«Υπάρχω ως Έλληνας. Υπάρχω ως Ορθόδοξος. Αλλά υπάρχω και ως άνθρωπος, εικόνα του Θεού, και πρέπει να τα διατηρήσω», τονίζει ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό/ Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Προσθέτει, μάλιστα, ότι ταξιδεύει από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό, εκεί από όπου κάποτε πέρασε ο Ελληνισμός και αναρωτιέται: «Πώς να τα αφήσω; Πώς να αφήσω τις πόρτες κλειστές; Πώς να μην παίρνω τους ολιγοστούς Έλληνες; Πώς να μην χτυπώ την καμπάνα πολλές φορές ολομόναχος και να τους λέγω ότι υπάρχω;».
Επιπλέον, στον πατριαρχικό θώκο, «διαδέχθηκα μεγάλους Πατριάρχες και μετά από εμένα θα έρθουν άλλοι και ο καθένας τους θα βάλει μία πέτρα σε αυτό που λέγεται Ελληνισμός, Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας και πάσης Αφρικής. Ο δρόμος μου έχει δύο κατευθύνσεις: η μια είναι το ένδοξο παρελθόν, με την ιστορία μας, με τους Πτολεμαίους, τον Αλέξανδρο, τον Αθανάσιο, τον Μελέτιο τον Πηγά, τον Κύριλλο τον Λούκαρη, τους σύγχρονους ιεράρχες. Ο άλλος δρόμος, όμορφος και δύσκολος, γεμάτος από ελπίδα, είναι η ιεραποστολή. Όχι για να κάνουμε Έλληνες, αλλά για να δώσουμε ένα μήνυμα ελευθερίας των λαών και συμφιλίωσης, με τα εκατοντάδες σχολεία και τα εκατοντάδες ιατρικά κέντρα».
[irp posts=”359394″ name=”Ο Πατριάρχης Θεόδωρος στο Μνημόσυνο της Γεροντίσσης Χριστονύμφης (ΦΩΤΟ)”]
Εν συνεχεία, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων θα κάνει λόγο για την Αλεξάνδρεια, τον τόπο όπου διαβιώνει: «Ζω στην Αλεξάνδρεια, είναι η έδρα του Πατριαρχείου, η ιστορική, όπου βρισκόμαστε ως Ελληνισμός 2.000 χρόνια. Έμποροι από τα Ιεροσόλυμα έχουν έρθει στην Αλεξάνδρεια. Είναι μια βασιλοπούλα μέχρι σήμερα, που την αγάπησε ο Αλεξανδρινός βασιλιάς Αλέξανδρος».
Αναφέρεται στο ιστορικό-θρησκευτικό παρελθόν, όταν «ο Βαρνάβας από την Κύπρο λέει στον Μάρκο, που γνωρίζει από κοντά τον Χριστό, πρέπει να πας για να διδάξεις τον Χριστιανισμό στην Αλεξάνδρεια. Ένα πρωί φθάνει το 67 μ.Χ. και βλέπει μια πόλη γεμάτη από ζωή, από φιλοσοφία».
Διευκρινίζει σε αυτό το σημείο του λόγου του ότι εκεί όπου βρίσκεται το Πατριαρχείο μας ανακαλύψαμε τις δεξαμενές των Πτολεμαίων. Ακολούθως, θα μιλήσει για τους Πτολεμαίους, που «έρχονται και καλούν τους μεγαλύτερους Έλληνες σοφούς για να διδάξουν, ο ένας να μετρήσει την περιφέρεια της Γης, η Υπατία με το τρίγωνο να κάνει τη θεωρία του κύκλου. Τότε, ο Μάρκος φέρνει τον Χριστιανισμό. Και ξεκινάει η μεγάλη πορεία των μεγάλων πατέρων».
Εκφράζει τη χαρά του γιατί «ύστερα από 600 χρόνια μπόρεσα στο ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Σάββα να αναβιώσω την κατηχητική σχολή».
