λάβουμε και να δανείσουμε τον άγιο Φιλοκαλισμό μας στους εταίρους μας Ευρωπαίους; Άτοκα και δίχως μνημόνια, με την απλωσύνη μιάς Πνευματικής καταξίωσης (έστω κι αν δεν κατανοείται από τις στενόψυχες αριθμομηχανές του Δυτικού κόσμου…).
Οι άνθρωποι που αθλούνται στο ήθος της… άμιλλας του σαρκωμένου Θεού. Οι εν Χριστώ άνθρωποι, οι θεούμενοι και οι θεωμένοι που ξεπερνούν εν χάριτι την κτιστότητα, διαθέτουν το αποθεματικό αυτής της δυναμικής και είναι ανώτεροι από την ηλεκτρονική διακοινωνία. Αυτοί και μόνον μπορούν να μεταδώσουν από την λειτουργική Πνευματικότητα της ψυχής τους, περιεχόμενο “Ανθρωπιάς” στον αριθμοφόρο (τουτέστιν απρόσωπο) καλωδιόψυχο ηλεκτρονισμό των συναπάντων ανθρώπων.
“Ανθρωπιά” έξω από τα σταυρωμένα και αναστημένα χέρια του ενανθρωπήσαντος, Λόγου του Θεού, ούτε “λογοποιείται”, ούτε έχει “λόγο” ύπαρξης. Είναι το παγκόσμιο έλλειμμα, όπως ξεκάθαρα το προφήτεψε ο εθναπόστολος πατρο-Κοσμάς.
***
Φθάσαμε λοιπόν σε ένα βασανιστικό ερώτημα ―ας το ονομάσω― Ευρωπαικής και παγκόσμιας επικαιρότητος. Είμεθα μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης. Κατά πόσον ο εκκλησιασμός του πολιτισμού μας ανευρίσκει κοινά σημεία με την Ευρώπη; Θα μπορούσε σήμερα ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος να αναζητήσει εμπειρικά την πληρότητα της ανθρωπολογίας του στο άφθαρτο κάλλος του Χριστολογικού μυστηρίου; Ή μήπως αρκείται στην ανθρωπολογία της… τεχνολογίας;
Γιά πολλούς λόγους αυτός ο ανθρωποχώρος αντικατέστησε την εκκλησιαστική ταυτότητα της θεο-μεθεκτικής ζωής, με μια σπουδαία θρησκειακή ιδεοληψία. Γιά να την παραμερίσει κι αυτήν με την ειδωλοποίηση του Διαφωτισμού! Ο θρησκειακός ιδεαλισμός…“μετανάστευσε” στον επιστημονικό, στον κοινωνικό, στον πολιτικό ορθολογισμό, και σε άλλες μεταλλαγές. Μέσα σε ένα διαρκή πυρεττό τοπικών και διεθνικών εντάσεων. Άριστος προοδευτισμός σε τέλειους ρυθμούς… μικρο-μεγαλίας, και ο καθένας μας υποχρεωμένος σε ένταξη υποταγής!
Πολιτικά στόματα ομολογούν επίσημα ότι «η παγκοσμιοποίηση είναι μία παμμέγιστη επιχείρηση “επιστημονικής” κερδοσκοπίας και εκμετάλλευσης», έστω και ως «όχημα ανάπτυξης σε πολλούς τομείς της παγκόσμιας αγοράς», αλλ᾽ όμως αυτός «ο δρόμος είναι κραυγαλέα εκμεταλλευτικός και άδικος» [βλ. Ενημερωτικό Δελτίο (πληροφορίες-σχολιασμοί) της Ένωσης των τ. Βουλευτών και Ευρωβουλευτών Απρίλιος 2014, σσ. 36-37].
Η ακτινογραφία του παρόντος αποτυπώνει μιάν αντικοινωνική οντολογία: του “κατέχειν”, και μόνον του “κατέχειν”. Το καρδιογράφημα δείχνει τη στενοκαρδία του νευρωτικού μας “είναι”• απουσιάζει η διόραση των έσω, η καθαρή όραση των έξω, η ενόραση των άνω, η προόραση των επέκεινα, η αναζήτηση του νοήματός μας στον ζώντα Τριαδικό Θεό.
