Επιμέλεια: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ – Την Κυριακή, 10η Μαρτίου ε.ε. η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’ ετέλεσε στην πολυαιώνιο Ιερά Πατριαρχική Μονή Οσίου Σάββα Ηγιασμένου Αλεξανδρείας την χειροτονία του Θεοφιλ. Επαρχιούχου Επισκόπου Μπούνιας, Κισανγκάνι και Ανατολικού Κογκό (Λ.Δ.Κ).
Στην Ευχαριστιακή Σύναξη και την χειροτονία του Θεοφιλεστάτου συμμετείχαν οι Σεβ.Μητροπολίτες Γέρων Λεοντοπόλεως κ.Γαβριήλ, Γενικός Πατριαρχικός Επίτροπος, Πτολεμαίδος κ.Παντελεήμων, Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, Πηλουσίου κ.Νάρκισσος, Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας, Ταμιάθεως κ.Γερμανός, Προιστάμενος της προειρημένης Ιεράς Μονής Οσίου Σάββα, οι Θεοφιλ. Επίσκοποι Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ.Πρόδρομος, Μπουζουμπούρας και Μπουρούντι κ.Ισαάκ, Κωνσταντιανής κ.Κοσμάς και Ιππώνος κ.Στέφανος.
Παρέστησαν ο Εντιμ. Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ. Ιωάννης Πυργάκης, ο Εντιμ.Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας κ.Ανδρέας Βαφειάδης, Πρόεδροι ελληνικών φορέων και συλλόγων της Μ.Πόλεως, οι διευθυντές και το διδακτικό προσωπικό των ελληνικών εκπαιδευτηρίων, οι σπουδαστές της Πατριαρχικής Σχολής Αλεξανδρείας «Άγιος Αθανάσιος», οι γονείς κ.Μαργαρίτης και κα.Ελένη Διαμαντοπούλου και οικογενείς του χειροτονηθέντος Επισκόπου και επισκέπτες από την Ελλάδα.
Ο χειροτονητήριος λόγος του ο Θεοφιλέστατου κ.Πολύκαρπου (ΕΔΩ)
Ο Μακαριώτατος, με συγκίνηση αντιφώνησε λέγων τα εξής:
«Θεοφιλέστατε άγιε εψηφισμένε Επίσκοπε Μπούνιας και Κισανγκάνι κ. Πολύκαρπε
Τα λόγια σου και μόνον φτάνουν για να αποδείξουν την αγάπη σου προς το πρόσωπο του Πατριάρχη και κατ’ επέκτασιν προς την Εκκλησία. Και φυσικά δεν είναι για μένα κάτι το πρωτόγνωρο.
Όσα ειπώθηκαν με τόση αγάπη από εσένα αυτήν την στιγμή προ της χειροτονίας σου, είναι αυτά που βλέπουμε εδώ και 15 χρόνια να συμβαίνουν αναφορικά με το πρόσωπό σου.
Όντως, υιέ μου και εγώ ο Πατριάρχης σου και Πατέρας σου δικαιούμαι να πω σήμερα, «τέκνον μου, Πολύκαρπε, … Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγένηκά σε».
Ξεκίνησες ως φοιτητής του Πολυτεχνείου να αναζητείς την ανώτερη πνευματικότητα στη ζωή σου. Δεν αρκέστηκες στα γράμματα και στην ορθολογιστική σκέψη αν και σου άρεζε πάντοτε ο ρεαλισμός και όχι ο ουτοπισμός που κυριαρχεί στην σκέψη της σύγχρονης κοινωνίας.
Στον τρίτο χρόνο της φοιτητικής σου ζωής διέκοψες προσωρινά την φοίτησή σου για να αφιερώσεις τον εαυτό σου στον Θεό και στην υπακοή την οποία έθεσες πάνω από κάθε τι στην εκκλησιαστική σου πορεία.
Μετά από 16 χρόνια κοινοβιακού βίου, κοντά στον Γέροντα Ιωάννη στην Σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος, αποφάσισες να ακολουθήσεις με την ευλογία της συνοδείας σου τον δρόμο της έσχατης θυσίας που ήταν για σένα η Ιεραποστολή.
