ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ: “Δέσποτα γλυκύτατε Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, εξαπόστειλον την αγίαν σου χάριν και λύσόν με εκ των δεσμών της αμαρτίας. Φώτισόν μου το σκότος της ψυχής, όπως κατανοήσω το σον άπειρον έλεος, και αγαπήσω και ευχαριστήσω αξίως Σε τον γλυκύτατον Σωτήρα μου, τον άξιον πάσης αγάπης και ευχαριστίας.
Ναι αγαθέ ευεργέτα μου και πολυεύσπλαχνε Κύριε· μη απώση αφ’ ημών το σον έλεος, αλλά σπλαχνίσθητι το σον πλάσμα. Γινώσκω, Κύριε, το βάρος των εμών πλημμελημάτων, αλλά είδον και το σον ανείκαστον έλεος. Θεωρώ το σκότος της αναισθήτου μου ψυχής, αλλά πιστεύω με χρηστάς ελπίδας, αναμένων τον θείον σου φωτισμών και την απαλλαγήν των πονηρών μου κακών και όλεθρίων παθών· τη πρεσβεία της γλυκυτάτης Σου Μητρός Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και Πάντων των Άγίων. Αμήν.”
Έτσι μή παύσης να παρακαλής έως τελευταίας σου αναπνοής και ο Θεός δυνατός είναι πληρώσαι την σην αίτησιν· Ω, ή δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας. Έπιστολή προς ερημίτην κεφ Γ’ Σελ, 407).
