Το θαύμα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και οι σύγχρονοι θαυματοποιοί
Μοναχός Πέτρος Γρηγοριάτης
Ο Απόστολος Παύλος στην προς Κοριθ. Α΄επιστολή του (κεφ. ιβ΄7-11) αναφερόμενος στα υπό του Αγίου Πνεύματος διδόμενα πνευματικά χαρίσματα, λέγει ότι δεν επιθυμεί να έχουν άγνοια οι Κορίνθιοι σχετικώς με αυτά. Γι᾿αυτό προβαίνει σε ωρισμένες επεξηγήσεις. Αυτές σήμερα μας είναι πολύτιμες, διότι πάντοτε υπάρχουν αναλογικά παρόμοιες περιστάσεις με την εποχή εκείνη και έτσι πάντοτε διδασκόμαστε ώστε να πορευώμαστε ορθόδοξα και να μη πλανώμαστε.
Γνωρίζετε, συνεχίζει ο Απόστολος Παύλος, ότι όταν είσαστε ακόμα ειδωλολάτρες παρασύρεστε μακρυά από τον Θεό προς τα άψυχα είδωλα σαν να σας τραβούσε κανείς χωρίς να έχετε δική σας βούλησι. Επειδή λοιπόν τότε επλανάσθε, είναι πιθανόν και τώρα να μη έχετε ακριβή γνώσι περί των πνευματικών χαρισμάτων γι᾿ αυτό σας κάνω γνωστό ότι….. κανένας δεν μπορεί να ομολογήση με πίστι και ευλάβεια Κύριον Ιησούν, ει μη εν Πνεύματι Αγίω, δηλαδή μόνον με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος.
Σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί να επαγγέλλωνται και ομολογούν τον Χριστό, αλλά με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, ώστε να γεννάται το ερώτημα, «σέ ποιούς αναπαύεται το Άγιον Πνεύμα και τους φωτίζει να ομολογούν Κύριον τον Ιησούν εν Πνεύματι Αγίω »;
Στην αναζήτησι αυτή είναι δυνατόν η αδυναμία μας και ο διάβολος να μας παρασύρουν ώστε βλέποντας ωρισμένες νόθες, ψεύτικες και όχι κατά Θεόν εμπειρίες να επηρεαστούμε και οδηγηθούμε σε σφαλερούς δρόμους, σε θολά πνευματικά νερά αν δεν προσέξουμε.
Η συμμετοχή στην ζωή της ορθοδόξου Εκκλησίας μας της μόνης αληθινής πίστεως στον Θεάνθρωπο Χριστό, είναι ασφάλεια για όσους ποθούμε να ιδούμε το πρόσωπο του Νυμφίου της και να τον ομολογήσουμε εν Πνεύματι Αγίω. Και αυτό θα γίνη με τις προϋποθέσεις που γνωρίζει μόνον η Εκκλησία , η οποία γέννησε και θα γεννά Αγίους.
Έλα γίνε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας μας, ταπείνωσε το πνεύμα της φιλαυτίας και του εγωϊσμού, αγωνίσου κατά των παθών και τότε θα αισθανθής την χάριν του Αγίου Πνεύματος να σε φωτίση και ομολογήσης Κύριον τον Ιησούν εν Πνεύματι Αγίω. Θα σε διδάξη δε ταυτοχρόνως, πως να διακρίνης στους άλλους ποιοί τον ομολογούν εν Πνεύματι Αγίω και ποιοί όχι, έστω και αν φαινομενικά κάνουν θαύματα.
Συνεχίζοντας ο Απόστολος (Κεφ. ιβ΄28-31), λέγει· ότι «άλλους ετοποθέτησε ο Θεός στην Εκκλησία πρώτον, Αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων….».
Στον καθένα ο Κύριος έδωσε δικό του χάρισμα. Διότι δεν μπορεί όλοι να είναι Απόστολοι, η προφήτες, η διδάσκαλοι κλπ. Αυτά τα αναφέρει ο ‘Απόστολος Παύλος στην οικεία επιστολή του, διότι τότε στην ‘Εκκλησία της Κορίνθου επικρατούσε διαμάχη σχετικά με το ποιος έχει το μεγαλύτερο χάρισμα. Υπήρχε μία τάσις να εξυμνήται και να επαινήται το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, όπως συμβαίνει και σε ωρισμένες αιρέσεις σήμερα.
Γι᾿ αυτό ο Απόστολος τους νουθετεί να επιδιώκουν με ζήλο τα χαρίσματα τα ανώτερα και να μη φθονούν η περιφρονούν τον άλλον που έχει μεγαλύτερο η μικρότερο χάρισμα. Το δε ανώτερο, όπως πιό κάτω προσδιορίζει, είναι το χάρισμα της αγάπης.
Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής διδάσκει ότι ο Θεός δίδει τα χαρίσματα ανάλογα με την πνευματική κατάστασι του ανθρώπου. Γιά να δώση ένα χάρισμα ο Θεός πρέπει να υπάρχη δεκτικό όργανο. Γιά το χάρισμα της σοφίας απαιτείται η δεκτικότητα του νοός. Γιά το χάρισμα της γνώσεως χρειάζεται να υπάρχη η δεκτικότητα του λόγου. Γιά το χάρισμα των ιαμάτων, είναι αναγκαία η κατά φύσιν φιλανθρωπία. Όποιος αποκτά την ανιδιοτελή αγάπη και με αυτόν τον τρόπον αγαπά πολύ τον Θεό και τον άνθρωπο και συμπάσχει με όλη την κτίσι, λαμβάνει από τον Θεό το χάρισμα των ιαμάτων.
Σ᾿ αυτό το χάρισμα άς σταθούμε και άς το εξετάσωμε ενδελεχώς.