Στη Μαδαγασκάρη αφιερώθηκες στην προσφορά στον συνάνθρωπο ενώ συνέχισες ταυτόχρονα, ολοκλήρωσες και διεύρυνες τις πανεπιστημιακές σου σπουδές στο Πολυτεχνείο και στη Θεολογική Σχολή.
Κανείς μας Πολύκαρπε δεν ξεχνάει το γεγονός, ότι αφοσιώθηκες τόσο πολύ στην διακονία των Αφρικανών αδελφών που σε σύντομο χρονικό διάστημα έμαθες τα Μαλαγκάσι στην Μαδαγασκάρη και δέθηκες τόσο πολύ με τον κόσμο εκεί, ώστε να σε θεωρούν φίλο και πατέρα τους ακόμα και οι τοπικοί άρχοντες και αρχές.
Η άοκνη διακονία σου στον Νότο της Μαδαγασκάρης μάλιστα, επέφερε τους μέγιστους πνευματικούς καρπούς, ώστε να αξιωθείς να δείς τον τόπο στον οποίο υπηρέτησες επί 12 ετίας, να αναδικνύεται σε Επισκοπή, να δέχεται τον πρώτο του Επίσκοπό του και συ να αναλαμβάνεις πρωτοσύγκελος δίπλα στον αγαπητό Πατέρα και αδελφό σου, στον Επίσκοπο Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομο.
Ακόμα θυμάμαι τα γράμματά σου και τις επιστολές, στις οποίες μου αφηγούσουν με υιική αγάπη τους κινδύνους, τις χαρές σου και τις λύπες, μαζί με τους πειρασμούς σου.
Αλλά Πολύκαρπέ μου γνώριζε ότι ο Πατριάρχης σου βρισκόταν δίπλα σου κάθε στιγμή, προσευχόταν και σε συμβούλευε με αγάπη και ιδιαίτερη συμπάθεια, γιατί έβλεπε τον κόπο και την αγάπη με την οποία δούλευες για την Ιεραποστολή.
Με κίνδυνο της ζωής σου πήγαινες στις έρημες και πιο απομακρισμένες περιοχές τις οποίες όπως έλεγες λάτρευες, γιατί εκεί συναντούσες τον ανθρώπινο πόνο, την φτώχεια, την ασθένεια, τα δάκρυα, αλλά και την χαρά που σου έδινε η προσφορά του ελάχιστου εκείνου φαγητού, των φαρμάκων, της βοήθειας που έπαιρνες μαζί σου πάντοτε για να δώσεις στον κόσμο μας.
Μου έλεγες ότι καθόσουν ώρες ατελείωτες κάτω από τον έναστρο ουρανό και απολάμβανες τους μυστικούς ήχους των κυμμάτων του Ινδικού Ωκεανού που για σένα ήταν οι πιο όμορφες ψαλμωδίες, η πιο μεγάλη παρηγοριά σου στον δύσκολο αγώνα σου. Ποτέ δεν έμεινες όμως μόνος.
Το έλεγες πολλές φορές. Ποτέ ο άνθρωπος που δουλεύει για τον Χριστό δεν μένει μόνος του σε αυτή την ζωή.
Χαιρόσουν όταν τα μικρά παιδιά μαζευόντουσαν γύρω, άλλοτε για να ακούσουν τις ταπεινές, απλές σου κατηχήσεις, άλλοτε για να παίξουν ακόμα μαζί σου, άλλοτε για να σου πούν τον πόνο τους.
Και στο Κονγκό όμως όπου σε μετακίνησε η Χάρις του Θεού και η απόφαση της Εκκλησίας, έκανες υπακοή και σε σύντομο χρονικό διάστημα, έμαθες πολύ καλά
Και στο Κονγκό όμως όπου σε μετακίνησε η Χάρις του Θεού και η απόφαση της Εκκλησίας, έκανες υπακοή και σε σύντομο χρονικό διάστημα, έμαθες πολύ καλά τα Λινγκάλα, την γαλλική και τώρα ασχολείσαι και με την εκμάθηση της Σουαχίλι.
Αλλά εδώ Πολύκαρπέ μου ο ρόλος σου δεν ήταν απλά κατηχητικός, ούτε μόνο φιλανθρωπικός.
