ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΠΑΝΤΗ – Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων.
Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου.
Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον.
Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Είτα τα παρόντα Τροπάρια·
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Την χαριτόβρυτον πιστοί της Παρθένου, θείαν Εικόνα προσκυνούντες εν πίστει, χαρμονικώς υμνήσωμεν βοώντες αυτή· χαίροις ο αέναος ποταμός των θαυμάτων, πίστει τους προστρέχοντας, άπαντας καταρδεύων, την προστασίαν έχοιμεν την σην, θλίψεσι πάσαις, Εικών θαυματόβρυτε.
Δόξα. Και νυν.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σούς γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Αρματηλάτην Φαραώ.
Από χειλέων ρυπαρών εφύμνιον, δέξαι νυν μόνη Αγνή, ως πριν ο Υιός σου, ο Θεός και πλάστης μου, της χήρας κατεδέξατο τα λεπτά, και την λύσιν των οφλημάτων παράσχου μοι, ίνα κατά χρέος γεραίρω σε.
Δεύρο ψυχή μου ταπεινή και βόησον, τη Θεομήτορι, Χριστιανών σκέπη, μη εγκαταλείπης με, αντιλαβού και σώσόν με, και της αιωνιζούσης κολάσεως ελευθέρωσον, η των ανελπίστων αντίληψις.
Ο σος λαός επί το σον κατέφυγεν, εκτύπωμα ιερόν, και ευλαβώς τούτο, προσκυνεί δεόμενος, μη ούν παρίδης Άχραντε, τας αυτού ικεσίας, τους στεναγμούς και τα δάκρυα, και τους κοπετούς και τα τραύματα.
Ευλογημένη η Θεόν κυήσασα, τούτον δυσώπει αεί, υπέρ των σων δούλων, των δεινά και οίκτιστα, πασχόντων Παναμώμητε, εξ ιδίων πταισμάτων, τη υπερφώτω Εικόνι σου, πίστει προστρεχόντων Πανάχραντε.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Καλαματίων την ζάλην, και τα φρικτά κύματα, τα επαπειλούντα σοίς δούλοις, άρδην τον όλεθρον, τρέψον Πανύμνητε, εις βαθυτάτην γαλήνην, τω αμάχω σθένει σου, ως ταύτης πρόμαχος.
Τους εν τη δε τη πόλει, τη ση αγνή Δέσποινα, πάσης επηρείας του βίου και περιστάσεως, τήρει απήμονας, αλλά και ταύτην συντήρει, ση δυνάμει άτρωτον, ω Παναμώμητε.
Ουκ ισχύει Παρθένε, το αχανές πέλαγος, των σων θαυμασίων και ξένων, γλώσσα η βρότειος, εκδιηγήσασθαι, α καθ’ εκάστην δεικνύεις, τοις πιστώς προστρέχουσι θεία Εικόνι σου.
Των δαιμόνων εφόδους, και τας πικράς Δέσποινα, και πολυχρονίους σων δούλων, νόσους απέλασον, ίνα δοξάζωμεν, ανευφημούντές σε πόθω, ην Αγγέλων άυλοι γλώσσαι γεραίρουσι.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.
Επίβλεψον, εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον, εκτενώς βοώμέν σοι· Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, και εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.
Ωδή δ΄. Συ μου ισχύς.
Στήσον Αγνή, τον πολυτάραχον κλύδωνα, και τον σάλον τον επεγειρόμενον, κατά της σης, ποίμνης της οικτράς, και αθλίως ταύτην καταβυθίζοντα άπασαν, βυθώ της απωλείας, παγκρατεί σου δυνάμει, της σης χάριτος μόνη Πανύμνητε.
Τις εξειπείν, ω υπερένδοξε Δέσποινα, εξισχύει τας τερατουργίας σου; τας υετόν, πόντον τε αυτόν, σταγόνας και ψάμμον, υπερβαινούσας τρανώτατα, ως Μήτηρ γαρ Υψίστου, το σθένος κεκτημένη, πάντα πράττεις εν μόνω το βούλεσθαι.
Τα πονηρά, Κόρη Πανάχραντε πνεύματα, τους σούς δούλους καταδυναστεύοντα, και αφειδώς θλίβοντα αυτούς, απέλασον τάχος, αλλά και κίνδυνον άπαντα, και νόσους ανιάτους, εκδίωξον σων δούλων, ίνα σε κατά χρέος δοξάζωμεν.
