ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΦΥΛΑΚΑ ΑΓΓΕΛΟ – Ου η Ακροστιχίς. Τον Άγγελον μέλπω σε τον φύλακά μου. Ωδή Μοναχού Ιωάννου.
Προ εκάστου τροπαρίου όλων των ωδών λέγομεν·
Άγιε Άγγελε του Θεού, πρέσβευε υπέρ εμού,
πλην των Δόξα, και νυν.
Ωδή α΄. Ήχος πλ. δ΄. Υγράν διοδεύσας.
Τον άγρυπνον φύλακα της εμής, ψυχής και προστάτην, της ζωής μου και οδηγόν, θεόθεν ον έλαχον υμνώ σε, Άγγελε θείε Θεού Παντοκράτορος.
Ο θέλων σωθήναι πάντας βροτούς, αγίους Αγγέλους, οδηγούς και φωταγωγούς, επέστησας Λόγε, τοις ανθρώποις, χειραγωγούντας ημάς προς τον φόβον σου.
Νυκτί συνεχόμενον ζοφερά, και μέλανι γνόφω, καλυπτόμενον των παθών, φωτί μετανοίας αύγασόν με, ο οδηγός και προστάτης και φύλαξ μου.
Δόξα.
Αισχρών ενθυμήσεων εν εμοί, πηγάζει πλημμύρα, βορβορώδης και ζοφερά, του Θεού χωρίζουσα τον νούν μου· ην αποξήρανον, ω αντιλήπτόρ μου.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Γαλήνη συ Δέσποινα και λιμήν, των χειμαζομένων, εν πελάγει αμαρτιών· διό σου προστρέχω τω λιμένι, κλυδωνιζόμενος σάλω ποικίλων παθών.
Ωδή γ΄. Ουρανίας αψίδος.
Γεηρού και πηλίνου, και χοικού κράματος, έσχηκώς την ύπαρξιν, τη γη προσήλωμαι· αλλ’ ω προστάτα μου, και οδηγέ μου και ρύστα, τρέψον μου την έφεσιν, προς τα ουράνια.
Εν νυκτί και ημέρα, τοις πονηροίς έργοις μου, και παραπικραίνω και θλίβω, και παροξύνω σε, και ουκ εθέλοντα, από μακρόθεν εστάναι, τον εμόν υπέρμαχον, καταναγκάζω σε.
Λύπης και αθυμίας, παρεκτικός γίνομαι, ως αμετανόητος μένων, και αδιόρθωτος· διό μοι δώρησαι, μετα νοήσαι γνησίως, και χαροποιήσαί σε, τον εμόν φύλακα.
Δόξα.
Ο ορών αοράτως, το του Θεού πρόσωπον, του εν ουρανοίς καθημένου, και επιβλέποντος, επί την γην νοερώς, και τρέμειν ταύτην ποιούντος, αίτησαι σωθήναί με, Άγιε Άγγελε.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Νούν και φρένα και λόγον, δώρον Θεού είληφα, όπως επιγνούς τον Δεσπότην, έργοις τιμήσω καλοίς· εγώ δε πάθεσι, την δωρεάν ατιμάσας, τον δοτήρα ύβρισα· Δέσποινα, σώσόν με.
Κάθισμα. Ήχος δ΄. Ο υψωθείς.
Ο της ψυχής μου φυλακτήρ και του σώματος, αφορισθείς μοι εκ Θεού θείε Άγγελε, θεομιμήτως πάριδε πανάγιε, άπαντα τα πταίσματα, της αθλίας ψυχής μου· ρύσαι του δολίου με, των ποικίλων παγίδων, και τον κοινόν ιλέωσαι Θεόν, ίνα εν κρίσει παράσχη μοι άφεσιν.
Ωδή δ΄. Συ μου ισχύς Κύριε.
