Οικουμενικό Πατριαρχείο: Επιστολή στην οποία καταφέρεται εναντίον του Μητροπολίτη Καλαβρύτων δημοσιοποίησε ο Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτης, με αφορμή την επιστολή του πρώτου με αποδέκτη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
“Στο τέταρτο τόμο Συνοδικά (έκδοση 2014) που δημοσιεύονται τα πρακτικά της Προσυνοδικής Πανορθόδοξης Διάσκεψης του 1985, όταν ο μετέπειτα μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος ως Καρθαγένης και ο μετέπειτα μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος ως Δημητριάδος έθεσαν το ερώτημα αν πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο «Εκκλησία» για τους μη Ορθόδοξους όπως τον χρησιμοποιούμε για αιώνες για τις Αρχαίες Ανατολικές Εκκλησίες, ο τότε Πρόεδρος μακαριστός άγιος Μύρων Χρυσόστομος ανέγνωσε «εκ του κειμένου της Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικής Επιτροπής του 1971 επί του θέματος της οικονομίας την σχετικήν προς την αυτοσυνειδησίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας παράγραφον ‘Διό και η αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία, έχουσα συνείδησιν της σημασίας και σπουδαιότητος της παρούσης δομής του συγχρόνου Χριστιανισμού, όχι μόνο αναγνωρίζει, καίτοι αυτή ούσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την οντολοκικήν ύπαρξιν όλων τούτων των Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών……» (στον παραπάνω τόμο σελ. 107).
Κατά συνέπεια με βάση την παραπάνω ιστορική μαρτυρία, όταν υιοθετήθηκε και επίσημα, ή μάλλον όταν επαναλήφθηκε ο παραπάνω όρος «Εκκλησίες» για τους μη Ορθόδοξους, το 1971, επειδή κι όλοι οι προκάτοχοι τους τον χρησιμοποιούσαν ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης δεν είχε ακόμη χειροτονηθεί Αρχιερέας. Ήταν ένας νεαρός Αρχιμανδρίτης 31 ετών, που θα λέγαμε μάλιστα ότι άρχισε να διακρίνεται πανορθόδοξα το 1972 με την εκλογή του διαδόχου του μακαριστού Αθηναγόρα μακαριστού Δημητρίου, ο οποίος συνέστησε τη λειτουργία του Πατριαρχικού Γραφείου αναθέτοντας τη Διεύθυνση του στο νεαρό δόκτορα του Κανονικού Δικαίου της Ορθόδοξης Θεολογίας Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτη Βαρθολομαίο Αρχοντώνη (είχε όμως ήδη ενταχθεί στην πνευματική στρατιά του Πατριαρχείου από τα πρώτα μαθητικά του χρόνια μετά το δημοτικό, είχε δηλαδή μια εικοσαετία). Κατά συνέπεια να βρίζει δημόσια ο άγιος Καλαβρύτων τον Οικουμενικό μας ότι είναι υπεύθυνος για τη χρήση του όρου «Εκκλησίες» για τους μη Ορθόδοξους και ύβρη είναι και συκοφαντία. Ο ρόλος του Οικουμενικού είναι να τηρεί τις αρχές της Ορθοδοξίας και αυτό έκανε και στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης. Μάλιστα θα έλεγα ότι η τελική χρήση του όρου «ιστορική ύπαρξις» κι όχι «οντολογική» είναι προς τιμή και του Οικουμενικού και των Μελών της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου.
Ο άγιος Καλαβρύτων έχει πρόβλημα όχι με τον Οικουμενικό αλλά με όλη την Ορθόδοξη Εκκλησία, γιατί οι αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, όπως μαρτυρούν τα γραπτά πρακτικά πενηνταπέντε ετών είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής και της ετοιμασίας των προτάσεων αυτών όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Η Εκκλησία της Ελλάδος μάλιστα εις τας εργασίας της Διορθόδοξης Προσυνοδικής Διάσκεψης του 1985 είχε την ευθύνη να ετοιμάσει ειδικό υπόμνημα για τη σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μετά των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών, χρησιμοποιώντας τον όρο «Εκκλησίαι» για τους μη Ορθόδοξους. Όπως όλοι οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών κατά τον ίδιο τρόπο στα πρακτικά βλέπουμε και τον άγιο Δημητριάδος μακαριστό Χριστόδουλο (μετέπειτα Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος) και τον Σεβ. Άγιο Περιστερίου κ. Χρυσόστομο, ακόμη και τον γνωστόν αλλοπρόσαλλον γνωστόν Καθηγητή και μετέπειτα χειροτονημένο από τον Οικουμενικό Αιδεσιμ. π. Θεόδωρο Ζήση (στον ίδιο τόμο σελ. 130) να χρησιμοποιούν στα πρακτικά τον όρο «Εκκλησίαι» και για τους μη Ορθόδοξους.