Συ μου ισχύς, συ μου και δύναμις Δέσποινα, εκβοά σοι ο ταλαιπωρούμενος, υπό δεινής νόσου τληπαθώς, και τη σοι Εικόνι, προσπίπτει επικαλούμενος, θεράπευσόν με Κόρη, πανταχού και κηρύξω, την οξείάν σου Άχραντε δύναμιν.
Ωδή ε΄. Ίνα τι με απώσω.
Στεναγμοί των σων δούλων, θρήνοί τε και δάκρυα νυν επληθύνθησαν, αι γαρ ανομίαι κεφαλάς τας αυτών υπερήραντο, άξια γούν όντως, ων περ ειργάσοντο αφρόνως, τα επίχειρα ήδη κομίζονται.
Την οργήν του Υιού σου, και την αγανάκτησιν Παρθένε πρόφθασον, εξιλεουμένη, μητρικαίς σου πρεσβείαις Μητρόθεε, ίνα μη εις τέλος, ημάς αθλίως εξαλείψη, τους τιμώντας Εικόνα σην πάντιμον.
Νοσηλείας και πάθη, χαλεπάς παρέσεις τε ω Υπερένδοξε, και αρθρίτην νόσον, την δονούσαν τον νούν και διάνοιαν, των ανθρώπων Κόρη, τη θεική σου δυναστεία, κατακοίμησον τάχος δεόμεθα.
Πειρασμών και κινδύνων, και δεινών κακώσεων Κόρη τους δούλους σου, τους πιστώς τιμώντας, και την σην προσκυνούντας πανσέβαστον, Πάναγνε Εικόνα, δείξον Παρθένε ανωτέρους, και περίσωζε μόνη Πανάχραντε.
Ωδή ς΄. Την δέησιν εκχεώ.
Τω θείω σου νυν Ναώ προστρέχομεν, οι παντοίαις συνεχόμενοι νόσοις, πίστει θερμή την Εικόνα σου Κόρη, την θαυματόβρυτον κατασπαζόμενοι, και πάντων δη των δυσχερών, θάττον λύσιν Αγνή κομιζόμεθα.
Εικόνα σου την σεπτήν Υπέραγνε, προσκυνούντας ευλαβώς τους σούς δούλους, ρύσαι δεινών και παντοίων κινδύνων, και εξ εχθρών αοράτων Πανύμνητε, και ορωμένων των δεινώς, πολεμούντων ημάς Παναμώμητε.
Συνάχθητε Μεσσηνίας θρέμματα, και προσπέσατε εξ όλης καρδίας, τη φωταυγεί της Πανάγνου Εικόνι, περιπαθώς εξαιτούντες τα πρόσφορα, και τεύξεσθαι ως αληθώς, παρ’ αυτής τα αιτήματα χαίροντες.
Στηρίζει μεν τας καρδίας ανθρώπων, φυσικώς ο αισθητός άρτος Κόρη, χριστιανών τας ψυχάς δε κρατύνει, το σον αδόμενον Άγιον όνομα, εντεύθεν και χαρμονικώς, πάσα γλώσσα το Χαίρε κραυγάζει σοι.
Διάσωσον, από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και το Κοντάκιον.
Ήχος β΄ Προστασία των χριστιανών.
Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία προς τον Ποιητήν αμετάθετε, μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς, αλλά πρόφθασον, ως αγαθή, εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι· τάχυνον εις πρεσβείαν, και σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε, των τιμώντων σε.
Και ευθύς το Προκείμενον.
Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.
Στίχος. Άκουσον, θύγατερ, και ίδε, και κλίνον το ούς σου, και επιλάθου του λαού σου, και του οίκου του πατρός σου, και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του κάλλους σου.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν.
(Κεφ. α΄ 39 – 49, 56).
Εν ταίς ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη μετά σπουδής εις την Ορεινήν, εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής. Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν· ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η Μήτηρ του Κυρίου μου προς με; Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτά μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ· μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμά μου επί τω Θεώ τω Σωτήρί μου· ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης Αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί· ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός και άγιον το όνομα Αυτού. Έμεινε δε Μαριάμ συν αυτή, ωσεί μήνας τρεις και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.
