Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης: Ο π. Μωϋσής βρέθηκε αντιμέτωπος κατά πρόσωπο με το γεγονός του θάνάτου στην ηλικία των είκοσι χρονών. Η διαφορά της θεωρητικής γνώσης του θάνάτου από την εμπειρική, είναι όπως της ημέρας με τη νύχτα.
10 χρόνια από την κοίμησή του
Του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Γιατί η θεωρία μας λέει ότι είναι μέν ο θάνατος «η κοινή μοίρα των ανθρώπων» αλλά παραπέμπεται στο απώτερο μέλλον, όταν θα έχουν εκπληρωθεί όλα τα όνειρα κι όταν τα «έτη του ανθρώπου θα ’ναι κόπος και πόνος». Όταν όμως οι εργαστηριακές ανάλύσεις θα λέν ξεκάθαρα ότι «ο ασθενής έχει μόνο έξι μήνες ζωή», κι όταν αυτός ο ασθενής είσαι εσύ, τότε τα δεδομένα αλλάζουν. Βρίσκεσαι πρό των πυλών του Άδη! Ποιά λόγια να παρηγορήσουν; Τι ενέργειες να γίνουν για να προλάβεις τη ζωή;
Η νεότητα, με την απειρία της από τη μία και το φοβερό γεγονός του θανάτου από την άλλη, έδιναν όλες τις προϋποθέσεις στο νεαρό ετοιμοθάνατο Γιάννη Μαυρίδη να απελπιστεί, να κλονιστεί ψυχικά, ν’ απορρίψει τον «Κύριο της ζωής και του θάνάτου». Φαίνεται πως ο Γιάννης είχε πνευματικές ρίζες που δεν λύγισαν την εμπιστοσύνη του στο Θεό των Πατέρων του. Η απλή πίστη των γονιών του, συνδυασμένη με την πίστη που έβλεπε στα πρόσωπα μοναχών και κληρικών στο Μετόχι της Αναλήψεως και αλλού, έγινε η βάση της προσωπικής του δοκιμασίας, ώστε να στηριχτεί για να την αντέξει και να τη διαχειριστεί μέσα του.
Βέβαια, τα βιώματα εκείνης της στιγμής, τον ψυχικόν πόνο και τη σχέση του με το Θεό, με τη διαβεβαίωση της επιστήμης ότι «οι μέρες της ζωής του είναι μετρημένες», μόνο ο ίδιος τα γνωρίζει. Μπορούμε όμως να κατανοήσουμε από τη συμπεριφορά του πως χρησιμοποίησε τη μνήμη του θάνάτου για την πνευματική του ωριμότητα και ανάπτυξη. Θα μπορούσε να απελπιστεί με τα «γιατί» και τα «πώς», να απορρίψει το «σκληρό Θεό» που αποφασίζει για μας χωρίς εμάς, να βγάλει όλο τον αρνητικό εαυτό του ως αντίδραση για την απόφαση που πάρθηκε ερήμην του. Δεν το έκανε! Ακολούθησε την οδό της ταπείνωσης, που ξέρει να υποτάσσεται στα μυστήρια του Θεού και να μη ρωτά πως και γιατί. Εμπιστεύτηκε το θέλημα του Κυρίου του και βάδισε την «τεθλιμμένην του βίου οδόν» καθώς του έδειχνε.
Στηριγμένος στη «γνώση του Χριστού και στη δύνάμη της αναστάσεώς του, στην επιθυμία να μετάσχει στα παθήματά του ακολουθώντας τον στο θάνατο» μπόρεσε να πορευτεί τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του την όντως «οδόν του μαρτυρίου»: Την πρώτη φορά έκανε 90 μέρες στην εντατική. Άρχισε να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, όταν οι συνομίληκοί του εισέρχονταν στα πανεπιστήμια – ο ίδιος ήθελε να σπουδάσει ιατρική. Αποφασίζει ως την τελευταία ελπίδα για ζωή τη μεταμόσχευση ήπατος στην Αμερική, με ό,τι σημαίνει αυτό: Εξεύρεση λεφτών, αναμονή δότη, καθημερινή αγωνία στην «αίθουσα αναμονής», πήδημα στο κενό. Η ίδια η μεταμόσχευση μία μέγάλη ταλαιπωρία, μετεγχειρητικές επιπτώσεις, εξετάσεις καθημερινές, προσοχή μεγάλη, συνεχής εγρήγορση. Και μαζί με όλ’ αυτά η αίσθηση της μονάξιάς, ο ψυχικός πόνος από τους «αδελφούς του» που θ’ αμφισβητούσαν την ηθικότητα του εγχειρήματος. Αρκεί να διαβάσει κανείς το μικρό βιβλίο του με τα μεγάλα μηνύματα, το «Επιστροφή από την Αμέρική» για να καταλάβει το μαρτύριο της μεταμόσχευσης.
Κι όμως! Αφέθηκε στα χέρια του μεγάλου Θεού του, που μυστικά του πληροφορούσε την παρουσία Του, την αγάπη Του, τη συμπόρευσή Του. Με τα παθήματά του ο Μοναχός Μωϋσής γινόταν οικείος του Θεού του. Μπορούσε να κατανοήσει το «περίλυπός εστιν η ψυχή μου έως θανάτου» την κραυγή Του πάνω στην πιό κρίσιμη στιγμή του Σταυρού, «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλιπες;». Όπως και το γεγονός ότι «ώφθη αυτώ άγγελος απ’ ουρανού ενισχύων αυτόν».
Ο Άγιο Σωφρόνιος του Essex θα πεί: «όποιος πέρασε από πειρασμό, εκείνος θα μπορέσει να βοηθήσει και τον πειραζόμενο». Ο π. Μωυσής πέρασε από μεγάλο όντως πειρασμό, γι’ αυτό και ο λόγος του, ως εμπειρικός, ακουόταν απ’ όλους. Εκμεταλλεύτηκε τα χρόνια που του χάρισε ο Κύριος της ζωής και του θανάτου – έζησε, μετά τα εργαστηριακά αποτελέσματα και την ιατρική βεβαίωση για έξι μήνες ζωής, ακόμα σαράντα δύο χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια ο πόνος έγινε ο σύντροφός του, ώστε ο ίδιος να ομολογεί ότι «δέν γνωρίζω τι είναι η υγεία» και ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, μετά την κοίμησή του, να τον χαρακτηρίσει ως το «θεολόγο του πόνου».
Απόσπασμα από το βιβλιαράκι: Η ζωή του Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτη σημείο ελπίδας για το σύγχρονο πονεμένο άνθρωπο, έκδοση Ι. Ησυχασηρίου Αγίας Τριάδος, 2024
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος