“Ας μη δεχόμαστε ποτέ να μνησικακούμε σ’ εκείνους που μας λύπησαν η κάπως διαφορετικά μας αδίκησαν, ούτε να συμπεριφερόμαστε εχθρικά προς αυτούς, αλλά κατανοώντας πόσης ευεργεσίας πρόξενο γίνεται αυτό εκ μέρους του Κυρίου και πριν απ’ όλα ότι η συμφιλίωση προς αυτούς που μας λύπησαν γίνεται εξαγορά των δικών μας αμαρτιών, ας σπεύδουμε και ας βιαζόμαστε να το εφαρμόζουμε, και σκεπτόμενοι το κέρδος απ’ αυτό, ας επιδείξουμε προς αυτούς που μας αδίκησαν τόση μεγάλη φροντίδα, σαν προς αληθινούς ευεργέτες.
Γιατί, αν είμαστε νηφάλιοι, δε θα μπορέσουν να μας ωφελήσουν τόσο πολύ εκείνοι που μας φέρονται ευγενικά και προσπαθούν με κάθε τρόπο να δείχνουν τη φροντίδα τους για μας, όσο η φροντίδα γι’ αυτούς μας καθιστά άξιους της αγάπης του Θεού και ελαφρύνει συγχρόνως και το φορτίο των αμαρτημάτων μας.
Σκέψου λοιπόν, σε παρακαλώ, αγαπητέ, πόσο είναι το μέγεθος της αρετής αυτής από τα βραβεία που υποσχέθηκε ο Θεός των όλων σ’ εκείνους που την κατορθώνουν. Γιατί, αφού είπε “αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταδιώκουν, προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται” (Ματθ. ε 44), επειδή ήταν μεγάλες αυτές οι εντολές και έφταναν και στην πιο υψηγλή ακόμη κορυφή, λέγει “για να γίνετε όμοιοι με τον ουράνιο Πατέρα σας, που ανατέλλει τον ήλιο του σε κακούς και αγαθούς και βρέχει σε δικαίους και αδίκους” (Ματθ. ε 45)”.
“Αν ο καθένας μας έχει εχθρική διάθεση προς κάποιον, όσο ακόμη είναι καιρός να φροντίσει πάρα πολύ να τον συμφιλιώσει μαζί του. Και ας μη μου πει κανείς «τον παρακάλεσα μία και δύο φορές και δεν δέχθηκε». Αν με ειλικρινή διάθεση το κάμνουμε αυτό, ας μη σταματήσουμε μέχρι που με τη μεγάλη μας επιμονή τον νικήσουμε και τον συμφιλιώσουμε με τον εαυτό μας. Μήπως χαρίζουμε σ’ εκείνον τίποτε; η ευεργεσία μεταβαίνει σ’ εμάς, αποσπούμε την εύνοια του Θεού και πολλή παρρησία προς τον Κύριον λαμβάνουμε απ’ αυτό.”.