Μη εννοών, το φοβερόν δικαστή ριον, εν ω μέλλω, Σώτερ παραστήσεσθαι, και δούναι λόγον περί παντός, έργου τε και λόγου, μηδέ θανάτου το άδηλον, εις νούν λαμβάνων όλως, αδιόρθωτος μένω, οδηγέ μου μη εγκαταλίπης με.
Επιμελώς πάσαν κακίαν ετέλεσα, νηπιόθεν, και ουκ επαυσάμην σε, τον αντιλήπτορα τον εμόν, του παραπικραίνειν, αθέσμοις λόγοις και πράξεσιν· αλλ’ ούν μη εκκακίσης, αλλ’ επίμεινον έτι, συνετίζων φωτίζων στηρίζων με.
Λόγου Θεού μακροθυμίαν μιμού με νος, του ελθόντος, όπως εις μετάνοιαν, καλέση πάντας αμαρ τωλούς, και εκδεχομένου, αυθαίρετον την διόρθωσιν, και μη βιαζομένου, και αυτός οδηγέ μου, επ’ εμοί μακροθύμως παράμεινον.
Δόξα.
Πόρρω Θεού, η αμαρτία με έβαλε, τον αχρείον, δούλον και ανάξιον· αλλ’ ο Δεσπότης μου Ιησούς, προσελάβετό με, ευσπλάγχνως και ωκειώσατο· εγώ δε την τοσαύτην, αθετών Αυτού χάριν, έτι θλίβω και σε, θείε Άγγελε.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Ως αληθώς, ο Κύριος εβασίλευσε, βασιλείαν, την μη διαπίπτουσαν· και ενεδύσατο ψαλμικώς, εκ σου Θεομήτορ, ωραιοτάτην ευπρέπειαν, την σάρκα την αγίαν, δι’ ης θάνατον είλε, και καθείλεν αυτού τα βασίλεια.
Ωδή ε΄. Ίνα τι με απώσω.
Σε φρουρόν κεκτημένος, σύνοικον, συνόμιλον, άγιε Άγγελε, συμπαρομαρτούντα, συνοδεύοντα, συμπαραμένοντα, τα σωτηριώδη, υποτιθέμενον αεί μοι, ποίαν έξω συγγνώμην ασύνετος ων;
Εν πολλή παρρησία, θρόνω παριστάμενος του Παντοκράτορος, και περιχορεύων περί τον Βασιλέα της κτίσεως, των πολλών κακών μου, παρασχεθήναί μοι συγγνώμην, ο υπερασπιστής μου δεήθητι.
Τας βασάνους προβλέπων, και τας τιμωρίας τας αναμενούσας με, και την πώρωσίν μου, και την αναλγησίαν και τύφλωσιν, ελεών στενάζεις και σκυθρωπάζεις, και στυγνάζεις κατηφείας πληρούμενος, ρύστά μου.
Δόξα.
Ουδέ μίαν προς ώραν, αλλ’ ουδέ στιγμήν, η και ταύτης βραχύτερον, συνεχώρησά σοι, τω εμώ ευεργέτη και φύλακι, επ’εμοί χαρήναι, και ευφρανθήναι, και σκιρτήσαι, αμαρτίαις αεί συμφθειρόμενος.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Νέον βρέφος ωράθη, ο απερινόητος εκ σου πανάμωμε· ο σταθμώ τας νάπας, και τα όρη ζυγώ στήσας γνώσεως· ο χορόν αστέρων διαριθμών, και βώλον δρόσου, και ανέμων πνοήν μεταθέμενος.
Ωδή Ϛ΄. Την δέησιν.
Φυλάσσων και παρεμβάλλων κύκλω μου, και ορμάς αναχαιτίζων δαιμόνων, και τας αυτών θηριώδεις εφόδους, τας κατ’εμού αναστέλλων εκάστοτε, μη λίπης, ο φύλαξ ο εμός· σε γαρ έχω θερμόν αντιλήπτορα.
