Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Δέν έρχεται πρόωρα, παράκαιρα. Mάς δίνει τήν ευκαιρία νά κρίνουμε τόν εαυτό μας, νά καταλάβουμε ορισμένα πράγματα καί νά μήν επιζητούμε νά μάς εμφανιστεί σέ στιγμές πού η παρουσία Του θά σήμαινε καταδίκη γιά μάς.
Θά ήθελα νά σάς πώ ένα παράδειγμα πάνω σ αυτό. Πρίν πολλά χρόνια ήρθε κάποιος νά μέ δεί. Μού ζήτησε νά τού δείξω τό Θεό, τού είπα ότι δέν μπορούσα νά τό κάνω, αλλά πρόσθεσα ότι, ακόμα καί νά μπορούσα, αυτός δέν θά ήταν δυνατό νά ατενίσει τό Θεό, σκέφτηκε πώς γιά νά συναντήσει κανείς τό Θεό πρέπει νά έχει κάτι κοινό μαζί Του, κάτι πού δίνει μάτια νά δεί καί νού νά κατανοήσει.
Ο άνθρωπος εκείνος μέ ρώτησε γιατί τά έλεγα αυτά, τού πρότεινα λοιπόν νά σκεφτεί λίγα λεπτά καί νά μού πεί άν υπήρχε κάποιο χωρίο τού Ευαγγελίου πού νά τόν είχε συγκινήσει ιδιαίτερα, γιά νά δεί ποιά σχέση υπάρχει μεταξύ τού Θεού καί τού ιδίου. Μού απάντησε λοιπόν «ναί, είναι τό όγδοο κεφάλαιο τού Ευαγγελίου τού Ιωάννου, τό χωρίο πού μιλάει γιά τόν λιθοβολισμό τής πόρνης».
«Ά, ναί!» είπα, «αυτό είναι ένα από τά πιό όμορφα καί συγκινητικά κομμάτια στό Ευαγγέλιο». «Τώρα» τού είπα, «κάθισε καί σκέψου ειλικρινά: στή σκηνή πού περιγράφεται, ποιός είσαι εσύ;». Ο άνθρωπός μου σκέφτηκε λίγο καί έπειτα είπε: «Νιώθω πώς είμαι ο μόνος εβραίος πού δέν θά είχε απομακρυνθεί αλλά θά είχα λιθοβολήσει τή γυναίκα». Τόν κοίταξα λοιπόν καί τού απάντησα: «Δόξαξε τό Θεό πού δέν σού επιτρέπει νά Τόν συναντήσεις πρόσωπο πρός πρόσωπο!».
Αρχιεπισκόπου AnthonyBloom, «Μάθε νά προσεύχεσαι» εκδ. Η Έλαφος
