ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΑΓΓΕΛΜΑ

Και τώρα, που ο κουρνιαχτός της ζάλης κάθισε
και καταλάγιασε της αναγέννησης το θαύμα,
μέσα μου σκύβω και μετρώ αυτό που έμεινε.
Ένα κενό, ένα τίποτα, ένα ταμείο άδειο.
Κι εκεί που παίρνω κι απελπίζομαι
σαν κάτι ν’ άστραψε, μια λάμψη, ένας λυγμός.
Μια ψυχή, μια πληγωμένη εικόνα,
της Γέννησης το θαύμα με δάκρυα δέχεται.
Και τι πιο τραγικό, τ’ αγγέλου τη μορφή να παίρνει
το άδειο εγώ, ένα κενό μνημείο.
Τα δάκρυα αυτά, σφικτά πλέον κρατώ στο στήθος
σαν διαμάντι, σα φυλακτό.Ίσως και να ‘ναι το μόνο δώρο ,
π’ αξιώθηκα ποτέ σε Σε να φέρω, Θε μου.

Στάχυς

anastasiosk.blogspot.com