υπό Γέροντος Χαλκηδόνος Αθανασίου
“οι διά πίστεως κατηγωνίσαντο Βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών…” (Εβρ. 11, 33)
Ενθυμούμεθα τας παλαιάς Συνοδικάς συνεδρίας στο Φανάρι.
Εκεί λοιπόν παρά την Πύλην του Συνοδικού του τε παλαιού στο φωτεινόν Ευγενίδειον και αρτίως αναπαλαιωθέν Μέγαρον, με τας βυζαντινίζουσας και μανιεριστικάς τοιχογραφίας του μεγάλου Ειρηνάρχου Κόβα του Φαναριώτη, εκεί όπου “εφοίτησαν” εις το Πανδιδακτήριον αυτό του Θρόνου τα φαναριώτικα εκκλησιαστικοπολιτικά και άλλα διδάγματα που είναι άγνωστα εις τας Πανεπιστημιακάς Σχολάς, πολιοί και σοφοί ιεράρχαι παρέχοντες η δυστυχώς λαμβάνοντες μετ’ αυτών πολυτίμους γνώσεις, εμπειρίας και πληροφορίας του κλεινού και μαρτυρικού Φαναρίου, και συνιστώντες μοναδικάς (unicum) φυσιογνωμίας και προσωπικότητας αρχιερέων της Ορθοδοξίας απάσης, αι οποίαι σπανίζουν σήμερον, αλλά και του νέου σκοτεινότερου Αγγελοπουλείου, ίστατο ο πολύτιμος αδελφός άγιος Πέργης, και εγγιζούσης της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος, -και ουχί της “πρωτευωντικώς” της Αυτού Θειοτάτης Μακαριότητος!- χαμηλή τη φωνή, οιονεί μετά “δέους” και απολύτου σεβασμού, εψέλλιζεν απλώς μίαν και μόνον λέξιν: Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ. Και οι Συνοδικοί εγείροντο αμέσως προς υποδοχήν του Άνακτος, Δεσπότου και Αυθέντου ημών του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, βασιλευούσης απολύτου και μυστηριακής σιγής.
Τι γλύκα ήτο αυτή, απερίγραπτος και ανεκλάλητος, την οποίαν ημείς οι πως νεώτεροι θα την αναζητούμεν επί μακρόν;
Πολλά τα έτη Σας Δέσποτα, Παναγιώτατε.
Έρρωθε Σεβασμιώτατε.
