Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου που ανεξίτηλα τον σημαδεύουν και αποτελούν σημαντικοί και μέγιστοι σταθμοί ζωής και ο χρόνος δεν μπορεί να τις διαγράψει από το μυαλό, αλλά και ούτε από τη συνειδητή μνήμη της καρδιάς και της ψυχής, όπου έχουν ανεξίτηλα εγγραφεί.
Του Βασιλείου Δημ. Γεωργιόπουλου
Μια τέτοια σημαντική στιγμή ζήσαμε και εμείς, εγώ και η σύζυγός μου Μαριάννα Αδάμ Γκρόγκου στη βασιλίδα των πόλεων, στην Κωνσταντινούπολη[1] της καρδιάς μας, αλλά ιδιαιτέρως στη μαρτυρική αγιασμένη περιοχή του Φαναριού, όπου από το 1601 περίπου έχει ως έδρα του το πρωτόθρονο, Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά την άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς την αποφράδα εκείνη ημέρα της Τρίτης 29ης Μαΐου 1453 και περί ώρα 09:30 έπαψε να υπάρχει στον Αυτοκρατορικό Ιερό Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας, αφού ο Fatih Sultan Mehmed ή όπως τον γνωρίζουμε οι περισσότεροι ως ο Μωάμεθ ο Πορθητής την μετέτρεψε σε ισλαμικό τέμενος – τζαμί. Αναγκαστικά, η έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου μεταφερόταν – περιπλανιόταν σε διάφορα σημεία και Ιερούς Ναούς εντός της πόλεως, ώστε το 1601 μ.Χ. οριστικά να καταλήξει στο φανάρι κοντά στο Κεράτιο Κόλπο, εκεί που στέκει άγρυπνος φρουρός και είναι έως τις ημέρες μας.
Οταν επισκέπτεσαι ως προσκυνητής και επισκέπτης το Οικουμενικό Πατριαρχείο, φθάνοντας μπροστά από την κλειστή Κεντρική Πύλη του Πατριαρχείου, εκεί όπου την Κυριακή του Πάσχα 10η Απριλίου 1821 οι Οθωμανοί κρέμασαν τον εκ Δημητσάνας εθνομάρτυρα Οικουμενικό Πατριάρχη, τον Άγιο Γρηγόριο Ε’, ως αντίποινα για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Νιώθεις απερίγραπτο δέος και μεγάλη βαθύτατη συγκίνηση, γιατί πραγματικά η πρωτόθρονη Εκκλησία ή ως γνωστή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, υπάρχει και ζει ως σήμερα και είναι εκεί στην πόλη των πόλεων, γιατί έχει στερεωθεί και ριζωθεί με το άφθονο αίμα των μαρτύρων της.
Αυτό το αίμα, αυτή την ανεξίτηλη ιστορική παρακαταθήκη της του συνεχούς μαρτυρίου, του αδιάλειπτου αγώνα και ακατάληπτης προσευχής πορεύεται μέσα στην ιστορία και υπάρχει και ζει, γιατί φέρει το φως της αναστάσεως και την ορθή πιστή. Αυτήν την παρακαταθήκη συνεχίζει με αγώνα δακρύων και συνεχή αναστάσιμη μαρτυρία αντιμετωπίζοντας με μαρτυρικό αγώνα ανυπέρβλητες και μεγάλες δυσκολίες ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος ως ο 270ος Πατριάρχης και συνεχιστής της Εκκλησίας, που ίδρυσε ο πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας κατά το πέρασμά του από την αρχαία πόλη του Βύζαντα των Μεγαρέων αποικία, που προχείρισε και άφησε ως πρώτο επίσκοπο τον Άγιο Απόστολο Στάχυ.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στην αποκαλυπτική και άκρως ομολογούμενη συγκινητική και ουσιώδη μεστή ομιλία του κατά την διάρκεια του εσπερινού στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας της Νέας Ιωνίας του Βόλου της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος το Σάββατο 24ης Ιουνίου 2023 ανέφερε τα εξής: « Ο Πατριάρχης του Γένους σας λέει: ‘η Ρωμηοσύνη δεν είναι για Τρισάγιο μόνον, αλλά για να κάνη τον κόσμο άγιο!’»…