Υπάρχει σήμερα μεγάλη σύγχυσι και άγνοια, από το γεγονός ότι κυκλοφορούν ωρισμένοι θαυματοποιοί που επαγγέλλονται ότι πραγματοποιούν θαυματουργικές ιάσεις, και με διάφορες τεχνητές η ψυχολογικές μεθόδους πλανούν τον απλό λαό. Πως όμως θα τους εντοπίσουμε; Ποιο είναι το ασφαλές κριτήριο που θα μας προστατεύση ώστε να μη παρασυρθούμε;
Γιά προστασία και ενημέρωσί μας αισθανόμαστε την υποχρέωσι, κατόπιν επισταμένης ερεύνης να εκθέσουμε τα ακόλουθα.
Στην ορθόδοξη Εκκλησία πολλοί Άγιοι έχουν το θαυτουργικό χάρισμα των ιάσεων. Και σήμερα, παρά την ολιγοπιστία μας επιτελούνται θαύματα. Θεραπεύονται άνθρωποι από σωματικές η ψυχικές ασθένειες με τις πρεσβείες των Αγίων μας. Ένας σύγχρονος Άγιος που επιτελεί πολλά θαύματα είναι ο Άγιος Νεκτάριος ο θαυματουργός όπως τον αποκαλούμε.
Υπάρχουν Άγιοι που επιτελούν κυρίως ωρισμένες κατηγορίες ιάσεων, λ.χ. ο Άγιος Αρτέμιος την πάθησι της κοίλης, ο Άγιος Αντύπας τις παθήσεις των δοντιών, η Αγία Θωμαίς την απαλλαγή από τα σαρκικά πάθη, ο Άγιος Μηνάς, ο Άγιος Φανούριος την εύρεσι απωλεσθέντων αντικειμένων, η Αγία Αναστασία η Ρωμαία τις ημικρανίες, ο Άγιος Γεράσιμος την θεραπεία των δαιμονισμένων κλπ.
Η τέλεσις του μυστηρίου του Ευχελαίου, η χρήσις με το λάδι από την κανδήλα κάποιου Αγίου, η προσκύνησις των Αγίων λειψάνων η θαυματουργών εικόνων, μερικές από τις οποίες μυροβλύζουν, συντελούν και αυτά στην παροχή ιάσεων. Σε όλες όμως αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να προσέξουμε τέσσαρα πράγματα.
1ον.,Ότι οι Άγιοι αυτοί που θαυματουργούν κατά τον χρόνο της επί γης ζωής τους, εβάδισαν την οδό που οδηγεί στην Θέωσι. Την ασκητική οδό. Την οδό της μετανοίας και της ταπεινώσεως, έτσι όπως την χαράσσει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αγωνίστηκαν δηλαδή πρώτα, ώστε να καθαρισθή η καρδιά τους από τα πάθη, μετά να φωτισθή ο νούς τους και κατόπιν έφθασαν την Θέωσι.
Με αυτή την πνευματική πορεία, την πνευματική μέθοδο, ελευθερώνεται ο νούς από την υποδούλωσί του στην λογική, στα πάθη, στο άγχος, στο περιβάλλον και επιστρέφει στην καρδιά. Εκεί, με την συνεχή κατά το δυνατόν προσευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον αμαρτωλό» (πού χαρακτηρίζεται νοερά και καρδιακή), όταν λέγεται με ταπείνωσι, πόθο και επιμονή, αισθανόμαστε την Χάρι του Θεού και ανακαλύπτουμε την Βασιλεία των Ουρανών.
Ο ίδιος ο Κύριος σε σχετική ερώτησι των φαρισαίων, απήντησε ότι η Βασιλεία του Θεού δεν έρχεται μετά παρατηρήσεως, ούτε θα πούν ότι, ιδού εδώ η εκεί είναι, διότι η Βασιλεία του Θεού «εντός υμών εστί». Δεν έρχεται με φωνές και κραυγές, διότι το Άγιον Πνεύμα δεν προσελκύεται από τέτοιου είδους θορυβώδεις εκδηλώσεις σαν αυτές που έκαναν οι ιερείς της αισχύνης στον Βάαλ, για να τους ακούση και να θαυματουργήση.
Το Άγιον Πνεύμα αναπαύεται στις ταπεινές και πραείες καρδιές και όταν προσελκυσθή έρχεται μυστικά, αθόρυβα, εν σιγή, έτσι όπως επισκέφθηκε τον Προφήτη Ηλία στο όρος Χωρήβ. Δεν τον επισκέφθηκε «εν Πνεύματι μεγάλω και κραταιώ διαλύοντι όρη και συντρίβοντι πέτρας, ούτε εν συσσεισμώ και πυρί», αλλά εν φωνή αύρας λεπτής.
Έτσι κατέρχεται και χαριτώνει όλους τους ασκητές, που επί πολλά έτη ασκούνται και βαδίζουν τον δρόμο της Θεώσεως από αγάπη και μόνον προς τον Κύριον, χωρίς να κάνουν τον αγώνα τους αυτόν για να λάβουν κατόπιν κάποιο χάρισμα σαν ανταμοιβή. Έτσι χαρίτωσε και τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος επί τρία περίπου έτη παρέμεινε υπομονητικά επάνω σε μία πέτρα, εκζητώντας από τον Κύριον να του αποστείλη το Άγιο Πνεύμα. Και τον ενέπλησε με το Άκτιστο Φως της Θεότητος, ώστε όχι μόνο να το βλέπη, αλλά και να τον βλέπουν να λάμπη μέσα σε Αυτό, διότι αυτό το Φως περιβάλλει τους Αγίους μας.
Το φωτοστέφανο που εικονίζεται γύρω από τα πρόσωπα των Αγίων, είναι το Άκτιστο Φως, το Φως της Αγίας Τριάδος που τους έχει φωτίσει και αγιάσει. Γι᾿ αυτό, πολλών Αγίων μας τα σώματα μετά θάνατον διατηρούνται άφθαρτα, μυροβλύζουν, ευωδιάζουν, θαυματουργούν. Στο Άγιο Όρος τα οστεοφυλάκια ευωδιάζουν, διότι μεταξύ των οστών των πατέρων υπάρχουν οστά Αγίων μοναχών. Αυτά συμβαίνουν διότι όλοι αυτοί, έχουν χαριτωθή από το Άγιο Πνεύμα.
Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας εθεολόγησαν Θεοπνεύστως και εδογμάτισαν ασφαλώς, γιατί ακολούθησαν αυτή την ορθόδοξη ασκητική μέθοδο δηλαδή της καθάρσεως, του φωτισμού, της Θεώσεως. Την άφησαν δε σε εμάς τους μεταγενεστέρους σαν ιερά παρακαταθήκη, όπως και αυτοί την παρέλαβαν από την Εκκλησία, ώστε ακολουθούντες αυτή να αγιαζώμαστε και εμείς και να βαδίζουμε ακατάπαυστα τον δρόμο της Θεώσεως.
Οι ιεροί υμνογράφοι μας έγραψαν τους θαυμασίους ύμνους γιατί ακολούθησαν την αυτή οδό. Οι υμνωδοί και ψάλτες συνέθεσαν την κατανυκτική και δοξολογική βυζαντινή μουσική, που απεκλήθη μουσική αγγέλων, γιατί και αυτοί διήλθαν διά της αυτής οδού. Οι ιεροί αγιογράφοι, αγιογράφησαν ορθόδοξα και αληθινά και πέρασαν στην ορθόδοξη αγιογραφία το αποτέλεσμα της Θεώσεως, που είναι η μεταμόρφωσις των σωμάτων, η θέα του Ακτίστου Φωτός, η ένωσις Θείας και ανθρωπίνης φύσεως. Γι᾿ αυτόν τον λόγον και οι ορθόδοξες εικόνες δεν είναι απλοί ζωγραφικοί πίνακες όπως τις συνηθίζουν στην Δύσι, που προκαλούν μόνον μία εξωτερική αισθησιακή ευχαρίστησι.
Οι ιεροί αρχιτέκτονες δημιούργησαν τους θαυμασίους ορθοδόξους ναούς που είναι κατανυκτικοί και βοηθούν στην προσευχή, γιατί και αυτοί ζούσαν τα στάδια της πνευματικής τελειώσεως.
2ον. Οι πραγματοποιούντες θαυματουργικές ιάσεις είναι κυρίως κοιμηθέντες Άγιοι. Δύσκολα άνθρωποι εν ζωή θα δεχθούν να επιτελέσουν θαυματουργική ίασι. Και τούτο, διότι το χάρισμα της ιάσεως απαιτεί αγάπη και ταπείνωσι σε ύψιστο βαθμό. Ένας δε ταπεινός ουδέποτε θα δεχθή να θαυματουργήση εμφανώς, δημοσίως και με τυμπανοκρουσίες, όπως συνηθίζουν ωρισμένοι αιρετικοί, «χαρισματικοί» και μάλιστα επάνω σε εξέδρα όπου τους παρατηρούν χιλιάδες μάτια ακόμα και από την τηλεόρασι.
Επειδή όμως είναι άνθρωποι αγάπης και έχουν ελεήμονα καρδία θέλουν δε να βοηθήσουν τον πάσχοντα συνάνθρωπο, γι᾿ αυτό συνήθως θα προσευχηθούν μυστικά σε κάποιον Άγιο, στην Παναγία στον Χριστό, ώστε όταν επιτελεσθή η ίασι να αποδοθή στους Αγίους και όχι σε αυτούς.
3ον. Δεν είναι χωρισμένοι από την Εκκλησία, και οι ασκητικοί τους αγώνες δεν είναι αποτέλεσμα δικών τους επινοήσεων ανεξαρτήτως του πνεύματος της Εκκλησίας. Αλλά ασκούνται ευρισκόμενοι μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και συμμετέχουν στα άγια μυστήρια, έτσι ώστε ο αγιασμός τους να είναι αποτέλεσμα συνεργείας της Θείας Χάριτος και του προσωπικού τους αγώνα.
4ον. Εξαιρετικά ο Κύριος μπορεί να δώση ιαματικό χάρισμα σε Αγίους που μαρτύρησαν. Αυτοί αγιάσθηκαν με το αίμα του μαρτυρίου τους, όπως οι άγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Ραφαήλ, Νικόλαος, Ειρήνη της Μυτηλίνης, Εφραίμ της Ν. Μάκρης και πλήθος άλλων. Έτσι λοιπόν με αυτές τις προϋποθέσεις ο εν Χριστώ αγωνιζόμενος πιστός, μπορεί να φθάση στην Θέωσι και τότε αν ο Κύριος κρίνει και ευδοκήση, μπορεί να τον χαριτώση με την δωρεά κάποιου χαρίσματος, όπως είναι το ιαματικό.
Πολλοί διερωτώνται γιατί σήμερα δεν συμβαίνουν θαύματα όπως παλαιότερα. Ίσως ένεκα της ολιγοπιστίας μας η διότι δεν είναι προς το συμφέρον μας. Σε περίπτωσι, επί παραδείγματι, κάποιας ασθενείας μας, το πνευματικό μας συμφέρον μπορεί να είναι αντίθετο προς το προσωπικό μας θέλημα (δηλαδή της ιάσεως). Και τούτο συμβαίνει ίσως για να ασκηθούμε στην υπομονή, στην προσευχή, στην ταπείνωσι που φέρνει ο πόνος και η θλίψις της ασθενείας, για να μάθουμε να εναποθέτουμε την ελπίδα μας στον Θεό, η και για να κτυπηθή λίγο ο εγωϊσμός μας.
