Θαύματα Αγίου Χαραλάμπους: Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Χαράλαμπος, ο επώνυμος της χαράς, αυτός δηλαδή που λάμπει από χαρά, μαρτύρησε στην Μαγνησία της Μ. Ασίας το έτος 198 μ.Χ. σε ηλικία 113 ετών. Η μνήμη του τιμάται στις 10 Φεβρουαρίου.
Του Αβραάμ Νικολαΐδη για το “ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ”
Σύμφωνα με το Συναξάρι του ο Άγιος Χαράλαμπος, πριν από τον θάνατό του, α-ξιώθηκε να δει τον Χριστό που ήλθε με πλήθος αγγέλων και του είπε: «Έλα, προσφιλέ-στατε και αγαπημένε Χαράλαμπε, εσύ που για το Όνομά μου τόσο κακοπάθησες. Ζήτη-σέ με όποια χάρη θέλεις και θα ακούσω την δέησή σου». Τότε ο ευλογημένος αθλητής του Χριστού, ο πλούσιος από την αγάπη στον Χριστό, προς χάριν των ανθρώπων, αφού ευχαρίστησε τον Κύριο, είπε μεταξύ των άλλων και τα εξής :
«….. Σε όποιον τόπο βρεθεί τεμάχιο από το λείψανό μου και σε όποια χώρα γιορτάζουν την μνήμη του μαρτυρίου μου, να μην γίνει εκεί ποτέ πείνα, ούτε πανώλης να θανατώ-νει τους ανθρώπους πρόωρα, αλλά να είναι σ’ αυτόν τον τόπο ειρήνη σταθερή, ψυχών σωτηρία και σωμάτων θεραπεία……».
Μετά το μαρτύριο του Αγίου μέχρι σήμερα, αναφέρονται κατά τόπους, πολλά θαύματα του Αγίου Χαραλάμπους εναντίον των λοιμωδών ασθενειών (πανώ-λης=πανούκλα, ελονοσία, χολέρα, τύφος, γρίπη, ιοί, κ.α.). Η Αγία και πάντιμος Κάρα του βρίσκεται στα Μετέωρα της Θεσσαλίας, στο Μοναστήρι του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Αποτμήματα λειψάνων του βρίσκονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Σε πολλές αγιογραφίες του ο Άγιος απεικονίζεται πατώντας την πανώλη, η οποία παρου-σιάζεται σαν ένα τερατόμορφο γύναιο που ξερνάει καπνούς από το στόμα. Γι’ αυτό όσες φορές ενέσκηπτε η φοβερή αυτή αρρώστια, κατεβάζανε οι Πατέρες την Αγία Κάρα του κάτω στις πόλεις και το κακό σταματούσε αμέσως.
1) Ένα θαύμα του συνέβη και στην Τρύπη κατά το έτος 1753. Ήταν τότε που στη Λακεδαίμονα είχε ενσκήψει αυτή η φοβερή αρρώστια της πανούκλας και φόβος και τρόμος είχε καταλάβει τους κατοίκους όχι μόνο του κάμπου αλλά κι εκείνων του Ταΰ-γετου και του Πάρνωνα. Κάποια στιγμή η πανούκλα χτύπησε και στην Τρύπη. Ένας Τρυπιώτης, ονόματι Γιάννης, εμφάνισε τα φοβερά συμπτώματα της αρρώστιας. Έντρο-μοι οι συγχωριανοί του έσπευσαν να απομονώσουν τον συμπατριώτη τους σε μια σπη-λιά του βράχου που βρίσκεται στην τοποθεσία «τα δυο ψηλά κοτρώνια», κάτω από το δρόμο που έρχεται μέχρι και σήμερα από τη Σπάρτη στην Τρύπη. Εκεί, καθημερινά πή-γαιναν φαγητό, νερό και άλλα χρειαζούμενα στον «Πανουκλόγιαννη» (έτσι έμεινε το όνομά του στην τοπική ιστορία και παράδοση) αφήνοντάς τα κάπου μακριά για να μην έρθουν σε επαφή μαζί του και κολλήσουν τη φοβερή αρρώστια. Από τότε, η σπηλιά αυ-τή, πήρε το όνομα του καημένου του Γιάννη και λέγεται μέχρι σήμερα: «του Πανου-κλόγιαννη η σπηλιά». Βυθισμένοι μέσα στον τρόμο και την αγωνία οι κάτοικοι της Τρύπης, μετά το τραγικό περιστατικό, καρτέραγαν να δουν ποια θα ήταν τα επόμενα θύματα της πανούκλας και άλλο δεν έκαναν παρά προσευχές και δεήσεις στην Παναγία και τους Αγίους (ιδιαίτερα στον Άγιο Χαράλαμπο) να τους φυλάξει από τη φοβερή αρ-ρώστια που είχε χτυπήσει την πόρτα του χωριού τους. Και τότε έγινε το θαύμα: Ο Αγάς του χωριού, ο Μπεκήρ Αγάς, που είχε το κονάκι του σ’ ένα μέρος αγναντερό στην το-ποθεσία «Ξενίτσα» και καθότανε ένα σούρουπο στο χαγιάτι συντροφιά με τους υπηρέ-τες του οι οποίοι φρόντιζαν κάθε του επιθυμία, είδε (κι αυτός και η συντροφιά του) μια γριά άσχημη, ξεδοντιάρα και ξεμαλλιασμένη, να έρχεται αγριεμένη από τη μεριά του Μυστρά ακουμπώντας σε ένα ροζιασμένο ραβδί. Δεν ήταν άλλη από τη φοβερή Πα-νούκλα που ερχόταν να μολύνει με το μίασμά της όλο το χωριό. Όταν η γρια – Πανού-κλα έφτασε στο έμπα του χωριού, εκεί ακριβώς που είναι σήμερα η Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, φάνηκε από πάνω από το δρόμο, από την κορφή του λόφου που βρίσκεται ως
και σήμερα το παλιό εκκλησάκι του Αϊ – Γιώργη , να ροβολάει στον κατήφορο ένας α-σπρομάλλης γέροντας, με γένια μακριά, που έλαμπε το πρόσωπό του σαν το φεγγάρι. Δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Χαράλαμπο που ακούγοντας από την εικόνα του, εκεί στον Αϊ-Γιώργη, τις ικεσίες των Τρυπιωτών ερχόταν να προλάβει το κακό. Πρόφτασε την Πανούκλα πριν μπει στο χωριό, την έριξε χάμω και άρχισε να την πατάει στο στή-θος. Ούρλιαζε εκείνη φρικτά κι έβγαζε φωτιές απ’ το στόμα της, πασχίζοντας να γλιτώ-σει από τον Άγιο, μέχρι που ξεψύχησε. Ο Μπεκήρ Αγάς και οι Τούρκοι υπηρέτες του μολόγησαν αυτά που είδανε στους Τρυπιώτες κι εκείνοι, με τον παπά τους μπροστά, ανεβήκανε στο ξωκλήσι του Αϊ-Γιώργη και μπροστά στο εικόνισμα του θαυματουργού Αγίου Χαραλάμπους κάνανε Παράκληση και Θεία Λειτουργία για να τον ευχαριστήσου-νε για την προστασία που έφερε στο χωριό τους. Μετά από λίγες μέρες, σε ανάμνηση του θαύματος στήσανε στο σημείο που ο Άγιος σταμάτησε τη γρια – Πανούκλα ένα χο-ντρό δέντρινο ξύλο με ένα σιδερένιο Σταυρό σφηνωμένο στην κορφή του και πάνω σ’ αυτό το ξύλο κρέμασαν ένα μικρό «Φανάρι» με τζάμια για καντηλάκι του Αγίου Χαρα-λάμπους, το οποίο άναβαν ευλαβικά οι Τρυπιώτες και οι περαστικοί .
2) Το 1687 οι Αγαρηνοί με αρχηγό τον τρομερό Αχμέτ Εφέντη, πολιόρκησαν τον Πύργο. Μετά από παρακλήσεις των κατοίκων στον Άγιο Χαράλαμπο, έπεσε ασθένεια λοιμική στον στρατό του Εφέντη και πολλοί από τους στρατιώτες του πέθαναν, με απο-τέλεσμα να αποσυρθεί και να σωθεί η πόλη από την πολιορκία.
3) Το 1812 η τρομερή αρρώστια της πανώλους θέριζε όλη την Ήπειρο. Τότε κά-ποιος, Μολοσσός ονόματι, πατέρας του Ζώτου Μολοσσού, που έγραψε το λεξικό των Αγίων Πάντων, πήγε στα Μετέωρα κι’ έφερε στην Ήπειρο την Τιμία Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους και σταμάτησε το θανατικό.
4) Η διάσωση των κατοίκων του Πύργου από την φοβερή επιδημία πανώλης το 1860.Η νόσος αυτή εξαλείφθηκε από τον Άγιο Χαράλαμπο μετά από θερμή προσευχή προς αυτόν και Παράκληση. Λένε μάλιστα ότι οι Πύργιοι είδαν καταπληκτικό θέαμα. Ο Άγιος με την ράβδο του έσπρωχνε ένα λευκό, σαν βαμβάκι νέφος στον ουρανό, μέχρι που το έριψε στην θάλασσα. Ήταν η ασθένεια που καταδίωξε ο Άγιος.
