Από το απόγευμα της Πέμπτης 20 Απριλίου, ο Μητροπολίτης Γέρων Νικομηδείας –πρώην Χαλκηδόνος– Ιωακείμ, αναπαύεται στη γη της Χαλκηδόνος στη Μητρόπολη της οποίας υπηρέτησε με υποδειγματική σύνεση και αφοσίωση.
Του Θεοδώρου Καλμούκου
Ήταν άλλωστε πανθομολογούμενο ότι ο Ιωακείμ ήταν ο ιεράρχης με την αρχοντική μορφή και ψυχή, από τους τελευταίους αριστοκράτες ιεράρχες του Φαναρίου που γέννησε η Κωνσταντινούπολη. Εχουν απομείνει μερικοί ακόμα μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Ηταν επιστήθιος φίλος, πνευματικός αυτάδελφος και εξ’ απορρήτων συνεργάτης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ο κοινός πνευματικός τους πατέρας, ο Μητροπολίτης Μελίτων Χατζής, ο οποίος ήταν επί δεκαετίες ο ισχυρός ανήρ του Φαναρίου προετοίμαζε αμφοτέρους, και τον Βαρθολομαίο και τον Ιωακείμ, για την Πατριαρχία με τη συμφωνία πως σε περίπτωση που οι Τούρκοι διαγράψουν τον έναν εκ των δύο από τον κατάλογο των υποψηφίων, εκείνος που θα γίνει να τον στηρίξει με όλη τη ψυχή ο άλλος. Οπως άλλωστε και έγινε.
Κανείς όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το λάδι στο καντήλι της ζωής του Ιωακείμ θα σωνόταν τόσο γρήγορα κι ένα σοβαρό εγκεφαλικό θα τον καθήλωνε επί είκοσι ένα χρόνια στο κρεβάτι του πόνου σε κωματώδη κατάσταση και τον είχε καταστήσει «εν ετέρα μορφή».
Κι αυτό ήταν το τραγικό για το Φανάρι και την Εκκλησία γενικότερα, διότι αν δεν αρρώσταινε ο Ιωακείμ πολλά θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί ή διορθωθεί, όπως εκτιμάται πανταχόθεν.
Τον είχα επισκεφθεί στο αμερικανικό νοσοκομείο της Πόλης όπου νοσηλευόταν, αλλά δεν μπορώ να ξέρω αν με γνώρισε καθότι «ουδέν απεκρίνατο». Η εκδημία του τη Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα σημαδιακή, ήταν κυριολεκτικά λύτρωση για τον Ιωακείμ. Τώρα πλέον βρίσκεται στη «Χώρα των Ζώντων», ανάμεσα στους φίλους και οικείους του Χριστού, γιατί ο Ιωακείμ ήταν πάνω από όλα άνθρωπος καλός.
