Γιά τη μητέρα σε παρακαλώ. Τη δική μου. Καί των άλλων. Μία είναι, ίδια, πολύτιμη, αναντικατάστατη, μοναδική η μητέρα. Η ζωή μας. Η στοργή μας.
Η έγνοια μας. Ο φύλακας άγγελός μας. Η χαρά μας. Η καταφυγή μας. Καί στη βρεφική. Καί στην παιδική. Καί στη νεανική. Καί στην ανδρική.
Καί στη γεροντική ηλικία! Μάνα γλυκύτατη πάντοτε και στους αιώνες! Ψυχή και καρδιά και νού και χέρια και πόδια και μάτια και αυτιά και νύχτα και μέρα όλα για μας. Άγιο και ιερό πρόσωπο!
Όμως, κι’ αυτή είναι άνθρωπος και την καταβάλει ο κόπος. Την στεναχωρεί η δυσκολία. Την πικραίνει η κακοκεφαλιά. Την αρρωσταίνει η αρρώστια μας Την φαρμακώνει ο θάνατος παιδιού της.
Γι’ αυτή την ωραία ύπαρξη, την ιδανική, την αιμοδότρα της ζωής και της αγάπης, γι’ αυτή σε παρακαλώ. Πρόσθεσε δυνάμεις στη δύναμή της.
Φωτισμό στα παιδιά της. Χάρη στα εγγόνια της.
Ευλόγησε, Θεέ μου, τη μάνα, τη δική μου, των άλλων, τη μαύρη, την ερυθρόδερμη, την κινέζα, τη χωριάτισσα, της πόλης, την αγράμματη, την γραμματισμένη, όλες τις μάνες, και δος τε πλούσια τη χάρη Σου και όλα τα καλά.
Καί σε μένα αύξησε την εκτίμηση, την υπόληψη, το σεβασμό, την αγάπη, την κατανόηση, την υπακοή, τη συμπαράσταση, τη συνεργασία, τις ευχαριστίες, την ευγνωμοσύνη για τη μητέρα.
Γιά τη μητέρα σε παρακαλώ, τούτη την ώρα. Την οποία μητέρα. Ίδια κι’ όμοια είναι κάθε μάνα. Αγαπητή. Ευλογητή. Προσκυνητή.