Ούτε οι καλύτεροι ψυχολόγοι δεν θα μπορέσουν να ερμηνεύσουν τη διχασμένη προσωπικότητα του αγίου Καλαβρύτων για το μίσος και τη κακία του προς το πρόσωπο του Οικουμενικού μας. Στην υβριστική του επιστολή προς τον Οικουμενικό μας, ο άγιος Καλαβρύτων αποκαλεί τον εαυτό του «πανάθλιο, ανάξιο, τρισάθλιο, ευτελή, μικρό, άσημον, αμαρτωλόν και ελάχιστον εν Χριστώ Αδελφόν» κι από την άλλη θέλει ετσιθελικά να παρουσιάζεται ως ο Κριτής της Οικουμένης που έχει το εωσφορικό αλάθητο. Δεν νομίζω να έχει συνείδηση ότι με όσα λέει ο άγιος Καλαβρύτων κι όλοι οι Αμβροσιανοί που τον ακολουθούν να έχουν σχέση με την υπόθεση της δικαιοσύνης, γιατί όταν ο Μνήστωρ Ιωσήφ ως άνθρωπος «σάρκα φορούντες και τον κόσμο οικούντες» νόμιζε ότι η Παρθένος Παναγία μας έκανε κάποια απιστία (μοιχεία) και έμεινε έγκυος φάνηκε φιλάνθρωπος και φιλεύσπλαχνος («Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ών και μη θέλων αυτήν παραδειγματείσαι (να την λιθοβολήσουν δηλαδή μέχρι θανάτου), εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν» Ματθ. 1,19β)
Ο μεγαλύτερος υπερόπτης και η φωνή της δικτατορίας του συνθήματος ‘Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών’ που διαπόμπευσε τα καλύτερα τέκνα της Πατρίδας μας και της Ανθρωπότητας για την υπόθεση της ελευθερίας των Λαών και της Δημοκρατίας κατηγορεί τον πιο ταπεινό άνθρωπο του κόσμου, τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη για ‘υπεροπτική διάθεση’ και ‘διαπόμπευση’, γιατί λέει σε κείμενα που γράφουν άλλοι βάζουν κεφαλαίο όταν γράφουν το όνομα του, ή γιατί τον χαιρετούσε ακόμη κι από μακριά όταν δεν ήταν δίπλα του (αφού άμα είναι δίπλα του τον ασπάζεται, όταν είναι μακριά του θα πετάξει κοντά του) ή επειδή υπενθύμισε εις τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες να ελέγχουν τα του οίκου τους για να μη δημιουργούνται αχρείαστα σχίσματα και αιρέσεις όπως στα χρόνια του αγίου Αθανασίου του Μεγάλου με τους Μελετιανούς, τους Αρειανούς και τους περί τον Ευσέβιον. Ακόμη ο άγιος Καλαβρύτων ζει στο κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης με σημαία «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος» (Ματθ. 5,38β).
Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης, όπως πρόσφατα απέδειξεν μαζί με τον Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρον, στην έκκληση για την ειρήνη του κόσμου στο Κάϊρο, όπως κι όλοι οι Προκαθήμενοι και οι Προκάτοχοι τους, ακολουθούν την ευαγγελική προτροπή του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ότι « Δεν έχουν ανάγκην από ιατρό οι υγιείς αλλά οι ασθενείς» (Ματθ. 9,12β-13α). Ως γνωστό την απάντηση αυτή έδωσε ο Ιησούς όταν «οι Φαρισαίοι έλεγαν στους μαθητές Του, γιατί ο διδάσκαλος σας τρώγει μαζί με τελώνες και αμαρτωλούς», για να συμπληρώσει ότι «δεν ήλθα να καλέσω εις μετάνοιαν δικαίους αλλά αμαρτωλούς, Αγάπη θέλω…» στο ίδιο κεφ. Χωρία 11-13).
