Μιά φορά πρίν καιρό στή Μονή Σ. ζοῦσε ὁ π. Τιμόθεος, πολύ καλός μοναχός, μεγάλης ἡλικίας. Πάντα τοῦ ‘κανε παρέα ὁ φίλος μας π. Ν., ἕνας ἁγαθότατος καί ἀπλούστατος μοναχός! Μιά μέρα λέει στόν γεροΤιμόθεο:
-Γέροντα, ἐγώ εἶμαι χαζός….!
-Ὄχι ἀδελφέ μου! Καλός εἶσαι!
Ἀκοῦει καί ὁ π. Σ. (εἶναι ἐκεῖ ἀκόμη γιαυτό δέν γράφω τό ὄνομά του, γνωστός γιά τό ὕφος του) καί πᾶει κοντά λέγοντας:
-Πάτερ, καί ἐγώ χαζός εἶμαι!
-Ε, ἐσύ…φαίνεσαι!!!!!!!!!
Τοῦ λέει ὁ διορατικός- πραγματικά- γεροΤιμόθεος!
-Γέροντα, ἐγώ εἶμαι χαζός….!
-Ὄχι ἀδελφέ μου! Καλός εἶσαι!
Ἀκοῦει καί ὁ π. Σ. (εἶναι ἐκεῖ ἀκόμη γιαυτό δέν γράφω τό ὄνομά του, γνωστός γιά τό ὕφος του) καί πᾶει κοντά λέγοντας:
-Πάτερ, καί ἐγώ χαζός εἶμαι!
-Ε, ἐσύ…φαίνεσαι!!!!!!!!!
Τοῦ λέει ὁ διορατικός- πραγματικά- γεροΤιμόθεος!
