Πριν δύο μήνες γνώρισα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι.
Μετρούσαν πενήντα ολόκληρα χρόνια κοινής ζωής.
Εκείνη άρρωστη και μέχρι πρότινος καθηλωμένη στο κρεβάτι. Εκείνος τρυφερός, ευγενικός, λίγο ελεγκτικός αλλά πάντα παρών.
Μιλούσαν για το πρόβλημα της υγείας της, για το ότι αναγκάστηκε να την περιποιείται στο κρεβάτι, εξυπηρετώντας ακόμα και τις πιο βασικές της ανάγκες, για το ότι η σύνταξη δεν έφτανε για να πάρουν μια γυναίκα να τους βοηθάει.
Εκείνη συγκινήθηκε, ντράπηκε, άρχισε να κλαίει ταπεινά, σιγανά.
Εκείνος της χάιδεψε τα μαλλιά, χαμογέλασε & είπε απλά. “Τι στο καλό, πενήντα χρόνια είμαστε μαζί, δεν θα φροντίσω τον άνθρωπό μου;”
Κι εγώ…πήρα θάρρος για να αντιμετωπίσω όλες τις κρίσεις του κόσμου. Εσείς;
Θανάσης Βέγγος:
Έπρεπε να γεράσω αγόρι μου,
για να μάθω τι είναι ΕΥΤΥΧΙΑ.!!!
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια ΣΦΙΧΤΑ δεμένα..
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν,
θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν
& στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια..
Τα πολλά χέρια σε κατσιάζουν. Είναι απλά χάσιμο χρόνου..
Θα το δεις & εσύ όσο μεγαλώνεις…