[irp posts=”346181″ name=”Καλαβρύτων Αμβρόσιος στον Οικ.Πατριάρχη: «Οδηγούμαστε σε Σχίσμα, σταματήστε τις διώξεις»”]
Προσωπική μου εκτίμηση για τις εναντιώσεις κάποιων σοβαρών θεολόγων, για τη χρήση του όρου «Εκκλησίαι» για τους μη Ορθόδοξους, ίσως να οφείλεται σε δύο σοβαρούς λόγους. Για αιώνες όλες οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπως η πρώτη Αποστολική Εκκλησία, χρησιμοποιούσαν τον όρο «Εκκλησίαι» και για τους μη Ορθοδόξους, χωρίς ποτέ να μη έχουν συνείδηση ότι είναι τα Μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Τελευταίως όμως, επειδή ατυχώς εισχώρησε εις τας θεολογικάς συζητήσεις στο χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας από Ακαδημαϊκό Μητροπολίτη ο απαράδεκτος όρος «διαιρεμένη Εκκλησία», και δεύτερο λόγω απαράδεκτων ηθικών αμαρτωλών εκτροπών εκ μέρους χριστιανών που είναι αντίθετες με την Αγία Γραφή (γάμοι ομοφυλοφίλων και λεσβίων κτλ.), με το δίκαιο τους αρκετοί διαφωνούν να τους αποκαλούμε αυτούς Εκκλησία. Από την άλλη πάλι εμείς που είμαστε η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δεν νομίζω νάμαστε όλοι μας αγνοί Άγγελοι των Ουρανών, και πόρνους έχουμε και πόρνες, και φονιάδες και λεσβίες και απ’ όλες τις αμαρτίες του κόσμου, όπως η διαφθορά μερικών Ορθόδοξων πολιτικών μας και Ορθοδόξων Τραπεζιτών που κατάστρεψαν την οικονομία μας.
Η ταπεινή μου προσωπική γνώμη είναι ότι ίσως θα έπρεπε να αφιερώναμε περισσότερο χρόνο για το κείμενο μας για τη σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το μη Χριστιανικό κόσμο για να προφυλάξουμε την ορατή ενότητα των Ορθοδόξων μέχρι που να έχουμε τον απαραίτητο χρόνο για τη σωστή διαφώτιση των πιστών μας για να μη πέφτουν μερικοί εις τας παγίδας των οργάνων του διαβόλου που προσπαθούν να διασπείρουν σχίσματα και αιρέσεις, ρισκάροντας την εν Χριστώ σωτηρίαν αθώων ψυχών. Από τη στιγμή όμως που είναι πλέον απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου οφείλουμε όλοι μας να τη σεβαστούμε έως ότου πάλι Θεού Θέλοντος η επόμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδος ως το αρμόδιο κανονικό όργανον της Εκκλησίας μας να ξαναδεί το θέμα αυτό. Το Συνοδικό Σύστημα της Εκκλησίας μας πρέπει νάναι πάντα σεβαστό, μπορούν να εκφρασθούν όλες οι προτάσεις, στο τέλος όμως υπακούωμεν όλοι μας με σεβασμό και ταπείνωση στις αποφάσεις της, διαφορετικά, όπως λέει κι ο Λαός μας, ο χαβάς σου, ο χαβάς μου, ο χαβάς του, θα γίνει χαβούζα.
Από όλη την ιστορία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, κατά τη προσωπική μου ταπεινή γνώμη, το μόνο λάθος που έγινε ήταν η αντίθεση στους Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων για ομοφωνία των Προκαθημένων ή όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών για τις αποφάσεις της. Πάντοτε στις Ιερές Συνόδους της Εκκλησίας μας από τα Αποστολικά χρόνια, οι τοπικές, οι Οικουμενικές και σήμερα οι Τοπικές της κάθε Ορθόδοξης Εκκλησίας λειτουργούν με βάση τους κανόνες αυτούς που ορίζουν ότι πρέπει να είναι σεβαστή η γνώμη των «πλειόνων» των Μελών ενός Συνοδικού Σώματος (…κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος.» Στ’ Κανών Α’ Οικουμ. Συνόδου). Όταν δεν σεβόμαστε αυτή την αρχή της Εκκλησίας μας, συναντούμε προβλήματα, όπως έγινε στη Κρήτη με την ανεξήγητη μη συμμετοχή μερικών Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, που μόνο αυτές γνωρίζουν. Τελικά με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης λειτούργησε με τους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων (κρατείτω ἡ τῶν πλειόνων ψῆφος). Εις τον διάλογον της η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με το μη Χριστιανικό κόσμο και με κάθε θρησκεία και κάθε άνθρωπον, έχει συνείδηση ότι ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία αποστέλλει τους εκπροσώπους της με την αγιογραφική προτροπή «Αδελφοί, εάν τις υμίν πλανηθή από της αληθείας και επιστρέψη τις αυτόν, γινωσκέτω ότι ο επιστρέψας αμαρτωλόν εκ πλάνης οδού σώσει ψυχήν εκ θανάτου και καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Επιστολή Ιακώβου 5, 19 -20).
*****το παραπάνω κείμενο είναι προσωπική τοποθέτηση του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ κι όχι θέση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας την οποία επίσημα εκφράζει η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος”.