Δόξα.
Πάτερ, Λόγε, Πνεύμα, Τριάς η εν Μονάδι, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν.
Ταίς της Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου, εξάλειψον το ανόμημά μου.
Αντί του· Μη καταπιστεύσης με… το ακόλουθον Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Μη παρίδης δέησιν, των αναξίων σων δούλων, Παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι τάχιστα και βοήθησον, θλίψεις γαρ πάσχομεν, φέρειν ου σθένομεν, των δαιμόνων τα τοξεύματα, σκέπην ουκ έχομεν, ουδέ που φυγείν οι πανάθλιοι, πάντοθεν πολεμούμενοι, και παραμυθία ουκ έστι πλην σου. Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη παραβλέψης την δέησιν, των παρακαλούντων σε.
Σώσον, ο Θεός τον λαόν σου,
Και αποπληρούμεν τας λοιπάς Ωδάς της Ιεράς παρακλήσεως.
Ωδή ζ΄. Παίδες Εβραίων.
Θλίψεις, οδύναι και κακώσεις, ήδη εύροσαν σην πόλιν Θεοτόκε, και πιστών σου Αγνή, το πλήρωμα βοά σοι, ρύσαι ημάς Πανύμνητε, της δεινής πανωλεθρίας.
Θραύσον Παρθένε των ανόμων, τα φρυάγματα, και τας ορμάς Κυρία, τας ατάκτους αυτών, ημάς δε τους σούς δούλους, ειρήνευσον αείποτε, εις αιώνάς σε υμνούντας.
Σκέπη Παρθένε τοις σοίς δούλοις, και αντίληψις γενού και σωτηρία, τοις εν πίστει τη ση, προστρέχουσιν Εικόνι, και πειρασμών και θλίψεων, εξελού ημάς Κυρία.
Πάθη ποικίλα πυρετούς τε, καχεξίας τε και νόσους ανιάτους, τη αμάχω σου νυν και θεία προστασία, σων δούλων εξοστράκισον, υπερένδοξε Κυρία.
Ωδή η΄. Τον εν όρει αγίω.
Την Εικόνα την σην καταπλουτούντες, Θεομήτορ πηγήν θαυμάτων ξένων, τω σω Ναώ προστρέχοντες λαμβάνομεν, σώματος την ρώσιν, και ψυχής ομού τε, αγνή Παρθενομήτορ.
Ως τυφλοίς τε το φως συ εδωρήσω, και πεσόντας εξ ύψους ελυτρώσω, και νυν ημών καταύγασον τα όμματα, των εσκοτισμένων, και της αμαρτίας, ανάστησον του χάους.
Οι εν νόσοις Παρθένε ανιάτοις, ιατήρά σε έχομεν εν πάσαις, σκέπη τη ση διό νυν καταφεύγομεν, ίασιν αφθόνως, Πάναγνε παράσχου, ημίν τοις σοίς οικέταις.
Τους παντοίοις δεινοίς ενοχλουμένους, και Εικόνι τη ση προσερχομένους, Παρθενομήτορ λύτρωσαι τους δούλους σου, τρέπουσα εν τάχει, εις χαράν βαθείαν, την τούτων αθυμίαν.
Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω ο ουρανός.
Το πένθος Καλαματίων και κατηφές, εις χαράν μεταποίησον Άχραντε, και χαρμονήν, ότι σε προστάτιν εν πειρασμοίς, λιμένα τε πανεύδιον, κέκτηται εν σάλω των συμφορών, ελπίδας σωτηρίας, προς σε Κυρία πάσας, ανατεθείσα υπερένδοξε.
Ποικίλας νοσηλείας και χαλεπάς, πυρετούς καχεξίας, παρέσεις τε, και δυσμενείς, επηρείας πάσας και προσβολάς, σων οικετών Πανύμνητε, εκ ποδών ποίησον Αγαθή, των πόθω προσιόντων, Εικόνι τη σεπτή σου, και σε πιστώς τιμώντων Πάναγνε.
Καλάμας ω Μητράνανδρε τας κλεινάς, ας εις θείαν κατοίκησιν Δέσποινα, τας σας αεί, Κόρη ηρετίσω και τους αυταίς, θεοφιλώς διάγοντας, πάντιμον Εικόνα σου και σεπτήν, ως όλβον κεκτημένους, και πύργον ασφαλείας, κινδύνων σώζε Παναμώμητε.