Όμως, όπως σημειώνει στο ΑΠΕ/ΜΠΕ, «τα χρόνια έχουν περάσει, υπάρχουν άλλες συνθήκες. Έτσι στα μαθήματα των Θρησκευτικών έβαλα την ελληνική γλώσσα για να ακούω τον Καβάφη να μου λέει “Θεόδωρε, μην ξεχνάς την ελληνική λαλιά”. Έβαλα μαθήματα Ιατρικής, αγροτικής οικονομίας και βοήθειας σε μικροτραύματα».
Ωστόσο, όπως λέει, «στον ιστορικό χώρο που λέγεται Αλεξάνδρεια ο Ελληνισμός έχει μείνει τόσο λίγος. Ελάχιστοι Έλληνες έχουμε μείνει στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο. Ήλπιζα με τη μεγάλη κρίση που μαστίζει την αγαπημένη μου πατρίδα, την Ελλάδα, πολλοί να πάρουν την απόφαση να κατέβουν κάτω. Έστω και οι Αιγυπτιώτες που πέρασαν. Πράγμα, όμως, που δεν έγινε. Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Έχουμε, όμως, και τους Αραβόφωνους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ανήκουν στο Πατριαρχείο, που είναι ένας σεβαστός αριθμός», θα συμπληρώσει.
Ακολούθως, στη συνέντευξή του στο Αθηναϊκό/ Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων εκφράζει την αγωνία του για την περιοχή όπου ζει: «Ζούμε δύσκολες ημέρες. Πάντα στα μηνύματά μου, τώρα που τελείωσε το Ραμαζάνι, λέω ότι ένας πραγματικός μουσουλμάνος που διαβάζει με ευλάβεια τον Κοράνι ξέρει ότι διδάσκεται την αδελφοσύνη και τη φιλία των λαών. Ενώ εμείς συναντούμε από τους εξτρεμιστές ένα αντίθετο πράγμα, που δίδει θάνατο, φωτιά, μαχαίρι, δάκρυα».
Και δηλώνει: «Βρίσκομαι στο μετερίζι που λέγεται Μέση Ανατολή, με έδρα την Αλεξάνδρεια και το Κάιρο», επισημαίνοντας: «Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη στον Πρόεδρο της χώρας, Σίσι, ο οποίος με πολλή αγάπη, πολλές φορές με έχει καλέσει για να ακούσει την αγωνία μου, τη γνώμη μου πάνω στα θέματα του Χριστιανισμού και να τονίσει τη μεγάλη σημασία που έχει το τρίγωνο Ελλάδα- Κύπρος- Αίγυπτος. Είμαστε στον χώρο της Μεσογείου λεκάνης, που θα παίξει ένα σπουδαίο ρόλο μελλοντικά».
Επιπρόσθετα, κάνει γνωστό ότι στην Αίγυπτο έχει μια πολύ αγαθή συνεργασία με τις Αρχές.
«Σέβονται και λατρεύουν καθετί που είναι Ελληνικό. Μόνον που τους λέω ότι είμαι ο Πατριάρχης ο Έλληνας, μου λένε “Έλα, είσαι αδελφός μας. Φίλος”. Ζούμε σε ένα περιβάλλον που μας λατρεύουν ως Ελληνισμό».
Εμφανώς συγκινημένος κάνει αναφορά στη Μέση Ανατολή αναφέροντας: «Η καρδιά μου είναι πάρα πολύ πληγωμένη για τα γεγονότα που κατά καιρούς συμβαίνουν για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής. Είναι δίπλα μου ο Πατριάρχης της Συρίας, του Λιβάνου, της Αντιοχείας, που μαζί σπουδάσαμε στη Θεσσαλονίκη, καθίσαμε στα ίδια έδρανα, ένα πολύτιμο κομμάτι για τα Πατριαρχεία της Ανατολής, τα Ιεροσόλυμα, η αγία πόλις με τον Πατριάρχη Θεόφιλο που επιτελεί ένα σπουδαίο έργο» και αποκαλύπτει: «Βρήκαμε μια φιλόξενη γωνιά στη Λευκωσία, στην Κύπρο. Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κατά διαστήματα μας φιλοξενεί και συνομιλούμε για τα δύσκολα θέματα της Μέσης Ανατολής».