Υπέρτιμον και ευώδες ων μύρον, μη βδελύξη την εμήν δυσωδίαν, μη αποστής απ’ εμού μέχρι τέλους, αλλ’ αδιάστατος έσο μοι φύλαξ αεί· και ήλιος τόπους ρυπαρούς διερχόμενος γαρ ου μολύνεται.
Λιβάδας δακρυομβρύτους ομβρί ζειν, τον στεγάζοντα εν ύδασι λόγω, τα Εαυτού υψηλά υπερώα, χάριν μοι δούναι δυσώπει, προστάτα μου· ως αν δι’ εκείνων καθαρθή η καρδία μου, και καθορά τον Θεόν.
Αύλως ως καθαρός και άυλος, παρεστώς τω καθαρώ και αΰλω, και προς Αυτόν κεκτημένος πλουσίαν την παρρησίαν και την οικειότητα, δυσώπησον Τούτον εκτενώς, την ψυχήν μου σωθείσαν χαρίσαι μοι.
Δόξα.
Καλύψειεν εντροπή και αισχύνη, τας αισχράς και δυσειδείς και ζοφώδεις, όψεις εχθρών, οπηνίκα του σκήνους, η ταπεινή μου ψυχή διαζεύγνυται· αυτήν δε σκεπάσαις, οδηγέ, σαίς λαμπραίς πανιέροις τε πτέρυξι.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Αγίων αγιωτέρα Αγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ υπερτέρα, τον χαμερπή και χαμαίζηλον νούν μου, της γεηράς και προσύλου εφέσεως, υπέρ τερον δείξον από γης, προς ουράνιον πόθον υψώσασα.
Κοντάκιον. Ήχος β΄. Τα άνω ζητών.
Θεού λειτουργέ, και φύλαξ μου πανάριστε, τω αμαρτωλώ, αεί μοι συμπαράμενε, κακουργίας πάσης με των δαιμόνων εκλυτρούμενος, και προς θείας τρίβους οδηγών, ζωήν προξενούσας την ακήρατον.
Ωδή ζ΄. Οι εκ της Ιουδαίας.
Μυριάδας των κύκλω, συνεπιτιθεμένων εμοί ληστών αφανών, ζητούντων την ψυχήν μου, αρπάσαι και σπαράξαι, τη πυρίνη ρομφαία σου, αποσοβών κραταιώς, μη λίπης βοηθέ μου.
Όταν μέλλη με κρίναι, ο Κριτής και Θεός μου και κατακρίναί με, τον κατακεκριμένον, υπό του συνειδότος, προ εκείνης της κρίσεως, μη επιλάθη του σου δούλου, χειραγωγέ μου.
Ύλην σχων την μητέρα, και πηλόν τον πατέρα, και τον προπάτορα χούν, τη τούτων συγγενεία, εις γην διόλου βλέπω· αδεώς δος προστάτα μου, και άνω βλέψαι ποτέ, προς ουρανού το κάλλος.
Ως ωραίος τω κάλλει, και γλυκύς και χαρίεις, ο ηλιόμορφος νούς, φαιδρώς παράστηθί μοι, προσώπω μειδιώντι, ιλαρώ τε προσβλέμματι, ηνίκα μέλλω της γης, απαίρειν οδηγέ μου.
Δόξα.
Διά σπλάγχνα ελέους, διά φιλανθρωπίας περιουσίαν πολλήν, των σων πτερύγων σκέπη, φρουρέ μου σκέπασόν με, εκδημούντα του σώματος, ως μη ιδείν δυσειδή, πρόσωπα των δαιμόνων.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Η ουράνιος πύλη, η σωτήριος θύρα, η κλίμαξ η νοητή, δι’ ης Θεός κατέβη, και άνθρωπος ανέβη, ουρανών Βασιλείας με, τοις οικτιρμοίς σου Σεμνή, αξίωσον σον δούλον.
Ωδή η΄. Επταπλασίως κάμινον.
