Αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
«Ας με εγκαταλείψουν όλοι και όλα. Αυτό το ένα που μου δόθηκε δεν φεύγει. Δεν χάνεται.
Αυτό μου έμαθε να βλέπω καθαρά. Να αγαπώ ανυστερόβουλα. Να φεύγω και να έρχομαι με την ίδια κίνηση.
Να αφήνω τους άλλους ελεύθερους και τότε ακριβώς να είναι που τους έχω δίπλα μου και μέσα μου.
Αυτό το μυστικό προζύμι της Βασιλείας του Θεού, ο πολύτιμος μαργαρίτης που μπήκε μέσα στα σπλάχνα της ύπαρξής μου και πλέον αυξάνει με καρδιά την Θεία Λειτουργία… Στο Όρος αναπαύεσαι ως άνθρωπος, γιατί σώζεται ο άνθρωπος», έλεγε κάποιος αγιορείτης γέροντας.
Και όντως στο Όρος αναπαύεσαι γιατί νιώθεις την ανθρωπότητα να μεταμορφώνεται σε θεανθρωπία, τον θάνατο σε ανάσταση, την μιζέρια σε πνευματική αρχοντιά. Τα κελιά των μοναχών γίνονται πνευματικές αετοφωλιές, τα μαύρα ράσα ενδύματα της Χάριτος…
Το Όρος υπάρχει μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου που βαδίζει συντροφιά με το «σκάνδαλο του Σταυρού”, υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που μάχεται να βρεί το Φως του Χριστού, υπάρχει μέσα σε κάθε υποψιασμένο ιχνηλάτη του Άπειρου.
Το Άγιον Όρος βρίσκεται περιορισμένο μέσα στον χώρο και στον χρόνο αλλά και συνάμα ελεύθερο απ’ αυτά. Επεκτείνεται έξω από τον πεπτωκότα χωροχρόνο διότι αναφέρεται σ’ όλους εκείνους που ανεξάρτητα το πότε και που έζησαν προσπάθησαν με την ζωή τους να αγγίξουν τις ηλιαχτίδες του Υπέρλογου, με εφόδια την άσκηση και την μετάνοια…
Αν γίνει η καρδιά μας ο Άθωνας της Ταπείνωσης, τότε το περιβόλι της Αγάπης θα ανθίσει στην ζωή μας…και ας μην έχουμε πάει ποτέ στο Άγιον Όρος…αρκεί να ζούμε σαν εκείνους που τόλμησαν να ζήσουν και να ζουν εκεί…στην πληρότητα της Θείας Κοινωνίας…
