Ο Χριστός καταλύει την τυραννία

Η Κυριακή των Βαίων μας προσφέρει συμπυκνωμένο όλο τό νόημα της Μεγάλης 'Εβδομάδος.

Δέν έχει τό συνηθισμένο αναστάσιμο χρώμα των άλλων Κυριακών. Άντί γι΄ αυτό προβάλ­λει τή θριαμβευτική είσοδο του Βασιλέως Χριστού στά Ιεροσόλυμα και τήν παλ­λαϊκή ύποδοχή Του κατά τήν όποία σεί- σθηκε ολόκληρη ή πόλη.

Μάς έμφανίζει τόν Κύριο ώς Βασιλέα ξεχωριστό πού δι­ακρίνεται άπό τούς άλλους βασιλείς και τυράννους. Είναι «βασιλεύς τών βασι­λευόντων και κύριος τών κυριευόντων» (Α' Τιμ. ς' 15). Βασιλιάς τόν Όποιο ό λα­ός της Ιερουσαλήμ ύποδέχεται κραυγά­ζοντας «ώσαννά, εύλογημένος ό έρχόμενος έν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς τοϋ Ισραήλ» (Ιω. ιβ' 13), χωρίς όμως νά έχει συνειδητοποιήσει τή φύση της βασιλεί­ας Του.

Ό Κύριος είναι αιώνιος Βασιλιάς. Αύτός τόν Όποιο τώρα θριαμβευτικά ύπο- δέχονται στά Ιεροσόλυμα ναι ό μόνος ό άληθινός Βασιλιάς τοΰ κόσμου. Και έρχεται για νά καταλύσει τήν τυραννία του κακοΰ πού έπί χιλιάδες χρόνια καταδυνά­στευε τόν κόσμο. Τριπλή μάλιστα τυραν­νία: τυραννία της άμαρτίας, τού διαβόλου και του θανάτου.

Πρώτος τύραννος τοϋ ανθρώπου ή άμαρτία. Μετά τήν πτώση των Πρωτοπλά­στων στόν κόσμο «έβασίλευσεν ή άμαρτία» (Ρωμ. ε' 21) και έγκαθίδρυσε τό τυ­ραννικό καθεστώς της μεταξύ τών άνθρώπων. Και ύπήρξε σκληρή και φρικτή ή τυ­ραννία της άμαρτίας: «Τά όψώνια της άμαρτίας θάνατος» ό μισθός μέ τόν ό­ποιο ή άμαρτία πλήρωσε τούς δούλους της είναι ό θάνατος (Ρωμ. ς 23).

ΓΓ αύτό και ό δεύτερος τύραννος του δυστυχισμένου άνθρωπίνου γένους ύπήρξε και είναι ό θάνατος: «Τω του ένός παραπτώματι ό θάνατος έβασίλευσε διά τού ένός»· διά της πτώσεως του ένός, δηλαδή τού προπάτορος Αδάμ, ό θάνα­τος κυριάρχησε διά τοΰ ένός άνθρώπου σέ όλο τό γένος τών άνθρώπων (Ρωμ. ε' 17).

Μέ τήν πτώση τών Πρωτοπλάστων έπέβαλε ό θάνατος τή δική του τυραννική έξουσία στόν κόσμο. Απόλυτη έξουσία. Κανένας δεν μπορούσε νά ξεφύγει άπό τήν κυριαρχία του. Καθυπέταξε και τούς πλέον σοφούς και ισχυρούς τής γής. Ό τρίτος τύραννος ήταν ό έφευρέτης τοΰ κακοΰ, ό διάβολος, ό προαιώνιος έχθρός τοΰ άνθρώπου.

Αύτός πού παρέ­συρε στό κακό τόν Αδάμ και τήν Εϋα, αύτός πού πολεμάει μανιωδώς τόν κάθε άνθρωπο, αύτός πού τόλμησε άκόμη και τόν Κύριο νά πειράξει. Σέ έναν μάλιστα άπό τούς τρεις πειρασμούς πού Του ύπέ- βαλε, τότε πού ό Κύριος νήστευε στήν έρημο, «έδειξεν αύτώ πάσας τάς βασιλεί­ας τής οικουμένης έν στιγμή χρόνου» και Τόν παρεκίνησε νά πέσει μπροστά του και νά τόν προσκυνήσει, γιά νά Του τις χαρίσει.

Τοΰ έδινε δηλαδή βασιλική έξου­σία πάνω σέ όλη τή γή. Ό Κύριος άρνή- θηκε αύτή τήν ψεύτικη βασιλεία και τόν άποστόμωσε μέ τά λόγια «Κύριον τόν Θεόν σου προσκυνήσεις και αύτώ μόνω λατρεύσεις» (Λουκ. δ' 5-8). Ό Κύριος δέν ήλθε γιά νά γίνει έπίγειος βασιλιάς. Μπροστά στόν Πιλάτο θά Τόν άκούσου- με τή Μεγάλη Παρασκευή νά λέει ότι είναι Βασιλιάς, άλλά όχι βασιλιάς έπίγειος: «Ή βασιλεία ή έμή ούκ έστιν έκ του κόσμου τούτου» (Ιω. ιη' 36), τοϋ είπε.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”