Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ – Ο Παρακλητικός Κανών Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου διαβάζεται στους Ιερούς Ναούς το απόγευμα της ημέρας της εορτής του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου ή σε κάθε άλλη περίσταση. Ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας εορτάζει 17 Ιανουαρίου.
Ευλογήσαντος του ιερέως αρχόμεθα αναγινώσκοντες τον ΡΜΒ΄ (142) Ψαλμόν.
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου· και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου, εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος· και ηκηδίασεν επ’ εμέ το πνεύμά μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείράς μου η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμά μου· μη αποστρέψης το πρόσωπόν σου απ’ εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μου το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα· γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου· εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, προς σε κατέφυγον. Δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ ει ο Θεός μου· το Πνεύμά σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γη ευθεία. Ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με, εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου· και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλός σου ειμι.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος α΄. Εξομολογείσθε τω Κυρίω, ότι αγαθός, ότι εις τον αιώνα το έλεος αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος β΄. Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.
Και το εξής·
Ήχος δ΄. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Οσίων αύραν Θηβαΐδος ερήμου, πάνυ ζωήρρυτον και άνθος ηδύπνουν, Αντώνιον τον μέγιστον, ως θείον κρουνόν, χάριτος υμνήσωμεν και πιστών οδοδείκτην, προς αγήρω βίωσιν και λειμώνας παντέρπνους, της εν Χριστώ αλήκτου χαρμονής, αυτού αόκνους πρεσβείας αιτούμενοι.
Δόξα. Και νυν.
Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; Τις δε διεφύλαξεν, έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σούς γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.
Ο Ψαλμός Ν´(50)
Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα ελεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου· επί πλείον πλύνόν με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστι διαπαντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω, και καθαρισθήσομαι· πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου και το Πνεύμά σου το Άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαί με εξ αιμάτων, ο Θεός ο Θεός της σωτηρίας μου· αγαλλιάσεται η γλώσσά μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν· ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ· τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης αναφοράν και ολοκαυτώματα· τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν σου μόσχους.
Και ο Κανών, ου η ακροστιχίς·
Αντώνιε Όσιε, ρύου ημάς λυπηρών βίου. Χ. Μ.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Αντώνιε όσιε, ασκητών, ερήμου κοσμήτορ, μη ελλίπης εκδυσωπών, Χριστόν υπέρ πάντων σε τιμώντων, καθηγητήν αρετής ως θεόσοφον.
Νοός μου θυρίδας εν φυλακή, Αντώνιε τήρει, διακρίσεως κορυφή, ο θείς φυλακάς περί πεντάδος, αισθήσεών σου θυρίδων, αοίδιμε.
Τιμώντες, Αντώνιε, αγωγήν την σην εν ερήμω Θηβαΐδος θεοειδή, λιτάς σου θεοπειθείς οι δήμοι, των ευσεβών εκδεχόμεθα, Όσιε.
Θεοτοκίον.
Ως πάντων μερόπων καταφυγήν, εν βίου ταίς ζάλαις, σε γινώσκοντες αγαθή Παρθένε, δεόμεθά σου· σκέπε, και επευλόγει τους σοι καταφεύγοντας.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Νυν, Αντώνιε, δείξον, των ασκητών σέμνωμα, κόνιν και σποδόν τα γεώδη, ο λογιζόμενος, και τα εν πόλω ποθών, ημάς φθαρτών υπερόπτας, τους ανευφημούντάς σε, Πάτερ ισάγγελε.
Ιαμάτων εδείχθης, παντοδαπών πέλαγος, αχανές, Αντώνιε πάτερ, των προσιόντων σοι, και εκβοώντων τρανώς· χαίρε νοσούντων ακέστορ, ταχινέ, θειότατε, Χάριτος έσοπτρον.
Ερημίας στρουθίον, το κελαδούν δύναμιν, του Θεού, Αντώνιε μάκαρ, δίδαξον άπαντας, Αυτόν αεί αγαπάν, ως συ ηγάπας εκθύμως, ασκητά φιλάρετε, πίστεως σέμνωμα.
Θεοτοκίον.
Ουρανών προς σκηνώσεις, τους ευσεβείς ίθυνον, σε τους μεγαλύνοντας πόθω, Θεογεννήτρια, του Αντωνίου λιταίς, χρηστοηθείας νηστείας, και ευχής πρυτάνεως, Μήτερ πανάμωμε.
Αντώνιε, της ησυχίας σεμνότης, μη διαλίπης ικετεύων τον Λυτρωτήν, υπέρ των τιμώντων σε και πίστει σπευδόντων ταίς σαίς πρεσβείαις.