Παράδοξον ειργάσω πράγμα Σεμνή, τον σον πλάστην τεκούσα και Κύριον, πράξον και νυν, έτερον τεράστιον εν εμοί, αμαρτωλόν κατάκριτον, οίκτειρον ελέησον ευμενώς, και σώσον φιλανθρώπως, ως Μήτηρ Φιλανθρώπου, φιλανθρωπίας τον ανάξιον.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον, και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν, ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν˙ την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Δεύτε την Εικόνα Υπαπαντής, της χαριτοβρύτου, ασπασώμεθα ευλαβώς, βρύουσαν παντοίων, νόσων και πάσης βλάβης, ρώσιν δαψιλεστάτην, και χάριν άφθονον.
Σφαίρας ουρανίους φωταγωγείς, αχράντως οικήσει, την υδρόγειον δε βολαίς, αρρήτων θαυμάτων, αυγάζεις όθεν πίστει, πάντες σε προσκυνούμεν, ω Μητροπάρθενε.
Τυφλοίς την ανάβλεψιν και κωφοίς, την ευηκοΐαν, και αλάλοις λύσιν γλωσσών, νέμεις Θεοτόκε, πιστώς σου δεομένοις, βαβαί των σων θαυμάτων, κόρη Μητράναδρε.
Σε την ρυομένην πάντας ημάς, δεινής ασθενείας και θανάτου ως πανσθενή, εκ βάθους καρδίας, υμνούμεν, ευλογούμεν, και χάριτας σοι πλείστας, ομολογούμεν αεί.
Η μεταβολή θλιβομένων συ, και των ασθενούντων, χαλεπώς η απαλλαγή, υπάρχεις παρθένε Μαρία Θεοτόκε, διό οι σεσωσμένοι, σε μεγαλύνομεν.
Δέσποινα Μαρία Μήτηρ Θεού, τας σας βοηθείας, ας αείποτε χορηγείς, ημίν τοις σοίς δούλοις, δώρησε και ήδη, τοις πόθω ανυμνούσι, και προσκυνούσί σε.
Τις ποτέ προστρέχων επί τη ση, Πάναγνε Παρθένε βοηθεία και δωρεά, ου λυτρούται τάχει, ων έχεται κινδύνων, ως και αυτός πολλάκις, προστρέξας σέσωσμαι;
Την Τριάδα πάντες την φωταυγή, των θείων Μαρτύρων, τον Γεώργιον τον στερρόν, Δημήτριον τον θείον, συνάμα Ιωάννην, της πίστεως προμάχους ανευφημήσωμεν.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρις).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
και νυν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και
του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Συ γαρ ει Θεός ημών και ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Και νυν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σε μη αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σου των περιστάσεων, Συ γαρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Και το Απολυτίκιον. Ήχος α΄. (Ποίημα αγνώστου συγγραφέως.)
Καλαμαίων προστάτις και Ορθοδοξίας λιμήν και καύχημα, Υπαπαντή Θεοτόκε, σοι προσπίπτομεν· σώζε τον λαόν σου νοερώς, εκ πάσης κακής επιβουλής· ώσπερ πάλαι τας Καλάμας, εκ λοιμών, σεισμών κι ανομβρίας έσωσας. Διόπερ την σεπτήν Εικόνα σου, ην κατέχομεν προνοία τη ση, ως θησαυρόν ανεκτίμητον, εν τω σω Ναώ φυλάττομεν, και ευλαβώς σοι κραυγάζομεν· χαίροις απηλπισμένων η ελπίς, χαίροις κρουνός ιάσεων, χαίροις η προστασία, των τιμώντων το σον Εκτύπωμα.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν τα εξής·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Πάντων των τιμώντων σου Αγνή, την σεπτήν Εικόνα και πίστει, ασπαζομένων αυτήν, Άχραντε προΐστασο, ως προστασία πιστών, λυτρουμένη των θλίψεων, αυτούς και κινδύνων, όθεν σοι προσπίπτομεν ταύτην τιμώντες σεπτώς, Μήτηρ και βοώμεν εν πίστει, ρύσαι και ημάς τους σούς δούλους, πάντων των δεινών τε και κακώσεως.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