Καί όμως! Προ 20 αιώνων, μας προσφέρθηκε ενυπόστατα η μόνη αληθινή οντολογία περί ανθρώπου, στην αυτοφανέρωση του Σαρκωμένου Θεού. Εδώ έγκειται η ουσία των ιερών εικόνων και συμβόλων, η λειτουργική φανέρωση της εκκλησιαστικής οντολογίας, που ανασώζει όλο τον άνθρωπο και ευλογεί την υλικότητα της κτίσης.
Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης σχετικώς υποσημαίνει: “Ο Θεός μεταδίδει μία ακατανίκητη, ανερμήνευτη δύναμη στο ζωοποιό Ξύλο του Σταυρού. Την ίδια δύναμη παρέχει και στο μυστήριο της αναίμακτης θυσίας στη θεία Ευχαριστία. Ο,τι αγγίζει η δύναμή Του και η χάρη Του γίνεται ζωοποιό” («Η εν Χριστώ ζωή μου»). Την ακτινοβολία αυτού του Αγίου την ομολογούσαν ακόμη και «οι Τάιμς» του Λονδίνου στις 13 Ιανουαρίου 1891: “Η ζωή αυτού του θαυμαστού ανθρώπου μέσα στο ρωσικό περιβάλλον κάνει να ξαναζούν τα αποστολικά χρόνια… Οι πνευματικές και σωματικές θεραπείες που πραγματοποιεί επιβεβαιώνονται απ᾽ όλους”.
“Η θεραπευτική των ψυχικών νοσημάτων”, είναι μια διάσταση της Φιλοκαλικής, αλλά και σύνολης της εκκλησιαστικής ποιμαντικής. Καί την διαπιστώνουμε μέχρι και στους σύγχρονους Οσιακούς μας Γέροντες με μιάν θαυματουργό καθολική πληρότητα, που μιμείται ασκητικά και μετέχει εκκλησιαστικά και Πνευματικά στην ανάληψη του όλου Αδάμ και όλου του κόσμου (την ανακεφαλαίωση) από τον Σωτήρα μας.
Να μιλήσω εν προκειμένω την απλή γλώσσα μιάς πρόσφατης αγιοπνευματικής εμπειρίας: Ενώπιον πολλών αυτοπτών, μεταξύ των οποίων και τέσσερις Ιταλοί Ορθόδοξοι, δύο κληρικοί και δύο λαικοί, αξιωθήκαμε μιάς απρόβλεπτης ποικιλίας ενθεαστικών σημείων της θείας μεγαλοδωρίας. Ελαχιστότατα αποτμήματα από το Σταυρό του Κυρίου της δόξης, ενώ επέπλεαν σε φιάλη αγιασμού, με την επίκληση μόνον του ονόματος της Αγίας Τριάδος και την σημείωση του τύπου του Τιμίου Σταυρού, παραδόξως και θαυμαστώς, καθ᾽ υπέρβαση των όρων της φύσεως, απέκτησαν κίνηση. Αισθητό σημείο της αθέατης ενεργού παρουσίας του Παναγίου Πνεύματος. Άλλοτε, ως ζωή φέροντα, κατευθύνθηκαν έως τον πυθμένα και άλλοτε περιέτρεξαν την φιάλη μεταξύ της επιφανείας και του πυθμένος, κινούμενα κυκλικώς και οριζοντίως στο περίγραμμά της… “Αγίω Πνεύματι… τα πάντα ζη και κινείται”. “Αγίω Πνεύματι, το βασιλεύειν πέλει, το αγιάζειν, το κινείν την κτίσιν· Θεός γαρ εστιν, ομοούσιος Πατρί και Λόγω” (Αναβαθμοί γ΄ & β΄ ήχου).