Επίβλεψον, εν ευμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν και ίασαι, της ψυχής μου το άλγος.
Αίτησις και το Κάθισμα.
Ήχος β΄. Πρεσβεία θερμή.
Πυξίς ασκητών προς θέωσιν, Αντώνιε, βαλβίς ευσεβών, δρομέων προς τελείωσιν, και ημών ανύστακτος, πρεσβευτής προς τον εύσπλαγχνον Κύριον, υπάρχων τρίβους ίθυνον πιστών, προς πόλου σκηνώματα υπέρφωτα.
Ωδή δ΄. Εισακήκοα, Κύριε.
Σωφροσύνης με σκήνωμα, και φανόν συνέσεως δείξον, Όσιε, τον τιμώντά σε, Αντώνιε, βάθρον σωφροσύνης ως ασάλευτον.
Ισχυρούς τους ικέτας σου, κατ’ εχθίστου τήρει σαίς παρακλήσεσι, χαριτόβρυτε Αντώνιε, πολιστά ερήμου ενθεώτατε.
Επευλόγει τους μέλποντας, τους ασκητικούς σου αγώνας, πάνσοφε, προς τελείωσιν, Αντώνιε, θεαυγών Πατέρων ακροθίνιον.
Θεοτοκίον.
Ραντισμώ της σης χάριτος, πάντας καθαγίασον τους υμνούντάς σε, Θεοτόκε αειπάρθενε, κεχαριτωμένη παντευλόγητε.
Ωδή ε΄. Φώτισον ημάς.
Ύμνοις και ωδαίς, ευφημούντές σε, Αντώνιε, ως δογμάτων των ορθών προασπιστήν, καταφεύγομεν πρεσβείαις διαθέρμοις σου.
Όσιε Χριστού, πνευματέμφορε Αντώνιε, διασκέδασον σκοτόμαιναν παθών, ικετών σου αστραπαίς των σων δεήσεων.
Ύπουλον εχθρόν ο συντρίψας τη ασκήσει σου, τας ορέξεις καταπράυνον παθών, των σπευδόντων τη αγρύπνω προστασία σου.
Θεοτοκίον.
Η των ευσεβών, φύλαξ, σκέπη και αντίληψις, Θεοτόκε, τήρει πάντας ασινείς, των παγίδων του αρχαίου πολεμήτορος.
Ωδή στ΄. Την δέησιν εκχεώ.
Μνημόνευε, των μνημονευόντων σου, και τιμώντων σην, Αντώνιε, μνήμην, υφηγητά αρετής, ο πολίσας, της Θηβαΐδος ερήμου ενδότερα, και των δακρύων σου ροαίς, αγιάσας αυτής χθόνα άγονον.
Ασκήσεως, ο ανύσας στάδιον, ταπεινώς εν Θηβαΐδι και στίφος, αιρετικών εδαφίσας σοίς λόγοις, τοις θεοσόφοις, τρισμάκαρ Αντώνιε, ορθοφρονείν ταίς σαίς ευχαίς, σης αξίωσον χάριτος πρόσφυγας.
Σοφίας με, ουρανίου έμπλησον, τον σον άσοφον ικέτην, και παύσον, ορμάς σαρκίου, Αντώνιε μάκαρ, του σε τιμώντος ως άνδρα υπέρσοφον, τον υπερόπτην των φθαρτών, και ρευστών και ματαίων, θειότατε.
Θεοτοκίον.
Λιμένα με, ίθυνον προς εύδιον, και αχείμαστον, Κυρία παρθένε, τον εν ταίς ζάλαις ποντούμενον βίου, θαλαττευόντων ως πάντων ιθύντειρα, απλανεστάτη ευσεβών, Θεοτόκε, προς όρμον γαλήνιον.
Αντώνιε, της ησυχίας σεμνότης, μη διαλίπης ικετεύων τον Λυτρωτήν υπέρ των τιμώντων σε, και πίστει σπευδόντων ταίς σαίς πρεσβείαις.
Άχραντε, η διά λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αίτησις και εύθύς το Κοντάκιον.
Ήχος β΄. Τοις των αιμάτων σου.
Τον πολιστήν Θηβαΐδος, Αντώνιον, εγκωμιάσωμεν πάντες γηθόμενοι, καθηγητήν ως αζύγων υπέρσοφον, και πρεσβευτήν Χριστωνύμων θερμότατον, προς τον ευίλατον Κτίστην και Κύριον.
Προκείμενον.
Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του Οσίου Αυτού.
Στίχος. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.
Ευαγγέλιον.
Εκ του κατά Λουκάν.
(Κεφ. στ΄ 17-21).