Μετά Θεόν σε έλαβον, εκ Θεού αντιλήπτορα, και χειραγωγόν, και βοηθόν και πρόμαχον, πανάγιε Άγγελε· διό μη παύση δέομαι, και παιδαγωγών, και νουθετών, και διδάσκων τα δέοντά με πράττειν, και φωτίζων τον νούν μου, έως με παραστήσης τω Χριστώ σεσωσμένον.
Όταν οι θρόνοι τίθωνται, και αι βίβλοι ανοίγωνται, και ο παλαιός των ημερών καθέζηται, και κρίνωνται άνθρωποι, και Άγγελοι παρίστανται, και κλονήται γη, και πάντα φρίσση και τρέμη, την σην φιλανθρωπίαν, επ’ εμοί δείξον τότε, και ρύσαί με γεέννης, Χριστόν καθικετεύων.
Νυν ως κηρίον μέλισσαι, αοράτως κυκλούσί με, οι θεοστυγείς και λυμεώνες δαίμονες, ως άρπαγες όρνιθες, ως δολεραί αλώπεκες, και ως αιμοφάγα, πετεινά σαρκοβόρα, κυκλόθεν ίπτανταί μου. Σκέπασόν με φρουρέ μου, ως αετός σκεπάζει τα εαυτού νοσσία.
Από βλεφάρων δάκρυα, αστακτί καταρρέοντα, μετά δαψιλούς της προχοής παράσχου μοι, δι’ όλου με πλύνοντα, εκ κορυφής μέχρι ποδών, ως υπέρ χιόνα, λευκανθέντα χιτώνα, φορέσας μετανοίας, εις νυμφώνα τον θείον, εισέλθω σε γεραίρων τον υπερασπιστήν μου.
Χριστού ναόν υπάρχουσαν, την καρδίαν μου πάθεσι, χοίρων νοητών, διατριβήν ετέλεσα· αλλά με δυνάμωσον, ο της εμής ψυχής βοηθός, ταύτην καθαρίσαι, θυμιάσαι, ραντίσαι, αρώμασι και μύροις, προσευχών και αγνείας, ως αν υπάρξη πάλιν, ναός Χριστού ευώδης.
Ευλογούμεν Πατέρα, Υιόν, και Άγιον Πνεύμα, τον Κύριον.
Ο οδηγός και φύλαξ μου, και προστάτης και ρύστης μου, της απεγνωσμένης μου ψυχής ο έφορος, ηνίκα της σάλπιγγος, το φοβερόν απήχημα, μέλλη με της γης, εξαναστήσαι εις κρίσιν, εγγύς μου στήθι τότε, ιλαρός και χαρίεις, ελπίδι σωτηρίας, εξαίρων μου τον φόβον.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Υπερβολή χρηστότητος, δωρεάν με ελέησον, η της ευσπλαγχνίας την πηγήν κυήσασα· ελέους γαρ άξιον, ουκ έχω τι προσάξω σοι· των γαρ αγαθών μου, ουδαμώς χρείαν έχεις, ως τον αγαθοδότην, και Σωτήρα του κόσμου, αρρήτως συλλαβούσα, η Κεχαριτωμένη.
Ωδή θ΄. Έφριξε πάσα ακοή.
Ίδοιμί σε εκ δεξιών, της αθλίας μου ψυχής παριστάμενον, φαιδρόν και ήμερον, τον αντιλήπτορα και προστάτην μου, εν τω εκλείπειν εξ εμού, βιαίως το πνεύμά μου, και τους ζητούντάς με, συλλαβείν πικρούς εχθρούς φυγαδεύοντα.
Ως Θεού θείος λειτουργός, ποιων Αυτού τα θεία θελήματα, πολλήν πλουτείς προς Αυτόν την παρρησίαν, άγιε Άγγελε· διό θερμώς υπέρ εμού, Αυτόν παρακάλεσον, ως αν σωθείς διά σου ανυμνώ την προστασίαν και σκέπην σου.