Η Εκκλησία μας είναι Σταυροαναστάσιμη. Πρέπει να μάθουμεν να σηκώνουμε με υπομονή τον Σταυρό που έχει επωμισθεί ο καθ᾿ ένας μας, να μη βγάζουμε το Θείο θέλημα και όταν ο Κύριος ευδοκήση βλέποντας την υπομονή μας, θα μας χαρίση και την ‘Ανάστασι. Γι᾿ αυτό δεν πρέπει να θλιβώμαστε αν ενίοτε παρά την σφοδρή επιθυμία μας δεν ικανοποιούνται διάφορα αιτήματά μας και δεν βλέπουμε να επιτελούνται θαύματα. Οι Άγιοι Πατέρες λέγουν, ότι τα θαύματα δεν είναι για τους πιστούς, αλλά για τους απίστους η ολιγοπίστους. Οι πιστοί δεν θέλουν θαύματα για να πιστεύσουν στον Θεό. Το ότι τα θαύματα είναι δευτερεύοντα στην εν γένει πνευματική μας πορεία, φαίνεται και από τα ιερά γράμματα της Θείας Ευχαριστίας. Ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, λέγει, ότι στην Θ. Ευχαριστία δεν ενθυμούμαστε τα θαύματα που έκανε ο Χριστός, αλλά αναμιμνησκόμαστε «τού Σταυρού, του τάφου, της τριημέρου Αναστάσεως». Και αυτό γιατί τα πάθη είναι αναγκαιότερα από τα θαύματα του Χριστού, γιατί είναι ποιητικά της σωτηρίας μας. Χωρίς τα πάθη δεν θα υπήρχε Ανάστασι, ενώ τα θαύματα είναι αποδεικτικά μόνον.
Οι Άγιοι που κάνουν θαύματα έχουν ειδικό χάρισμα από τον Θεό, το λεγόμενο θαυματουργικό χάρισμα. Δεν είναι δηλαδή ενέργεια ανθρώπινη, αλλά ενέργεια Θεού. Και ο Θεός δεν δίνει στον κάθε άνθρωπο η στον κάθε Άγιο το χάρισμα της θαυματουργίας. Υπάρχουν μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας που δεν ετέλεσαν θαύματα, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, (Ίωάν.1,41), αν και ήταν ο μείζων των προφητών.
Σήμερα παρατηρείται σε ωρισμένους αιρετικούς κύκλους το φαινόμενο πως ωρισμένα μέλη τους νομίζουν, ότι από μόνοι τους με δικές τους δυνάμεις σε διάφορες θρησκευτικές τους συναθροίσεις, μπορούν να λάβουν την Χάρι του Αγίου Πνεύματος και κατόπιν να επιτελούν διάφορες (φαινομενικά) θαυματουργικές ιάσεις.
Θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λεπτομερώς, εν συνεχεία, τον τρόπο ενεργείας των αιρετικών αυτών ατόμων.
Στις συναθροίσεις τους έτσι όπως έχουμε ιδεί ιδίοις όμμασι (στό Κολουέζι του Κογκό) που γίνονται σε κλειστό η ανοικτό χώρο, αρχίζουν με μουσική στη διαπασών που συνήθως διαρκεί 1,30 ώρα. Κατόπιν αφού έχει συγκεντρωθή αρκετός κόσμος και τους έχουν προετοιμάσει με την μουσική, που στην αρχή είναι ήπια και μετά γίνεται πιό έντονη, αρχίζει ο ιεροκήρυκας την ομιλία του, που συνήθως διαρκεί 5 ώρες.
Αρχίζει κάπως ομαλά με μικρές εξάρσεις από δυνατές φωνές και «αλλελούϊα». Προς το τέλος καταλήγει σε δυνατές φωνές, αλαλλαγμούς και κραυγές, που δείχνουν έναν άνθρωπο έξαλλο ευρισκόμενον εκτός εαυτού και που προκαλεί μία εξωφρενική κατάστασι εξάψεως, την οποία προσπαθεί να μεταδώση στο λαό και να τους προκαλέση μία ομαδική υποβολή και υστερία. Όλη η προηγηθείσα προεργασία, η «σκηνοθεσία» του ομιλητή, σ᾿ αυτό το γεγονός της ομαδικής υποβολής επικεντρώνεται και αποβλέπει.
Από την ψυχολογία γνωρίζουμε καλά, ότι ένας ακροατής που ευρίσκεται σε μία τέτοια παρά φύσι κατάστασι εξάψεως και υστερίας, κάνει πράγματα ασυνήθη, και μειώνεται αισθητά το επίπεδο της νοήσεώς του. Τότε πλέον αποτελεί εύκολη λεία για να του επιβληθή ψυχολογικά η προσωπικότητα του ομιλητού, να τον τραυματίση ψυχολογικά βιάζοντας και κακοποιώντας το αίσθημά της πνευματικής ελευθερίας του, και να τον κάνη πειθήνιο όργανό του, αφού ήδη του έχουν ανασταλή ωρισμένες πνευματικές λειτουργίες.
Τότε ωρισμένοι αρχίζουν να φωνάζουν, να σηκώνουν τα χέρια και να προφέρουν ακατανόητες λέξεις, φαινόμενο το οποίον αυτοί ερμηνεύουν ως γλωσσολαλιά. Επίσης τότε αρχίζουν να συμβαίνουν και τα «θαύματα».
Ο ομιλητής παροτρύνει όσους υποφέρουν από κάποια ασθένεια του σώματος να κρατούν το ασθενές σημείο κατά την ώρα της «προσευχής» του. Η γεμάτη κραυγές «προσευχή» του που τις εντείνουν ακόμα περισσότερο τα δυνατά μεγάφωνα, γίνεται όταν έχουν φθάσει όλοι στο ζενίθ της εξάψεως. Όταν δε την υποτιθεμένη αυτή προσευχή την ακούει ένας τρίτος νηφάλιος ακροατής, του προκαλεί ένα αίσθημα αποστροφής, ταραχής, οργής, αγανακτήσεως και λύπης ταυτόχρονα για την κατάπτωσι αυτή. Πως δηλαδή αυτός ο άνθρωπος ευρισκόμενος σε τέτοια κατάστασι διανοητικής ταραχής, έχει την εντύπωσι ότι προσεύχεται; Ο χαρακτηρισμός όμως της καταστάσεως αυτής ως «προσευχής» είναι βεβήλωσι της λέξεως.
