Τα παρακάτω σχετικά με την εμφάνιση της Παναγίας στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο στην Θεσσαλονίκη, όπου μεταφέρθηκε η Βασιλική Πλεξίδα, μετά την θαυμαστή της διάσωση στο δυστύχημα στον Σαραντάπορο, διηγήθηκε η ίδια κατά την ευχαριστήρια θεία Λειτουργία που τελέστηκε στις 12 Ιουλίου 2017 στην Μονή Παναγίας Ακρωτηριανής στην Σίφνο.
Διηγείται η Βασιλική (καταγραφή Ζήσης Τσιότρας):
«Με πήγαν κατευθείαν στη Θεσσαλονίκη στο 424 Γ.Σ.Ν.Ε. Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Τα χτυπήματα και τα κατάγματα ήταν πολλά, αλλά όλα επιφανειακά. Είχα ένα σοβαρό κάταγμα σε τέσσερις σπονδύλους στην σπονδυλική στήλη, οριακό με τον νοτιαίο μυελό των οστών, από το οποίο θα μπορούσα να ήμουν παράλυτη. Αλλά η Παναγία δεν το επέτρεψε. Άλλα σοβαρά κατάγματα είχα στο στέρνο, το οποίο ήταν κρίσιμο για την καρδιά μου. Στο αριστερό ζυγωματικό, θλάση στην περόνη του δεξιού ποδιού. Το σαγόνι με τη μύτη μου κρεμόντουσαν σαν σταλακτίτες. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, με το κρανίο να έχει πεταχτεί προς τα έξω, ξεκολλώντας το τριχωτό της κεφαλής. Δεν πειράχθηκε όμως κανένα από τα εσωτερικά μου όργανα ούτε κάποιο νεύρο, ούτε και ο εγκέφαλος. Πολλαπλά τα θαύματα της Παναγίας μας!
Τη δεύτερη ημέρα στο προσκέφαλό μου εμφανίσθηκε πάλι η Παναγία και μου είπε να μην ανησυχώ και ότι είναι Εκείνη μαζί μου και μου πήρε όλους τους πόνους. Οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους. Όταν είδαν το πόσα χτυπήματα είχαν οι συνάδελφοί μου, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι εγώ δεν έχω πάθει τίποτα. Είχα χτυπήματα και πολύ σοβαρά μάλιστα και κρίσιμα για τη ζωή μου, αλλά ήταν όλα επιφανειακά και οριακά. Μου έκαναν αξονική και με εξέτασαν δεκαπέντε ειδικότητες. Όλοι απορούσαν μαζί μου. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, έλεγαν. Είχαν πεί οι γιατροί πως θα κάτσω τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο, έπειτα είπαν για δύο μήνες, ώσπου τελικά έκατσα δυόμιση εβδομάδες.
[irp posts=”390910″ name=”Το συγκλονιστικό θαύμα του αχειροποίητου σταυρού”]
Τώρα είμαι πολύ καλύτερα. Φοράω τον «κηδεμόνα» τρεις μήνες μέρα και νύχτα κι όμως δεν έχω δυσανασχετήσει. Η Παναγία μου έδωσε δύναμη, κουράγιο και υπομονή και μου πήρε τον πόνο. Ποτέ δεν πόνεσα. Ούτε στην εντατική, ούτε στο δωμάτιο του νοσοκομείου, ούτε στο σπίτι μου, ούτε τώρα πονάω. Τον «κηδεμόνα» τον φοράω προληπτικά. Τα οστά μου θρέφουν γρήγορα. Όλα είναι ένα θαύμα αυτό που ζω. Ευχαριστώ την Παναγία μας για όλα!
Το όραμα με την Παναγία στο ελικόπτερο έχει χαραχθεί ανεξάλειπτα στη μνήμη μου. Παρ’ ότι ήμουν σοκαρισμένη, την πρώτη κιόλας μέρα της επίσκεψης του συζύγου μου του Δημήτρη στην εντατική, του είπα ότι η Παναγία μας ήταν μαζί μου και του διηγήθηκα το περιστατικό. Τον άφηναν να με δεί μόνο για πέντε λεπτά. Δεν χρειαζόταν όμως να ανησυχεί, γιατί με προστάτευε η Παναγία.
Όταν ήρθε το ελικόπτερο διάσωσης να με πάρει μου έκοψαν τα κομβοσχοίνια και τα πέταξαν στο θάμνο. Τα βρήκε ένας συνάδελφός μου, ο Εμμανουήλ, και μου τα έδωσε. Τα έφερα εδώ στο Μοναστήρι για επιβεβαίωση του θαύματος.
Μεγάλο το θαύμα! Πολλαπλό!
Μου είπε η Παναγία να το βροντοφωνάζω, να το κηρύττω, να το ομολογώ, να δυναμώνει η πίστη των ανθρώπων για τα έσχατα γεγονότα. Ο τρόπος με τον οποίο σώθηκα εγώ είναι ανθρωπίνως αδύνατον να συμβεί!».