Μεταδίδουν στο νερό από την προσφερόμενη άκτιστη θεία ζωντάνια του Χριστού• και μ᾽ αυτόν τον αγιασμό, χωρίς μαγιά και προζύμι, ζυμώνονται πρόσφορα! Ένας διάλογος πίστης και ζωής Θεού και ανθρώπων, μέσα από την αγιαζόμενη υλικότητα και την αναφορά της στο Θεό (το νόημα περίπου της σημερινής γιορτής)!
Να το πω θεολογικά: έχουμε θεατή μιάν αγιαστική συγκατάβαση της Χριστολογίας στην οικολογία, χάριν της… ανθρωπολογίας! Καί εμείς και η κτίση, για τη θεανθρώπινη ολοκληρία της λειτουργίας. Αυτά που θέλει να μας υποδείξει ο Θεός, και με το άφθαρτο σκήνωμα της αυτοκράτειρας αγίας Θεοδώρας, η οποία αναστήλωσε τις ιερές εικόνες, και φυλάσσεται στην Κέρκυρα. Καθ᾽ ότι τα θαύματα των ιερών συμβόλων μας δεν υφίστανται καθ᾽ εαυτά, αλλά εν Χριστώ χάριν ημών, χάριν όλου του κόσμου. Εικόνα αναστάσεως και… “πολιτισμός” αφθαρσίας, σε όλους τους πεινώντες και διψώντες.
Τουναντίον, ο πληθωρικός πολιτισμός μας, παρ᾽ όλη την αλαζονεία της ηλεκτρονικής απογειώσεως, οικοδομεί ολοένα μιάν εικόνα (απο)πτώσεως (όπως θα έλεγε ο γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ).
Δεν θέλω να πω ότι ο διεθνής χώρος στερείται συναισθημάτων και ευαισθησίας (και πολλών διαβαθμίσεων θρησκειακής ανοχής). Διότι θα με διέψευδε ο μέσος όρος τυπικής ανθρωπιάς ανά την υφήλιο. Θα με διέψευδε ο αξιοπρεπής ανθρωπισμός της επιστήμης, της διεθνούς κοινωνικής πολιτικής και των πολιτισμικών φαινομένων, τα ειρηνιστικά ψηφίσματα και… επεμβάσεις (!), και πολλές φιλότιμες ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Υποσυνείδητες αγωνίες για τη λυτρωμένη ανθρωπιά…
***
Η σημερινή εορτή μας επαναφέρει στο ρεαλισμό της εκκλησιαστικής ανθρωπιάς, της Χριστοσωτηρίας. Όπως εμβιώνεται Ορθόδοξα, δηλαδή Εκκλησιαστικά, ως “συμπλήρωμα Χριστού”, ως σώμα της άχραντης Κεφαλής μας.
Ενεικονίζει εμπρός μας την Θεανθρωπότητα του Αιωνίου και την εσχατολογική μέθεξή Του από μας τους προσωρινούς. Μέσα στις συνθήκες και τις δυσκολίες και τις ανάγκες της ιστορίας. Ο Χριστός και οι Άγιοι, και οι Δίκαιοι, και οι Μετανιωμένοι, και ο κόσμος όλος καλεσμένος … μέχρι και τον έσχατο “δίκαιο ληστή”: είναι η απόδειξη για την ολάνοιχτη αγκαλιά του Τριαδικού Θεού στην πανανθρώπινη ιστορία.
Το εικονίζουμε με την φωτεινή μορφή εκάστου Αγίου, από κάθε γωνιά γης και από κάθε δευτερόλεπτο της ιστορίας. Από τη συμβολική της λεπτομέρειας των εικόνων, βλέπουμε “εικονιστικά” τον αγιασμένο άνθρωπο, να θέλει αυτά που θέλει ο Θεός περί ημών, στις ξέχωρες συνθήκες του βίου του. “Βλέπουμε” εν εικόνι νοερά το Άγιο Πνεύμα με την άκτιστη Χάρη Του, που ενεργεί διά του αγιασμένου ή μετανοημένου ανθρώπου σε αφαντάστως ποικίλα κοινωνικά και ιστορικά πλαίσια.