Τω καιρώ εκείνω, έστη ο Ιησούς επί τόπου πεδινού· και όχλος πολύς μαθητών αυτού και πλήθος πολύ του λαού από πάσης της Ιουδαίας και Ιερουσαλήμ και της παραλίου Τύρου και Σιδώνος, οι ήλθον ακούσαι αυτού και ιαθήναι από των νόσων αυτών· και οι οχλούμενοι από πνευμάτων ακαθάρτων και εθεραπεύοντο. Και πας ο όχλος εζήτει άπτεσθαι αυτού, ότι δύναμις παρ’ αυτού εξήρχετο και ιάτο πάντας. Και αυτός, επάρας τους οφθαλμούς αυτού εις τους μαθητάς αυτού, έλεγεν· μακάριοι οι πτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η Βασιλεία του Θεού· μακάριοι οι πεινώντες νυν, ότι χορτασθήσεσθε· μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε· μακάριοί εστε, όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι, και όταν αφορίσωσιν υμάς, και ονειδίσωσιν, και εκβάλωσιν το όνομα υμών ως πονηρόν, ένεκα του Υιού του ανθρώπου. Χαίρετε εν εκείνη τη ημέρα και σκιρτήσατε· ιδού γαρ ο μισθός υμών πολύς εν τω ουρανώ.
Δόξα.
Ταίς του σου Οσίου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν.
Ταίς της Θεοτόκου πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Στίχος. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.
Προσόμοιον.
Ήχος πλ. β΄. Όλην αποθέμενοι.
Όσιε Αντώνιε, βλαστέ χθονός της Νειλώας, Θηβαΐδος ένθεε, πολιστά και σκήνωμα, Θείου Πνεύματος, ασκητών μέγιστε, όντως υφηγήτορ, ο ιθύνας προς τελείωσιν, τους σοι προσφεύγοντας, δείξόν μοι οδόν την απάγουσαν, προς πόλου θεία δώματα, και την διαμένουσαν εύκλειαν, ίνα μεγαλύνω, αντίληψιν την σην και αρωγήν, ήνπερ δεικνύεις προς άπαντας, πρόσφυγας σης χάριτος.
Σώσον ο Θεός, τον λαόν σου…
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.
Υπερεύχου των πίστει, χάριτί σου σπευδόντων, εν βίου κλύδωσιν, Αντώνιε παμμάκαρ, διαγωγής αμέμπτου, θεοσμίλευτον άγαλμα, και θεαυγές πολιστά, ερήμου Θηβαΐδος.
Πρεσβευτά ημών θείε, εν καιροίς του κινδύνου, λαού, Αντώνιε, κατέλιπες κονίστραν, ασκητικών σου πόνων, και εις την Αλεξάνδρειαν, ήλθες στηρίξαι πιστούς, κατά αιρετιζόντων.
Η ομήγυρις σπεύδει, των πιστών καθ’ εκάστην, τη προστασία σου, Αντώνιε, και σκέπη, ση αρραγεί, θεόφρον, ασκητά, και κραυγάζει σοι· χαίρε, ημών ο οξύς, εν ζάλαις αντιλήπτωρ.
Θεοτοκίον.
Ρυπτικαίς σου πρεσβείαις, καταφεύγομεν πόθω, και αντιλήψει σου, οι βεβορβορωμένοι, οικέται σου, παρθένε, υπερύμνητε Δέσποινα, προς Λόγον τον του Θεού, και Τόκον σου τον θείον.
Ωδή η΄. Τον Βασιλέα.
Ως υπερόπτην, των γεηρών και ματαίων, σε τιμώμεν, Αντώνιε, ύμνοις, οι θερμώς ζηλούντες, τα μένοντα εν χρόνω.
Νεκρώσαι σάρκα, ημάς αξίωσον, Πάτερ, ο νεκρώσας σαρκίον ασκήσει, εν ερήμου βάθει, Αντώνιε, συντόνω.
Βυθού αγνοίας, ημάς εξάρπασον τάχος, και προς γνώσεως έλκυσον ύψος, θείον υμνηπόλους, Αντώνιε, θερμούς σου.
Θεοτοκίον.
Ιδείν το κάλλος, μορφής πανσέπτου σου Τόκου, εν σκηναίς ουρανών τους σούς δούλους, Κεχαριτωμένη, αξίωσον, Παρθένε.
Ωδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.
Οδόν υπόδειξόν μοι, σωστικήν, τω πίστει, ως ασκητήν σε υμνούντι, ισάγγελον, και πρεσβευτήν προς τον Κτίστην ημών, Αντώνιε.
Υψώσας σου την χείρα, πάντας επευλόγει, τους σε υμνούντας προθύμως, Αντώνιε, ως αρετής εκμαγείον, ευχής και νήψεως.
