Ταξίδεψε, φωτο-αποτύπωσε και γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
Ήταν απόγευμα της 15ης Μαΐου 2014 και ευρισκόμενοι με την Πρεσβυτέρα μου στη Θεσσαλονίκη, σκεφτήκαμε ότι θα άξιζε να επισκεφτούμε για προσκύνημα τον Τάφο του Οσίου Παϊσίου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Χωρίς να πούμε σε κανέναν οτιδήποτε, ξεκινήσαμε.
Παρότι όμως είχαμε έλθει άλλες δύο φορές, στην έξοδο από Θεσσαλονίκη, μπερδέψαμε τους δρόμους, βρεθήκαμε στο κέντρο της Θέρμης, καθυστερήσαμε αρκετά και, αφού ρωτήσαμε πολλούς καθ’ οδόν, φθάσαμε στο Μοναστήρι της Σουρωτής γύρω στις 7.30 το δειλινό. Πλήρης ερημία από αυτοκίνητα και προσκυνητές, στην δε κεντρική πύλη της Μονής μια και μόνη Γερόντισσα. Σπεύδουμε προς το μέρος της και καθώς την χαιρετάμε, εκείνη, απευθυνόμενη σ’ εμένα, μού λέει:
– Ελάτε, πάτερ. Σας περιμένουμε, για να κλείσουμε. Το ωράριο της Μονής είναι μέχρι τις 7…
Η έκπληξη ήταν τέτοια, ώστε δεν ζητήσαμε διευκρινήσεις για το λεχθέν. Τι σημασία έχουν, άλλωστε;