Με τις ιερές εικόνες αντικρίζουμε κατενώπιόν μας το μυστήριο της θεωμένης καρδιάς (κέντρο της υπαρξιακής ταυτότητος) αναριθμήτων αγίων προσώπων, σε αναρίθμητα χωρο-χρονικά δεδομένα, που διευρύνονται με την άκτιστη χάρη της Χριστολογικής εσχατολογίας!
Καί δεν σταματούμε μόνο στη θέα. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας διαλαλεί το “πλείω τούτων”, το περισσότερο και το πληρέστερο. Ο Θεός των Αγίων μας, ο Τριαδικός Θεός, είναι γενναιόδωρος μέχρι την πλήρη μέθεξη του μυστηρίου!
Τα πρωτότυπα των εικόνων (ο Κύριος, η Παναγία, οι Άγιοι) ζούν και ενεργούν, και κοινωνούμε μαζί τους, με την άκτιστη χάρη του Παρακλήτου. Επομένως, έχουμε ένα διαρκές άνοιγμα κοινωνίας όπου γης. Ούτε ο χρόνος ούτε ο τόπος περιορίζει την θεωμένη ανθρωπινότητα της Παναγίας και των Αγίων. Ούτε ο χρόνος ούτε ο τόπος εμποδίζει τη δική μας εκκλησιαστική προσέγγιση στο δικό τους αγιασμένο παρελθόν, που είναι πλέον εσχατολογικό αιώνιο παρόν. Όπως το θέλησε και έγινε ο Χριστός μας, μεριζόμενος αμερίστως στον καθένα και σε όλα τα Μέλη του Εκκλησιαστικού Του Σώματος. Μας δόθηκε η δική Του ενυπόστατη παρουσία και χάρη για άνοιγμα κοινωνίας στα δικά μας στενόκαρδα και στενόχωρα “εγώ” και “εσύ”, με τον ίδιο τον Κύριό μας να τα ανοίγει και να τα καταξιώνει ως Εκκλησία Του.
Είναι κάτι απόλυτα αντίθετο προς την διεθνική μικροψυχία του ορθολογισμένου κέρδους, τις ενεχυριάσεις ανθρώπων και πραγμάτων και όλου του κόσμου. Καί αυτά τα καταγγέλλει μεν η υπαρξιακή αγωνία της παγκόσμιας διανόησης. Χωρίς όμως να μπορεί να υποδείξει τον μοναδικό καταλύτη: την πίστη στον αληθινό Θεό της Ορθόδοξης εκκλησιαστικής μέθεξης.
Μακαριώτατε Δέσποτα,
απέναντι στις διεθνείς θλιβερές αυτο-ζωγραφιές, εδώ και τώρα προβάλλει προφητικά η αγιογραφημένη εσωτερικότητα των ναών μας. Ωσάν συμβολική περιχώρηση του Σύμπαντος, όπως το πρωτο-έφτιαξε ο Κύριος, για χάρη μας! Καί προπαντός σαν πραγματικότητα και έκφραση της αιώνιας βασιλείας Του, σε κάθε λειτουργία!
“Ο μεθ᾽ ημών Θεός” και το φανερωμένο μυστήριο της ζωής Του κοινωνούμενο Ορθοδόξως, μας οδηγεί στη μοναδική ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ του νέου κόσμου, που είναι η Εκκλησία-Χριστός.
Αυτό το ευαγγέλιο δεν αγγίζει την ηλεκτρονική διεθνή επικαιρότητα. Κι όμως• είναι η μόνη αναλλοίωτη και αθάνατη ΕΙΔΗΣΗ προς την παγκοσμιότητα και την πανανθρωπότητα. Αυτό θα λιτανεύσουμε σε λίγο με τις άγιες εικόνες και θα ομολογήσουμε με το “Πιστεύω” και το Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Αποφασισμένοι για την ιεραποστολή της λειτουργημένης “Φιλοκαλίας”, της πίστης και της ανθρωπιάς, προς τον πεινώντα και διψώντα άμεσο και ευρύτερο κόσμο μας.
† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
