Ένας άγιος ιερέας κηρύττοντας μια Κυριακή σε ένα κύκλο ευσεβών Ενοριτών, που τον βοηθούσαν στο πνευματικό έργο, ρώτησε:
-Ξέρετε τι απέγιναν οι τεχνίτες που έφτιαξαν την Κιβωτό του Νώε;
-Όχι αποκρίθηκαν μερικοί!
-Κι όμως το ξέρετε, είπε ο Πνευματικός τους Πατέρας. Δεν μπήκαν στο σωτήριο αυτό σκάφος, όταν έγινε ο κατακλυσμός, αλλά πνίγηκαν με τους άλλους αμαρτωλούς.
Και πρόσθεσε:
– Προσοχή παιδιά μου, ώστε βοηθώντας να γίνη η Εκκλησία όπως το θέλη ο Κύριος, να μη παραμελήσουμε την ατομική μας σωτηρία!
Διαβάστε εδώ: Το έργο των Πατέρων: Οδοδείκτες θεραπείας
=============
Κάποτε ένας νέος πήγε σένα σεβάσμιο Γέροντα και του λέει με αγανάκτησι ,ότι θα απαιτούσε,αμέσως, δημόσια, συγγνώμη από κάποιον γνωστό του που τον είχε εξυβρίσει!
– Αγαπητό μου παιδί του λέει αυτός,άκουσε την συμβουλή ενός Γέροντος. Η ύβρις είναι σαν τη λάσπη επάνω σ’ένα ρούχο. Είναι πιο εύκολο να τη βουρτσίση κανείς, όταν στεγνώση και ξεραθή, παρά όταν είναι νωπή, φρέσκια. Περιμένετε λίγο, να ηρεμήσετε κι οι δυό, και θα δείς ότι τα πράγματα θα διορθωθούν ευκολώτερα. Ει δε μη, να είσαι βέβαιος ότι θα καταλήξετε σε χειρότερη σύγκρουση!
=============
Ένας ιεροκήρυξ είχε μεγάλη επιτυχία στις ομιλίες του.Κήρυτε με ευφράδεια και συναρπαστικότητα,πήγαιναν δε να τον ακούσουν κι άνθρωποι του κόσμου από περιέργεια.
Ο βίος του όμως δεν ήταν και πολύ σύμφωνος με όσα κήρυττε.Ένας κοσμικός, λοιπόν άνθρωπος, του είπε κάποτε, μετά από μερικά θαυμάσια κηρύγματα που άκουσε:
– Αγαπητέ μου, οι ομιλίες σου με τρομάζουν. Η ζωή σου όμως με καθησυχάζει!