Αυτές και παρόμοιες ανώμαλες ψυχικές καταστάσεις που προκαλούνται τεχνητά, οι αιρετικοί αυτοί τις αποδίδουν στο Άγιο Πνεύμα. Αυτό όμως όχι μόνο δεν είναι αληθές, αλλά είναι και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα, όπως προελέχθη, είναι Πνεύμα ειρήνης, Πνεύμα πραότητος και όχι εξάψεως.
Το Πνεύμα του Θεού δεν έρχεται με τεχνητούς και ψυχολογικούς τρόπους. Και η κατάνυξις επίσης δεν έρχεται με παρόμοιους τρόπους, όπως προσπαθούν να την προκαλέσουν άλλες αιρετικές ομάδες που βιάζουν τον εαυτό τους στις συνάξεις τους να κλάψη, διά της δημιουργίας προηγουμένως ψευδών συναισθηματικών καταστάσεων.
Τα δάκρυα δε του ενός, μεταδίδονται κατά ένα τρόπο μιμητικό – συναισθηματικό και σε άλλους, ώστε να έχουν την εντύπωσι, ότι εκείνη την ώρα βρίσκονται σε μία ιδιαίτερη ανώτερη πνευματική κατάστασι.
Μπορεί να παρατηρήση κάποιος, ότι και στους ορθοδόξους υπάρχουν τα δάκρυα. Τα δάκρυα όμως για ένα πιστό χριστιανό, είναι μία ευλογία. Ποιά δάκρυα όμως; Τα δάκρυα της μετανοίας, τα δάκρυα που προέρχονται από την δοξολογία και αγάπη προς τον Κύριον.
Υπάρχει τεράστια διαφορά των δακρύων αυτών της Χάριτος, από τα προηγούμενα τα συναισθηματικά. Πρέπει όμως να έχη κανείς την σχετική εμπειρία των δακρύων της Χάριτος για να αντιληφθή του λόγου το αληθές· και το πόσο πλανώνται όλοι αυτοί με το να είναι ευχαριστημένοι που τρέφονται με ψεύτικες πνευματικές τροφές, με σκύβαλα και άχυρα.
Αλλά οι εμπειρίες στις αιρετικές συνάξεις, δυστυχώς δεν είναι μόνο ψυχολογικές. Άλλοτε είναι και δαιμονικές. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται την εγωϊστική επιθυμία και προσπάθεια του ομιλητού να επιβληθή ψυχολογικά στο κοινό. Επίσης εκμεταλλεύεται την αναζήτησι τέτοιων εμπειριών από μερικούς ανθρώπους και τους παρουσιάζει διάφορα σημεία, τα οποία δεν είναι του Θεού, αλλά δικά του, διαβολικά.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι είναι θύματα του διαβόλου. Νομίζουν ότι τα σημεία αυτά είναι ουράνια και εκ του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη μπορεί να τους δίδη ο διάβολος κάποια ψευδή προφητική ικανότητα, όπως δίδη στα «μέντιουμ».
Ο Κύριος όμως μας έχει προειδοποιήσει· «εγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα» (Ματθ. κδ΄24). Και ο αντίχριστος όταν θα έλθη, δεν θα κάνη κακά πράγματα. Θα κάνη ευεργεσίες, θεραπείες ασθενών και άλλα θαυμαστά για να πλανήση τους ανθρώπους, ει δυνατόν και τους εκλεκτούς, για να τον πιστεύσουν ως σωτήρα τους και τον ακολουθήσουν. Γι᾿ αυτό χρειάζεται να προσέχουμε. Κάθε ένας που κάνει σημεία και προφητεύει δεν είναι πάντοτε εκ Θεού, όπως πάλι λέγει ο Κύριος· «πολλοί ερούσι μοι εν εκείνη τη ημέρα · Κύριε, Κύριε, ου το σώ ονόματι επροφητεύσαμεν και τώ σώ ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν και τώ σώ ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν; και τότε ομολογήσω αυτοίς, ότι ουδέποτε έγνων υμάς· αποχωρείτε απ᾿ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. 7, 22-23).
Επειδή ο διάβολος μετασχηματίζεται και σε άγγελο φωτός προκειμένου να μας πλανήση, πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί στις εμπειρίες και τα θαύματα. Πολλές φορές συμβαίνει ο διάβολος που ταλαιπωρεί επί έτη κάποιο δαιμονισμένο, να υποκρίνεται ότι φεύγη και τον ελευθερώνει κατά την ώρα της υποτιθεμένης ιάσεως. Έτσι όμως επιτυγχάνει μεγαλύτερο κακό. Αφ᾿ ενός μέν διότι στην πραγματικότητα δεν ελευθερώνει τον ταλαίπωρο αυτόν άνθρωπο, αλλά αργότερα πάλι επιστρέφει. Αφ᾿ ετέρου δε διότι με αυτό το τέχνασμα πλανά τους θεατές πείθοντάς τους, ότι ο δαιμονισμένος θεραπεύτηκε με την προσευχή του αιρετικού ομιλητού. Ο Απόστολος Ιωάννης όμως μας συμβουλεύει: «αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε». Δεν είναι όλα τα πνεύματα εκ Θεού.
Αποδείξεις δε ότι δεν είναι εκ Θεού, αλλά δαιμονικά, υπάρχουν αρκετές. Θα αναφέρουμε μόνο δύο περιπτώσεις, τις πιό τραγικές. Η πρώτη είναι η ομαδική αυτοκτονία χιλιάδων ατόμων οπαδών παρομοίας αιρέσεως που συνέβη μέσα στην ζούγκλα, πρίν 40 περίπου χρόνια, στην Αμερική, και δεύτερη, η ομαδική πάλι αυτοκτονία 300 περίπου ατόμων πρίν τρία περίπου χρόνια μέσα στην Εκκλησία τους, στην Γκάνα της Αφρικής.