Χριστού του ευιλάτου, φίλε Θεανθρώπου, Αυτόν ημίν καθιλέωσαι, Όσιε, τοις εκτελούσι σην μνήμην φαιδρώς, Αντώνιε.
Θεοτοκίον.
Μετά του Αντωνίου, φίλου του Υιού σου, Αυτόν δυσώπει απαύστως, Παντάνασσα, υπέρ των πίστει και πόθω μακαριζόντων σε.
Άξιόν εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών. Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν.
Και τα παρόντα Μεγαλυνάρια,
Χαίροις Θηβαΐδος ο πολιστής· χαίροις, των Οσίων, γνώμων, έκτυπον και κανών· χαίροις, Ορθοδόξων, ο στηριγμός εν δίναις, Αντώνιε τρισμάκαρ, χάριτος σκήνωμα.
Χαίροις εγρηγόρσεως αηδών, εύλαλον στρουθίον, απαθείας και προσευχής· χαίροις, εγκρατείας, η κελαδούσα όρνις, Αντώνιε, αζύγων, θείον μελώδημα.
Άγγελε Αντώνιε, εν σαρκί, εν τοις δυσχειμέροις, χρόνοις πλάνης αιρετικών, έρημον φιλτάτην, κατέλιπες και δήμους, πιστών σοφοίς σου λόγοις, μάκαρ, ενίσχυσας.
Όρνις ως φιλέρημος καλιάν, έπηξας εν βάθει, Θηβαΐδος, εγκρατευτά, ίνα τω Κυρίω, προσομιλής απαύστως, σαφώς δοξάσαντί σε, μάκαρ Αντώνιε.
Ρύου τους ικέτας σου συμφορών, θλίψεων, κινδύνων, και δολίου επιβουλής, τους επιτελούντας, την σην αγίαν μνήμην, Αντώνιε, Πατέρων, θείων καλλώπισμα.
Χαίροις ο εκ βάθους της σης ψυχής, μάκαρ, αγαπήσας, τον Θεάνθρωπον Ιησούν· χαίροις, ο ασκήσει, Αυτώ ευαρεστήσας, Αντώνιε, Οσίων, κέρας ατίμητον.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.
Το Τρισάγιον
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς. (Τρις).
Δόξα Πατρί, και Υιώ, και Αγίω Πνεύματι,
και νυν, και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς· Κύριε, ιλάσθητι ταίς αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν· Άγιε, επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον· Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον· και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών· και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα του Πατρός και του Υιού και
του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Και τα Τροπάρια ταύτα. Ήχος πλ. β΄.
Ελέησον ημάς, Κύριε, ελέησον ημάς, πάσης γαρ απολογίας απορούντες, ταύτην Σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη, οι αμαρτωλοί προσφέρομεν, ελέησον ημάς.
Δόξα.
Κύριε ελέησον ημάς, επί Σοι γαρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλ’ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαχνος και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Συ γαρ ει Θεός ημών και ημείς λαός Σου, πάντες έργα χειρών Σου και το όνομά Σου επικεκλήμεθα.
Και νυν.
Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε, ελπίζοντες εις Σε μη αστοχήσομεν, ρυσθείημεν διά Σου των περιστάσεων, Συ γαρ η σωτηρία του γένους των Χριστιανών.
Και το Απολυτίκιον. Ήχος πλ. α΄. Τον συνάναρχον Λόγον.
Πολιστήν Θηβαΐδος τον ενθεώτατον, Οσίων μέγιστον κλέος και γέρας ερημιτών, συνδυάζοντα καλώς κοινωνικότητα, και ησυχίαν ευλαβώς, επαινέσωμεν πιστοί Αντώνιον τον θεόπνουν, ως θείας Χάριτος σκεύος, ύδωρ πιστοίς κιρνόν φυσίζωον.
Εκτενής και Απόλυσις, μεθ’ ην ψάλλομεν το εξής·
Ήχος β΄. Ότε εκ του ξύλου.
Δεύτε Θηβαΐδος τον φανόν, Παρακλήτου σκήνωμα Θείου, ερημιτών θεαυγών, άνθος ευωδέστατον, εγκωμιάσωμεν, θεοφόρον Αντώνιον, βοώντες προθύμως· Όσιε πανθαύμαστε, Χριστόν ιλέωσαι, πάσι τοις τιμώσι σην μνήμην, και εν συμφοραίς και κινδύνοις, σπεύδουσι τη χάριτι τη θεία σου.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.
Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών,
Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
Δίστιχον.
Παντελεήμονα σκέπε, Αντώνιε,
συν Χαραλάμπει, Θηβαΐδος κοσμήτορ.
