ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: Κάποτε, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι βγήκε στον απογευματινό του περίπατο.
Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι και ζητούσε βοήθεια. Ο Ντοστογιέφσκι ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα.
Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του ζητιάνου και ψιθύρισε: ”Συγχώραμε, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω”. Και ο γέρο ζητιάνος απαντά: ”Ευχαριστώ πολύ.
Το πήρα! Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρώ αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω…”