Εδώ δούλεψες για την θεμελίωση και οργάνωση μιάς νεοσύστατης Επισκοπής υπό την εποπτία και καθοδήγηση του Πατριάρχου σου και ανταποκρίθηκες στα μέγιστα. Προσπάθησες και πάλι να αφομοιωθείς με τον κόσμο και να γίνεις για δεύτερη φορά θυσία για τον κόσμο της Αφρικής και δη του Κονγκό, που αν και δύσκολος, δεν δίστασες ποτέ να τον αγαπήσεις και να τον υπηρετήσεις. Και ο κόσμος αυτός σήμερα Πολύκαρπέ μου σε αμείβει.
Όντως, πολύ σωστά ανέφερες ότι η Εκκλησία είναι μια κοινωνία αγάπης. Η πρώτη για την ακρίβεια κοινωνία αγάπης. Όντως η ενότητα της Πίστεως και η Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είναι ο απώτερος σκοπός της Θείας Οικονομίας.
Ναί Πολύκαρπέ μου. Σε λίγο, τα χέρια αυτά που έχουν ψηθεί κάτω από τον Αφρικάνικο ήλιο, που έχουν ακουμπήσει τα αθώα μέτωπα χιλιάδων παιδιών που βασανίζονται από την πείνα και την φτώχεια, που δεν διστάζουν να πιάσουν την ξύλινη ιεραποστολική ράβδο, για να στηρίξουν τα κουρασμένα πόδια ενός γηραιού αλλά ακμαίου Πατριάρχου, θα ακουμπήσουν επάνω σου.
Και θα σου παραδώσουν το υπέρτατο Επισκοπικό αξίωμα. Αυτό το αξίωμα δεν σου χαρίζεται σήμερα ως αντίδωρο των κόπων σου μόνον.
Δεν σου χαρίζεται σήμερα ως δίκαια ανταπόδοση της αγάπης και αφοσίωσης εν ταπεινώσει, που έδειξες τόσα χρόνια προς τον συνάνθρωπό σου, προς την Εκκλησία και το Πατριαρχείο σου.
Σου χαρίζεται άγιε εψηφισμένε, Επίσκοπε Μπούνιας, Κισανγάνι, ως εφόδιο για την μετέπειτα πορεία του έργου σου. Καλείσαι να τελειώσεις αυτό που τόσο όμορφα ξεκίνησες και για το οποίο χαροποίησες τον Πατριάρχη σου όσο και τον Γέροντά σου τον Ιωάννη και τη συνοδεία σου, αλλά και τους γονείς σου και την οικογένεια και τον κόσμο σου.
Πολύκαρπέ μου, χτίσε την Εκκλησία που σου ενεμπιστεύεται η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος σήμερα. Χτίσε την αγάπη στο ποίμνιο που σου χαρίζεται, γιατί εσύ πρώτος το αγκάλιασες και στάθηκες δίπλα του ως πατέρας. Σήκωσε την ράβδο σου όχι προς εμπαθή αλλά προς παιδαγωγική παίδευση των αδελφών σου.
Συνέχισε να σκύβεις με συμπάθεια, υπομονή και καρτερία πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία. Παίδευε αλλά και συγχώρα. Αγάπα όμως όλον τον κόσμο που σε αγαπά η όχι. Χάρισε την Χάρη που σήμερα σου χαρίζεται χωρίς καμία διάκριση και ναι, όπως είπες, συνέχισε να βλέπεις την αγιότητα ως αγώνα προς την τελειότητα και όχι ως αναμαρτησία ή ως επίκτητη μαγική χάρη που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς η εναρέτους.
Προσεύχομαι για σένα παιδί μου και εύχομαι με την Χάρη του εν Τριάδι Κυρίου και Θεού μας, να τηρήσεις αυτούς που σήμερα σου χαρίζονται και σου ενεμπιστεύονται, «τετελειωμένους εις εν», «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς», εν Χριστώ, στην τελευταία σου αυτή πορεία προς την αιωνιότητα. Ας είσαι πάντα άξιος».
Ακολούθως στο παρακείμενο Αρχονταρίκι της Μονής παρετέθη εόρτιος δεξίωση, όπου ο νεοχειροτονηθείς αρχιερεύς εδεχθή τις ευχές όλων.
Αργότερα στον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αλεξανδρείας, παρέθεσε επίσημο γεύμα, επί τη ευσήμω ημέρα.