Ωστόσο, «εγώ έχω δίπλα μου και τη Λιβύη. Έχω τον χώρο της Βορείου Αφρικής», αναφέρει με έγνοια.
Κατόπιν, δεν θα παραλείψει να μιλήσει σχετικά με το Προσφυγικό: «Θλίβεται η καρδιά μου γιατί παιδιά μου, Αφρικανόπουλα, ξεκινάνε το ταξίδι για έναν παράδεισο, νομίζουν ότι είναι ο παράδεισος, που λέγεται Ευρώπη. Και όμως αυτή η θάλασσα, το Λιβυκό Πέλαγος, η Μεσόγειος, γίνεται ένα απέραντο νεκροταφείο».
Το πρόσωπό του θα αλλάξει όταν θα εκθέσει με συναίσθημα το όνειρό του για τη Δυτική Αφρική, την «ήπειρο του μέλλοντος».
Θα αρχίσει με αναφορά στο παρελθόν: «Πριν ανέλθω τα σκαλοπάτια του πατριαρχικού θρόνου, το 2004, είχαμε πληγωθεί αφάνταστα με τον τραγικό θάνατο του Πατριάρχη Πέτρου, που ήταν μεγάλος Πατριάρχης, οραματιστής. Ήρθε αυτό το φοβερό δυστύχημα στη Χαλκιδική και έπρεπε να συνεχίσω το έργο του. Ευτύχημα όμως να έχω έναν μεγάλο διδάσκαλο, τον Πατριάρχη Παρθένιο. Κοντά του μαθήτευσα 7 χρόνια ως βοηθός του επίσκοπος και μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω παγκόσμια θρησκειακά συνέδρια. Κοντά του έμαθα πάρα πολλά».
Και ακολούθως: «Το όνειρό μου ξεκινάει από τον Οκτώβριο με τη Δυτική Αφρική, με έδρα μας τη Σιέρα Λεόνε. Όλοι μας έχουμε δει το φιλμ “Τα ματωμένα διαμάντια”. Εγώ τα συναντώ. Δεν τα βλέπω μόνο σε φιλμ. Εκεί, ένας ιεραπόστολος από την Αυστραλία, που ανήκε στο μεγαλύτερο συγκρότημα της ποπ μουσικής, ο φάδερ Θέμης, έχει επιτελέσει εκπληκτικό έργο, που τώρα το Χόλιγουντ θέλει να κάνει φιλμ τη ζωή του. Εκεί είναι επίσκοπος ο εκπρόσωπός μου μητροπολίτης Γεώργιος, με τον οποίο ξεκινώ ένα μεγάλο ταξίδι, να εγκαινιάσουμε τις εγκαταστάσεις για τα παιδιά που δεν έχουν πόδια και χέρια, γιατί έχουν ανατιναχθεί από νάρκες».
Γνωστοποιεί ότι «ήδη φτιάξαμε τέσσερα χωριά και πάμε για να κάνουμε ένα τεράστιο σχολείο και ιατρικό κέντρο κυρίως για την Έμπολα. Το έργο μας το ξέρουν λίγοι, ίσως γιατί έκρινα -δεν ξέρω σωστό ή λάθος- να μην το διαφημίζω πολύ για να μην πέσω σε κινδύνους αυτοπροβολής. Το αφήνω στην αγάπη των εκατοντάδων φιλάνθρωπων που μας βοηθούν, κυρίως από Αυστραλία και Αμερική».
Σε αυτό το σημείο συμπληρώνει: «Όμως, θέλω να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πατρίδα μου, την Ελλάδα, όπου έχουμε τους νεόπτωχους, οι οποίοι ξέρουν τους άλλους αδελφούς μας στην Αφρική, είτε από το νησί μου την Κρήτη είτε από τη Μακεδονία, που μας βοηθούν όσο μπορούν, αλλά και από το ευλογημένο νησί της Κύπρου».