Και στις δύο περιπτώσεις, ο διάβολος έχοντας καλλιεργήσει μεθοδικά το πνεύμα της υπερηφανίας και κενοδοξίας στους ποιμένες των αιρετικών αυτών ομάδων, τους ώθησε να υποβάλουν το ποίμνιό τους (μέ τους προαναφερομένους τρόπους υποβολής και εξαρτήσεως ψυχολογικής) και να τους οδηγήσουν στην ομαδική αυτοκτονία, πείθοντάς τους, ότι έτσι θα κερδίδουν την Βασιλεία του Θεού, με αποτέλεσμα την αιώνια απώλεια της ψυχής τους.
Ο προτεσταντισμός αποτελείται από εκατοντάδες αιρέσεις. Μία από τις προτεσταντικές παραφυάδες, είναι οι πεντηκοστιανοί. Μόνο στις Η.Π.Α υπάρχουν 39 είδη πεντηκοστιανών. Πολλές απ᾿ αυτές δεν έχουν καμία σχέσι μεταξύ τους. Αναφέρουμε τους τίτλους ωρισμένων πεντηκοστιανών ομάδων· «Συνάθροισις της Εκκλησίας του Θεού του όρους», «ενσωματωμένη συνάθροισις της εκκλησία του Θεού», «Θέατρο Γάρ», «Άγρυπνη ιεραποστολή», «Εκκλησία της μητέρας Χόρν», «Εκκλησία της μητέρας Ρόμπερτσον», «Ιησούς και άγρυπνη ιεραποστολή», «υπόλοιπον της Εκκλησίας του θεού», «εν πυρί βαπτισμένη Εκκλησία του Θεού, αγιότητος Αμερικής», «Εκκλησία Ρόκ του Χριστού» «Ταμπερνάκλ», «Εκκλησία της Μογέμα Κούκ», «Εθνική και πνευματική Δανιδικής ενώσεως ναού της Εκκλησίας του Θεού», «Εκκλησία του τετραγωνικού Ευαγγελίου» κλπ.
Ο πρώτος που ίδρυσε την ομάδα των πεντηκοστιανών το 1900, ήταν Αμερικάνος. Η Εκκλησία όμως του Χριστού, η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει ηλικία 2000 περίπου ετών, γέννησε πολλούς Αγίους, και κατόρθωσε να επιζήση διά μέσου των αιώνων, αν και υπέστη ποικίλους και εξοντωτικούς διωγμούς. Όλοι αυτοί που εμαρτύρησαν κατά τις περιόδους των διωγμών, αλλά και όλοι αυτοί που αγιάστηκαν με την άσκησι σε κάποιο Μοναστήρι η σε κάποιο κελλί η στην έρημο, είναι το καύχημα και η δόξα της Εκκλησίας μας.
Ο πιστός Ορθόδοξος λαός μας, ευλαβούμενος τα Άγια μαρτυρικά λείψανά τους, τα φύλαξε ως κόρη οφθαλμού, όπου μπόρεσε και τα συνέλεξε. Αυτά δέ, επιτελούν ποικίλες θεραπείες. Άς συγκρίνουμε όμως όλους αυτούς τους αιρετικούς «θαυματοποιούς», με τους Αγίους της Εκκλησίας μας, για να έχουμε τα ακριβή για την πίστι μας συμπεράσματα.
Οι Άγιοί μας, όπως προαναφέραμε, αγωνίσθηκαν πρώτα και διήλθαν όλα τα στάδια που οδηγούν στην Θέωσι, σε συνεχή κοινωνία με την Εκκλησία μας και τα Άγια μυστήριά της. Γι᾿ αυτό αν θαυματουργούν η μυροβλύζουν τα άγια λείψανά τους, η προηγουμένη τους βιοτή και ο απλανής αγώνας τους, είναι γνήσια τεκμήρια που μας πείθουν, ότι ευαρέστησαν τον Θεό, ο οποίος εν συνεχεία τους έκανε δώρο το χάρισμα των ιαμάτων.
Αντιθέτως, διερωτόμαστε, αυτοί που θέλουν να μιμηθούν τους Αγίους μας στα θαύματα, με πιό τρόπο αγωνίσθηκαν για να Θεωθούν, αφού δεν γνωρίζουν κάν τι είναι Θέωσι; και αφού είναι ξεκομμένοι από την Εκκλησία; Αφού δεν γνωρίζουν η δεν παραδέχονται την ύπαρξι των ακτίστων ενεργειών του Θεού, που είναι βασική προϋπόθεσις του να ενωθούμε με τον Θεό, να Θεωθούμε; Χωρίς όμως την Θέωσι, ποιος είναι ο επί γης προορισμός μας;
Προς τι απέβλεπε το Μέγα Μυστήριο της ενσάρκου Οικονομίας του Κυρίου μας; Πως αγιάσθηκαν αφού δεν συμμετέχουν στα άγια Μυστήρια, στο Άγιο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, βασική προϋπόθεσι κι᾿ αυτό για την σωτηρία μας; Πως δοκιμάστηκαν, πιό Σταυρό σήκωσαν;
Χωρίς Σταυρό όμως δεν γίνεται Ανάστασις. Χωρίς να σταυρωθή ο άνθρωπος με την νηστεία, την μετάνοια, την ταπείνωσι, την προσευχή, την άσκησι η την παρθενία για τους μοναχούς, μπορεί να δή τον Θεό; Προηγείται ο Σταυρός στη ζωή του Χριστού και του χριστιανού και έπεται η Ανάστασι και η Πεντηκοστή. Ενώ αυτοί θέλουν Ανάστασι, Πεντηκοστή και χαρίσματα πνευματικά, χωρίς να σταυρώσουν τον εαυτό τους με την μετάνοια, άσκησι, νηστεία και την υπακοή στην Εκκλησία.