5) Το 1897 έγινε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος. Τότε οι Τούρκοι πήρανε την Αγία Κάρα από το μοναστήρι των Μετεώρων και την κτύπησαν με χίλιους δυο τρόπους για να ανοίξει και να πάρουν μόνον το αργυρό κουτί της. Δεν μπορέσανε όμως να το ανοί-ξουνε. Ο Θεός τους έδωσε την τιμωρία, γιατί κάνανε οι Τούρκοι και άλλες ιεροσυλίες. Αρρωστήσανε δε όλοι τους βαριά. Πεθάνανε τότε 35.000 Τούρκοι στην Θεσσαλία από τύφο δια θαύματος του Αγίου.
Όταν έμαθε ο Σουλτάνος, ότι χάθηκε τόσος πολύς στρατός στην Θεσσαλία, έγραψε στον Διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, επίσημο γράμμα και τον ρωτούσε:
—Πώς χάθηκε αυτός ο στρατός, αφού δεν έγινε καμμιά μάχη με τους Έλληνας; Και ο Εδέμ απάντησε τότε ως εξής!
—Όσοι Τούρκοι χάλασαν Εκκλησίες και Μοναστήρια πεθάνανε από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να Το εμποδίσω. Όλοι οι κακοί Τούρκοι κακώς πέθαναν!
6) Στην Πρέβεζα ο Μητροπολιτικός Ναός τιμάται στο όνομα του Αγίου Χαραλά-μπους. Από το 1854 όμως, και εξής, είναι πολιούχος και προστάτης της πόλης, διότι θε-ράπευσε τους Πρεβεζάνους από την πανώλη, που εκείνα τα χρόνια αποδεκάτισε τον πληθυσμό. Μπροστά σ’ αυτή τη μεγάλη για τους ανθρώπους δοκιμασία, η εκκλησια-στική ηγεσία της πόλης μετέβη στα Μετέωρα, και συγκεκριμένα στη γυναικεία Ιερά Μονή του Αγίου Στεφάνου. Εκεί φυλάσσεται η Τίμια Κάρα του Αγίου Χαραλάμπους, την οποία οι ιερείς μετέφεραν στην Πρέβεζα, στον ομώνυμο ναό. Εκεί, τέθηκε σε προσκύ-νημα, όπου όλοι οι κάτοικοι με ευλάβεια, πίστη και δάκρυα στα μάτια, παρακαλούσαν τον Άγιο να εξαφανίσει την πανούκλα που τους βασάνιζε. Στη συνέχεια έγινε αγρυπνία
και τα ξημερώματα πραγματοποιήθηκε λιτανεία σε όλη την πόλη. Οι παρακλήσεις των πιστών, σύμφωνα με την παράδοση, δεν άφησαν ασυγκίνητο τον Άγιο Χαράλαμπο, ο οποίος επενέβη άμεσα, και με ένα θαύμα σταμάτησε την πανώλη. Το θαύμα αυτό το παραδέχτηκαν και οι Τούρκοι, οι οποίοι είπαν: «Να ο Θεός της αλήθειας […] ο Θεός των Ραγιάδων είναι ζωντανός». Έκτοτε, ο λαός της Πρέβεζας, κήρυξε τον Άγιο προστάτη και πολιούχο της πόλης.
7) Στις 10 Φεβρουαρίου εορτάζεται η ανάμνηση του θαύματος της απαλλαγής της νήσου Ζακύνθου από την πανώλη. Όταν το έτος 1728 μ.Χ. ενέσκυψε στη νήσο της Ζακύνθου πανούκλα, οι Χριστιανοί στράφηκαν στον Άγιο Χαράλαμπο και ζήτησαν την μεσιτεία του. Αποφάσισαν μάλιστα να οικοδομήσουν ναό προς τιμή του ως ικεσία και υπέρ της απαλλαγής αυτών από την συμφορά.
8) Και σε άλλα μέρη όμως κατά καιρούς ήταν εμφανής η παρουσία του Αγίου Χαραλάμπους στην εκδίωξη της πανώλης, όπως στην Θεσσαλία στο χωριό Σαβάλια και στη Δημητσάνα όπου μετονομάστηκε ο Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου σε Ναό Αγίου Χαραλάμπους, εξαιτίας της θαυματουργικής παρέμβασης του Αγίου.
9) Στον Άγιο Χαράλαμπο αποδόθηκε η εκδίωξη της θανατηφόρας επιδημίας της γρίπης το 1918, από την Ηλεία και την Ελλάδα, εξαιτίας της οποίας χιλιάδες ανθρώπων πέθαιναν για μήνες.
Προστάτες των ασθενών και διώκτες της πανώλους και άλλων λοιμωδών ασθε-νειών θεωρούνται και η Αγία Παρασκευή και ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’.
Ταχύ προκατάλαβε.
«Ως στύλος ακλόνητος της Εκκλησίας Χριστού και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σο-φέ, εδείχθης Χαράλαμπες. Έλαμψας εν τω κόσμω, δια του Μαρτυρίου, έλυσας των ει-δώλων την σκοτόμαιναν, μάκαρ. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς».
ΑΒΡΑΑΜ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ – ΔΡΑΜΑ
