Μεγαλύνων μεγαλύνω σε, Κύριε, ότι επείδες επί την ταπείνωσίν μου και ου συνέκλεισάς με εις χείρας εχθρών, αλλ’ έσωσας εκ των αναγκών την ψυχήν μου.
Καί νυν, Δέσποτα, σκεπασάτω με η χείρ σου και έλθοι επ’ εμέ το έλεός σου, ότι τετάρακται η ψυχή μου και κατώδυνός εστιν εν τω εκπορεύεσθαι αυτήν εκ του αθλίου μου και ρυπαρού σώματος τούτου, μη ποτε η πονηρά του αντικειμένου βουλή συναντήση και παρεμποδίση αυτήν, διά τας εν αγνοία και γνώσει εν τω βίω τούτω γενομένας μοι αμαρτίας.
Ίλεως γενού μοι, Δέσποτα, και μη ιδέτω η ψυχή μου την ζοφεράν και σκοτεινήν όψιν των πονηρών δαιμόνων, αλλά παραλαβέτωσαν αυτήν Άγγελοί σου φαιδροί και φωτεινοί.
Δος δόξαν τω ονόματί σου τω αγίω, και τη ση δυνάμει ανάγαγέ με εις το θείόν σου βήμα. Εν τω κρίνεσθαί με μη καταλάβοι με η χείρ του άρχοντος του κόσμου τούτου εις το κατασπάσαι με τον αμαρτωλόν εις βυθόν Άδου, αλλά παράστηθί μοι, και γενού μοι σωτήρ και αντιλήπτωρ.