Ένας ποιμένας της αιρέσεως των Πεντηκοστιανών δεν τηρούσε τις νηστείες, ίσως λόγω αντιδράσεως στους σχετικούς κανόνες της Εκκλησίας μας. Κάποια ημέρα όμως απεφάσισε να καθιερώση την Πέμπτη ως ημέρα νηστείας (καί όχι την Τετάρτη η την Παρασκευή, για να μη συμπίπτη με τις κανονικές ημέρες νηστείας), και αυτό όχι από αγάπη και προσφορά προς τον Ιησούν Χριστόν, αλλά για να αποκτήση το χάρισμα της ιάσεως των δαιμονισμένων, κατά το ρήμα του Κυρίου, ότι «τούτο το γένος εν ούδενί δύναται εξελθείν, ει μη εν προσευχή και νηστεία» (Μάρκ. θ΄, 29). Η τέτοιου είδους όμως εκζήτησι ανταλλαγμάτων από το Θείον, που θυμίζει ανθρώπινες εμπορικές συναλλαγές, είναι απαράδεκτη στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αντιλαμβανόμαστε, ότι ο λογισμός αυτός, είναι εμπαιγμός των δαιμόνων.
Τι συμβαίνει επίσης με το επιδιωκόμενο απ᾿ αυτούς χάρισμα της γλωσσολαλιάς;
Πράγματι στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται η γλωσσολαλιά. Οι Άγιοι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής μιλούσαν τις γλώσσες των λαών που ήλθαν να προσκυνήσουν στα Ιεροσόλυμα, για να τους κατηχήσουν στο Ευαγγέλιο. Το Χάρισμα της γλωσσολαλιάς, είναι Χάρισμα που δόθηκε από τον Θεό στους Αποστόλους, για ένα ειδικό λόγο. Γιά να φέρουν τους μη χριστιανούς στην ορθή πίστι και μετά έπαυσε.
Οι Άγιοι Απόστολοι όταν μιλούσαν γλώσσες, δεν μιλούσαν με άναρθες κραυγές σαν δαιμονισμένοι. Μιλούσαν δε όχι οποιεσδήποτε ξένες γλώσσες, αλλά αυτών των ατόμων που ήσαν εκεί στα Ιεροσόλυμα και δεν ήξεραν την Εβραϊκή γλώσσα, για να ακούσουν τα μεγαλεία του Θεού και να πιστεύσουν.
Αυτά όμως που λαλούν οι αιρετικοί σήμερα, είναι ακατανόητα. Γι᾿ αυτό δικαιολογούν και τα χαρακτηρίζουν, ότι είναι κάποια αρχαία γλώσσα, που δεν είναι σε χρήσι, δεν ομιλείται σήμερα, λ.χ. των Ίνκας, των Αζτέκων κλπ. Αυτά όμως δεν έχουν καμία σχέσι με το Χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Μέσα σ᾿ αυτή την σύγχυσι που δημιουργείται, διερωτάται κανένας με πιό τρόπο θα μπορέση να προστατευθή ο απλός ευσεβής χριστιανός, από την ενεδρεύουσα πλάνη;
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει, ότι οι έχοντες το Χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων (Α΄Κοριθ. 12,10), μπορούν να διακρίνουν τα πνεύματα, εάν είναι εκ του Θεού η του διαβόλου. Αυτό το χάρισμα το έχουν οι πνευματικοί της Εκκλησίας μας. Γι᾿ αυτό όταν έχουμε τέτοιο πρόβλημα πρέπει πάντοτε να αναφερόμαστε στον πνευματικό μας, και αυτός θα διακρίνη την προέλευσι κάθε εμπειρίας.
Άς μη επιδιώκουμε λοιπόν μόνοι μας τα διάφορα εξωτερικά χαρίσματα, όπως είναι το ιαματικό, το οποίον όμως εγγυμονεί πολλούς πνευματικούς κινδύνους, και τα οποία είναι Θεού υπόθεσι. Ο κόσμος σήμερα δίδει μεγάλη σημασία σ’ αυτό, αλλά δεν είναι το μοναδικό.
Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, διδάσκει ότι μερικοί μακαρίζουν περισσότερο απ᾿ όλα το θαυματουργικό χάρισμα, που μπορεί κανείς να το εξακριβώση εύκολα. Οι άνθρωποι όμως αυτοί αγνοούν, ότι «πολλά εισί υπέρτερα τούτου και απόκρυφα».Υπάρχουν και μεγαλύτερα χαρίσματα απ᾿ αυτό. Θα αναφέρουμε τρία τέτοια, που είναι τα μεγαλύτερα από το θαυματουργικό χάρισμα.
Το πρώτον είναι το χάρισμα της μετανοίας, όταν δηλαδή κανείς με την χάρι του Θεού και την δική του προσπάθεια μπορέση να δή την εσωτερική του κατάστασι και να αποκτήση αυτογνωσία. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει, ότι εκείνος που αξιώθηκε να δή τον εαυτό του και να εννοήση την πνευματική του φτώχεια, είναι μεγαλύτερος από εκείνον που αξιώθηκε να αναστήση νεκρούς η να δή τους Αγγέλους.
Το δεύτερο μεγάλο χάρισμα, είναι της ανιδιοτελούς αγάπης (ως ανωτέρω) και το τρίτο, το χάρισμα της Θεολογίας.
Φυσικά όταν μιλάη για χάρισμα θεολογικό, δεν εννοεί την ανθρώπινη γνώσι της Θεολογίας, το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής, αλλά την θεωρεία του Θεού. Θεολόγος είναι αυτός που είδε τον Θεό, και επομένως μπορεί να μιλήση γι᾿ Αυτόν. Και αφού είδε τον Θεό, γνωρίζει σαφώς την διαφορά μεταξύ κτιστών και ακτίστων ενεργειών, και άρα μπορεί αποτελεσματικά να καθοδηγήση και άλλους ανθρώπους.
