Η τελωνική προσευχή

Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος

Μέγιστο προνόμιο στον άνθρωπο είναι η προσευχή. Καί προσευχή σημαίνει ανάτασι στον ουρανό και διάλογος και προσωπική επικοινωνία μας με τον Θεό. Ως προς την ποιότητά της, είναι συνουσία μετά του Θεού, εφ᾽ όσον συνάπτεται ο άνθρωπος μετά τον Θεό, δηλαδή με τις άκτιστες θεικές ενέργειες.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η προσευχή είναι μία από τις εντολές. Καί βέβαια, είναι από τις πιο βασικές. Με την προσευχή βελτιωνόμαστε στην τήρησι των εντολών. Αλλά και αντίστροφα με την τήρησι των εντολών προαγόμαστε στην προσευχή. Η προσευχή είναι ο καθρέφτης της όλης πνευματικής μας πορείας. Καί για να γίνη ευπρόσδεκτη από τον Θεό, πρέπει κατά το ολιγώτερο ή περισσότερο, να τηρηθούν οπωσδήποτε κάποιες προϋποθέσεις.

Διαφορετικά, αν δεν τηρηθούν, όχι μόνο δεν θα φθάνη στον ουρανό, δεν θα είναι ευπρόσδεκτη στον Θεό η προσευχή μας, αλλά δεν θα ανεβαίνη πάνω από το κεφάλι μας, μεταφορικά βέβαια. Δεν θα ξεπερνά σε ύψος, όπως έλεγε χαριτολογώντας ο Όσιος Παίσιος ο Αγιορείτης, ούτε και αυτό τούτο το ίδιο μας το κεφάλι. Έλεγε σε κάποιον ο Όσιος Παίσιος: ”Με την τακτική που ακολουθείς, η προσευχή σου, όχι απλώς δεν φθάνει στον ουρανό, αλλά μένει, σε ύψος, κάτω και από το ίδιο σου το κεφάλι”.

Κατ᾽ αρχήν, θα πρέπη να γίνεται η προσευχή μας με πνεύμα ταπεινώσεως, με βαθειά αυτογνωσία και αυτομεμψία, χωρίς δικαιολογίες και εξιδανικεύσεις των πτώσεών μας και της όχι σωστής συμπεριφοράς μας.
Με μία λοιπόν λέξι η προσευχή μας για να είναι ευάρεστη στον Θεό, θα πρέπη να είναι ”τελωνική”: ”Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ”. Άκόμη κι αν λόγω της πνευματικής μας τυφλώσεως δεν καταλαβαίνωμε εντελώς την ενοχή μας, ας κάνωμε έστω μία προσπάθεια, ώσπου να μας ανοίξη τα μάτια της ψυχής ο Θεός.