Κύριέ μου, Θεέ της αγάπης και της στοργής, Εσύ που είσαι το διαρκές στήριγμά μου, το λυκαυγές και το λυκόφως της ζωής μου, άκουσε την προσευχή μου. Χάρισέ μου γηρατειά «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά», γαλήνια.
Οι ρυτίδες μου να φανερώνουν τη δική Σου καλοσύνη. Η προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου να είναι περισσότερο στραμμένα στην ευτυχία των άλλων. Να μπορώ να χαίρομαι το τραγούδι των παιδιών, τις γύρω μου ομορφιές.
Φύλαξέ με, Κύριε, από τα γηρατειά που αναδιπλώνονται αδιάκοπα στον εαυτό τους και στα ανώφελα παράπονα. Από τα γηρατειά που επανέρχονται αδιάκοπα στα λάθη του παρελθόντος, τα οποία η αγάπη Σου έχει ήδη διαγράψει. Από τα γηρατειά τα απαιτητικά, τα εριστικά, τα δύστροπα, που δεν γνωρίζουν να γεύονται τις χαρές της κάθε στιγμής. Φύλαξέ με από την ανυπομονησία, την ταραχή, την κακή διάθεση.
Αν η αμφιβολία με επισκέπτεται, φώτισε Συ το νού και την καρδιά μου, για να την αντιμετωπίζω με τη δική Σου πίστη. Αν ο ερχομός του τέλους μου προκαλεί αγωνία, Εσύ ειρήνευσε την ψυχή μου. Αν η αρρώστια δοκιμάζει το σώμα μου, εσύ ενίσχυσε την υπομονή μου. Αν η μονοξιά θλίβει την καρδιά μου, η δική Σου επίσκεψη ας με παρηγορεί.
[irp posts=”313031″ name=”«Άνοιξε την καρδιά σου στο Χριστόν μας, παρακάλεσε Τον και Εκείνος θα βοηθήσει!»”]
«Καί έως γήρως και πρεσβείου, ο Θεός μου, μη εγκαταλίπης με» (Ψαλμ. 70, 18). Μη με εγκαταλείπεις, Κύριέ μου, ως τα βαθιά μου γηρατειά. Βοήθησέ με να καταλάβω ότι «γήρας τίμιον» δεν είναι το «πολυχρόνιον» αλλά ο «ακηλίδωτος βίος» (Σοφ. Σολ. 4, 8-9).
Δέξου, Κύριε, το υπόλοιπο της ζωής μου, μεταμορφώνοντάς το σε ύμνο αγάπης και ταπεινής προσευχής. Καί μέχρι την τελευταία μου αναπνοή κάνε η ελπίδα της Αναστάσεως να πλημμυρίζει την ύπαρξή μου, που Συ δημιούργησες για την αιωνιότητα. Αμήν.