Πραγματικά, όλα αυτά που με τον μεστό του, ζωντανό λόγο περιέγραψε με πλήρη και ειλικρινή αλήθεια είναι αυτά, που όντως κάνει ο Πατριάρχης του Γένους των Ρωμαίων και αυτά αληθώς σας λέγουμε ότι τα είδαμε και τα αντιληφθήκαμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας το Αγιο Πάσχα 2022 στην Κωνσταντινούπολη. Είδαμε, συναντήσαμε και γνωρίσαμε έναν Πατριάρχη που ακούραστα, αγόγγυστα, ασταμάτητα και άοκνα εργάζεται κοπιαστικά, ημέρα και νύχτα. Που κάνει πάντα τα αδύνατα δυνατά για να μπορεί να παρίσταται πάντα και παντού. Που έχει μια ανυπέρβλητη αρχοντιά και μια ιδιαίτερη απλότητα και ηρεμία. Που με τον λόγο του, αλλά και τις πράξεις του αναδεικνύει και αποδεικνύει ότι είναι ο στοργικός πατέρας. Που συνάμα είναι μεν αυστηρός, αλλά είναι και ο πατέρας, που θα ανοίξει αμέσως την πατρική γεμάτη αγάπη αγκαλιά του, ώστε να υποδεχθεί τον άσωτο γιο του και να συγχωρέσει, αλλά και να θεραπεύσει ό,τι κακό και οδυνηρό. Άλλωστε, πάντα η Εκκλησία έχει την αγκαλιά της ανοιχτή.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης μας είναι προσηλωμένος στο ανυπέρβλητο ιερό καθήκον και στην ιστορική αιώνια ιερά υποχρέωση να φυλάει τα ιερά και όσια του Γένους μας, που ουδέποτε απεμπόλησε, ούτε τα θεώρησε χαμένη υπόθεση και ούτε άφησε να χαθούν. Αλλωστε, πάντα το βλέμμα του θα στρέφεται στην Αγία Σοφία στους δρόμους και τα καλντερίμια της Βασιλεύουσας, θα αγναντεύει τα αγιονέρια του Βοσπόρου και του Κερατίου Κόλπου[16], αλλά και τα θεοφύλακτα τείχη της Βασιλεύουσας. Όπως άλλωστε είπε και στην άκρως συγκινητική και αποκαλυπτική ομιλία του, όπως έχουμε αναφέρει λεπτομερώς παραπάνω.
Πάντα η σκέψη του θα είναι στην μικρά, αλλά μέγιστη Ρωμιοσύνη της Πόλεως που ακόμα και σήμερα θαυματουργός μεγαλουργεί και δίνει καθημερινά μια ανεπανάληπτη και δυναμική παρουσία στο καθημερινό γίγνεσθαι της Κωνσταντινουπόλεως των (17) δεκαεπτά εκατομμυρίων ψυχών των μόνιμων κατοίκων της. Και όπως λέει ο Πατριάρχης μας: «Ναι, είμαστε λίγοι πια εδώ. Αλλά είμαστε αμέτρητοι».
Πάντα βέβαια ο Αρχιεπίσκοπος της Νέας Ρώμης θα αγωνιά για την τύχη του φυσικού περιβάλλοντος. Αλλωστε, ο Θεός δεν έδωσε τη δημιουργία του για να την καταστρέψει ο άνθρωπος, αλλά για να την προστατεύσει και μαζί της να διαβιώσει. Είναι γνωστή η ευαισθησία του Οικουμενικού μας Πατριάρχη και η αγωνία του, αλλά και για την αμέριστη και βαθύτατη αγάπη του προς το φυσικό περιβάλλον και γι’ αυτό έχει κερδίσει κυριολεκτικά το προσωνύμιο του Πράσινου Πατριάρχη. Αυτό διαπιστώνεται μέσα από τις συνεχείς δράσεις του και ενέργειές του με παγκόσμια διάσταση με στόχο την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος σε ολόκληρο τον κόσμο.
Είναι επίσης, γνωστή η προσήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη στην αφοσίωση και πιστή – τήρηση του τυπικού. Που μπορεί πολλές φορές να είναι και παρεξηγήσιμη, αλλά χάρις σε αυτή την προσήλωση και πιστή τήρηση έχει κατορθώσει ως καλός καπετάνιος το καράβι της Εκκλησίας να πορευτεί μέσα στην ιστορία και στον κόσμο σε ήρεμα νερά και να καταφθάνει σε ασφαλές λιμάνι και ας αντιμετωπίζει τα θηριώδη κύματα των προκλήσεων και των σκληρών επιθέσεων. Που πολλές φορές είναι δυστυχώς λυπηρές επιθέσεις εκ των έσω και εντάσσονται δυστυχώς στη μικροψυχία και στον ακραίο εκδηλωτικό ζηλωτισμό των λεγομένων φανατικών χριστιανών που κατ’ επίφαση είναι χριστιανοί και όχι κατ’ ουσία, διότι ενεργούν μεν ως χριστιανοί, αλλά δίχως αγάπη.
Πρέπει όλοι μας να συνεχίσουμε να στηρίζουμε με τις προσευχές μας, με τους λόγους μας, αλλά και με τις πράξεις μας με όλη τη δύναμη της ψυχής μας και της καρδιάς μας τις προσπάθειες του Οικουμενικού μας Πατριάρχη και της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει και να συνεχίζει να ζει να ακούγεται στη Νέα Ρώμη, της του Κωνσταντίνου Πόλη της Ρωμιοσύνης η ανυπέρβλητη και στεντόρεια φωνή. Γιατί αν όλα αυτά τα απωλέσουμε και τα θεωρήσουμε χαμένη υπόθεση, όπως δυστυχώς κάποιοι στις ημέρες μας έχουν αποδεχθεί και τα χάσουμε οριστικά και πάντα τότε θα χαθεί και η Ρωμιοσύνη για πάντα.
Εν κατακλείδι, ο θαυμασμός μας, ο ανυπέρβλητος σεβασμός μας προς το πρόσωπο της Αυτού Παναγιώτητας που παραμένει και φυλάει άσβεστη την κανδήλα του Γένους μας είναι δεδομένη εξ ολοκλήρου και αδιαπραγμάτευτη και αποτελεί συστατικό της ηθικής μας και της δομημένης προσωπικότητάς μας. Αλλωστε, έχουμε γίνει και είμαστε αποδέκτες αυτής της ιδιαίτερης μέγιστης τιμής της πατρικής αγάπης του πρώτου μεταξύ ίσων της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Αυτό δε αποτελεί ως ύψιστο δείγμα αυτής της μεγάλης και ανυπέρβλητης τιμής και ευλογίας όταν κατά την διάρκεια της επισκέψεώς μας όταν ζητήσαμε την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχου μας και θελήσαμε να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία της μεγάλης στιγμής που βιώναμε. Τότε αυτός μας καθοδήγησε και μας υπέδειξε ως σημείο, μπροστά από την κεντρική πύλη των γραφείων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπου είθισται να βγάζει φωτογραφίες μόνο με αρχηγούς κρατών – Εκκλησιών..!!!
Πραγματικά, η συγκίνησή μας και η χαρά μας συνάμα ήταν μεγάλες, γιατί δυο φτωχά παιδιά που έχουμε βιώσει στιγμές υλικής φτώχειας, αλλά ουδέποτε πνευματικής και φτώχειας αξίων κατάφεραν με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας μας, να φτάσουν τόσο ψηλά και να ζήσουν μοναδικές ανεπανάληπτες και μεγάλες τιμές με τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσδίδει την μέγιστη τιμή και να μας ανυψώνει τόσο ψηλά, που πραγματικά δεν ξέραμε ποιο ήταν το συναίσθημα εκείνης της στιγμής της χαράς ή της συγκίνησης. Βέβαια, δάκρυά πλημμύριζαν τα μάτιά μας, αλλά και τη ψυχή μας.
Πραγματικά, θέλω να πω και να τονίσω ότι είμαστε δέσμιοι αυτής της ανυπόκριτης και αληθινής πατρικής αγάπης και νιώθουμε κάθε ημέρα αυτήν την βαρύτητα, την ευθύνη να διαφυλάξουμε και να την προστατεύσουμε, αλλά και της μέγιστης τιμής, η οποία μας περιβάλλει.
* Ο Βασίλειος Γεωργιόπουλος του Δημητρίου και της Θεώνης, το γένος Πράσινου, γεννήθηκε στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας στις 30 Μαρτίου 1977. Είναι παντρεμένος με τη διαπρεπή Φιλόλογο Μαριάννα Γκρόγκου του Αδάμ και μαζί έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια και διαμένουν στο Πλατύ Καλαμάτας Μεσσηνίας, που είναι και τόπος της καταγωγής του και των προγόνων του.
Είναι στρατιωτικός και έχει υπηρετήσει σε πάρα πολλές επιχειρησιακές Μονάδες, σε ειρηνευτικές αποστολές και σε ιδιαίτερα απαιτητικές και υψηλές θέσεις, που του έχουν ανατεθεί. Με υψηλό φρόνημα και επαγγελματισμό και πάντα ανταποκρινόμενος με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο και γι’ αυτό έχει τιμηθεί με εύθυμες μνείες, συγχαρητήρια, τιμητικά διπλώματα και μετάλλια.
Στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τη συγγραφή δοκιμίων και ιστορικών, λογοτεχνικών βιβλίων, με την αρθρογραφία σε ενημερωτικές σελίδες και διάφορα έντυπα, τόσο στον ηλεκτρονικό, όσο και στον έντυπο Τύπο.
dogma.gr