Άπασαν την εμήν ζωήν, εν πολλή διαδραμών ματαιότητι, τω τέλει ήγγισα, και δυσωπώ σε τον εμόν φύλακα· Γενού μοι υπερασπιστής, και πρόμαχος άμαχος, όταν διέρχωμαι τους τελώνας του δεινού κοσμοκράτορος.
Νοός μου τας παρεκτροπάς, ρεμβασμούς αιχμαλωσίας, φαυλότητας, και την αισχρόνοιαν των ακαθάρτων και ρυπαρών λογισμών, τρέπειν εννοίας εις καλάς, μη λίπης προστάτα μου, και αγαθούς λογισμούς, κατανύξεως εμπύρου γεννήτορας.
Νίκησον των εμών κακών, Ιησού μονογενές υπεράγαθε, τη ευσπλαγχνία Σου, την αμετρίαν και πολυπλήθειαν, του Σου αΰλου λειτουργού, θείαις παρακλήσεσιν, ον μοι επέστησας νηπιόθεν, ως φιλάνθρωπος φύλακα.
Δόξα.
Όλην μου σοι μετά Θεόν, σωτηρίας την ελπίδα ανέθηκα, τω εμώ φύλακι, και κηδεμόνι και αντιλήπτορι· κοινήν πρεσβείαν προς Θεόν, υπέρ εμού ποίησον, συμπρεσβευτάς προσλαβών, των Αγγέλων τους χορούς και συλλήπτορας.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Ύψωσον κέρας ευσεβών, και κατάβαλε βαρβάρων φρυάγματα, Θεογεννήτρια, απολιόρκητον διασώζουσα ταύτην την ποίμνην σου, εν η το μέγα σου όνομα, και πολυδόξαστον, μεγαλύνεται πιστώς και δοξάζεται.
Στιχηρά προσόμοια.
Ήχος β΄. Οίκος του Εφραθά.
Ω Άγγελε Θεού, ο παρεστώς αμέ σως, τη αγία Τριάδι, μη παύση ικετεύων, υπέρ εμού του δούλου σου.
Ως έλαβες ισχύν, φυλάττειν την ψυχήν μου, παρά Θεού μη παύση, σκέπη των σων πτερύγων, αυτήν σκέπων εκάστοτε.
Χάρις τω Ιησού, τω δόντι μοί σε μέγαν, φύλακα της ψυχής μου, και όπλον κατ’ εχθρών μου, Άγγελε θεοτίμητε.
Αξίωσον καμέ, τυχείν της Βασιλείας, του Θεού του Υψίστου, ίνα συν σοι κραυγάζω, τον ύμνον τον Τρισάγιον.
Δόξα.
Τριαδικόν.
Φως δεύτερον συ ει, μετά Θεόν φρουρέ μου· μη παύση προστατεύων, ιδείν καμέ το σέλας, της Τριλαμπούς Θεότητος.
Και νυν.
Θεοτοκίον.
Αγγέλων και βροτών, Δέσποινα Θεοτόκε, μη παύση ικετεύειν, Παρθένε τον Υιόν σου, υπέρ εμού του δούλου σου.
Ευχή εις τον Άγγελον φύλακα της του ανθρώπου ζωής
Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς της αθλίας μου ψυχής, και ταλαιπώρου μου ζωής, μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου· μη δώης χώραν τω πονηρώ δαίμονι, κατακυριεύσαί μου τη καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος· κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου, και οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας. Ναί, άγιε Άγγελε του Θεού, ο φύλαξ και σκεπαστής της αθλίας μου ψυχής και του σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα πάσας τας ημέρας της ζωής μου, και ει τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν· σκέπασόν με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν με από πάσης επηρείας του αντικειμένου, ίνα μη εν τινι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν· και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριον, του επιστηρίξαι με εν τω φόβω Αυτού, και άξιον αναδείξαί με δούλον της Αυτού αγαθότητος. Αμήν.