Έτσι υπάρχουν μερικοί που δεν έχουν μέν το χάρισμα των ιαμάτων, αλλά επειδή έχουν το χάρισμα της Θεολογίας με ένα Θεολογικό λόγο, μπορεί να θεραπεύσουν την ψυχή του ανθρώπου. Και όταν η ψυχή θεραπευθή, τότε θεραπεύονται και πολλές σωματικές ασθένειες. Αυτός λοιπόν που έχει το χάρισμα της θεολογίας και είναι Ορθόδοξος Πνευματικός πατέρας, χωρίς να γίνεται αντιληπτό επιτελεί και σωματικά θαύματα. Η ψυχή θεραπευμένη βοηθά και το σώμα. Με την εν Χριστώ ζωή, θα αλλάξη η ζωή μας, και θα γίνουμε ένα θαύμα. Υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το να γίνη ο άνθρωπος κατά χάριν Θεός;
Έχουμε αδελφοί, την ευλογία μέσα στην Αγίαν μας Εκκλησία να έχουμε την χάρι του Θεού. Έχουμε την δυνατότητα να οικειωθούμε και να λάβουμε την εμπειρία της Χάριτος του Θεού, να ενωθούμε με τον Θεό και μάλιστα απ᾿ αυτή εδώ την ζωή. Ασύλληπτο πράγματι γεγονός για τη πεπερασμένη ανθρώπινη λογική. Είναι πολύ λυπηρό που οι χριστιανικές ομολογίες αγνοούν η απορρίπτουν το ύψιστο αυτόν προορισμό και την δόξα που μας επιφυλλάσει ο Κύριος, αρκούμενοι μόνον σε μία απλή ηθική καλλιτέρευσι του ατόμου.
Η Εκκλησία μας είναι ο δοκιμασμένος ασφαλής και μοναδικός δρόμος σωτηρίας. Είναι η αυθεντική Εκκλησία του Χριστού, διότι έχει τα ασφαλή μέσα με τα οποία μας χειραγωγεί στην σωτηρία: τα άγια Μυστήρια, την παθοκτόνο νηστεία και γενικώτερα τον αγώνα για την κάθαρσι από τα πάθη, την απαράμιλλη λατρευτική ζωή. Αυτοί που αρνούνται και δεν δέχονται αυτά, είναι στην πραγματικότητα αρνητές της πίστεως, συμβιβασμένοι με το κοσμικό υλιστικό πνεύμα. Γι᾿ αυτό και αρνούνται την αποστολοπαράδοτη νηστεία, αρνούνται την μοναχική αφιέρωσι, αρνούνται τους Θείους και ιερούς κανόνες των Συνόδων και των πατέρων, και συγκαταβαίνουν στην απατηλή ανθρώπινη γνώσι με τα φιλοσοφικά και ορθολογιστικά της παραληρήματα.
Είναι η Εκκλησία των προφητών, των Αποστόλων, των Μαρτύρων των Αγίων μέχρι και των τελευταίων, όπως είναι του Αγίου και θαυματουργού Νεκταρίου. Είναι η Εκκλησία που κρατά την διδασκαλία του Ευαγγελίου ανόθευτη εδώ και 2000 χρόνια, αν και φοβεροί αιρετικοί την επολέμησαν, εικονομάχοι, καθώς και αυτοκράτορες με στρατιές και κοσμικές δυνάμεις. Δεν μπόρεσαν όμως να την γκρεμίσουν. Χιλιάδες είναι οι μάρτυρες της Εκκλησίας, και όμως αυτή ουδέποτε νικήθηκε, αν και καμιά φορά φαίνεται ότι καταβάλλεται προσωρινά. Όσο πολεμείται τόσο δυναμώνει και λαμπρύνεται.
Αν θέλουμε κάποια απόδειξι στα προαναφερόμενα, άς πάρουμε και άς δοκιμάσουμε τον αγιασμό μας. Θα διαπιστώσουμε, ότι πάντοτε διατηρείται αναλοίωτος. Όσοι έχουν αγιασμό στο σπίτι τους, γνωρίζουν, ότι όσο χρόνο και να μείνη, ουδέποτε χαλά. Αυτή είναι η αληθινή πίστι μας.
Είναι λυπηρό να βλέπη κανείς άτομα που μπορεί να μη είναι χριστιανοί, αλλά όμως ποθούν την σωτηρία της ψυχής τους, να μη προσέρχονται στην αληθινή, την γνησία πηγή της σωτηρίας, αλλά να ακολουθούν θολά πνευματικά νερά, αιρέσεις που προέρχονται από νεοφανείς «σωτήρες». Αλλά για τους άλλους, μπορεί να υπάρξη κάποιο ελαφρυντικό, για μας όμως τους Ορθοδόξους που έχουμε την αληθινή πίστι, τέτοια παράδοσι, τόσους Αγίους, τόσα Μυστήρια, τόσα Άγια λείψανα, τόσες θαυματουργικές εικόνες, τόσους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες, δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό η δικαιολογία.
Τυχόν αποχώρησι από την Εκκλησία μας θα είναι φοβερή και ασυγχώρητη αποστασία από τον Θεό των πατέρων μας. Αν βρεθή κάποιος εκτός Εκκλησίας όπου είμαστε, ποιος θα τον σώση; Ποιο Άγιο Πνεύμα θα συγχωρήση τις αμαρτίες του, και ποιά Εκκλησία θα πρεσβεύη μετά τον θάνατό του για την ψυχή του; Όποιος ορθόδοξος πεθαίνει ως ορθόδοξος, να ξέρουμε ότι έχει ελπίδα σωτηρίας. Ενώ όποιος βγή από την Εκκλησία, έστω και αν νομίζει ότι έχει καλά έργα, δεν έχει ελπίδα σωτηρίας.
Γι᾿ αυτό άς μένουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, πιστοί και αμετακίνητοι με ένα άγιο πείσμα μέχρι τέλους για να έχουμε και όλοι εμείς, με την χάρι του Θεού και την ευλογία της Παναγίας μας, ελπίδα σωτηρίας.
Μοναχός Πέτρος Γρηγοριάτης
3η Οκτωβρίου 2000
Μνήμη Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγήτου
Επιμέλεια κειμένου Αναβάσεις
entaksis.gr