Και συνεχίζει για το ταξίδι των ονείρων του: «Κατόπιν, θα πάμε στη Λιβερία όπου με έχει καλέσει η ίδια η Πρόεδρος και εν συνεχεία στη Σενεγάλη, στην Ακτή Ελεφαντόδοντος, απέναντι στην Γκάνα και μετά τη Νιγηρία, στο Πράσινο Ακρωτήρι. Ως πατέρας των Ορθοδόξων τα βλέπω όλα με τα μάτια μου. Έχω εμπειρία πολλών χρόνων, γνωρίζω τι πρέπει να γίνει, αλλά όλα αυτά με τη βοήθεια των αδελφών μου επισκόπων, που άφησαν την πατρίδα μας, τους δικούς τους ανθρώπους, όχι για την καλοπέραση, αλλά για πολύ δύσκολες συνθήκες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πατρίδα μου, που με βοηθά να επιβιώσω. Πολύ λίγα πράγματα, αλλά δόξα τω Θεώ και με αυτά μπορούμε να περνάμε από χώρα σε χώρα, από χωριό σε χωριό, με έναν πίνακα, μερικούς δασκάλους και γιατρούς που ήδη ήλθαν και θα ξαναέλθουν, όπως πχ οι γιατροί του κόσμου. Είναι ένα έργο ταπεινό».
Εμφατικά, επισημαίνει διευκρινιστικά: «Μια Εκκλησία που έχει μάθει να αγωνίζεται, όχι για να κάνει χριστιανούς ή Έλληνες, αλλά για να βοηθά μια εικόνα του Θεού που λέγεται άνθρωπος» και ολοκληρώνει επ’ αυτού: «Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ως Σύνοδος στην Αλεξάνδρεια πήραμε ένα μήνυμα, το δικό μας σλόγκαν, “όπου υπάρχει νοσοκομείο, όπου υπάρχει εκπροσώπηση της Εκκλησίας, πηγάδια, πηγάδια για καθαρό νερό”. Δεν είναι φιλτραρισμένο, είναι όμως το νερό το δώρο του Θεού. Μάθαμε είτε να βάζουμε πέτρες για να φιλτράρεται είτε μια χειροκίνητη μηχανή όπως των παιδικών μας χρόνων για να τους δώσει νερό. Η ελπίδα τους είναι πλέον η Εκκλησία και πιστεύω ότι παρά τις ταπεινές δυνάμεις μας, γίνεται ένα μικρό έργο που όμως αξίζει τον κόπο».
Καταληκτικά, εκφράζει «ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Αθηναϊκό -Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Έρχομαι σε έναν χώρο για τον οποίο αισθάνομαι μια απέραντη ευγνωμοσύνη, διότι ως Πατριάρχη πάντα μεταφέρει τον παλμό, την αγάπη μου, τις αγωνίες μου. Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι επίσημα. Με προσκάλεσε ο φίλος, υπουργός Γιάννης Αμανατίδης, αλλά ήξερα ότι εδώ θα συναντούσα τον παλιό μου φίλο, τον Μιχάλη Ψύλο, πρόεδρο και γενικό διευθυντή του ΑΠΕ-ΜΠΕ, με τον οποίο συνδεόμαστε με φιλία πριν από πολλά χρόνια, όταν ιεραπόστολος, κουρασμένος, ταπεινός, πάρα πολύ πονεμένος, απογοητευμένος, του τηλεφωνούσα και κουβεντιάζαμε για την πορεία μου πριν ξεκινήσω τα ατέρμονα ταξίδια μου στις φτωχογειτονιές του Καμερούν, να φύγω μετά για την Κεντρική Αφρική, να πάω μετά στον Ατλαντικό Ωκεανό, χαμένος μέσα σε χώρες».
Αλλά, και «ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά του ΑΠΕ-ΜΠΕ, που καθήμενα στον υπολογιστή μεταδίδουν στα μήκη και πλάτη του κόσμου τις ειδήσεις από την όμορφη πατρίδα μας, την Ελλάδα, τα Πατριαρχεία, τις Εκκλησίες μας που κάνουν αγώνα αγάπης, δικαιοσύνης, ειρήνης και συμφιλίωσης των λαών».
